Στο Φουαγιέ, με τον Χάρη Μπόσινα που σκηνοθετεί το “Μια μέρα. Σήμερα” στο Faust

Τι σας κέντρισε την προσοχή στο έργο «Μια μέρα. Σήμερα»
Αρχικά με κέντρισε η πρόκληση να γίνει θέατρο μια ιδέα που θα μπορούσε να είναι σπονδυλωτή ταινία, ή συλλογή διηγημάτων. Ένα κείμενο που καταργούσε τις γνώριμες θεατρικές φόρμες και ακουμπούσε πιο πολύ σε είδη όπως το ριάλιτυ ή το ντοκυμανταίρ. Με διαλόγους απόλυτα φυσικούς, πολλές μικρές εικόνες και ένα υπόγειο πικρό χιούμορ. Χωρίς μια στιβαρή πλοκή, αλλά με κραυγαλέο βάθος. Και φυσικά αγάπησα πολύ την ομάδα «Περιοδικός θίασος». Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Μια από τις καλύτερες συνεργασίες μου μέχρι στιγμής.

Περιγράψτε μας συνοπτικά την υπόθεση και τους ήρωες του έργου
Παρακολουθούμε τρεις μέρες από τη ζωή πέντε 30αρηδων στην Αθήνα του σήμερα. Πέντε ανθρώπων που προσπαθούν να βρουν τη θέση τους σε έναν κόσμο γεμάτο κλειστές πόρτες και χάρτινα οικοδομήματα. Από αυτή τη σκέψη προέκυψε και η ιδέα το σκηνικό μας να είναι από χαρτί. Βλέπουμε το πώς επαναλαμβάνουν, σχεδόν μηχανικά, τη ρουτίνα τους και αρνούνται να πάρουν το ρίσκο μιας αλλαγής. Ο «ωχαδερφισμός» είναι καλά ριζωμένος μέσα τους και λειτουργεί πια σε υποσυνείδητο επίπεδο. Η ασήμαντη καθημερινότητα γίνεται αυτοσκοπός και μόνο προς το τέλος υπάρχει μια αχτίδα φωτός, η οποία προκύπτει μέσα από ένα σκοτάδι.

Μεταφέρετέ μας κάτι που ανακαλύψατε σε σχέση με το έργο ή με τον εαυτό σας, κατά τη διάρκεια προετοιμασίας του
Αυτό που ανακάλυψα το ήξερα και πριν σε θεωρητικό επίπεδο. Με τις πρόβες, όμως, η κατανόηση έγινε βιωματική. Συνειδητοποίησα ότι οι άνθρωποι μέσα μας έχουμε μια μεγάλη αντίφαση (μία από τις πολλές). Από τη μία χρειαζόμαστε τη συνήθεια και την επανάληψη μιας ρουτίνας για να νιώθουμε ασφαλείς και να μπορούμε να λειτουργούμε κι από την άλλη έχουμε ανάγκη την αλλαγή για να εξελιχθούμε. Δυο δυνάμεις εξίσου ισχυρές που μας τραβάνε πάνω σ’ ένα κρεβάτι του Προκρούστη και απειλούν να μας διαμελίσουν. Το ποια θα υπερισχύσει εξαρτάται από τα θέλω μας και το επίπεδο αυτογνωσίας του καθενός. Εξαρτάται, όμως και από το τυχαίο. Δεν υπάρχει σωστό και λάθος στην επιλογή. Και οι δύο αυτές δυνάμεις είναι απαραίτητες για την επιβίωσή μας, τόσο σε ατομικό επίπεδο, όσο και σε επίπεδο ανθρώπινου είδους.

Πώς θα περιγράφατε με 3 λέξεις το έργο;
Αβάσταχτη ελαφρότητα καθημερινότητας.

Ως είδος θα χαρακτήριζα την παράσταση αστική όπερα, μια δραμεντί όπου η μουσική μπλέκεται με τους ήχους της πόλης και δημιουργεί άριες και ρετσιτατίβι. Όλη η παράσταση είναι ντυμένη με ήχους και μουσικές του εξαιρετικού Αλέξανδρου Ατλιδάκη, που πρώτη φορά ασχολείται με το θέατρο και μας κατέθεσε γενναιόδωρα όλο του το πάθος. Ο ήχος ήταν εξαρχής πολύ σημαντικός για τη θεατρική μεταφορά του κειμένου, αφού ζούμε σε μια πόλη που ποτέ δεν ησυχάζει.

Γιατί να έρθει κάποιος να δει την παράσταση;
Γιατί σίγουρα θα αναγνωρίσει τον εαυτό του σε κάποιον ήρωα. Γιατί θα γελάσει και θα συγκινηθεί. Γιατί είναι εντυπωσιακό το θέαμα των μετακινούμενων τοίχων και οι ερμηνείες των ηθοποιών. Γιατί είναι μια διαφορετική εμπειρία. Γιατί το ασήμαντο γίνεται εξίσου σημαντικό με την αιματηρή απόγνωση της Μήδειας του Ευριπίδη και εξίσου επικίνδυνο.

Επιλέξτε ένα αγαπημένο σας απόσπασμα από το κείμενο
Μία φράση που περνάει σχεδόν απαρατήρητη, αλλά για μένα κουβαλάει τη φιλοσοφία όλης της παράστασης και τη λέει μια ανόητη πελάτισσα σε κατάστημα με ρούχα είναι η αγαπημένη μου: «Το γκρι με σκοτώνει».

Στείλτε μας μια φωτογραφία με τις σημειώσεις σας στο κείμενο της παράστασης
Σας στέλνω κάτι που θεώρησα έργο τέχνης. Τις σημειώσεις του εξαιρετικού και αγαπημένου φωτιστή μας Αντώνη Παναγιωτόπουλου πάνω σε ένα χαρτόνι, απομεινάρι των σκηνικών μας.