Πρόκειται για το «Γυάλινο κόσμο» του Τενεσί Ουίλιαμς, ένα αριστοτεχνικό κείμενο, ένα έργο που σηματοδοτεί την πρώτη συνεργασία της Μπέτυς Αρβανίτη και του Δημήτρη Καραντζά.
Ο σκηνοθέτης Δημήτρης Καραντζάς σημειώνει σχετικά: «Tο σκηνικό είναι μνήμη (…) , το έργο είναι μνήμη (…) , στη μνήμη όλα συμβαίνουν στην μουσική» σημειώνει ο Τενεσί Ουίλιαμς στον πρόλογο. Η παράσταση επιχειρεί να φωτίσει εκτενώς αυτή ακριβώς τη διαδικασία, της ανάσυρσης. Ο παρών χρόνος, ένας συγκεκριμένος χρόνος του παρελθόντος που επιστρέφουν τα πρόσωπα του έργου για να ξανά αντιμετωπίσουν το τραύμα τους, και ένα ακόμα βαθύτερο – ευτυχέστερο – παρελθόν στο οποίο ανατρέχουν ως καταφύγιο. Μ αυτή τη δομή και με πολύ καινοτόμες – ακόμα – σκηνικες επιλογές ο Ουιλιαμς δημιουργεί ένα εντελέστατο δράμα για την ύπαρξη και την ίδια τη λειτουργία του θεάτρου. Ένας κατασκευασμένος ρεαλισμός, μουσικής δομής που επιχειρεί να συνομιλήσει με τις απαρχές της θεατρικής πράξης.
