Η Σιωπηλή Επανάσταση
Ο σκηνοθέτης της ταινίας «Φριτς Μπάουερ» βασίζεται στα απομνημονεύματα του Ντίτριχ Γκάρστκα και αφηγείται ένα αληθινό περιστατικό που συνέβη στην Ανατολική Γερμανία των 50ς.
Eξι μαθητές λυκείου αποφασίζουν να δείξουν την αλληλεγγύη τους στα θύματα της αιματοβαμμένης εξέγερσης στην Ουγγαρία το 1956, τηρώντας δύο λεπτά σιγή κατά τη διάρκεια ενός μαθήματος.
«Μερικές φορές η σιωπή είναι η πιο δυνατή αντίσταση» λέει το συζητήσιμο tag line της ταινίας που αφηγείται μια αληθινή ιστορία από τη νεότητα του Ντίτριχ Γκάρστκα. Η πλοκή είναι τυπική μιας ταινίας καταγγελίας με το σκηνοθέτη Λαρς Κράουμε («Υπόθεση Φριτς Μπάουερ») να συνδέει τον προβληματισμός του με εκείνον από τις «Ζωές των άλλων».
Σε αντίθεση όμως με εκείνη τη στιβαρή ταινία, ο σκηνοθέτης προτάσσει έναν άκαμπτο ακαδημαϊσμό και μια «άκυρη» δραματουργία που ποντάρει σε μανιχαϊστικά σύμβολα μιας κατά τα άλλα ζουμερής ιστορίας που χάνει την ευκαιρία να διατυπώσει ουσιαστικότερα ερωτήματα γύρω από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου και των σκληρών μηχανισμών εξουσίας του κομμουνιστικού καθεστώτος. Καταφέρνει πάντως να σώσει την παρτίδα λόγω της ειλικρινούς ανίχνευσης των ρομαντικών προθέσεων των νεαρών πρωταγωνιστών, της πειστικής αποτύπωσης του κλίματος της εποχής και της διάθεσης να βρει γέφυρες επικοινωνίας στον περίφημο ιστορικό διάλογο που έχει προκύψει τελευταία για τον υπαρκτό σοσιαλισμό, με φράσεις όπως «ακόμη κι αν δεν πέτυχε ο κομμουνισμός έδωσε μια ευκαιρία στους φτωχότερους».
Κωνσταντίνος Καϊμάκης
