Ερωτικές εξομολογήσεις από τα βάθη της σκηνής
Πέντε πρωταγωνιστές δανείζονται τα λόγια των ηρώων τους και μιλούν για τον έρωτα.
Οταν τα λόγια αγάπης αποτυπώθηκαν σε έργα, όταν τα έργα μίλησαν στους ηθοποιούς, όταν οι ηθοποιοί τα μετέφεραν ζωντανά στους ανθρώπους τότε η αγάπη πολλαπλασιάστηκε κι έγινε ηχώ. Οταν ο έρωτας πάντα γιορτάζει, το θέατρο δεν παύει να τον υμνεί και οι ηθοποιοί θα ανατρέχουν στους ήρωες που τον κοινώνησαν. Εδώ, πέντε από αυτούς – η Λένα Δροσάκη, η Χριστίνα Μαξούρη, ο Βασίλης Μαυρογεωργίου, ο Θάνος Τοκάκης και η Βασιλική Τρουφάκου – ανασύρουν λόγια που είπαν από σκηνής, υποδύομενοι αθεράπευτα ερωτευμένους ήρωες.
Οταν η Λένα Δροσάκη υποδύθηκε τη Λιόλια στο «Αχ!»
«Εγώ δεν έφταιξα… Στα μάτια του τα μπλε να κάμεις δικαστήριο, αυτά την κάμαν τη ζημιά, αυτά μου είπαν “Λιόλια πάμε να χορέψουμε”· τα κρόσια στα ματόκλαδα με πήραν σβάρνα. Βιολιά, γλυκά βιολιά, ζάχαρη άχνη, μέλι έσταζε, με την καρδιά στις πατουσίτσες χόρευα, μ’ εσήκωναν τα χέρια του ψηλά, με εστροβίλιζαν, μια ιδρωτίτσα μόνο στο σβερκάκι… Γλείψε Νικόλα, φάε θαλασσίτσα αλμυρή, μη σε λιγώσει η γλύκα. Εγλειφε η γλώσσα ρούφαγε, βιολιά βιολιά, καράβι η σάλα, όλα με το χορό στα μάτια τα ‘παμε… Εγινε η νύχτα μέρα και με φίλησε».
Υ.Γ. Η Λένα Δροσάκη υποδύθηκε τη Λιόλια στο «Αχ!» της Γλυκερίας Μπασδέκη – μια μετασκευή της «Κερένιας κούκλας» του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου. Η παράσταση ανέβηκε το φθινόπωρο του 2014 στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης σε σκηνοθεσία Γιάννη Σκουρλέτη.
Η Λένα Δροσάκη παίζει στο μονόλογο «Με το ένα χέρι κρατούσε τον Καραγάτση και με το άλλο το τσιγάρο» σε κείμενο και σκηνοθεσία Βίλιας Χατζοπούλου που ανεβαίνει στο «Skrow».
Οταν η Χριστίνα Μαξούρη υποδύθηκε την Ελοϊζα στο «Αβελάρδος και Ελοϊζα»
«Θα σε αγαπώ, μέχρι τη στιγμή που θα αλλάξει ο Θεός αυτόν τον κόσμο. Μέχρι που θα πάψουν για πάντα οι βροχές, μέχρι που δεν θα ξαναβγεί ποτέ ο ήλιος. Μέχρι που θα λιώσουν τα βουνά και θα χαθούν τα δέντρα, τα πουλιά κι οι άνθρωποι κι οι πέτρες και τα σύννεφα… Μέχρι που θα στερέψει από παντού το νερό. Μέχρι που δεν θα ωριμάζουν τα φρούτα. Μέχρι που ο αέρας δεν θα χορεύει τα λουλούδια. Μέχρι που τα κύματα θα σκάνε στην άμμο και δεν θα γυρίζουν πίσω ξανά… Μέχρι που θα πάψει να υπάρχει αυτή η ώρα ανάμεσα στη μέρα και τη νύχτα. Η ώρα που όλα μοιάζουν πιθανά». {…}
Υπάρχουν στη ζωή μας κάποιοι άνθρωποι που μοιραστήκαμε μαζί τους στιγμές του κορμιού μας, που δεν θα τολμούσαμε ούτε να τις σκεφτούμε. Στιγμές που νιώθαμε ποθητοί και ήσυχοι. Στιγμές που αποκοιμιόμασταν στο χέρι και ήμασταν σίγουροι πως θα κρατούσε για πάντα. Αυτό που πιο πολύ από όλα δεν μπορεί να χωρέσει ο ανθρώπινος νους, είναι η απόσταση ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που κάποτε αγαπήθηκαν».
Υ.Γ. Η Χριστίνα Μαξούρη υποδύθηκε την Ελοίζα στο έργο «Αβελάρδος & Ελοϊζα» του Γιάννη Καλαβριανού που ανέβηκε στο Φεστιβάλ Αθηνών το καλοκαίρι του 2014 και την επόμενη χειμερινή σεζόν στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.
H Χριστίνα Μαξούρη τραγουδά στο Σταυρό του Νότου στο πρόγραμμα «Το άσπρο μαμά νοσταλγώ» τις Δευτέρες 18 και 25 Φεβρουρίου και τη Δευτέρα 4 Μαρτίου.
Οταν ο Βασίλης Μαυρογεωργίου υποδύθηκε τον Ραμόν στο «Χελιδόνι»
«Μια μέρα προσφέρθηκε να με πάει στο σπίτι μου με το μηχανάκι του. Μου φάνηκε παράξενο. Μέχρι τότε, είχαμε ανταλλάξει μόνο μερικές κουβέντες, αλλά δέχτηκα. Καβάλησα το μηχανάκι κι εκείνος μου είπε “κρατήσου καλά”. Κι εγώ γαντζώθηκα πάνω του. Γαντζώθηκα τόσο δυνατά που δεν τον ξανάφησα. Το ίδιο εκείνο βράδυ δώσαμε το πρώτο μας φιλί. Το πρώτο από πολλά. Ήμασταν μαζί την υπόλοιπη σχολική χρονιά, πάντα κρυφά, πάντα μυστικά, ανταλλάσσαμε ραβασάκια, στις πρόβες και πηδιόμασταν όπου μπορούσαμε, στα πάρκα, στο σχολείο, ακόμα κι εδώ μέσα όταν εσείς λείπατε σε ταξίδι…».
ΥΓ. Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου υποδύθηκε τον Ραμόν στο «Χελιδόνι» του Γκιγιέμ Κλουά που ανέβηκε στο «Γκλόρια Μικρό» την άνοιξη και το φθινόπωρο του 2018.
Αυτή την περίοδο σκηνοθετεί την «Αρχή του Αρχιμήδη» του Ζουζέπ Μαρία Μιρό που ανεβαίνει στο «Skrow».
Οταν ο Θάνος Τοκάκης υποδύθηκε τον Φορτουνάτο στο ομώνυμο έργο
«Τυρρανισμένη μου καρδιά, πολλά βασανισμένη, περιωρισμένε λογισμέ, ζήσι μου πικραμένη, στήθος μου κακορίζικο και καταπληγωμένο, βάσανα, πίκρες και καημούς και πάθη γεμισμένο, πότε να πάψου οι πόνοι σας και οι αναστεναμοί σας, να κατατάξου οι έγνοιες σας, να σβήσουν οι καημοί σας…
Πότε μιαν ώρα, μια στιγμή, γη πούρι μιαν ημέρα, να λαφρωθούν οι κρίσες σας να πάρετε αέρα, το ριζικό κι ο έρωτας εσμίξασιν αμάδι και συνουρίζονται και οι δυο καθημερνό στον Αδη, να με κρατού παντοτινά, να κρίνου το κορμί μου, το λογισμό και την καρδιά, το νου και την ψυχή μου».
ΥΓ. Ο Θάνος Τοκάκης υποδύθηκε το Φορτουνάτο στο ομώνυμο έργο του Μάρκου Αντώνιου Φώσκουλου που ανέβηκε στη Νέα Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου την Ανοιξη του 2009 σε σκηνοθεσία Μάρθας Φριντζήλα.
Αυτή την περίοδο πρωταγωνιστεί στο έργο «Να ντύσουμε τους γυμνούς» του Λουίντζι Πιραντέλλο που ανεβαίνει στο Θέατρο Τέχνης και στα «Μισά – μισά» των Τζόρντι Σάντσεθ και Πεπ Άντον Γκόμεθ που κάνει πρεμιέρα στις 20 Φεβρουαρίου στο «Γκλόρια Μικρό». Και οι δύο παραστάσεις φέρουν τη σκηνοθετική υπογραφή του Γιάννου Περλέγκα.
Οταν η Βασιλική Τρουφάκου υποδύθηκε την «Αντιγόνη»
«…Μ ‘αγαπάς, δεν είν’ έτσι; Μ’ αγαπάς σαν γυναίκα; Τα μπράτσα σου που με σφίγγουν δε λένε ψέματα; Τα μεγάλα χέρια σου πάνω στη ράχη μου δεν λένε ψέματα, ούτε η μυρωδιά σου, ούτε αυτή η καλή ζεστασιά, ούτε αυτή η μεγάλη εμπιστοσύνη που με πλημμυρίζει όταν έχω το κεφάλι μου στο βαθούλωμα του λαιμού σου;… Ω! Είμαι κατακόκκινη από ντροπή… Κι ήθελα να σου πω ότι θα ήμουνα πολύ περήφανη να ‘μαι γυναίκα σου, η αληθινή γυναίκα σου, που θα ακουμπούσες πάνω της το χέρι του σου βράδυ καθισμένος, χωρίς να σκέφτεσαι, σαν πάνω σε κάτι ολόδικό σου…» .
ΥΓ. Η Βασιλική Τρουφάκου πρωταγωνίστησε το καλοκαίρι του 2016 στην «Αντιγόνη» του Ανούιγ σε σκηνοθεσία Ελένης Ευθυμίου. Η παράσταση ανέβηκε στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, στη σκηνή του Εθνικού θεάτρου, Rex.
Αυτή την περίοδο πρωταγωνιστεί στις «Φυλές» της Νίνα Ρέιν και στον «Ηχο του όπλου» της Λούλας Αναγνωστάκη που ανεβαίνουν – η πρώτη σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά και η δεύτερη σε σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη – στο θέατρο «Σταθμός».
