H Dj Fo έγραφε στα 17 της mixtapes για την Κατρίν Ντενέβ

Αν ρωτήσετε οποιονδήποτε ασχολείται με το clubbing στην Ελλάδα, θα σας πει ότι η Dj Fo – κατά κόσμον Φώφη Τσεσμελή – είναι από τις καλύτερες Dj’s που έχουμε, με μεγάλο fan base που την ακολουθεί πιστά. Άλλωστε παίζει εδώ και 30 χρόνια (ξεκίνησε από πιτσιρίκα) και έχει χτίσει τη δική της ιστορία στα decks, την οποία μας αφηγείται, με αφορμή το δεύτερο Her Party που διοργανώνει, αποκλειστικά με γυναίκες Djs και κεντρική καλεσμένη την Kim Ann Foxman, το Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2019 στο Six Dogs.

Πού γεννήθηκες και μεγάλωσες; Ποια ήταν τα μουσικά σου ακούσματα σαν παιδί;
Γεννήθηκα στη Σάμο απ’ όπου έφυγα σε μικρή ηλικία και μεγάλωσα στη Λακωνία, στην Κορινθία και στη Σύρο – ο πατέρας μου ήταν τραπεζικός κι έτσι οι μεταθέσεις ήταν συχνό φαινόμενο. Οι γονείς μου λάτρευαν τη μουσική και ήταν μουσικοί, φαντάσου η πρώτη μου «έξοδος», όταν σαράντισα, ήταν στο κέντρο διασκέδασης, όπου ο πατέρας μου έπαιζε ακορντεόν με την μπάντα που συμμετείχε. Στο σπίτι ακούγαμε συνεχώς μουσική. Δεν τους άρεσαν και τόσο τα λαϊκά… από ελληνικά θα άκουγαν Σπανό, Χατζηνάσιο, Μαρινέλλα και στο τσακίρ κέφι Αλεξίου και Γαλάνη. Στον αντίποδα, ακούγαμε πολλή ντίσκο, ABBA, Carpenters –μου δημιουργήθηκε, τότε, μια ιδιαίτερη αδυναμία στην Karen Carpenter που κουβαλάω μέχρι σήμερα- Alec R. Constantinos, Jean-Michel Jarre, Cerrone, Aphrodite’s Child, Vangelis, Bee Gees, Barbra Streisand, David Bowie και Pink Floyd… αυτά θυμάμαι πολύ έντονα από τότε. Σαφέστατα οφείλω στους γονείς μου το γούστο που διαμόρφωσα στη μουσική.

Από μικρή αγαπούσες να παίζεις με τα βινύλια; Πώς προέκυψε αυτή η αγάπη για τη μουσική και το Djing;
Η αγάπη μου για τη μουσική προέκυψε από την οικογένειά μου, ο πατέρας μου έπαιζε ακορντεόν από πολύ μικρός, η μαμά μου ήταν σοπράνο και όλα τα μέλη της ευρύτερης οικογένειας είτε ήταν καλλίφωνοι, είτε έπαιζαν κάποιο μουσικό όργανο. Ως αποτέλεσμα, η μουσική ήταν ένα τεράστιο μέρος την καθημερινότητάς μου μεγαλώνοντας. Η αγάπη μου για το DJing προέκυψε με έναν φυσικό τρόπο, πριν καν ανακαλύψω πως υπάρχει αυτή η δουλειά. Όταν ήμουν 5 ετών με ενοχλούσε το κενό που διαχώριζε τα τραγούδια στις κασέτες και στους δίσκους (στα παιδικά πάρτι) κι έτσι «ανακάλυψα» το κόλπο να έχω δύο κασετόφωνα. Αυξομείωνα την ένταση στο τραγούδι που ξεκινούσε και σε αυτό που τελείωνε κι έτσι δε σταματούσε ποτέ ο χορός. Πρώτη φορά είδα DJ στα 6 μου χρόνια, στις ντισκοτέκ που πήγαινα με τους γονείς μου τα καλοκαίρια.

Κάποιοι από τους/τις DJs μας δεν έχουν να ζηλέψουν κάτι από πετυχημένους επαγγελματίες που κάνουν διεθνή καριέρα

Πότε έπαιξες πρώτη φορά, για φίλους ή επαγγελματικά; Έχεις κάποια ιστορία που σου αρέσει να αφηγείσαι από τον πρώτο καιρό που έπαιζες ως Dj;
Πρώτη φορά έπαιξα για φίλους στα παιδικά πάρτι. Πρώτη φορά σε μαγαζί έπαιξα στα 12 μου χρόνια, στο μπαράκι ενός φίλου του πατέρα μου στη Σύρο με δύο Walkman, κασέτες, μολύβι -για να γυρίζω το τραγούδι στην αρχή- κι έναν μικροσκοπικό μείκτη με δύο κανάλια. Από τότε και στο εξής άρχισα να ψάχνομαι πολύ με τα μηχανήματα και τα πικάπ κι έπαιζα σε μικρά μπαράκια και κλαμπάκια, κάθε φορά που μου δινόταν η ευκαιρία, ή στα πειρατικά ραδιόφωνα των φίλων μου. Ως πρώτη επίσημη φορά που έπαιξα μουσική επαγγελματικά θεωρώ εκείνη στην οποία με έκλεισαν και με πλήρωσαν γι’ αυτό, στα 16 μου χρόνια. Η ιστορία που θυμάμαι έντονα από εκείνη την εποχή ήταν να είμαι κολλημένη, όπου πήγαινα, στα DJ booths και να παρακολουθώ τι έκαναν οι επαγγελματίες. Ευτυχώς, ζούσα στην επαρχία κι έτσι το να βγαίνουμε στην εφηβεία δεν ήταν απαγορευτικό και επικίνδυνο.

Ποια είναι τα χαρακτηριστικά του/της καλού/ής Dj; Σε τι επίπεδο βρισκόμαστε στην Ελλάδα;
Θα μπορούσα κυριολεκτικά να γράψω βιβλίο για τα χαρακτηριστικά ενός καλού/μιας καλής DJ, κατά τη δική μου γνώμη κι από την εμπειρία μου, γιατί δεν είναι μόνο ένα και το καθένα από αυτά επιδέχεται περαιτέρω ανάλυσης. Αν έπρεπε να τα συνοψίσω θα έλεγα πρώτο απ’ όλα το ταλέντο, αγάπη για τη μουσική, ικανότητα, τεχνική κατάρτιση, επαφή με το κοινό, ευρείες μουσικές γνώσεις και επαρκή γνώση της ιστορίας του είδους που έχεις επιλέξει να ασχοληθείς -και όχι μόνο. Επίσης, πρέπει να έχεις συνεχή διάθεση να μάθεις και να εξελιχθείς. Το επίπεδο στην Ελλάδα είναι υψηλό και κάποιοι από τους/τις DJs μας δεν έχουν να ζηλέψουν κάτι από πετυχημένους επαγγελματίες που κάνουν διεθνή καριέρα, βασικά κάποιοι-ες την αξίζουν και με το παραπάνω.

Περίγραψέ μας κάποιο ευτράπελο, ατυχές, ή αστείο γεγονός που έχει συμβεί κατά τη διάρκεια set σου.
Θα σας περιγράψω ένα που τα συμπεριλαμβάνει όλα. Ήμουν 17 ετών κι έπαιζα μουσική το καλοκαίρι σε ένα μπαράκι στη Σύρο. Εκεί που είμαι απορροφημένη στη δουλειά και ψάχνω το επόμενο δισκάκι, ακούω μια γυναικεία φωνή να μου λέει “excuse me, I am sorry to disturb you” με μια περίεργη προφορά. Γυρνάω και βλέπω μπροστά μου την Κατρίν Ντενέβ, η οποία ήρθε να μου πει ευγενικά πως της άρεσαν πολύ οι επιλογές μου, ότι δεν έχει συνηθίσει να βλέπει κορίτσια να παίζουν μουσική και να μου ζητήσει Sade, που ήταν η αγαπημένη της τραγουδίστρια. Από το σοκ μου έπεσε ο δίσκος που κρατούσα στο πικάπ που ήδη έπαιζε, δημιουργώντας ένα ηχητικό κομφούζιο. Γέλασε και με βοήθησε να περιμαζέψω τον χαμό. Ήταν η πρώτη χρονιά που είχε έρθει εκεί φιλοξενούμενη ενός φίλου της και έκτοτε τη βλέπαμε στη Σύρο κάθε καλοκαίρι. Στο τέλος της βραδιάς μου ζήτησε να της γράψω κασέτες να έχει να ακούει και μία από τις επόμενες βραδιές που την συναντούσα στο ίδιο μέρος βρήκα, με δυσκολία, το θάρρος να μιλήσω μαζί της και να της κάνω ανάκριση για την ταινία “The Hunger”, με έμφαση στον συμπρωταγωνιστή της, τον David Bowie, αλλά και το soundtrack που τόσο με είχε εντυπωσιάσει. Ορίστε λοιπόν, ευτράπελο, αφού οριακά δεν ξεφτιλίστηκα τελείως όταν την είδα, ατυχές το δύσμοιρο πικάπ που του διέλυσα τη βελόνα και αστείο το ότι ακόμα και σήμερα μου φαίνεται απίστευτο που δύο καλοκαίρια έγραφα κασέτες για την Ντενέβ.

Οι γυναίκες πρέπει να δουλέψουν διπλά και τριπλά για την αναγνώριση και τον σεβασμό

Διοργανώνεις το HER για δεύτερη χρονιά, μόνο με γυναίκες Djs. Πώς προέκυψε αυτή η ιδέα; 
Η βασική ιδέα ήταν να ανατρέψουμε την εικόνα που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στα booths και στα decks, αφού το ποσοστό των γυναικών σε ένα line up αγγίζει το 10-17% στην καλύτερη περίπτωση. Να αναδείξουμε νέα και παλιά, μεγάλα ταλέντα και την προσφορά των γυναικών στον χώρο. Κατ΄ επέκταση και μέσω των Without HER, να τιμήσουμε τους άνδρες που βοήθησαν και βοηθούν έμπρακτα γυναίκες να πάρουν τη θέση που τους αξίζει στη σκηνή μας. Όλο αυτό προέκυψε από τα βιώματα, τις εμπειρίες και τις δυσκολίες που αντιμετώπισα στην πορεία μου. Κι από τη μεγάλη ανάγκη να δούμε στην Ελλάδα νέα κορίτσια με ταλέντο και αγάπη για τη μουσική να αποφασίζουν να μπουν, να το προσπαθούν, να αναδεικνύονται και να κάνουν καριέρα στο χώρο, ας τους δώσουμε όλοι βήμα να εκφραστούν. Δυστυχώς, στη χώρα μας οι περισσότερες αποκαρδιώνονται μετά από κάποια στιγμή, λόγω των δυσκολιών και τα παρατούν. Άρα, εστιάζουμε και φέτος στον αρχικό στόχο, πάντα με ποιοτική μουσική και ενδιαφέρουσες συνεργασίες.

#HER with Kim Ann Foxman + K.atou, Fo, Miss Mjolk | Σάββατο 2 Φεβρουαρίου | Six Dogs

Πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα σήμερα για τις γυναίκες στο χώρο αυτό, σε σχέση με όταν ξεκίνησες, 30 χρόνια πίσω; Ποια ήταν τότε η αντιμετώπιση της γυναίκας Dj και ποια τώρα;
Τα πράγματα έχουν αλλάξει πάρα πολύ, αλλά δυστυχώς στο βάθος πολλά παραμένουν ίδια. Ναι, κάθε μέρα βλέπουμε νέα ονόματα να κάνουν την εμφάνισή τους στο εξωτερικό, να μπαίνουν, επιτέλους, στις λίστες με τους/τις καλύτερες DJs στις δημοσκοπήσεις και ανασκοπήσεις, να είναι headliners, να έχουν credit ως παραγωγοί. Το hate speech, όμως, πίσω από τα φώτα και τα επιτεύγματα παραμένει ίδιο. Η μία τα κατάφερε γιατί ήταν όμορφη, η άλλη λόγω του συζύγου/σχέσης που, είτε είναι στον χώρο, είτε επένδυσε πολλά χρήματα πάνω της, η άλλη γέρασε, η παράλλη είναι χοντρή, άσχημη, περίεργη, άσχετη, παίζει μιξαρισμένα, δεν ξέρει τι της γίνεται κτλ κτλ.

Δεν είναι τυχαίο που το Boiler Room, μετά από το ατυχέστατο συμβάν με την DJ Nightwave και τον οχετό σεξιστικών και ρατσιστικών σχολίων που εξαπέλυσαν οι θεατές κάτω από το live της, αποφάσισε να προσλάβει ανθρώπους, των οποίων η αποκλειστική δουλειά είναι να φιλτράρουν αυτά τα ακραία σχόλια. Είναι γεγονός, ειδικά στους ανδροκρατούμενους χώρους, ότι οι γυναίκες πρέπει να δουλέψουν διπλά και τριπλά για την αναγνώριση και τον σεβασμό. Τουλάχιστον, το μέλλον φαίνεται αισιόδοξο.

Μπορείς να μας περιγράψεις την πιο ωραία περίοδο για Clubbing στην Ελλάδα; 
Θα έλεγα την περίοδο από το 1991-2 μέχρι λίγο πριν τους Ολυμπιακούς του 2004, τότε που όλα φάνταζαν ευοίωνα, πιο ανάλαφρα, τελείως ανέμελα. Ήταν η εποχή που ζούσαμε από κοντά επιδραστικούς ανθρώπους, επιχειρηματίες, ομάδες, DJs να φέρνουν νέες και συναρπαστικές ιδέες στη νυχτερινή διασκέδαση, που δημιουργήθηκαν μαγαζιά που άφησαν ανεξίτηλη σφραγίδα στη νύχτα και που τα μνημονεύουμε ακόμη και σήμερα, ως ορόσημα. Που ζούσαμε από κοντά την ανάπτυξη και τη γιγάντωση αυτής της σκηνής, μια βιομηχανία εκατομμυρίων σήμερα, που ανδρώθηκε μέσα από ιδρωμένα υπόγεια και από αυτούς που οι περισσότεροι αντιμετώπιζαν ως «περίεργους» και «απόκληρους». Που υπήρχαν ραδιοφωνικοί σταθμοί στα FM, περιοδικά με εξειδίκευση στον ηλεκτρονικό ήχο. Που πολλές φορές στη χώρα μας ήμασταν μπροστά από τις εξελίξεις και τη μόδα. Που στα μαγαζιά υπήρχαν Έλληνες resident DJs και τους αντιμετωπίζαμε με σεβασμό και θαυμασμό, είτε αυτό που έπαιζαν ταίριαζε στα γούστα μας, είτε όχι. Που η πίστα μας ένωνε όλους, όποιες κι αν ήταν οι καταβολές μας και το κριτήριο ήταν η καλή μουσική, πριν από το είδος. Τότε που νομίζαμε ότι μέσα από τη φιλοσοφία που χαρακτήριζε αυτή τη σκηνή θα αλλάζαμε όλοι εμείς που συμμετείχαμε με τον έναν, ή τον άλλο τρόπο τον κόσμο προς το καλύτερο.

Έχω πραγματοποιήσει όλα μου τα όνειρα και είμαι ευγνώμων γι’ αυτό

Ποια η κατάσταση του clubbing στην Ελλάδα σήμερα; 
Το clubbing έφαγε δυστυχώς γερά χαστούκια από την οικονομική κρίση, όπως άλλωστε και οι περισσότεροι τομείς. Το δεύτερο χαστούκι ήρθε από τη μαζική (υπο)κουλτούρα που πλασάρουν τα media. Όμως υπάρχουν άνθρωποι και μαγαζιά, διοργανωτές και ομάδες που δουλεύουν με πείσμα και όραμα για τη συντήρηση, τη διατήρηση και το καλύτερο. Σαφέστατα, τα μαγαζιά δεν είναι τόσα πολλά σε σχέση με παλιά, δεν έχουν αυστηρή εξειδίκευση (π.χ. ένα club που παίζει αποκλειστικά techno, ή house), όμως διατηρούν μια ταυτότητα και ένα δυνατό brand name. Στην Αθήνα γίνονται πολλά, από μικρά και μεσαία πάρτι, μέχρι μεγάλα και καλοστημένα φεστιβάλ, ο κόσμος χορεύει και έχει πολλή διάθεση να εκτονωθεί. Εξαιρετικά ευοίωνο το ότι τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια τάση να μη στηριζόμαστε αποκλειστικά στους ξένους, «διάσημους» guests και διοργανώνονται συχνά events μόνο με local DJs.

Το κοινό ακολουθεί στο μέτρο που του επιτρέπει η τσέπη του, σαφέστατα κινητοποιείται από το hype, όμως κάπου εκεί μέσα στο πλήθος υπάρχουν ομάδες και άνθρωποι με τη λογική του community, το οποίο μπορεί να φαντάζει μικρό, αλλά που πιστεύω πως, τελικά, θα δώσει νέα πνοή στα πράγματα. Πιστεύω πως θα δούμε πολλές αλλαγές στα δεδομένα –έχουμε ξεκινήσει ήδη- όμως ελπίζω πως μετά από μια κρίση ταυτότητας, προορισμού, προτύπων, κινήτρων και δεδομένων θα ζήσουμε μια αισθητή αναγέννηση στο ελληνικό clubscene.

Μετά το “Women in Techno_Logy” στο Μέγαρο Μουσικής, όπου για πρώτη φορά ακούστηκε techno μουσική σε εκείνο το χώρο, ποιο άλλο όνειρο έχεις που θα ήθελες να δεις να πραγματοποιείται;
Το event στο Μέγαρο Μουσικής δεν ήταν μέσα στα όνειρά μου, γιατί πραγματικά δεν είχε περάσει ποτέ από το μυαλό μου πως θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο και ειδικά με την παρουσία τεσσάρων γυναικών και ενός αγοριού στα decks. Ήταν μια μοναδική εμπειρία, αφού είχα την τύχη να συνεργαστώ με ανθρώπους που ήδη ήξερα και εκτιμούσα, αλλά συγχρόνως μου δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσω και να δουλέψω με ανθρώπους που με εντυπωσίασε η δουλειά τους. Το ότι παίξαμε, δε, techno στο Μέγαρο ήταν απίστευτο! Τώρα για τα όνειρα που με ρωτάς… σκέφτομαι πολύ και δεν μπορώ να καταλάβω αν έχω, πια, όνειρα, αφού όλα όσα είχα μέχρι σήμερα τα έχω πραγματοποιήσει και είμαι ευγνώμων γι’ αυτό. Βασικά, πλάνα και σχέδια έχω και πλέον επιλέγω τις πράξεις από τα λόγια. Δουλεύω σκληρά, μέσα από τα σκαμπανεβάσματα που έχω στα αποθέματα ψυχικής δύναμης –η καθημερινότητα που ζούμε είναι αδυσώπητη- ώστε να τα δω να παίρνουν «σάρκα και οστά» μπροστά στα μάτια μου.