Πηνελόπη Τσιλίκα, ηθοποιός

Φωτογραφία εξωφύλλου: Στέφανος Παπαδόπουλος

Από μωρό κουνιόμουν με τη μουσική, έκανα σόου όπως όλα τα μωρά για τους γονείς και τους παππούδες, το είδαν οι δικοί μου και είπαν ας την πάμε να κάνει· ξεκίνησα χορό από τεσσάρων χρονών, νηπιαγωγείο και μπαλέτο. Όποτε κάναμε παρουσιάσεις να δείξουμε στους γονείς τί μπορούμε να κάνουμε. Με έπιανε χαρά και αγωνία, όσο περνούσαν τα χρόνια οι παρουσιάσεις έγιναν παραστάσεις, με φώτα και κοστούμια, κι εμένα αυτά τα λεπτά πάνω στη σκηνή μου άρεσαν πολύ. Και οι δασκάλες έλεγαν στους γονείς «το παιδί σας έχει ταλέντο» και οι γονείς από τη μια χαιρόντουσαν κι από την άλλη δεν ήξεραν τι να το κάνουν – όπως κι εγώ για να λέμε την αλήθεια.

Έδωσα Πανελλήνιες και πέρασα Νομική στην Αθήνα. Η χαρά ήταν μεγάλη κι έκλεισε ο κύκλος του “σχολείου”. Το βράδυ πριν πάω πρώτη μέρα στη Σχολή για μάθημα έκατσα σπίτι κι έφτιαξα ένα μεγάλο κολλάζ για το εξώφυλλο του τετραδίου της σχολής – αυτό νομίζω λέει από μόνο του κάτι. Όταν ξεκίνησαν τα μαθήματα της Νομικής κατάλαβα ότι εκεί τα ψωμιά μου ήταν μετρημένα κι άρχισα να ψάχνω άλλα πράγματα. Μπήκα σε ένα φοιτητικό περιοδικό κι έγραφα εκεί για κανένα χρόνο και μια μέρα ένα παιδί από το περιοδικό μας είπε για ένα γύρισμα μιας μεγάλου μήκους που χρειάζονται κόσμο για έξτρας. Όταν είδα τι είναι αυτό, σκέφτηκα πως αυτό μπορώ να το κάνω κι εγώ. Ήταν ένα γύρισμα για τη «Χώρα Προέλευσης» του Σύλλα Τζουμέρκα.

Την περίοδο που έψαχνα τι θα κάνω αφού δε θα γίνω δικηγόρος, έκανα την τραγουδίστρια σε μια μπάντα που είχανε κάποιοι φίλοι. Η μουσική μου αρέσει πολύ, έχει δύναμη πολύ μεγάλη, θεωρώ ότι πρέπει να κάνουμε θέατρο και σινεμά σαν μουσική. Τα live είναι παραστάσεις· όποτε με καλούν να κάνω κάποιο γκεστ χαίρομαι πολύ.

Όταν ήμουν στη δραματική του Εθνικού μπορεί να έμπαινα σε ταξί κι ο ταξιτζής να με ρώταγε «και τι κάνεις εσύ κοπελιά;». Του απαντούσα ότι ήμουν φοιτήτρια κι αν με ρωτούσε «που» του έλεγα στη Νομική, και αυτό κράτησε χρόνια, ακόμα κι όταν τέλειωσα το Εθνικό. Μια μέρα, χωρίς να το έχω πολυσκεφτεί, βγήκε από το στόμα μου το «ηθοποιός» – έχω ξεχάσει πότε ήταν. Το τι κάνουμε και προς τα που πάμε είναι ένα πράγμα που έχει δυναμική, μπορεί ανά πάσα στιγμή η κατεύθυνση να αλλάξει, κι αυτό είναι σύμφυτο με τη ζωή.

Ο παράγοντας τύχη παίζει τον ρόλο του σε κάθε δουλειά που έχει διαλέξει ο καθένας· και στον έρωτα, και σε κάθε πτυχή της ζωής μας – ας μη γελιόμαστε. Το θέμα με τις ευκαιρίες που παρουσιάζονται σε όλους είναι να είμαστε σε μια στιγμή που μπορούμε να τις κάνουμε κάτι, να παράξουμε ομορφιά.

Η γενναιοδωρία προς τον εαυτό είναι μια αρετή που θέλει στόχευση, σ’ έναν κόσμο πολιτικό και οικονομικό και εργασιακό όπου τα λάθη γενικά χρεώνονται ακριβά.

Αγαπώ το σινεμά και το θέατρο, αυτά θέλω να κάνω και κάθε δουλειά, είτε στο σινεμά είτε στο θέατρο, παρουσιάζει εντελώς διαφορετικές προκλήσεις κάθε φορά. Κι αυτό είναι κάτι που μου προσφέρει καινούργια πεδία για ανακάλυψη και τσαλαβούτημα.

Η εγγύτητα των θεατών με τους ηθοποιούς σε ένα χώρο όπως ο Κάτω Χώρος του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, φτιάχνει τη συνθήκη για μια συνάντηση με το κοινό και έναν άλλο τρόπο θεάτρου, μια υποκριτική της εγγύτητας. Αυτός ο όρος βέβαια είναι εύκολο να παρερμηνευθεί σε μικρή υποκριτική.

Τα λόγια που έχουμε να εκστομίσουμε σε έργα όπως η «Βοσκοπούλα» και τα «Δάση στα Γόνατα» είναι λόγια ανθρώπων μιας άλλης εποχής, είναι λόγια τραχιά αλλά έχουν μια ποίηση που ξαφνιάζει το μάτι και το αυτί και πιθανόν δημιουργούν μια υπόγεια υπενθύμιση για κάτι ας πούμε προγονικό που φέρουμε ακόμα μέσα μας και κοιμάται.

Παλιές εποχές θα ήθελα να ζήσω πολλές, αλλά μόνο σαν επισκέπτης.

Ο όρος «απαγορευμένος έρωτας» ερμηνεύεται μόνο κάτω από πρίσμα κοινωνικό, η κοινωνία πάντα θέτει περιορισμούς και απαγορεύσεις, ο άνθρωπος από μόνος του όχι. Αυτό σημαίνει ότι διαρκώς αλλάζει, οι απαγορεύσεις ιστορικά πλαταίνουν ή σμικρύνονται.