Νικόλας Μαραζιώτης, τενόρος

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Πάτρα. Η πιο έντονη εικόνα που κρατάω είναι αυτή της θάλασσας και του κατακόκκινου ηλιοβασιλέματος που χρωματίζει τον Πατραϊκό κόλπο.

Μεγάλωσα ακούγοντας κυρίως rock n’ roll, έχοντας επιρροές και ερεθίσματα από τον μεγάλο μου αδερφό, καθώς και τον ξάδερφο μου, ο οποίος ήταν κρουστός και μαζί κάναμε τα πρώτα μου μαθήματα ντραμς. Πολύ αργότερα ανακάλυψα και εκτίμησα την συλλογή βινυλίων κλασικής μουσικής και όπερας του παππού μου, που ήταν μεγάλος λάτρης του μελοδράματος.

H πρώτη φορά που τραγούδησα μπροστά σε κόσμο ήταν σε ένα ρεσιτάλ κλασικού τραγουδιού, σε ηλικία 22 ετών, κατά τη διάρκεια των προπτυχιακών μου σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Keele στην Αγγλία. Καθ’ όλη τη διάρκεια του ρεσιτάλ, με είχε πλημμυρίσει μια αίσθηση ορμής, μια ανάγκη να διοχετεύσω την ενέργεια που αισθανόμουν μέσω της μουσικής. Εκείνη την στιγμή συνειδητοποίησα ότι ήθελα να το ξαναζήσω όλο απ’ την αρχή.

Η ενασχόλησή μου με το λυρικό τραγούδι προέκυψε κατά τη διάρκεια των σπουδών μου στο Ηνωμένο Βασίλειο, στον τομέα της Μουσικής και Μουσικής Τεχνολογίας. Εκεί ένα από τα μαθήματα επιλογής στη σχολή ήταν το κλασικό τραγούδι. Οι καθηγητές μου με παρότρυναν να ξεκινήσω να παρακολουθώ μαθήματα κλασικού τραγουδιού λόγω την καλής φωνής που διέθετα. Έτσι και έγινε.

Η συνεργασία με τη Μαρία Ναυπλιώτου και τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο στο “Masterclass” προέκυψε μέσω ακρόασης. Ομολογώ πως η συνεργασία με την Μαρία και τον Οδυσσέα ήταν μια ευχάριστα δημιουργική εμπειρία από την οποία απεκόμισα σημαντικά εργαλεία για την τέχνη του θεάτρου και την υποκριτική. Με ενθουσίασε το πώς ο Οδυσσέας, με πλήρη κατανόηση προς τις απαιτήσεις του κλασικού τραγουδιού και σεβασμό προς αυτό, μπόρεσε να παντρέψει με ισορροπία τους δύο κόσμους: αυτόν του μουσικού θεάτρου και του θεατρικού λόγου. Όσο για την Μαρία, η συνύπαρξη με μία ηθοποιό τέτοιου βεληνεκούς αποτελεί ένα master class από μόνη της, καθώς μου δόθηκε η δυνατότητα να παρατηρήσω πολύ άμεσα τον τρόπο με τον οποίο δούλεψε προκειμένου να χτίσει το ρόλο της.

Ο Νικόλας Μαραζιώτης στην παράσταση Master Class | Φωτογραφία: Ελίνα Γιουνανλή

Στην παράσταση υποδύομαι τον ρόλο του Tony Candolino. Ενός νέου λυρικού τραγουδιστή με μεγάλα όνειρα και φιλοδοξίες για σπουδαία καριέρα. Όντας τενόρος πιστεύει πως μια καριέρα στην όπερα είναι πιο σίγουρη από τους άλλους συναδέλφους του. Ένα θετικό στοιχείο εκ φύσεως, που αντί να λειτουργεί ως πλεονέκτημα τον κάνει υπερφίαλο και επιφανειακό. Έχει όμως έμφυτο ταλέντο και με την καθοδήγηση της Μαρίας Κάλλας αντιλαμβάνεται τη σοβαρότητα και την αφοσίωση που επιβάλει μια καριέρα στο λυρικό θέατρο.

Στο λυρικό τραγούδι στην Ελλάδα του σήμερα, θεωρώ πως είναι αρκετά δύσκολο να κάνει κάποιος μια καριέρα αξιώσεων, με την έννοια των χαμηλών αποδοχών από τις εγχώριες παραγωγές, τη λάθος δομημένη εκπαίδευση και προετοιμασία στο λυρικό θέατρο και ενίοτε την έλλειψη αξιοκρατίας. Η κρίση προφανώς έχει επηρεάσει το μεγαλύτερο ποσοστό των επαγγελμάτων σε σχέση με την οικονομική, αλλά και με την πνευματική αξία τους. Πόσο μάλλον λοιπόν για ένα επάγγελμα σαν το λυρικό τραγούδι, που με δυσκολία επιβίωνε στην χώρα μας, ακόμη και προ κρίσης.

Μόνος μου στο σπίτι δεν ακούω πολλή μουσική, διότι μου αποσπά την προσοχή σε ό,τι κάνω. Παρ’ όλα αυτά,, όταν επιλέγω να ακούσω κάτι, συνήθως επιλέγω κινηματογραφική μουσική από συνθέτες όπως ο Max Richter και ο Alexandre Desplat. Άλλοι αγαπημένοι μου καλλιτέχνες είναι o Μάνος Χατζιδάκις, ο Mozart, ο Puccini, ο Elvis και οι National.

Αν και λείπω τα τελευταία χρόνια από την Ελλάδα και δεν έχω μια ολοκληρωμένη εικόνα για τις παραστάσεις στην χώρα μας, πιστεύω πως από τότε που η ΕΛΣ μεταφέρθηκε στο ΚΠΙΣΝ και με την ίδρυση της Εναλλακτικής Σκηνής, έχει αρχίσει να κάνει μια προσπάθεια να διανθίσει το ρεπερτόριό της με παραστάσεις σύγχρονου ρεπερτορίου, με το να προσκαλεί νέας γενιάς σκηνοθέτες να αναμετρηθούν με τον χώρο του μουσικού θεάτρου, αλλά και να φιλοξενεί ξένες παραγωγές που έχουν ανέβει σε μεγάλα θέατρα του κόσμου με Έλληνες μονωδούς. Σημαντικές κινήσεις για ένα θέατρο που θέλει να δώσει σημείο αναφοράς στον οπερατικό χάρτη της Ευρώπης. Παρ’ όλα αυτά, θεωρώ πως υπάρχει ακόμα ένα ποσοστό παραγωγών, είτε της ΕΛΣ είτε άλλων θεσμών, που φέρουν μια πιο βαριά και στατική δομή ως προς τις σκηνοθετικές και δραματουργικές προσεγγίσεις του κλασικού ρεπερτορίου, δίνοντας βάση μόνο στην τραγουδιστική απόδοση, χωρίς όμως να επενδύουν εις βάθος στην σύνδεση του καλλιτέχνη με τον ρόλο που καλείται να ερμηνεύσει. Τυγχάνει λοιπόν ενίοτε να βλέπουμε έργα κλασικά να ερμηνεύονται άρτια από εξαιρετικούς καλλιτέχνες, χωρίς όμως να δημιουργείται μία “πρόταση”.

Πιστεύω πως η απήχηση του λυρικού θεάτρου στην Ελλάδα είναι μικρή σε σχέση με τον αριθμό των παραγωγών που ανεβαίνουν κάθε σεζόν. Επίσης, πιστεύω πως όλοι μας γνωρίζουμε για την όπερα όσα γνωρίζουμε και για τις υπόλοιπες μορφές της Τέχνης. Κατά την άποψη μου, λοιπόν, δεν τίθεται θέμα εξοικείωσης με την όπερα αλλά ενδιαφέροντος προς αυτήν και δυστυχώς θεωρώ πως υπάρχει έλλειψη ενδιαφέροντος αλλά κυρίως υπομονής προκειμένου να αφιερώσει κανείς  χρόνο να κατανοήσει, να αφουγκραστεί, να νιώσει αυτό που βλέπει ή ακούει. Καλώς ή κακώς το λυρικό θέατρο δεν είναι μέρος της παράδοσής μας οπότε είναι λογικό να μην έχει την ίδια απήχηση που έχει σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. Θεωρώ σημαντικό όμως το να θέλουμε να γνωρίσουμε την τέχνη της όπερας καθώς και τα υπόλοιπα είδη της Τέχνης. Η Τέχνη μας αφορά όλους, και αν δεν είναι η όπερα, ας είναι κάτι άλλο.

Θα ήθελα πολύ να έχω την δυνατότητα να επιλέξω μεταξύ της Ελλάδας και του εξωτερικού, αλλά αν αποφασίσω να μείνω στην Ελλάδα θα πρέπει να κάνω μεγάλες θυσίες και εκπτώσεις. Έχοντας σπουδάσει στο εξωτερικό, μιας και η πρώτη μου σολιστική δουλειά ήταν με την Εθνική Όπερα της Ολλανδίας, ξέρω ότι στο εξωτερικό υπάρχει ένα δύσκολο μεν, αλλά και κερδοφόρο μέλλον, και σε αξιώσεις, αλλά και σε χρηματικές απολαβές. Οι επαφές μου με το εξωτερικό είναι ακόμα ενεργές και αναζητώ συνέχεια διεξόδους για καινούργιες συνεργασίες.