Γιώργος Παπαπαύλου, ηθοποιός

Ως παιδί δεν είχα σκεφτεί να γίνω ηθοποιός ή να κάνω κάποιο επάγγελμα που να έχει σχέση με τέχνη. Ήθελα να γίνω γυναικολόγος αρχικά και έπειτα εκφωνητής ειδήσεων. Έχω, όμως, μνήμες σε ηλικία 5-6 χρονών να μαζεύω τους φίλους μου στη γειτονιά της γιαγιάς μου, ν’ ανεβαίνουμε σε ένα μπαλκόνι, αυτοί να κάνουν τους μουσικούς κι εγώ ως frontman να τραγουδάω Γλυκερία που ήταν και η αγαπημένη μου τραγουδίστρια τότε.

Όταν ήρθε η ώρα να συμπληρώσω το μηχανογραφικό για τις σχολές που θα ήθελα να περάσω δήλωσα τη Νομική ως πρώτη επιλογή αν και είχα ήδη αποφασίσει ότι θα γίνω ηθοποιός. Ήθελα όμως να έχω  ένα plan-b σε περίπτωση που ο Γιώργος από την Πάτρα – ο οποίος που δεν ήξερε κανέναν στην Αθήνα και δεν τον ήξερε κανείς – δεν κατάφερνε να πραγματοποιήσει τους στόχους του. Έτσι όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα ευτυχώς, δεν μετάνιωσα που δεν έγινα δικηγόρος αν και πήρα το πτυχίο της Νομικής Αθηνών.

Φεύγοντας από την Πάτρα είχα τεράστια αγωνία αν θα καταφέρω να επικρατήσω σε έναν χώρο που μου ήταν παντελώς άγνωστος! Είχα όμως στις αποσκευές μου -και έχω – λυσσαλέα μαχητικότητα, εργατικότητα και τα λόγια μιας πολύ αγαπημένης μου καθηγήτριας στο Λύκειο που μου είπε αποχαιρετώντας με: «Καλή επιτυχία και μην ντραπείς να κάνεις πίσω».

Ταλέντο για μένα είναι η εργατικότητα πάνω απ’ όλα, η διευρυμένη αντίληψη και οι τεχνικές ευκολίες∙ δηλαδή ένα εύπλαστο σώμα και μια καλή φωνή. Θα πρόσθετα και την πνευματικότητα που δεν είναι άλλο παρά από το πως κάποιος προετοιμάζεται για τον ρόλο του.

Ως ηθοποιός στοχεύω στους μεγάλους ρόλους, στο ρεπερτόριο. Είχα την τύχη να παίξω μεγάλους συγγραφείς – Αισχύλο, Στρίντμπεργκ, Σοφοκλή, Τσέχωφ, Ευριπίδη. Φέτος με τον ρόλο του Κοριολανού και την μελέτη μου πάνω στον Σαίξπηρ ξαναθυμήθηκα τι σημαίνει τεράστιος συγγραφέας αλλά και πόσο δύσκολος είναι ο ποιητικός λόγος. Δεν μπορώ να εξηγήσω τι συμβαίνει μέσα μου μιλώντας ή ακούγοντας τον λόγο του Σαίξπηρ! Μοιάζει με μια υπέροχη μουσική βαθειάς κατανόησης της ανθρώπινης φύσης.

Δεν ξέρω τι σημαίνει εξουσία σήμερα γιατί συμβαίνει κάτι τρομακτικό. Δεν ξέρουμε ποια είναι η εξουσία και ποιός επί της ουσίας την ασκεί! Έχουν χαθεί τα όρια μεταξύ εξουσίας και ελευθερίας και άλλοτε βαδίζουμε σε χάος που το ονομάζουμε επανάσταση κι άλλοτε αποδεχόμαστε παθητικά τη φυλακή που μας επιφυλάσσουν αυτοί που διοικούν.

Αν ήμουν Κοριολάνος, δηλαδή αυτοκράτορας για μέρα, θα θέσπιζα με νόμο υποχρεωτική την ψυχοθεραπεία σε όλους και ειδικά σε όσους επιθυμούν να γίνουν γονείς. Θα προστάτευα θεσμικά με τρόπο απόλυτο την προστασία του διαφορετικού και θα ισορροπούσα την οικονομική ανισότητα.

Αισθάνομαι ότι τα τελευταία δύο χρόνια έχω βελτιωθεί πολύ ως ηθοποιός και σ’ αυτό σίγουρα συνετέλεσαν  τόσο η απόσταση που πήρα από την Αθήνα και τα θεατρικά πράγματα πηγαίνοντας να δουλέψω στον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου όσο και η δουλειά που έκανα με τον εαυτό μου στην ψυχοθεραπεία! Η ψυχοθεραπευτριά μου, λοιπόν, είναι ένας άνθρωπος που συνέβαλε καθοριστικά στο να δουλέψω κάποια πράγματα που με άφηναν πίσω ως ηθοποιό.

Τα τελευταία οκτώ χρόνια που δουλεύω συστηματικά ως ηθοποιός, έχω αντιληφθεί πως η δουλειά του ηθοποιού είναι εξαιρετικά απαιτητική, είναι πρωταθλητισμός! Επίσης, είμαι βαθιά πεπεισμένος πως η υποκριτική είναι επιστήμη (αν κ δεν επαληθέυεται απόλυτα) και ως τέτοια την αντιμετωπίζω αφού η  απόκτηση γνώσης βασίζεται στην μεθοδολογία και την έρευνα.

Έχω παίξει σε μεγάλες σκηνές (Εθνικό Θέατρο, Φεστιβάλ Αθηνών, Θέατρο Τέχνης, Μικρή Επίδαυρος, Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, ΘΟΚ) αλλά και σε μικρότερες. Για μένα σημασία έχουν οι μεγάλες συνεργασίες και όχι οι σκηνές που αυτές οι συνεργασίες θα συμβούν! Παρόλα αυτά οι ‘μεγάλες’ σκηνές είναι πιο ξεκούραστες αφού ο ηθοποιός είναι μόνο ηθοποιός κ όχι άλλα δέκα επαγγέλματα μαζί…

Έχω δουλέψει με μερικούς από τους σημαντικότερους Έλληνες σκηνοθέτες. Το ευτυχές είναι ότι το 95% αυτών θέλησαν να ξανασυνεργαστούμε και αυτό με γεμίζει χαρά και με οπλίζει με αυτοπεποίθηση! Μ’ αρέσει να αποκτώ κοινό κώδικα με τους σκηνοθέτες γιατί στην επόμενη δουλειά συνεννοούμαστε πιο γρήγορα αλλά από την άλλη μου αρέσει να συναντιέμαι και με σκηνοθέτες που δεν έχω ξανασυνεργαστεί. Θέλω συνεχώς να μαθαίνω.

Θέλω να κάνω κωμωδία, να παίξω στο σινεμά και σ’ ενα ωραίο και καλογυρισμένο σίριαλ. Επίσης θέλω να φύγω στο εξωτερικό και να σπουδάσω coaching σε ηθοποιούς. Φέτος ανέλαβα την καλλιτεχνική διεύθυνση του θεατρικού εργαστηρίου του ΚΕΨΥΠΑ (κέντρο Ψυχολογικής Υποστήριξης και Προσωπικής Ανάπτυξης) ενώ παράλληλα  προετοιμάζω δύο παιδιά για τις εισαγωγικές εξετάσεις του Εθνικού και μαζί με τους μαθητές μου βελτιώνομαι κι εγώ ως ηθοποιός. Μ’ αρέσει πολύ η διδασκαλία.

Όταν δεν δουλεύω αγαπώ να ταξιδεύω στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και να βρίσκομαι με φίλους μου συζητώντας για πράγματα που δεν έχουν καμία σχέση με το θέατρο.