Tuftland

Aπογοητευμένη από μια σχέση που έληξε, η Ιρίνα αποφασίζει να ξεχαστεί και να δουλέψει εθελόντρια σε μια μικρή βιοτεχνία κλωστοϋφαντουργίας που βρίσκεται στο απομονωμένο χωριό της Κιρσία. Εκεί θα γίνει μάρτυρας μερικών αποτρόπαιων σκηνών.

Η αλαζονική συμπεριφορά της Ιρίνα, παιδί της πόλης που θεωρεί ότι η ζωή της είναι χάλια ώσπου αντικρίζει κατάματα την πραγματική φρίκη και τρέλα, είναι βέβαιο ότι θα τιμωρηθεί πριν ακόμη πέσουν οι τίτλοι τέλους της ταινίας. Η ικανότητα του σκηνοθέτη να συντηρεί την ένταση και το… άγχος με μικρά, ανεπαίσθητα επεισόδια από την καθημερινότητα των «αγαθών» χωρικών καταγράφεται στα υπέρ του φιλμ.

Όμως η αδυναμία της πανέξυπνης κατά τα άλλα ηρωίδας να αντιληφθεί την πραγματική φύση της κλειστής κοινότητας και φυσικά το τέρας που κρύβεται πίσω από το καλοκάγαθο πρόσωπο των χωρικών (κάτι που ο θεατής το διαπιστώνει μέσα στα πρώτα 15-20 λεπτά) ακυρώνουν κάθε άλλη θετική προσπάθεια. Μοιραία το φιλμ κυλιέται σε μια αφελή και απλοϊκή αλληγορία για τη σύνδεση της Φύσης με τη Χριστιανική θρησκεία, τη γυναικεία ψυχοσύνθεση και το ρόλο της γυναίκας στην πατριαρχική κοινωνία («ο ρόλος της γυναίκας είναι μόνο να τεκνοποιεί» λέει ο αρχηγός των χωρικών στην έκπληκτη ηρωίδα), την πάλη Κακού- Καλού. Από κάποια στιγμή και μετά ο σκηνοθέτης χάνει κάθε έλεγχο της ιστορίας του και παραδίδεται στο εύκολο σπλάτερ και την στυλιζαρισμένη εικόνα.

Κωνσταντίνος Καϊμάκης