ΣΑΒΒΑΤΟ
16
ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
Το πρωί συνήθως μάθημα στη δραματική σχολή του Εθνικού θεάτρου, τέρμα Πειραιώς – να κάτι μέρες άστατες σαν αυτές. Το μεσημέρι έως το απόγευμα συνήθως πρόβα για την επόμενη παράσταση. Το βράδυ, συνήθως, (sold out) παράσταση. Και κάπου – κάπου ένα ρεπό. Μπορεί να μην ξέρουμε πολλά για το Γιώργο Γάλλο – αν και δεν αρνείται ν’ ανοιχτεί, όπως διευκρινίζει – αλλά τουλάχιστον ξέρουμε το πρόγραμμα του∙ κάτι πολυάσχολες εβδομάδες σαν αυτές.
Ηθοποιός υψηλών αξιώσεων, μεγάλων ερμηνειών, σπάνιος επαγγελματίας, προσηνής άνθρωπος, αφοσιωμένος σύζυγος και πατέρας. Τελικά, όχι, δεν ξέρουμε και τόσο λίγα για το Γιώργο Γάλλο. Απλώς, η συγκυρία του να υποδύεται τη βασανισμένη φιγούρα του μπυχνερικού Βόυτσεκ – και μάλιστα έχοντας βγει μόλις από την απελπισμένη ερμηνεία του στο «Ξύπνα Βασίλη» – μάλλον τον ξεσηκώνει για να ομολογήσει περισσότερα.
Πώς είναι μετά από έναν Αριστοφάνη κι ένα Ψαθά, να περνάς στον Μπύχνερ;
Συμπτωματικά, υπάρχει μια σύνδεση, μια περίεργη διαδρομή που ενώνει αυτές τις τρεις δουλειές. Ο πλούτος και η επίδρασή του πάνω στον άνθρωπο ερευνάται στον «Πλούτο» και στο «Ξύπνα Βασίλη» ενώ το πώς η κοινωνική υποκρισία και η δύναμη της εξουσίας οδηγεί τον άνθρωπο στα ψυχικά και πνευματικά του όρια, το παρακολουθούμε στο «Ξύπνα Βασίλη» και στον «Βόυτσεκ». Είναι σαν το ένα έργο να ανοίγει ένα πεδίο, ένα παρεμφερές πεδίο, στο οποίο θα εμβαθύνει το επόμενο.
Τόσο συνειδητά, όχι. Αυτή η σκέψη που ανέφερα, προέκυψε εκ των υστέρων. Σαφώς σημαντικό ρόλο στην επιλογή των συνεργασιών είναι ο ρόλος και αν με “ερεθίζει” η ανάγκη να συναντηθώ μαζί του. Αλλά ο σημαντικότερος παράγοντας είναι η σύνθεση των συντελεστών.
Αναρωτιέμαι, πάντως, αν προλαβαίνεις να αφομοιώσεις τις συγκινήσεις του κάθε ρόλου και των απαιτήσεων του.Μου αρκεί να “συγκατοικήσω” μ’ έναν ρόλο για ένα διάστημα. Ο ένας να φιλοξενήσει τον άλλον
Η σχέση ηθοποιού-ρόλου είναι μια πολυσύνθετη υπόθεση. Δεν είναι απαραίτητο να προλάβεις να αφομοιώσεις τις συγκινήσεις ενός ρόλου. Μου αρκεί να “συγκατοικήσω” με έναν ρόλο για ένα διάστημα. Ο ένας να φιλοξενήσει τον άλλον. Κάτι του προσφέρεις και κάτι σού προσφέρει. Αυτή η διαδικασία της προσφοράς είναι που σου μένει. Και μάρτυρες σ’ αυτή τη λειτουργία, κατά την περίοδο των παραστάσεων, είναι οι θεατές.
Ποιος ρόλος και υπό ποιες συνθήκες σου ‘προσέφερε’ τα πιο πολλά – μέχρι τώρα τουλάχιστον; Αν, φυσικά, μπορείς να ξεχωρίσεις κάποιον.Ενώ οι ευτυχείς συνεργασίες εντυπώνονται γερά στο μυαλό μου και τις σκέφτομαι συχνά, με τους ρόλους η σχέση μου είναι λίγο διαφορετική. Είναι σαν να μετατρέπονται πολύ γρήγορα σε μακρινές αναμνήσεις. Δεν ξέρω… Ίσως είναι μια απαραίτητη λειτουργία για να αδειάσει ο χώρος ώστε να δεχτεί κάτι καινούργιο. Αν είναι πάντως να θυμηθώ δύο στιγμές θα ήταν η «Λαίδη Μάκβεθ» και η «Μήδεια» που πιστεύω ότι με “μετακίνησαν” υποκριτικά. Όχι μόνο λόγω του ειδικού βάρους που κουβαλάνε ως ηρωίδες, αλλά κυρίως επειδή είχαν το χαρακτηριστικό να είναι πρόσωπα άλλου, από μένα, φύλου. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις ο βαθμός δυσκολίας είναι ο μέγιστος.
Ο ρόλος του Βόυτσεκ πώς εγγράφεται για την ώρα μέσα σου;
Ειλικρινά μου είναι δύσκολο να χαρακτηρίσω με συνοπτικό τρόπο αυτό το έργο όπως και να αναφερθώ επιγραμματικά στα χαρακτηριστικά του Βόυτσεκ. Κάθε μέρα η πρόβα μοιάζει να αποδεικνύει ότι οι αποφάσεις που έχουν παρθεί, σχετικά με το έργο και πρόσωπο αυτό, δεν αρκούν. Όσο περισσότερο διαβάζεις και δοκιμάζεις αυτό το υλικό, τόσο πιο πολύ ξεπηδάνε νέα δεδομένα, μια νέα πόρτα σ’ έναν μυστήριο κόσμο που σε κάνει να νιώθεις συνεχώς αδιάβαστος.
Δεν έχω πάντα τη δυνατότητα να επιλέγω τις επόμενες κινήσεις μου
Σύμφωνα με τις σκηνές που διαθέτουμε είναι αδύνατο να δοθεί ένα τέλος στο οποίο να υπάρχει λύτρωση. Η καταπίεση πάνω στον κεντρικό ήρωα είναι τόσο ισχυρή που οι βίαιες αντιδράσεις από μέρους του, είναι αναπόφευκτες. Θα ήθελα ο Βόυτσεκ να μπορούσε να “απαντήσει” με μια πράξη υπέρτατης θυσίας και συγχώρεσης. Αλλά πώς θα μπορούσε να σταθεί ένα τέτοιο τέλος, όταν έχουμε στα χέρια μας ένα υλικό που λίγο-λίγο χτίζει την – ολοκληρωτική – διάλυση μιας προσωπικότητας;
Τον δικαιολογείς με κάποιο τρόπο;Δεν τον δικαιολογώ· τον κατανοώ. Για την περίπτωση του Βόυτσεκ, η πράξη του φόνου φαντάζει μονόδρομος. Πόσω μάλλον όταν ο ταραγμένος νους του, τον έχει πείσει ότι ο θάνατος της Μαρίας, εκτός από εκδίκηση, είναι η αρχή μιας “υψηλής αποστολής” που του έχει ανατεθεί, που σκοπό έχει να καθαρίσει τον κόσμο απ’ την ακολασία και να εξαγνίσει τους ανθρώπους από τις αμαρτίες τους.
Ο Βόυτσεκ είναι μια ακόμα ψηφίδα σε σημαντικές συναντήσεις. Θα έλεγες ότι πλέον είσαι σε θέση να επιλέγεις τις επόμενες κινήσεις σου;
Δεν έχω πάντα τη δυνατότητα να επιλέγω τις επόμενες κινήσεις μου. Φυσικά, μέσα απ’ τις συνεργασίες ορίζεται, μ’ έναν τρόπο, ένας πυρήνας από συνεργάτες αλλά ακόμα και σ’ αυτές τις περιπτώσεις η επανεξέταση αυτής της σχέσης δεν σταματά ποτέ. Όλοι μας σ’ αυτό το χώρο βρισκόμαστε σε μόνιμες εξετάσεις.
Κι αυτή η ένταση στη σχέση με τη δουλειά σου, τι σου προκαλεί;Απ’ τη μια με αγχώνει, απ’ την άλλη με κρατάει σε εγρήγορση.
Τα τελευταία χρόνια έχουν περιοριστεί αρκετά τα διπλά προγράμματα. Ειδικά όταν ένας απ’ τους βασικούς σου στόχους είναι και η – φυσική – παρουσία στο σπίτι. Το να είμαι σε πρόβα ενός έργου και ταυτόχρονα σε κάποια παράσταση, μου είναι πια πραγματικά δύσκολο. Επίσης μην ξεχνάς ότι έχω περάσει τα… 35 με 40! (γελάει)
Όσο με κρατάνε τα πόδια μου και δεν χάνω τη ζωντάνια μου, δεν με πολυαπασχολεί ο χρόνος. Μεγαλώνοντας προκύπτουν, σίγουρα, αλλαγές. Ως προς τις ψυχικές αντοχές, όσο πιο πολύ ωριμάζεις, τόσο περισσότερο μαθαίνεις να μην σε καταρρακώνουν οι μικροπρέπειες, να βοηθάς, να εστιάζεις στα θετικά, να ξεπερνάς πιο αποτελεσματικά δύσκολες καταστάσεις. Το σώμα, απ’ την άλλη, γίνεται πιο ευαίσθητο. Υπάρχουν περίοδοι που παραπονιέται. Όμως με φροντίδα και υπομονή βρίσκεις τρόπο να συνεχίσεις.
Εσχάτως συναντιέσαι με νεότερους – και μάλιστα νεότερούς σου – αν και άξιους δημιουργούς, όπως ο Άρης Μπινιάρης και η Κατερίνα Ευαγγελάτου. Από την άλλη σου λείπουν οι μεγάλοι δάσκαλοι, ο Βογιατζής, ο Βασίλιεφ;Προσπαθώ να χαίρομαι κάθε φορά τη δουλειά στην οποία βρίσκομαι. Στην παρούσα φάση δουλεύω με δυο ικανούς σκηνοθέτες, αναμετριέμαι με δύο ενδιαφέροντες και δύσκολους ρόλους και συνεργάζομαι με υπέροχους συναδέλφους. Οι συνθήκες αυτές δεν είναι καθόλου αυτονόητες. Από παλιότερες “συναντήσεις” σίγουρα κάτι κουβαλάω· πολλές φορές δεν ξέρεις τί ακριβώς. Το βέβαιο είναι ότι αρκετά συχνά νιώθω την ανάγκη ν’ ανακαλέσω τα λεγόμενα αυτών των δύο πρόσωπων που ανέφερες. Ειδικά του Βογιατζή.
Έχοντας αναλάβει εσύ τη θέση του δασκάλου, θα ήθελες να ξέρεις ότι αφήνεις ένα αποτύπωμα στην επόμενη γενιά;Όσο με κρατάνε τα πόδια μου και δεν χάνω τη ζωντάνια μου, δεν με πολυαπασχολεί ο χρόνος
Όχι βέβαια. Κανένα αποτύπωμα. Δεν το θεωρώ καν δεδομένο ότι θα είμαι πάντα σε θέση να το κάνω. Το να είσαι δάσκαλος συνοδεύεται από μεγάλη ευθύνη και απαιτεί ιδιαίτερη αφοσίωση. Αν αντιληφθώ ότι αδυνατώ να ανταποκριθώ σ’ αυτές τις απαιτήσεις, δεν θα το συνεχίσω.
Πώς θέλεις να αναφέρονται σε σένα οι μαθητές σου;Λέγοντας πως αυτά που ακούνε τους εμπνέουν.
Μπήκες στο θέατρο σχεδόν συμπτωματικά. Ένιωσες ποτέ να γίνεται η μεγαλύτερη προτεραιότητά σου και να χάνεις το κέντρο βάρους σου;
Η μάχη για να ισορροπήσεις την οικογενειακή σου ζωή με την επαγγελματική δεν τελειώνει ποτέ. Προσπαθώ να δίνω και στα δυο το χώρο και τον χρόνο που τους αναλογεί, ώστε το ένα να μην λειτουργεί εις βάρους του άλλου,, αλλά να αλληλοτροφοδοτούνται.
Έχεις δημιουργήσει οικογένεια με την, επίσης σημαντική για τα θεατρικά πράγματα, Σταυρούλα Σιάμου. Πόσο καθοριστικός για τη ζωή σου είναι ο οικογενειακός σου πυρήνας;Καταρχάς είμαστε χαρούμενοι που βρισκόμαστε σε καλλιτεχνικά επαγγέλματα. Κυρίως γιατί ήταν επιλογή μας. Επίσης το ότι οι δουλειές μας είναι συμπληρωματικές, μας προστατεύει από τυχόν ανταγωνισμούς και βαρετές αυτοαναφορικές κουβέντες. Πάντα βρισκόμαστε σε ανοιχτή επικοινωνία, είτε δουλεύουμε στην ίδια παράσταση, είτε όχι. Πολύ συχνά ο ένας βοηθάει τον άλλον να ξεπεράσει δυσκολίες, ανασφάλειες και αδιέξοδα. Εννοείται, όχι μόνο επαγγελματικά.
Τι άλλαξε στον τρόπο που διαχειρίζεσαι τη δουλειά από την στιγμή που έγινες πατέρας;Όσο πιο πολύ ωριμάζεις, τόσο περισσότερο μαθαίνεις να μην σε καταρρακώνουν οι μικροπρέπειες
Ο ερχομός των παιδιών αλλάζει αρκετά πράγματα. Οι επιλογές των δουλειών γίνονται με πιο σύνθετα κριτήρια, οι έξοδοι περιορίζονται, βλέπεσαι με λιγότερους φίλους, ο χρόνος για ξεκούραση αποκτά ιδιαίτερη αξία κτλ. Δεν είναι, όμως, αποθαρρυντικές αυτές οι αλλαγές. Απλώς μαθαίνεις να γίνεσαι πιο επιλεκτικός. Αναζητάς τα “λίγα και καλά”!
Ποιο είναι το πιο μεγάλο μάθημα που σου δίνουν τα παιδιά σου;Πολλά μαθήματα. Αν μπορούσα να ξεχωρίσω ένα, θα ήταν η συνειδητοποίηση ότι όση εμπειρία κι αν αποκτήσεις ως γονιός, όσα βιβλία κι αν διαβάσεις, όσους ειδικούς κι αν συμβουλευτείς,, σίγουρα θα κάνεις λάθη. Είναι ένα γεγονός που δεν πρέπει να μας τρομάζει. Όσο στεκόμαστε, όμως, δίπλα στα παιδιά μας με αγάπη και με στόχο να τα κατανοούμε, τότε μας “συγχωρούν”.
Αναγκαία, ναι. Αλλιώς η ψυχή σου δηλητηριάζεται.
Τι άνθρωπος είσαι Γιώργο; Θέλω να πω, η δουλειά σου είναι πάντα σε πρώτο πλάνο κι έξω από αυτό γνωρίζουμε ελάχιστα για σένα.Ναι, έτσι είναι.
Το επιδιώκεις ή απλώς προκύπτει;Αν δεν επιδιώκεις κάτι συνήθως δεν προκύπτει. Πάντως δεν είναι ότι αρνούμαι να ανοιχτώ. Αν ίσχυε αυτό δεν θα μιλάγαμε τώρα. Μοιράζομαι μαζί σου κάποιες σκέψεις.
Θα έλεγες πως η ζωή σου είναι αποτέλεσμα μιας αλληλουχίας συνειδητών προσωπικών αποφάσεων και παρορμήσεων ή μια πορεία πιο πολύ βασισμένη στην τύχη και στις συγκυρίες;Έχουν υπάρξει φορές που τα απανωτά λάθη με βοήθησαν να οδηγηθώ σε πιο καθαρές αποφάσεις
Κατά καιρούς, όλοι αυτοί οι παράγοντες έχουν παίξει ρόλο. Συνήθως σκέφτομαι αρκετά πριν πάρω κάποια απόφαση. Όπως και μου έχει συμβεί να λειτουργήσω παρορμητικά και να σταθώ τυχερός. Αλλά και στις περιπτώσεις που οι επιλογές μου ήταν λιγότερο σωστές, αποδείχτηκαν χρήσιμες. Με βοήθησαν να αποκτήσω “αντισώματα”.
Είσαι από αυτούς τους ανθρώπους που χαίρονται, εκτιμούν τα λάθη τους;Τα τελευταία χρόνια μπορώ να πω ότι με φοβίζουν λιγότερο. Έχουν υπάρξει φορές που τα απανωτά λάθη με βοήθησαν να οδηγηθώ σε πιο καθαρές αποφάσεις. Και άσχετα αν αποδείχτηκαν τελικά πετυχημένες επιλογές, σίγουρα ήταν πιο συνειδητοποιημένες και πιο προσωπικές.
Και η γνώση του θανάτου που επιστεγάζει τα πάντα τι δύναμη σου ασκεί;
Θα ήταν ψέματα να πω ότι είμαι εξοικειωμένος με την ιδέα του θανάτου. Όσο κι αν γνωρίζω ότι είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ύπαρξής μας, είναι μια ιδέα με την οποία δεν μπορώ εύκολα να συμφιλιωθώ. Αυτή η αμετάκλητη απουσία…
Ο Γιώργος Γάλλος πρωταγωνιστεί στο «Βόυτσεκ» του Γκέοργκ Μπύχνερ. Η παράσταση κάνει πρεμιέρα στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά (Λεωφ. Ηρ. Πολυτεχνείου 32, Πειραιάς, 210 4143 310) στις 22 Φεβρουαρίου. Σκηνοθετεί η Κατερίνα Ευαγγελάτου.
Συμπρωταγωνιστούν οι Έλενα Μαυρίδου, Σωτήρης Τσακομίδης, Χάρης Χαραλάμπους, Λευτέρης Πολυχρόνης, Γιώργος Ζυγούρης, Μιχάλης Μιχαλακίδης. Στέλιος Θεοδώρου-Γκλίναβος, Μάνος Πετράκης, Αγγελική Αναργύρου.
