Οι ταινίες της εβδομάδας: για σινεφίλ και όλη την οικογένεια

Η επιστροφή του Ματέο Γκαρόνε στη μεγάλη οθόνη μετά το σκοτεινό «Παραμύθι των παραμυθιών» θυμίζει… «Γόμορρα»! O «Dogman» του Μαρτσέλο (η ερμηνεία του Μαρτσέλο Φόντε συγκίνησε τις Κάνες χαρίζοντας του το Βραβείο αντρικής ερμηνείας στο Επίσημο Διαγωνιστικό Πρόγραμμα) είναι ένας ανθρωπάκος που θέλει να έχει μια ήρεμη ζωή αλλά ο τσαμπουκάς της γειτονιάς Σιμόνε δεν τον αφήνει σε χλωρό κλαρί καθώς τον εκμεταλλεύεται διαρκώς. Η έκρηξη του συνεσταλμένου ήρωα θα είναι τρομακτική αλλά εκείνο που είναι ακόμη πιο τρομακτικό είναι η είδηση πως το σενάριο βασίζεται σε μια αληθινή ιστορία που συντάραξε την Ιταλία τη δεκαετία του ’80.

Η τέταρτη ταινία στην καριέρα του Στιβ Μακ Κουίν ονομάζεται «Χήρες» και αφορά στον απεγνωσμένη προσπάθεια μιας ομάδας γυναικών να πραγματοποιήσουν την τέλεια ληστεία που θα τους επιτρέψει να ξεπληρώσουν τα χρέη των νεκρών συντρόφων τους σε ένα σκληρό μαφιόζο. Παρότι η ιστορία βασίζεται σε ένα βρετανικό σίριαλ του 1983 αποτελεί μια μοντέρνα περιπέτεια που συνδέει αριστοτεχνικά το φεμινιστικό δράμα, την ταινία κομπίνας και το θρίλερ αγωνίας με ένα σπουδαίο καστ στους κεντρικούς ρόλους από το οποίο ξεχωρίζουν με άνεση η σπουδαία Βαϊόλα Ντέιβις και η έκπληξη του έργου Ελίζαμπεθ Ντεμπίκι.

Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψουμε το απολαυστικό animation «Ο Ραλφ εναντίον Ίντερνετ». Εξίσου εντυπωσιακό με το πρώτο φιλμ του 2012 «Ραλφ, η επόμενη πίστα», το σίκουελ προσφέρει άφθονο γέλιο, σπαρταριστές περιπέτειες, μνημειώδεις ατάκες του Ραλφ και της Βανέλοπε (ακόμη και γύρω από το νόημα της ζωής) και 2-3 σκηνές που προορίζονται να μείνουν κλασικές στο άλμπουμ της Ντίσνεϊ.
https://www.youtube.com/watch?time_continue=16&v=BDh7AAnhleE

Η πολυβραβευμένη «Ανάσα ελευθερίας» της πρωτοεμφανιζόμενης ισλανδής Ισόλντ Ιγκαντότιρ παρά τις εύκολες λύσεις στο σενάριο (πρόκειται για την ιστορία μιας ελέγκτριας του αεροδρομίου και μιας παράνομης μετανάστριας) έχει την στόφα και την ειλικρίνεια του ρεαλιστικού δράματος που δεν εκβιάζει το συναίσθημα αλλά ψάχνει τις κατάλληλες απαντήσεις στα δεκάδες ερωτήματα (προσφυγικό, μητρότητα, ομοφυλοφιλία, γυναικεία φιλία, νεοάστεγοι κ.α.) που θέτει.

Τέλος, το γκροτέσκο και αφελές «Tuftland» απευθύνεται σε ένα πολύ περιορισμένο κοινό, που αναζητά τη συγκίνηση του αλληγορικού τρόμου σε πετυχημένες συνταγές από το παρελθόν (η απομονωμένη κοινότητα, το Κακό που συνδέεται με τον παγανισμό κλπ) αλλά εδώ δεν δείχνει να λειτουργεί σχεδόν τίποτε σωστά.