Status Update: Κατερίνα Πετσατώδη, σκηνοθέτης

Όταν ήμουν πολύ μικρή (λίγο περισσότερο από τριών χρόνων…), τρελαινόμουν για το μπαλέτο. Οι γονείς μου λοιπόν με πήγαν να παρακολουθήσω ένα μάθημα μπαλέτου κι από εκεί μάλλον ξεκίνησε το κακό. Μετά ήρθε η μουσική, με τραβολογούσαν στο θέατρο και το σινεμά από μωρό – ε, δεν ήθελε και πολύ το όλον πράγμα…

Κανείς και τίποτα συγκεκριμένα δεν με καθόρισε αναφορικά με τη δημιουργό που είμαι σήμερα· μόνο ολόκληρη η ζωή, όπως προχωράει.

Είχα καταλάβει κάποια στιγμή στην εφηβεία ότι αν ασχολούμουν με το θέατρο ή τον κινηματογράφο θα έπρεπε να γίνω σκηνοθέτης, προκειμένου να γίνουν αυτά που είχα ως εικόνες και σκέψεις στο κεφάλι μου. Είχα την τύχη να δουλέψω ως βοηθός σκηνοθέτη στο θέατρο και την όπερα σε υψηλό επίπεδο, πράγμα που στάθηκε για μένα το καλύτερο σχολείο που θα μπορούσα ποτέ να έχω και με βοήθησε να μάθω τη δουλειά και τη λειτουργία της από μέσα. Μπορεί να ακουστεί παράδοξο, αλλά το γεγονός ότι έκανα συνεχώς αυτή τη δουλειά με σταμάτησε από το να σκηνοθετώ δικές μου παραστάσεις. Ένα καλό ψυχολογικό άλλοθι προκειμένου να μην αναμετράσαι με τις δυνάμεις σου.

Νομίζω ότι κι εμένα, όπως τους περισσότερους, αυτό που με γοητεύει στο μουσικό θέατρο είναι απλούστατα ο συνδυασμός των δύο (μουσικής και θεάτρου). Είναι πολύ απλό και ουσιαστικό. Πάντως τώρα πια μετά από τόσα χρόνια, όποτε πηγαίνω στο θέατρο μου φαίνεται περίεργο που οι άνθρωποι δεν τραγουδάνε!

Πραγματικά η όπερα είναι ένα πολύ περιορισμένο είδος στην Ελλάδα και την υπηρετεί, σχεδόν αποκλειστικά, η Εθνική Λυρική Σκηνή. (προφανώς θέλω να τονίσω το «σχεδόν»). Νιώθω, όμως, ότι αυτό που γενικότερα ονομάζουμε μουσικό θέατρο με τον καιρό διευρύνεται και επεκτείνεται. Πάντως σίγουρα ο χώρος είναι ακόμα μικρός και οι ενδιαφερόμενοι πολλοί!

Με γοητεύει η μουσική του Μπρίττεν και μέχρι τώρα δεν είχα την ευκαιρία να δουλέψω σε κάποιο έργο του. Για καθαρά προσωπικούς, αισθητικούς λόγους θα ευχόμουν κάποια στιγμή να μπορέσω ν’ ασχοληθώ μ’ αυτό το ρεπερτόριο.

_{Η Κατερίνα Πετσατώδη στην πρόβα της όπερας για παιδιά της ΕΛΣ «Το αηδόνι του αυτοκράτορα».}

Είναι πρόκληση να ανεβάζεις μια παράσταση όπερας για παιδιά, όπως «Το αηδόνι του αυτοκράτορα», γιατί, στ’ αλήθεια, δεν ξέρεις τι να περιμένεις από αυτά. Όποιος ισχυρίζεται ότι ξέρει τι αρέσει στα παιδιά είτε δεν είναι ειλικρινής είτε θα πρέπει να το ξανασκεφτεί.

Στην «κανονική» ζωή μου έχω τα χρέη της Διεύθυνσης Σκηνής στην Λυρική, μια δουλειά διοικητική για καλλιτέχνες. Το θέατρο παγκοσμίως έχει πια γεμίσει γυναίκες, αλλά όχι ακόμα στις διοικητικές θέσεις. Αισθάνομαι ότι έχουμε συνηθίσει να σκεφτόμαστε ότι είναι ευκολότερο για έναν άντρα να κάνει αυτές τις δουλειές, αν και προσωπικά δεν λειτουργώ με τέτοιους όρους. Ποτέ δεν σκέφτηκα ότι το φύλο μου είναι πρόβλημα σε οτιδήποτε έχω κάνει και δεν μ’ ένοιαξε κιόλας αν για άλλους αυτό είναι ζήτημα. Πρόβλημά τους- δεν μου περνάει καν από το μυαλό.

Φυσικά και θα επιδίωκα να δουλέψω εκτός Ελλάδος. Η όπερα σχεδόν «απαιτεί» το να δουλεύεις μακριά από τη χώρα σου. Αυτό είναι και από τα πιο ωραία κομμάτια της δουλειάς μας!

Παραδόξως, ακόμα κι όταν δεν δουλεύω, ακούω όπερα. Αυτό είναι κάτι που ξεκίνησε πριν αρχίσω να δουλεύω στην όπερα – τα πράγματα ήρθαν σχεδόν από μόνα τους στη συνέχεια. Πάντα όμως ήμουν με ακουστικά στ’ αυτιά και άκουγα ποπ/ροκ/ηλεκτρονικά. Τώρα τελευταία μ’ έπιασα στο σπίτι να ξαναψάχνω τα grunge που ακούγαμε στη δεκαετία του ’90, όπως και όλον τον κόσμο του ’80, όπως κάνουν πολλοί συνομήλικοί μου.