Elvis 1968 Comeback Special: 50 χρόνια μετά τη θρυλική τηλεοπτική εμφάνιση του Elvis

“Αν ψάχνετε για μπελάδες, ήρθατε στο σωστό μέρος” ξεκινούσε να τραγουδάει ο Έλβις, η κάμερα ζουμ στο πρόσωπό του και οι θεατές κολλημένοι στις οθόνες τους εκείνο το βράδυ, στις 3 Δεκεμβρίου του 1968, γι’ αυτό που θα έμενε στην ιστορία σαν το θρυλικό Elvis:1968 Comeback Special. Και 50 χρόνια μετά παραμένει, όχι μόνο μια από τις κορυφαίες στιγμές του ‘Ελβις Πρίσλεϊ, αλλά και μια από τις πιο σημαντικές μουσικές εμφανίσεις όλων των εποχών.

Ήταν ο Έλβις στα καλύτερά του. Και έδινε στη σκηνή όλο του τον εαυτό. Τη συγκεκριμένη στιγμή αυτό σήμαινε πάρα πολλά. Θα μπορούσε να άλλαζε την εξέλιξη των πραγμάτων. Την ιστορία έτσι όπως την ξέρουμε.

Είχαν περάσει χρόνια που το κοινό δεν τον είχε δει σε συναυλία. Τον έβλεπε να τραγουδάει στις ταινίες και αυτό ήταν όλο. Ο ίδιος εξαντλημένος, από την μια ταινία στην άλλη, χωρίς σταματημό, χωρίς σχεδόν να συμμετέχει. Φαινόταν σα να έχει χάσει την εποχή του, κολλημένος σε έναν κόσμο έξω από τον κόσμο. Και ήταν τα 60ς και συνέβαιναν τόσα πολλά.

Ο Κόλονελ Πάρκερ, ο περιβόητος μάνατζερ του ‘Ελβις, έψαχνε τρόπους να τον έχει συνεχώς κάτω από τους προβολείς και η ιδέα που έλαμψε στο κεφάλι του τότε, ήταν ένα χριστουγεννιάτικο σόου. Με τον ‘Ελβις. Έτσι θα τον έβαζε πάλι μέσα σε όλα τα σπίτια, ένα δώρο κάτω από το έλατο. Είχε «κλείσει» και το πρόγραμμα. Όλα ήταν έτοιμα και τα χρήματα στο τραπέζι. Κάτι βασικό όμως: Ο Έλβις δεν ήταν σύμφωνος με την ιδέα. Κανένα σόου. Χριστουγεννιάτικο, Πρωτοχρονιάτικο ή άλλο. Ο ‘Ελβις θα έβγαινε στην τηλεόραση με λάιβ συναυλία. Να πει τα τραγούδια του μπροστά σε κόσμο.

«Έπεσαν» διαβουλεύσεις, συζητήσεις. Και βρέθηκε λύση. Στο κάτω-κατω, ο Ελβις θα ήταν εκεί και αυτό θα εξασφάλιζε το κοινό απέναντι. Στο παρασκήνιο ο Πρίσλεϊ συννενοείται με τον Στιβ Μπάιντερ τον παραγωγό (έτσι λέει η ιστορία) και συμφωνεί σε αρκετά σκηνοθετημένα μέρη για την τηλεόραση, στην καρδιά της υπόθεσης όμως, θα ήταν εκείνος με τα τραγούδια του στη σκηνή, το περίφημο «ρινγκ».

Κρατάει την κιθάρα του και παίζει, δίπλα του ο Ντι Τζέι Φοντάνα, ο Σκότι Μουρ, οι μουσικοί του, οι δικοί του άνθρωποι. Οι θαυμάστριες και οι θαυμαστές καθισμένοι γύρω, περιμετρικά, πάνω στη σκηνή και στις θέσεις του θεάτρου. Κοντά. Σε απόσταση αναπνοής.

Και ο κόσμος έξω, από τις οθόνες βλέπει το είδωλό του όπως πραγματικά είναι- με όλη την δυναμική και τη μαγεία (τη μαγεία που δεν εγκατέλειψε τον ‘Ελβις ούτε στις τελευταίες του, δύσκολες εμφανίσεις στο Λας Βέγκας).

Στη σκηνή του Comeback Special, «της επιστροφής» του, είναι ο ΄Ελβις έξω από τα αφελή σενάρια των ταινιών, που δεν χρησίμευαν παρά σαν σκηνικό για τα τραγούδια του.

Υπήρχε αδημονία – έγραφε ο Πίτερ Γκιούραλνικ, από τους βασικούς βιογράφους του Πρίσλεϊ- αλλά και ένας φόβος ότι ο Έλβις «γυμνός» μπορεί και να τους απογοήτευε. Και συνέχιζε «Η κάμερα έκανε ζουμ στον Έλβις και δεν πιστεύαμε στα μάτια μας… Ντυμένος με μαύρα δερμάτινα ρούχα, το πρόσωπό του να λάμπει, τα μαλλιά του μαύρα και γυαλιστερά…Δεν ξέρω αν μπορώ να μεταφέρω πόσο συναρπαστική ήταν η στιγμή- εκεί όσα φανταζόμασταν επιβεβαιώθηκαν, η εμφάνιση, η φωνή, η πόζα…»

Κανείς απ’ όσους είδαν τον Έλβις στην τηλεόραση εκείνο το βράδυ της 3ης Δεκεμβρίου του ’68, δεν θα ξεχνούσε τη στιγμή

«Ηταν η καλύτερη μουσική της ζωής του, αν υπάρχει μουσική που αιμορραγεί, ήταν αυτή» έγραψε ο Γκρέιλ Μάρκους.

Ο κόσμος δεν ήξερε τι να περιμένει και τον περίμενε «ένα σοκ», «η πιο αποκαλυπτική εμφάνιση».

Είδαν, έτσι, τον ‘Ελβις να ιδρώνει. Να προσπαθεί πραγματικά να ευχαριστήσει το κοινό, να μην είναι σίγουρος για τον εαυτό του, να δίνει το καλύτερο που έχει. Σιγά σιγά, με την ώρα που περνάει νιώθει όλο και πιο άνετα. Αστειεύεται με τους μουσικούς, σκουπίζει τον ιδρώτα του. Ερμηνεύει μοναδικά. Λέει το If I Can Dream συγκινητικά και αξεπέραστα –είναι μόλις λίγοι μήνες μετά τη δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.

Κανείς απ’ όσους είδαν τον Έλβις στην τηλεόραση εκείνο το βράδυ της 3ης Δεκεμβρίου του ’68, δεν θα ξεχνούσε τη στιγμή. Ένα χριστουγεννιάτικο σόου χωρίς χριστουγεννιάτικα τραγούδια / αν και είπε βέβαια μαγικά το Blue Christmas.

Ο Έλβις επικοινωνεί με τον κόσμο που τον παρακολουθεί και η ένταση δεν πέφτει καθόλου. Μοιάζει σα να έχει ξεχάσει ότι όλο αυτό είναι στην τηλέοραση.

– Είμαστε στην τηλεόραση; Αστειεύεται, γυρίζει και ρωτάει.

– Είμαστε στο τρένο για την Τάλσα, απαντάει ο Τσάρλι Χοτζ.

Συνεχίζει. Σηκώνεται από την θέση του, τραγουδάει όρθιος. Με το ένα πόδι πατάει στην καρέκλα. Το ίδιο, αλλά και με διαφορετικό τρόπο ξεχωριστή η ερμηνεία του στο gospel αφιέρωμα του Guitar Man.

To ’68 Comeback Special –που «γιορτάζει» φέτος με ειδική έκδοση τα 50 του χρόνια – μπορούσε όντως να είχε αλλάξει τα πάντα επειδή ο Ελβις το είχε αποφασίσει. Ότι δεν τον ενδιέφεραν άλλο εκείνες οι ταινίες. Θα επέστρεφε στην σκηνή. Στη μουσική. Ενθουσιασμένος. Με αυτοπεποίθηση. Θα ηχογραφούσε καινούργια τραγούδια, θα έκανε μια καινούργια αρχή.