Οι σχέσεις μοιάζουν με τα δύο άκρα μιας παρένθεσης. Όσο κι αν πλησιάσουν μεταξύ τους δυο άνθρωποι, θα υπάρχει πάντοτε ένα κενό, μες στο οποίο κατοικεί το πιο ακριβό απόσταγμα της αγάπης και του πόνου τους. Αμφοτεροβαρείς μοναξιές. Ισότιμα άλλοθι.
Αυτό συνειδητοποιούν ο Τάσος και η Κατερίνα. Αυτό καταλαβαίνουν μια μητέρα και η κόρη της. Αυτό ανακαλύπτουν η Ιωάννα και ο εραστής της.
Τρεις άνθρωποι συνθέτουν ένα παράδοξο σχήμα ζωής που γεμίζει και αδειάζει από λέξεις. Τα άκρα ανασαίνουν δίπλα δίπλα και οι αντιθέσεις αμβλύνονται φωτισμένες από την ίδια την πραγματικότητα.
Οι λέξεις που γεμίζουν μια παρένθεση προτού αυτή αδειάσει μπορεί να είναι: ψυχοθεραπεία, κλιμακτήριος, χωρισμός, απόσταση, ψέμα, μυστικό, τροχαίο, μαμά, τραπέζι, τηλέφωνο, φεύγω, ακολουθώ, μένω, αδειανίλα.
Μπορεί, όμως, η παρένθεση να μην αδειάσει και ποτέ, γιατί οι λέξεις δεν εξαντλούνται εύκολα. Κι όσο η παρένθεση γεμίζει, τόσο οι άνθρωποι απομακρύνονται.
