Οι Χήρες
Από ένα βρετανικό σίριαλ του 1983 εμπνεύστηκε ο Στιβ Μακ Κουίν (σε συνεργασία με τη συγγραφέα Τζίλιαν Φλιν) την απόλυτη ιστορία φεμινιστικού heist movie και μεγαλούργησε για τέταρτη στη σειρά φορά μετά από τα «Hunger», «Shame», «12 χρόνια σκλάβος» στα οποία πρωταγωνιστούσε ο Μάικλ Φασμπέντερ (αλλά, δυστυχώς, όχι κι εδώ).
Tρεις γυναίκες που δεν έχουν τίποτα κοινό μεταξύ τους παρά μόνο τα χρέη που τους άφησαν οι νεκροί σύζυγοί τους από τις εγκληματικές τους δραστηριότητες καλούνται να πραγματοποιήσουν μια ριψοκίνδυνη ληστεία για να την βγάλουν καθαρή…
Τοποθετημένη στο σύγχρονο Σικάγο η ιστορία των Βερόνικα, Aλις και Λίντα (αργότερα μπαίνει στην παρέα τους και η Μπελ) συμβολίζει πολλά παραπάνω από μια απλή ταινία κομπίνας όπου οι δράστες έχουν στόχο να πιάσουν την καλή.
Αντίθετα λοιπόν με το παραδοσιακό στερεότυπο της ανδρικής συμμορίας που κινείται και δρα με γνώμονα τον εύκολο πλουτισμό, οι ηρωίδες του φιλμ έχουν ως βασικό κίνητρο την ίδια την επιβίωση τους. Βρισκόμενες για χρόνια στη σκιά δεσποτικών, βίαιων ή στην καλύτερη των περιπτώσεων δίκαιων –η διαφυλετική σχέση της Βαϊόλα Ντέιβις με τον Λίαμ Νίσον- αρσενικών καλούνται να πάρουν για πρώτη φορά τη μοίρα στα χέρια τους και αποδεικνύονται ικανές να χτίσουν ένα μέλλον σύμφωνα με τους δικούς τους όρους.
Η μεταμόρφωση των γυναικών αυτών είναι το δραματουργικό εργαλείο που χρησιμεύει στον Μακ Κουίν να χτίσει ένα πυκνογραμμένο, ατμοσφαιρικό και σκοτεινό θρίλερ. Δεν στέκει όμως μόνο εκεί αλλά προχωρά ακόμη πιο πέρα. Ο ταξικός χαρακτήρας, το αιχμηρό πολιτικό σχόλιο, η σχέση της Εκκλησίας με το οργανωμένο έγκλημα, το ζήτημα της απώλειας και κυρίως το ερωτικό στοιχείο γίνονται επιπλέον λειτουργικά κομμάτια μιας απέραντα γοητευτικής και σκεπτόμενης περιπέτειας που συνδέει εξαίσια το καλά ενορχηστρωμένο θέαμα με το κοινωνικό θρίλερ και τον δηκτικό κοινωνικοπολιτικό σχολιασμό. Οι δε ερμηνείες από ένα καστ πολλών αστέρων, προσφέρει επιπλέον αξία στο φιλμ.
Κι αν στην περίπτωση της Βαϊόλα Ντέιβις ξέρεις τι να περιμένεις (τουλάχιστον μια υποδειγματική ερμηνεία) η πραγματική έκπληξη του έργου είναι η απρόσμενα ψυχωμένη και ντελικάτη ερμηνεία της Ελίζαμπεθ Ντεμπίκι η οποία στο ρόλο της «ελαφρόμυαλης ξανθιάς» αποδεικνύει πως γίνεται η ουσιαστική αλλαγή στη ζωή μιας πραγματικής Γυναίκας με το Γ κεφαλαίο.
Κωνσταντίνος Καϊμάκης