Εύη Σαουλίδου: Δεν πρέπει και δεν θέλω να είμαι καλό παιδί

Η γυάλινη πόρτα ανοίγει από έναν κύριο με μακριά μπεζ καπαρντίνα και καφέ καβουράκι που κάθεται στο μπαρ με τα δερμάτινα μπράτσα καθώς παίζει εύθυμη νεϋορκέζικη τζαζ. Στο πρώτο τραπέζι πίσω από την πόρτα, η Εύη Σαουλίδου βάζει το σελιδοδείκτη στη «Φυσική ιστορία της καταστροφής» του W.G. Sebald που διαβάζει αυτόν τον καιρό, πίνει κόκκινο μερλό κρασί, φοράει κόκκινο, μεταξωτό πουκάμισο και έχει ρόδινα μάγουλα από τη θέρμανση. Στα στολισμένα στενά της Ακρόπολης έχει νυχτώσει, το κρύο θέλει γοργά βήματα στο πεζοδρόμιο, η πρόβα στη γειτονική Φρυνίχου και στο «Να ντύσουμε τους γυμνούς» έχει μόλις τελειώσει και το υπόλοιπο της βραδιάς αναμένεται να κυλήσει ήσυχα.

Για την Εύη Σαουλίδου έχει μεγάλη σημασία πια που επενδύει το χρόνο της, πως κυλούν οι μέρες και οι νύχτες της, ποιες είναι οι επιλογές της και τι θέλει να ζήσει στο εξής. Εχοντας συμπληρώσει σχεδόν 20 χρόνια στο ελληνικό θέατρο, από το Κρατικό Βορείου Ελλάδος ως τη Νέα Σκηνή του Λευτέρη Βογιατζή, το Αμόρε και το Εθνικό θέατρο, με αξιώσεις να περιγράφουν σταθερά τη παρουσία της προσπαθεί πλέον να εστιάσει σε νέες εμπειρίες αλλά και στην προσωπική της ζωή – την οποία η τέχνη ανάγκασε να βάλει σε δεύτερο πλάνο. Αυτήν την εποχή που δουλεύει λιγότερο και ζει περισσότερο θέλει να μιλήσει γι’ αυτήν την στροφή.

Αποδέχεσαι το χαρακτηρισμό της αθόρυβης πρωταγωνίστριας;
Κάνω τη δουλειά μου. Και μου αρέσει πολύ να δουλεύω στο θέατρο. Από εκεί και πέρα τι θα πει πρωταγωνίστρια και τι δευτεραγωνίστρια… Πραγματικά δεν ξέρω. Είναι χαρακτηριστικό πως στο «Να ντύσουμε τους γυμνούς» –μπήκα από σπόντα, την τελευταία στιγμή και κρατάω μικρό ρόλο – παρόλα αυτά, δεν έχω αισθανθεί ”ριγμένη” σε σχέση με άλλες παραστάσεις όπου είχα μεγαλύτερο ρόλο. Ειδικά, με τη σύσταση αυτής της ομάδας, κάθε άλλο.

Τι σε αφορά αν όχι η έκταση του ρόλου;
Καταρχήν, ποιοι είναι αυτοί με τους οποίους συνομιλώ πάνω στη σκηνή και η διαδικασία που θα ακολουθηθεί για να φτάσουμε σ’ ένα αποτέλεσμα. Με ενδιαφέρει η διαδικασία που θα εμπεριέχει την πιθανότητα του λάθους και όχι μια διαδικασία που θα ξέρω εκ των προτέρων που θα οδηγήσει. Κι επίσης με αφορά να πληρώνομαι, να μπορώ να ζω από αυτή τη δουλειά.

Είναι σκανδαλώδες το πόσο εύκολα κατατάσσουμε έναν άνθρωπο στην τάξη του καλού, του μέτριου ή του κακού

Τελευταία φαίνεται πως προτιμάς να δουλεύεις με οικεία πρόσωπα. Σε ενδιαφέρει η συγγένεια;
Με ενδιαφέρει να βρίσκομαι μπροστά στο ενδεχόμενο του να μπορούμε να συνεννοηθούμε ή όχι. Οι συχνότερες συνεργασίες με κάποιους σκηνοθέτες συμβαίνουν συμπτωματικά – δεν τις έχω επιδιώξει. Δεν επιδιώκω να συνεργαστώ για να διατηρήσω μια σχέση, να ‘εξασφαλιστώ’ και να ξαναείμαι σε μια επόμενη δουλειά μαζί τους.

Μήπως αναζητάς και τον ενθουσιασμό της πρώτης φοράς;
Ενθουσιασμό μου προκαλεί η αίσθηση ότι μπορώ να ξανανακαλύψω πράγματα για το θέατρο. Η αίσθηση ότι καλά κάνω και βρίσκομαι εδώ πάνω στη σκηνή. Δεν είναι αυτονόητο.

Τι σου υπενθυμίζει ότι καλά κάνεις και βρίσκεσαι στη σκηνή;
Μάλλον όχι τα καλά λόγια ή οι καλές κριτικές γιατί δεν είμαι βέβαιη ότι εμπεριέχουν την κατανόηση γύρω από την προσπάθεια που έχει καταβληθεί στον εκάστοτε στόχο των δημιουργών. Είναι μία τομή του να έχω καταλάβει τι θέλει να πει η παρασταση, να έχω μπορέσει να συμπεριλάβω τον εαυτό μου σε αυτήν και να έχω τη σχετική ελευθερία, μέσα στα πλαίσια, να δοκιμάζω εκ νέου.

Και που αποδίδεις το ενδιαφέρον εκείνων που σου ζητούν να παίξεις στις παραστάσεις τους;

Στο ότι ο καθένας θέλει να κάνει τη δουλειά του. Κατά τα άλλα, είναι σκανδαλώδες το πόσο εύκολα κατατάσσουμε έναν άνθρωπο στην τάξη του καλού, του μέτριου ή του κακού.

Αν κανείς εδραιωθεί σημαίνει ότι κάπου κοντά τον περιμένει μια κατηφόρα

Δεν πιστεύεις, δηλαδή, ότι έχεις εδραιωθεί στο θέατρο για την αξία σου;
Με τρομάζει πολύ λέξη «εδραιώνομαι». Αν κανείς εδραιωθεί σημαίνει ότι κάπου κοντά τον περιμένει μια κατηφόρα: Δεν έχει άλλο δρόμο να διανύσει οπότε τι του μένει; Η κατρακύλα. Θα έλεγα λοιπόν πως το μόνο που προσπαθώ είναι να βρω σημεία επαφής.

Που έχεις φτάσει μέχρι τώρα;
Τα τελευταία χρόνια έχω την τύχη να είμαι μέρος παραστάσεων που με ενδιαφέρουν. Εκεί έχω φτάσει.

Θα ήθελες να σκηνοθετήσεις;
Αυτή τη στιγμή με ενδιαφέρει να κοιτάξω την προσωπική μου ζωή παρά τη δουλειά. Πάντως, θα ήθελα να παραμείνω ηθοποιός – μου αρέσει πολύ να είμαι ηθοποιός.

Στο διάστημα που κάνεις θέατρο έχει αλλάξει κάτι στον τρόπο που αντιμετωπίζεις τα πράγματα γενικότερα;
Έχει γίνει πιο πολύτιμος ο χρόνος μου και θέλω να τον διαθέτω σε ανθρώπους που θα τον κάνουν γόνιμο, που κάτι θα συμβεί μεταξύ μας – είτε σε προσωπικό είτε σε επαγγελματικό επίπεδο. Μεγαλώνοντας κάνω πιο συγκριμένες επιλογές, θέλω να ορίζω τις ποιότητες με τις οποίες περνάει ο χρόνος μου – γιατί πια καταλαβαίνω ότι περνάει πολύ γρήγορα. Επίσης, μου αρέσει πολύ να χάνω το χρόνο μου∙ πιστεύω πως ο χρόνος είναι για να χάνεται, για να μην κάνεις τίποτα, να τον σπαταλάς – πράγμα δύσκολο σήμερα. Θέλω, επομένως, να είμαι συνειδητά μέσα σε πράγματα. Θέλω να δω αυτές τις ταινίες, να διαβάσω αυτά τα βιβλία, να συναντήσω αυτούς τους ανθρώπους και να περάσω χρόνο μαζί τους.

Όταν χάνεις το χρόνο σου άσκοπα αισθάνεσαι δυστυχής;
Δυστυχής δεν αισθάνομαι γιατί δεν θέλω να αναλώνομαι σε δράματα. Με ενδιαφέρει σταθερά η προσπάθεια να βρούμε μια κοινή γραμμή.

Μου αρέσει πολύ να χάνω το χρόνο μου∙ πιστεύω πως ο χρόνος είναι για να χάνεται, για να μην κάνεις τίποτα, να τον σπαταλάς

Τι σου δίνει χαρά για να ξυπνάς την επόμενη μέρα;
Να έχω χρόνο για μένα – κάτι που έχω καταφέρει πρόσφατα. Είναι πολύ σημαντικό που αυτή την περίοδο της ζωής μου έχω βάλει τη δουλειά μου μέσα στο υπόλοιπο της μέρας μου – κι όχι το αντίθετο.

Μια ωραία μέρα τι περιλαμβάνει;
Βόλτα με το σκύλο, ένα καφέ, διάβασμα, μαγείρεμα. Μου αρέσουν οι εκδρομές και οι βόλτες στην εξοχή. Τα βράδια, βλέπω ταινίες, κάνω παρέα με τους φίλους μου – που είναι σημαντικοί στη ζωή μου.

Έχεις επενδύσει πολύ από τη ζωή σου σε αυτή τη δουλειά;
Ο χρόνος μου κινείται γύρω από το θέατρο, ο ρεαλιστικός και ο χρόνος σκέψης.

Θα έβαζες την τέχνη στην άκρη για να δημιουργήσεις κάτι εντελώς προσωπικό – οικογένεια ας πούμε;
Με μεγάλη μου χαρά. Θεωρώ οτι είναι δύσκολο πράγμα, ειδικά στην εποχή της βιασύνης, θα ήθελα ιδανικά να μπορούσα να αφοσιωθώ σε κάτι τέτοιο.

Η εποχή έχει ανάγκη από χαμένο χρόνο και πιθανότητα του λάθους

Τι άλλο διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή σου;
Η αίσθηση να μπορούμε να είμαστε λιγότερο έτοιμοι για τα πράγματα. Κι αυτό να μας βρίσκει στην καλή πλευρά του εαυτού μας. Να προσπαθούμε να αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις με ευγένεια και υπομονή. Από εκεί και πέρα, μου είναι αναγκαίοι οι δικοί μου – οι γονείς μου και οι καλύτεροι μου φίλοι που ζουν στην Καβάλα και μου λείπουν∙ μου λείπουν ενώ μου είναι αναγκαίοι.

Ήσουν αποφασισμένη όταν άφησες τη Θεσσαλονίκη για την Αθήνα;
Ναι γιατί η Θεσσαλονίκη με περιόριζε σ’ ένα πιο κλειστό κύκλο. Και δεν ήθελα να κινηθώ μέσα σε τόσο συγκεκριμένα πλαίσια. Ασχετα με το ότι είναι μια ψευδαίσθηση, τελικά, όλο αυτό.

Σε τι είδους πλαίσια θέλεις να κινείσαι;
Συχνά στη ζωή, έρχονται πράγματα που δεν τα έχεις επιλέξει αλλά συνειδητοποιείς ότι σου ταιριάζουν. Μου αρέσει το πλαίσιο να μένει ανοιχτό και αλληλοσυμπληρούμενο. Το σίγουρο, πάντως, είναι πως θα ήθελα να ασχοληθώ και με διαφορετικά πράγματα. Το τελευταίο διάστημα τραβάω φωτογραφίες. Επίσης, ακούω, ψάχνω πολλή μουσική. Από ένα κομμάτι που μου αρέσει, θα ανατρέξω στη δισκογραφία, τις συνεργασίες του καλλιτέχνη. Είναι ωραίο ,ό,τι ψάχνεις, να συμπληρώνεται με διαφορετικά μέσα.

Θα μπορούσε, δηλαδή, το θέατρο να μην είναι η κεντρική σου απασχόληση;
Ναι,θα μπορούσα να μετακινηθώ. Τώρα, έχει μεγαλώσει η επιθυμία μου να κάνω σινεμά∙ να το ανακαλύψω ως διαδικασία, ως γλώσσα. Και πια ξέρω πως, αυτά που λατρεύω στο σινεμά – ταινίες σαν του Φασμπίντερ, του Κασσαβέτη, του Καουρισμάκι – δε θα μου συμβούν, ίσως και λόγω εποχής. Είναι τελείως διαφορετικό πράγμα το τι χρειάζεται η εποχή και τι ταιριάζει στην εποχή. Γιατί κατά κύριο λόγο βλέπουμε αυτά που ταιριάζουν στην εποχή.

Δεν πρέπει ο στόχος μας να είναι το sold out ή ο ανταγωνισμός της εικόνας. Το θέατρο οφείλει να είναι παραπάνω από αυτό ή δίπλα σε αυτό

Τι θεωρείς πως χρειάζεται η εποχή;
Χαμένο χρόνο, πνευματικότητα και πιθανότητα του λάθους. Όλα γίνονται χωρίς ρίσκο, οδεύουν σε έναν ασφαλή καλλιτεχνικό τρόπο ενώ φαινομενικά μόνο είναι όλα πολύ επικίνδυνα· με τον μεγαλύτερο κίνδυνο να σχετίζεται συνήθως με το αν θα καταφέρει μια παράσταση να μην ακυρωθεί. Κι αν θα πληρωθούν οι άνθρωποι που θα δουλέψουν σε αυτήν. Αυτός ο κίνδυνος έχει υπερκαλύψει τα πάντα. Πιστεύω πως πρέπει να πολεμήσουμε αυτή την τάση μέσα από το λάθος, μέσα από το ρίσκο να ψελλίσουμε τις ιδέες μας. Δεν πρέπει ο στόχος μας να είναι το sold out ή ο ανταγωνισμός της εικόνας. Το θέατρο οφείλει να είναι παραπάνω από αυτό ή δίπλα σε αυτό. Γιατί πρέπει η τέχνη να έχει άμεση σχέση με το ταμείο; Γιατί κυνηγάμε τα sold outs ενώ είναι το μέγιστο αντικαλλιτεχνικό κριτήριο; Δεν επικροτώ να παίζουμε σε άδεια θέατρα αλλά δεν είναι δυνατόν να είμαστε περήφανοι κυρίως για τα εισιτήρια.

Με τι χαίρεσαι: Με μια καλή παράσταση ή με μια παράσταση που πάει καλά εισπρακτικά;
Μπορώ να χαρώ και με τα δύο. Κάνω θέατρο γιατί είναι αυτή η δουλειά μου αλλά και γιατί κάτι τελικά λες μέσα από μια παράσταση. Αν αυτό,φέρει κόσμο στο θέατρο, είναι μια ιδανική συνθήκη.

Πως μεταφράζεις τη φράση «παίρνω ρίσκο»;
Ρίσκο σημαίνει δεν ξέρω πως θα το κάνω, το ανακαλύπτω ψάχνοντας. Παίρνω ρίσκο σημαίνει παλεύω με όλα: Με τα έτοιμα, με τη μηδαμινή οικονομική συνθήκη που μας έχει γονατίσει, με τον εαυτό μου. Δεν πρέπει και δεν θέλω να είμαι καλό παιδί.

Υπήρξες καλό παιδί;
Δεν είμαι αγενής, κάθε άλλο. Από την άλλη, η ευγένεια μπορεί να αποτελέσει μια στείρα περιοχή, άτολμη και σικέ. Από την αλητεία, από αυτό που δεν υπολογίζεις και αυτό που θα σε ξαφνιάσει μπορεί να γεννηθεί κάτι. Στο θέατρο πρέπει κανείς να δουλεύει με μανία. Οι ποδοσφαιριστές πάνω στον αγώνα,είναι καλό παράδειγμα.

Ζεις με μανία;
Για πράγματα που με ενδιαφέρουν είμαι εμμονική. Αλλά κάνοντας θέατρο είμαι σε θέση να σκεφτώ περισσότερο μια κατάσταση από ότι θα σκεφτόμουν από άλλη θέση,με ψυχραιμία. Το θέατρο με βοηθάει να ανακαλύπτω τα κίνητρα των ανθρώπων.

Μόνο από την αλητεία, από αυτό που δεν υπολογίζεις και αυτό που θα σε ξαφνιάσει μπορεί να γεννηθεί κάτι

Από την άλλη έχεις αδιαπραγμάτευτες αξίες;
Έχω αδιαπραγμάτευτες σχέσεις που μπορεί να κρατούν από την Α΄ Δημοτικού. Από εκεί και πέρα θέλω το χώρο μου να υπάρχω. Δεν θέλω να διεκδικώ παραπάνω, ούτε να παραχωρώ κάτι από το χώρο μου. Η καθημερινή μου πάλη είναι αυτή: Να μην καταπιέζω κανέναν και να μην με καταπιέζει κανείς.

Είσαι αυτάρκης;
Νομίζω πως ναι. Προσπαθώ.

Αν ήσουν πιο διεκδικητική θα είχες κερδίσει περισσότερα;
Συνήθως κάνω ένα βήμα πίσω για να καταλάβω κάτι· είναι μέρος της διαδικασίας. Αν πάω ένα βήμα μπροστά ή πολύ μπροστά έρχομαι σε αμηχανία. Σαφώς και προσπαθώ να έχω μια καλή ισορροπία ανάμεσα στα δύο γιατί θέλω και να αφορούν όσα κάνω. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει πως θα διεκδικήσω περισσότερο χώρο. Θέλω να ζω σε μια συνθήκη ησυχίας.

Σε χαρακτηρίζει μια συστολή…
Ναι και παλιότερα πήγαινα κόντρα στη συστολή μου. Το θάρρος μου ήταν δηλαδή μια προσπάθεια για να καταπνίξω στις φοβίες μου. Πλέον, έχω δώσει αρκετό χώρο σε όσα με τρομάζουν. Γι’ αυτό κι έχει γίνει πιο δύσκολο για μένα να βρεθώ πάνω στη σκηνή.

Στο θέατρο υπάρχουν πράγματα που θεωρείς πως δεν μπορείς να κάνεις;
Δεν πρόκειται για ένα αποτέλεσμα. Κάθε φορά έχω μια τρομερή αγωνία και ανησυχία για τη διαδικασία, για το αν μπορώ να πω κάτι με ειλικρίνεια πάνω σε ένα υλικό. Η αναμέτρηση με ένα υλικό δεν σημαίνει πως κατάφερες να το καταλάβεις. Πρέπει να είναι κανείς πολύ ανοιχτός.

Θα ήθελα να είμαι αιώνιο παιδί αλλά βλέπω ότι δεν γίνεται

Όταν παίζεις είσαι ειλικρινής;
Με ενδιαφέρει να είμαι αληθινή, να μιλάω και για κάτι παραπάνω από αυτό που λέει το κείμενο – με ενδιαφέρει να μιλώ και για μένα. Εξάλλου, για ποιον άλλο λόγο ν’ ανέβεις εκεί πάνω και να πεις τα λόγια κάποιου άλλου;

Τι συμβαίνει όταν συναντάς κομμάτια του εαυτού σου λέγοντας τα λόγια κάποιου άλλου;
Μπορεί ν’ ανοίξεις μια τρύπα που δεν κλείνει εύκολα, ν’ ανακαλύψεις πτυχές σου.

Και ο Πιραντέλο τι τρύπα έχει ανοίξει;
Θέλω να σου διαβάσω ένα απόσπασμα του ίδιου του συγγραφέα που καθρεφτίζει και τους προσωπικούς μου προβληματισμούς αλλά και τους προβληματισμούς της ομάδας για το έργο. Λέει: «Ο άνθρωπος για να μπορέσει να ζήσει είναι αναγκασμένος να εξαπατά τον εαυτό του δημιουργώντας μια πραγματικότητα που αδιάκοπα ύστερα την ανακαλύπτει απατηλή. Όποιος καταλάβει το παιχνίδι δεν κατορθώνει πια να εξαπατά τον εαυτό του αλλά όποιος δεν κατορθώνει πια να εξαπατά τον εαυτό του δεν μπορεί πια να έχει ούτε όρεξη, ούτε θέληση για τη ζωή. Έτσι είναι. Η τέχνη μου είναι γεμάτη πικρή συμπόνια για εκείνους που εξαπατούν τον εαυτό τους αλλά η συμπόνια αυτή δεν μπορεί παρά να συνοδεύεται από τον άγριο περίγελο της μοίρας που καταδικάζει τον άνθρωπο στην απάτη».

Κι εσύ, ως ηθοποιός, κινείσαι γύρω από αυτή τη διαρκή εξαπάτηση.
Ναι αλλά όπως λέει και ο Παναγιωτόπουλος «το θέατρο είναι ένα ψέμα, δεύτερο ψέμα δεν χωράει». Επομένως, δεν είναι εξαπάτηση το θέατρο, είναι θέμα μετακίνησης προς την αλήθεια.

Τι σε συγκινεί στο συγκεκριμένο έργο του Πιραντέλο;
Το ερώτημα που με ενδιαφέρει πολύ είναι πως το κεντρικό πρόσωπο αυτή της ιστορίας θέλει με κάθε κόστος να είναι συνεπές στη στάση του απέναντι στους άλλους και στη ζωή την ίδια. Θα μπορούσα να την παραλληλίσω με τον Γκυ Ντεμπόρ ο οποίος αφού έγραψε ότι έγραψε, πυροβολήθηκε στην καρδιά. Έτσι κι αυτό το κορίτσι θυσιάζεται για να αποδείξει την αλήθεια και την πιστότητα των πράξεων της. Δεν επιτρέπει στην εποχή ή στη συνθήκη να την πάει όπου θέλει αλλά εξακολουθεί να πρεσβεύει συγκεκριμένα πράγματα. Με συγκινεί η στάση ζωής αυτών των ανθρώπων που δεν χάνουν τον πυρήνα τους, την ώρα που γύρω τους υπάρχουν πολλοί που ενδύονται κάτι και υποδύονται κάτι άλλο. Τέτοιους ανθρώπους μου αρέσει να παρακολουθώ.

Θα τολμούσες να υιοθετήσεις μια τέτοια στάση ζωής;
Με όποιο τρόπο μπορώ, το κάνω. Αν αισθανθώ πως κάτι με θίγει ή θίγει κάποιον πολύ δικό μου θα το υπερασπιστώ μετά μανίας.

Δεν νομίζω πως κανείς μεγαλώνει ποτέ. Κι αν μεγαλώνει διατρέχει πολύ σοβαρό κίνδυνο

Τι σε τρομάζει;
Η σκληρότητα, η απάθεια, ο ανταγωνισμός, ο εγωκεντρισμός, οι ψεύτικες και συμβατικές σχέσεις. Με τρομάζει που δεν ασκούμε το πνεύμα μας – ενώ ξέρουμε ότι είναι η μόνη ευκαιρία να δημιουργήσουμε λόγο και στάση απέναντι στα πράγματα.

Σε τρομάζουν οι ευθύνες;
Με την ευθύνη είχα πολύ σοβαρό πρόβλημα. Τα τελευταία χρόνια, μόνο, έχω αρχίσει να αναλαμβάνω ευθύνες και να μου αρέσει κιόλας. Αλλά μέχρι να το πάρω απόφαση πάω κόντρα όσο μπορώ. Θα ήθελα να είμαι αιώνιο παιδί αλλά βλέπω ότι δεν γίνεται.

Ποια ευθύνη δεν θέλεις με τίποτα να αναλάβεις;
Εν δυνάμει καμία. Αλλά η ευθύνη της ζωής σου είναι πολιτικό ζήτημα. Είναι ωραίες οι ευθύνες που προέρχονται από αγάπη είτε για συνθήκες, για δουλειά, είτε για πρόσωπα.

Συνομιλείς με τον αθώο εαυτό σου;
Η Τζίνα Ρόουλαντς στη «Νύχτα πρεμιέρας» κάπου λέει πως όσο είσαι νέος, τα συναισθήματα βρίσκονται πάνω – πάνω. Κι όσο μεγαλώνεις τα συναισθήματα χάνονται μέσα στο καλάθι κι εσύ πρέπει να τα ψάξεις στο βάθος. Αυτό μπορεί να είναι πολύ επίπονο αλλά ταυτόχρονα μπορεί να ανακαλύψεις κάτι για σένα. Έχει κόστος, έχει κι ανταμοιβή.

Επιτρέπεις και στους άλλους να κάνουν το ίδιο;
Όταν έχω κέφι και ψυχραιμία θέλω να βλέπω τους ανθρώπους σαν παιδιά. Και να ανακαλύπτω σε μια παιδικότητα τα κίνητρα της τάδε συμπεριφοράς τους. Δεν νομίζω πως κανείς μεγαλώνει ποτέ. Κι αν μεγαλώνει κάποιος διατρέχει πολύ σοβαρό κίνδυνο.