Μιχάλης Σαράντης: Διανύω μια φάση όπου θέλω να αρπάξω τη ζωή απ’ τα μαλλιά

Αράζει την καινούργια μηχανή πίσω από την εκκλησία στην πλατεία Καρύτση. Βγάζει το κράνος. Τα μαλλιά του, εννοείται, στη θέση τους. Πάνε χρόνια, σχεδόν δέκα, από τότε που εκείνος ο νέος ηθοποιός ο οποίος ξεχώριζε για τα πυκνά μαλλιά του – θυμάμαι διαλόγους του τύπου «-ποιος είναι ο Μιχάλης Σαράντης; – Εκείνος με την αφάνα. -Α, ναι» – να έχει διακριθεί για πολλά περισσότερα.

Ερμηνευτής με χαρακτηριστική σωματική και πνευματική ενέργεια που έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη σκηνοθετών όπως ο Νίκος Καραθάνος, ο Αιμίλιος Χειλάκης και ο Δημήτρης Καραντζάς συνεχίζει να χαράζει την πορεία του, εμποτισμένη με το συναίσθημα του να δουλεύεις με δικούς σου ανθρώπους και να χτίζεις την πίστη που πηγάζει από τον εαυτό σου.

Χωρίς να γίνεται πολύ οικείος, ο Μιχάλης Σαράντης έχει μια συναισθηματική καθαρότητα στον τρόπο που εκφράζεται. Κι ίσως αυτή να τον χαρακτήρισε πριν από χρόνια όταν παραλαμβάνοντας το βραβείο Χορν μνημόνευε με απόλυτα εκτεθειμένη συγκίνηση την, τότε, άρρωστη μητέρα του. Ναι, ο Μιχάλης είναι ένας ηθοποιός που παίρνει δύναμη από τις συγκινήσεις. Αυτό επιβεβαίωσε, πριν καβαλήσει ξανά τη μηχανή του με κατεύθυνση το Θέατρο Τέχνης και την πρόβα των «Βρικολάκων».

Αναρωτιέμαι πως σου φαίνεται που πρωταγωνιστείς σ’ ένα έργο το οποίο προβάλει τόσο έντονα το μοτίβο μητέρας – γιου.
Εχοντας χάσει τη μητέρα μου είναι λίγο ιδιαίτερη η κατάσταση. Μέσα στην παράσταση ως Οσβαλντ έχω ένα τεράστιο αίτημα από την μητέρα μου Ελεν Αλβινγκ που μπορώ να το συγκρίνω με το τεράστιο αίτημα που είχα εγώ από τη μητέρα μου: Ο γιος ζητάει από τη μητέρα του να πάρει τη ζωή του κι εγώ ζητούσα από τη μητέρα μου να μείνει στη ζωή. Τελικά, όλο αυτό με παρηγορεί.

Τι σου λείπει από τη μητέρα σου;
Η μάνα μου ολόκληρη. Η μάνα μου όπως ήταν.

Το θέατρο ήταν και είναι ένας δρόμος μέσα από τον οποίο πένθησες για την απώλεια της;
Είναι πολύ προσωπικός ο τρόπος που ο καθένας διαχειρίζεται την απώλεια. Εγώ βούτηξα μέσα· κάτι ήθελα να ξεχάσω, κάτι άφησα να βγει στην επιφάνεια αργότερα, κάποτε επικράτησε και ο μαλακισμένος μου εαυτός. Αρχισα να δουλεύω μόνο, αλλά δεν το έκανα συνειδητά… Το θέατρο, εξάλλου, είναι ένα πεδίο όπου είναι όλα εκεί για να τα διαπραγματευτείς. Δεν είχα την πιο αναμενόμενη αντίδραση, να βγω, να πιω, να θυμώσω. Μου βγήκε μια υπερπροστασία προς τον εαυτό μου, μια εσωστρέφεια, ένα κλείσιμο κι αυτές οι καταστάσεις αποκάλυψαν τις οξείες γωνίες μου. Για καιρό δεν μπορούσα να μιλήσω καλά, αισθανόμουν πως τραύλιζα. Αλλά πέρασε· μετασχηματίστηκε σε κάτι άλλο.

Δεν έχω καταλάβει πως ο Μιχάλης μπορεί να γίνει από γιος, πατέρας. Δεν ξέρω πως μπορώ μέσα μου να πάρω μια τέτοια σκυτάλη

Η οικογένεια είναι σημείο αναφοράς για σένα;
Ναι, είναι.

Εχεις τρεις μικρότερες αδελφές. Είσαι υπερπροστατευτικός μαζί τους;
Οπως κι εκείνες μαζί μου.

Μεγαλώνοντας με τρεις αδελφές φαντάζομαι έχεις καλή σχέση με τις γυναίκες.
Δεν ξέρω· πάντως μεγάλωσα με γυναίκες. Γιατί εκτός από τις αδελφές μου, είχα τη μητέρα μου και η γιαγιά μου. Μιλάμε για απόλυτη μητριαρχία στο σπίτι. Εγώ και ο πατέρας μου περάσαμε δύσκολα!

Θα ήθελες να κάνεις τη δική σου οικογένεια;
Ναι. Φοβάμαι λίγο αλλά, ναι. Εκεί είναι που ζωνταντεύουν κάτι βρικόλακες. Δεν έχω καταλάβει πως ο Μιχάλης μπορεί να γίνει από γιος, πατέρας. Δεν ξέρω πως μπορώ μέσα μου να πάρω μια τέτοια σκυτάλη. Ισως γιατί είναι τόσο έντονα εντυπωμένη μέσα μου η οικογένεια μου, οι σχέσεις που είναι ακόμα εν εξελίξει και μου φαίνεται ότι δεν μπορώ να ξεκινήσω κάτι δικό μου. Είμαι εντελώς μπλοκαρισμενος για την ώρα με το θέμα της οικογένειας. Θα δούμε…

Υπήρξαν άλλες σχέσεις από τις οποίες εξαρτήθηκες;
Ναι, αλλά όχι πια.

Οι επαγγελματικές σχέσεις τι χώρο έχουν αποκτήσει στη ζωή σου;
Σίγουρα δεν είναι σχέσεις εξάρτησης. Εχω μεγάλη χαρά να δουλεύω με αυτούς τους ανθρώπους συχνά. Και ταυτόγχρονα υπάρχει και κάτι πολύ δικό μου μέσα σε αυτό που εξελίσσεται παράλληλα. Δεν νιώθω παιδί μιας ομάδας, νιώθω φίλος με κάποιους ανθρώπους. Είμαστε μαζί, τηλεφωνιόμαστε, μιλάμε, τρώμε, πίνουμε, γελάμε, κλαίμε. Είναι καθαρά ανθρώπινο το πλαίσιο. Με το Νίκο (Καραθάνο) κάνουμε τις ζωές μας παράσταση. Με το Δημήτρη (Καραντζά) που, επίσης έχουμε σταθερή συνεργατική σχέση, συμφωνήσαμε πως το επόμενο διάστημα δεν θα δουλέψουμε μαζί. Προέχει μια φιλική σχέση που δεν εξαρτάται απαραίτητα από το τι κάνουμε στο θέατρο. Έτσι κι αλλιώς, ανοίγουν τα πράγματα· δουλεύω με άλλους, θα κάνω δικά μου πράγματα.

Εκτός από την προσωπική σχέση τι αγαπάς στον τρόπο που δουλεύει ο Δημήτρης Καραντζάς;
Ο Δημήτρης ξεκινάει να προσεγγίζει ένα έργο με μια τρομερή απλότητα, δουλεύουμε πάνω στην κυριολεξία του κειμένου, σε όσα λέγονται ανάμεσα στος γραμμές το οποίο είναι πολύ διασκεδαστικό. Κάνουμε μια αποκρυπτογράφηση που αποκαλύπτει πολλά πράγματα και μου προκαλεί παιδικό ενθουσιασμό.

Συμβαίνει και στην υπόλοιπη ομάδα το ίδιο;
Οι «Βρικόλακες» είναι από τις φορές που συνεργαζόμαστε όλοι άψογα. Δουλεύω για πρώτη φορά με τον Ακύλλα Καραζήση και την Ιωάννα Κολιοπούλου κι έχω μείνει έκπληκτος. Η σύμπνοια που υπάρχει στο θίασο είναι φοβερή.

Οσο περνούν τα χρόνια έχω μια μεγάλη ανάγκη πρωταθλητισμού. Θα δοθώ σε ο,τιδήποτε κάνω 1000%.

Εκτός από το δίπολο μητέρας – γιου τι άλλο σε αφορά σε αυτό το έργο;
Οτι οι συμπεριφορές μας είναι επίκτητες, όχι δικές μας. Ζούμε και αντιδράμε χάρη σε συμπεριφορικά κληροδοτήματα άλλων· και είναι τρομακτικό.

Είσαι αυτός που είσαι εξαιτίας κάποιων άλλων, λοιπόν;
Μεγάλωσα από συγκεκριμένους ανθρώπους, σε συγκεκριμένες γειτονιές, με συγκεκριμένους φίλους και δασκάλους. Είμαι αποτέλεσμα κάποιων γεγονότων που συνδέθηκαν μεταξύ τους. Χρειάζεται, τουλάχιστον, μια νηφαλιότητα να βγαίνεις έξω από σένα και να το αντιλαμβάνεσαι. Κι εκεί ανάλογα με τα ερεθίσματα που έχεις και τις επιλογές θέλεις να κάνεις, αποφασίζεις αν θα είσαι μόνο αυτό ή και αυτό που είναι οι άλλοι.

Και που κλίνεις τελικά;
Μάλλον είμαι και αυτό. Αλλιώς δεν θα έκανα αυτή τη δουλειά που προσφέρει τόσο πολύ την δυνατότητα της απόδρασης.

Εχεις εμβαθύνει στον ευατό σου χάρη στο θέατρο;
Νομίζω ότι έχουν φωτιστεί κάποια πράγματα περισσότερο· ήταν, ωστόσο, πράγματα που ήδη ήξερα για μένα. Μπήκα στη σχολή στα 20 μου χρόνια κι άρχισα να μεγαλώνω παράλληλα με τη δουλειά. Σίγουρα, στα ευαίσθητα αυτά χρόνια, υπήρξαν στιγμές – ακόμα και καλλιτεχνικές αφορμές – που με διαμόρφωσαν σε ένα βαθμό. Εχω υπάρξει πολύ εγωϊστής κι έχει φωτιστεί κι αυτό, έχω υπάρξει πολύ ευαίσθητος κι έχει φωτιστεί κι αυτό, έχω υπάρξει τζόρας, ματαιόδοξος και το αναγνώρισα δουλεύοντας. Ωστόσο δεν βλέπω τη δουλειά ως μια ανεξάρτηση κατάσταση, περπατάμε παρέα.

Ενώ δεν μπήκες συνειδητά στο θέατρο.
Ναι, ήταν πιο πολύ μια κατάσταση «πάμε και βλέπουμε». Δεν ήξερα τι ήθελα να κάνω ως έφηβος, ήμουν πολύ μπερδεμένος. Φαντάσου να έχεις κι από πάνω σου τους… βρικόλακες σου να σου λένε «πρέπει». Τι πρέπει ρε; Σε ποιον άρεσε να του λένε «πρέπει;».

Είσαι ο τύπος που υπακούς στο «πρέπει»;
Πολλές φορές είμαι· αλλά και δεν είμαι. Ο πατέρας μου σπούδασε Ιατρική και τα παράτησε πριν πάρει πτυχίο. Δεν θεωρώ τυχαίο, λοιπόν, ότι αυτός ο άνθρωπος δεν μου είπε ποτέ «κάνε αυτό». Αντίθετα στα 18 μου, με παρότρυνε «κάνε ότι θέλεις, εγώ θα είμαι δίπλα σου». Ηταν κι ο πατέρας μου βρικόλακας αλλά καλής πάστας. Κι αυτό με γαλήνεψε πολύ.

Εχοντας δει το θάνατο πολύ δίπλα μου, δεν μου επιτρέπω άλλες εκπτώσεις. Αυτή η εμπειρία με έχει στοιχειώσει

Εσύ είχες προσδοκίες από τον εαυτό σου;
Ενιωθα ότι κάτι θα κάνω. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα έχω αποδοχή, θα με μάθει ο κόσμος ή θα γίνω κάτι μεγάλο. Παρόλα αυτά, ένιωθα πως υπάρχει κάτι για μένα. Μεγάλωσα, βλέπεις, μέσα σε αντιθέσεις: Ζούσαμε στο Μεταξουργείο αλλά πήγαινα σε ιδιωτικό σχολείο που σημαίνει ότι παρακολουθούσα δύο κόσμους τόσο διαφορετικούς μεταξύ τους. Τόσο ώστε να μη νιώθω ότι κάπου ανήκω κι εγώ.

Εχεις απαντήσει πλέον σε αυτό;
Νομίζω ναι. Νομίζω ότι δεν θα έλεγα ποτέ πως σε δέκα χρόνια θα ζω σ’ ένα χωριό και θα μαζεύω ελιές. Οχι· θέλω να κάτσω εδώ και να δουλέψω όσο περισσότερο γίνεται.

Δεν είσαι δηλαδή τύπος των ακραίων επιλογών;
Είμαι. Αλλά κάτι με κρατάει κιόλας. Κι από την άλλη, αισθάνομαι ότι στο θέατρο μπορώ να κάνω τις μεγαλύτερες ακρότητες.

Για παράδειγμα;
Δεν ξέρω αν είναι ακραίο αλλά όσο περνούν τα χρόνια έχω μια μεγάλη ανάγκη πρωταθλητισμού. Θα δοθώ σε ο,τιδήποτε κάνω 1000%. Δεν κάνω καμία έκπτωση – και ξέρω τι σημαίνει αυτό γιατί έχω κάνει εκπτώσεις παλαιότερα.

Σε κουράζει η δέσμευση της απόλυτης παρουσίας;
Καθόλου, με απελευθερώνει. Είναι ηδονική. Τον τελευταίο καιρό, έχω παθιαστεί με το θέατρο. Και δεν είναι ζήτημα φιλοδοξίας γιατί δεν αναζητώ επιβεβαίωση.

Ακούγεται σχεδόν σαν κατόρθωμα αυτό για έναν ηθοποιό.
Κοίτα, πάντα θ’ αναζητώ την επιβεβαίωση για το να όσα κάνω είναι καλά ή όχι. Απλώς τώρα έχω επικεντρωθεί αλλού: Διανύω τη φάση όπου θέλω να αρπάξω τη ζωή απ’ τα μαλλιά. Στο παρελθόν έχω υπάρξει πολύ τεμπέλης και τώρα έχω περάσει στο άλλο άκρο. Δεν είμαι άνθρωπος των μέσων λύσεων.

Εχω ενοχοποιήσει λίγο τη χαρά

Στο μεταξύ προλαβαίνεις να υπάρχεις κι εκτός δουλειάς;
Προφανώς και δεν ισχυρίζομαι πως όταν δουλεύω δεν ζω τη ζωή μου, δεν βλέπω το κορίτσι μου, τους φίλους μου, δεν πάω βόλτες με τη μηχανή μου. Ωστόσο, έχοντας δει το θάνατο πολύ δίπλα μου, δεν μου επιτρέπω άλλες εκπτώσεις. Αυτή η εμπειρία με έχει στοιχειώσει.

Τελικά, ο θάνατος μοιάζει να σου έχει δημιουργήσει υπαρξιακό άγχος.
Ναι… Με την έννοια ότι δεν υπάρχει άλλη ευκαιρία πέρα από αυτή. Η γνώση του θανάτου με κινητοποιεί, δεν με ακινητοποιεί. Βλέπεις, στη ζωή μέχρι να γίνει μια μαλακία έχουμε την ψευδαίσθηση μιας φαινομενικής κανονικότητας. Ξυπνάς το πρωί, πηγαίνεις στη δουλειά σου, συναντάς τους φίλους σου, κοιμάσαι. Ξαφνικά, συμβαίνει κάτι, κάποιος παραβιάζει το σπίτι σου, χάνεις έναν άνθρωπο και συνειδητοποιείς ότι αυτό που νόμιζες ως κανονικότητα είναι απλώς μια περίοδος όπου δεν συμβαίνει κάτι. Ομως η ζωή είναι γεμάτη από συμβάντα. Και το ξέρω αυτό… Εχω χάσει παιδί τον κολλητό μου φίλο, έχασα νέα τη μητέρα μου – δεν τα αναφέρω για να ζητήσω οίκτο – αλλά γιατί πιστεύω ότι όλα είναι μέσα στη ζωή. Και η ζωή δεν σε αφήνει να ησυχάσεις.

Μεγαλώνοντας κουβαλούσες πάντα αυτό το φορτίο μελαγχολίας;
Μπορεί. Μπορεί όλα αυτά που σου λέω να προέρχονται από μια πολύ βαθιά θλίψη. Και μπορεί σε κάποια διαστολή του χρόνου, εγώ να είμαι κάπου μόνος και να κλαίω. Ωστόσο, θέλω να ξεκαθαρίσω ότι δεν κάνω όσα κάνω για να διασκεδάσω το θάνατο.

Από την άλλη τι σου δίνει αγνή χαρά;
Εχω ενοχοποιήσει λίγο τη χαρά… Σίγουρα, χαίρομαι όταν είμαι καλά στην προσωπική μου ζωή. Είμαι πολύ χαρούμενος τώρα που αγόρασα την καινούργια μου μηχανή, την καβάλησα και πήγα βόλτες. Χαίρομαι να γελάω με τους φίλους μου. Να τους βλέπω. Με το Δημήτρη (Καραντζά) γελάω πολύ όταν είμαστε οι δυο μας. Με το Νίκο (Καραθάνο) επίσης. Με τον Εκτορα (Λιάτσο). Εχω φτιάξει κάποιες σχέσεις που μου δίνουν πολύ χαρά. Χαίρομαι με τις χαρές των δικών μου, του πατέρα μου, χαίρομαι αν πάει καλά μια παράσταση κι ακούσω καλά λόγια από ανθρώπους που εκτιμώ.

Θέλω να κάνω ό,τι μπορείς να φανταστείς. Δεν θέλω να κάνω εύκολα πράγματα

Αγαπάς τα μπράβο;
Τα αγαπώ σκεπτόμενος ότι εννοώ τα μπράβο που λέω εγώ. Δεν λέω «μπράβο» με την ευκολία που γίνεται στο χώρο μας – και υποθέτω πως προκύπτει από αμηχανία. Ομως, όταν βλέπω πως έχει γίνει μια σοβαρή προσπάθεια θέλω να πω μπράβο ακόμα κι αν δεν μου άρεσε η παράσταση. Γιατί μπορεί να μην έχει μεσολαβήσει καμιά προσπάθεια, να βρίσκεται ο άλλος πάνω στη σκηνή και να σου δίνει την εντύπωση πως θέλει να πάει στο περίπτερο. Μου έχει συμβεί: Εχω συνυπάρξει στη σκηνή με ηθοποιό που ένιωθα ότι αν του έλεγα να μου πάρει ένα Malboro light από το περίπτερο, θα πήγαινε.

Εχεις φοβηθεί μήπως είσαι εσύ αυτός που θα πάει στο περίπτερο;
Εχω υπάρξει τεμπέλης σε παράσταση, ήμουν κουρασμένος κι ένιωθα πως δεν τραβούσε όλο αυτό. Ομως, όχι σε τέτοιο βαθμό.

Μιλάς συχνά για τους φίλους που έχεις αποκτήσει στο θέατρο. Ηταν εύκολο να κάνεις φίλους στο θέατρο;
Αποδείχθηκε πως ναι. Ακόμα και με ηθοποιούς που ανήκουμε στην ίδια γενιά δεν έχω νιώσει ποτέ ανταγωνιστικά. Οπως με το Χάρη Φραγκούλη, που ανυπομονούμε να δουλέψουμε ξανά μαζί.

Είπες νωρίτερα πως θα κάνεις δικά σου πράγματα. Ηρθε η ώρα;
Θα κάνω κάτι πάνω στον Αίαντα, αλλά δεν θα είμαι μόνος. Εχω ζητήσει τη συνδρομή ενός πολύ αγαπημένου σκηνοθέτη.

Πιστεύω σε μένα πια, πιστεύω πολύ γιατί δουλεύω και πολύ

Μπορείς πλέον να είσαι αυτός που καταθέτει και προτάσεις;
Νομίζω πως ναι. Το συγκεκριμένο εγχείρημα είναι πολύ μικρής κλίμακας, θα είναι μια εργασία για έναν ηθοποιό κι ένα ζωγράφο. Δεν είπα δηλαδή, «πάμε να κάνω τον Αμλετ».

Πάντως, αρθρώνεις εκείνα που θέλεις να κάνεις.
Περισσότερο από παλιότερα. Θέλω να κάνω ό,τι μπορείς να φανταστείς. Ο,τι έχει μια σφαίρα στην οποία μπορώ να μπω και να διαλυθώ. Δεν θέλω να κάνω εύκολα πράγματα, θέλω τα δύσκολα. Είμαι ικανός να το διαχειριστώ, δεν φοβάμαι πια. Πιστεύω σε μένα πια, πιστεύω πολύ γιατί δουλεύω και πολύ. Δεν ξέρω αν ακούγεται ψωνίστικο αλλά κάνω τη δουλειά μου με αφοσίωση.

Πιστεύεις σε σένα χάρη στις εντυπώσεις που σου έχουν μεταδώσει οι άλλοι ή χάρη σε μια εσωτερική πίστη;
Κυρίως πηγάζει από μια δική μου “τρύπα”. Οταν λέω ότι είμαι ικανός για τα πάντα εννοώ ότι είμαι διατεθειμένος να μπω σε περιοχές που μου ασκούν τρομερά μεγάλη πίεση. Δεν θα έλεγα στα 25 μου ότι μπορώ να κάνω τον Αμλετ· στα 33 μου όμως μπορώ να το πω και θέλω να το κάνω. Θέλω να μπω στη δεξαμενή ενός ρόλου και μιας παράστασης που θέλει κότσια. Κι αυτό το εισπράττω και από μένα και από τους ανθρώπους γύρω μου.

Το θέατρο σου έχει προσφέρει συγκινήσεις που ούτε έβαζε ο νους σου;
Ναι, ρε συ… Πολλές. Εχω την αίσθηση ότι κάτι με προστατεύει, κάτι μου έχει φερθεί ωραία στη ζωή μου. Και θέλω να το τιμάω. Δεν είναι ότι αισθάνομαι τυχερός – εκ του αποτελέσματος όμως επιβεβαιώνεται η αίσθηση αυτή. Το ξαναλέω: Είναι πολύ σπάνιο να δουλεύεις με κάποιους ανθρώπους, τους οποίους αισθάνεσαι δικούς σου. Κι εγώ το έχω ζήσει και είναι πολύ συγκινητικό. Είναι σαν να πετάμε περιττά πράγματα και να μένουμε μόνο στην ουσία. Είναι πολύ δύσκολη η διαδικασία στη ζωή, φαντάσου τώρα να το έχεις πετύχει στη δουλειά – και μάλιστα σ’ αυτή την αρένα.

Εχω την αίσθηση ότι κάτι με προστατεύει, κάτι μου έχει φερθεί ωραία στη ζωή μου. Και θέλω να το τιμάω

Καταφέρνεις να βιοπορίζεσαι από το θέατρο πια;
Ξεκινάμε από το ότι έχω την τύχη να έχω το δικό μου σπίτι. Υπάρχουν στιγμές που είμαι εντελώς άφραγκος κι άλλες που τα βγάζω πέρα. Λεφτά πολλά δεν έχω κερδίσει ποτέ! Και δεν πειράζει. Περνάω ζορισμένα αλλά όχι άσχημα. Εχω υπάρξει άσχημα και σίγουρα θα ξανα-υπάρξω μα είμαι συμβιβασμένος με αυτό. Οχι πως δεν θέλω και δεν επιδιώκω να ζω πιο άνετα· αλλά δεν θα το κυνηγήσω. Ισως έρθει μια πρόταση για σινεμά ή για μια καλή σειρά και να έχει καλά χρήματα – τότε δεν θα πω όχι.

Ακόμα κι αν αυτό αλλάζει τα ποιοτικά κριτήρια με τα οποία εργάζεσαι ως τώρα;
Δεν θεωρώ ότι υπάρχει κάτι έτσι ή αλλιώς. Εχω δει ηθοποιούς σε ποιοτικές παραστάσεις να είναι τουρίστες και ηθοποιούς που συμμετέχουν σε εμπορικές παραστάσεις να “λυσσάνε”. Κι από την άλλη, πόσες ποιοτικές παραστάσεις είναι φίσκα, άρα και εμπορικές; Σημασία έχει κανείς να είναι παρών σε αυτό που κάνει. Αυτό με νοιάζει.

Μετά από όλα αυτά που είπαμε θα έλεγες πως είσαι ανοιχτό βιβλίο;
Ε, όχι.

Δηλαδή, κρατάς πολλά για τον εαυτό σου;
Ναι! Νομίζεις ότι σου λέω αλήθειες τόσην ώρα;