Την ώρα που έμπαινε το βαπόρι για το λιμάνι, λέει ο πιλότος, κράτει. Ήμουνα στο τιμόνι εγώ. Λέει, καπετάνιε θα κάνουμε κράτει για να περάσουνε τα πουλιά. Δισεκατομμύρια πουλιά, κοπάδια· σμήνη ολόκληρα. Σταμάτησε το βαπόρι και περάσανε από μπροστά μας. Μιλιούνια· χάθηκε ο ουρανός. Δέκα λεπτά περνούσανε. Οι γλάροι.
Ένας ναυτικός και μια πόρνη αφηγούνται ιστορίες από τις ζωές τους.Η Αρκαδία Ψάλτη διασκευάζει και σκηνοθετεί την νουβέλα του Γιάννη Μακριδάκη «Η πρώτη φλέβα» (Βιβλιοπωλείον της Εστίας) τοποθετώντας το έργο σε χώρους στους οποίους θα μπορούσαν να έχουν συμβεί και ακουστεί οι ιστορίες αυτές. Η παράσταση παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Cabaret, Hotel Lux στην περιοχή της Τρούμπας, με μεγάλη επιτυχία, στα πλαίσια του ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΤΛΑΣ του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά (Ιούλιος 2018), συνέχισε για τρεις παραστάσεις υπαίθριες στον πεζόδρομο της Δρομοκαΐτη, στη γειτονιά με τους οίκους ανοχής στη Χίο (τόπο και των δύο αφηγητών) και τώρα επιστρέφει ξεκινώντας πάλι από το Cabaret, Hotel Lux στην περιοχή της Τρούμπας και συνεχίζοντας σε διαφορετικές περιοχές και χώρους ανά ημέρα (Νίκαια, Κηφισιά, Μαρούσι)- με έναν κύκλο παραστάσεων δύο εβδομάδων. Την άνοιξη του 2019 «Η πρώτη φλέβα» θα παρουσιαστεί σε συνοικίες του κέντρου της Αθήνας αλλά και σε μικρές και μεγάλες πόλεις της επαρχίας.
Η Λόλα βρέθηκε να δουλεύει στην Ντάπια των Χανίων από τη δεκαετία του ’60 έως και τη δεκαετία του ’80. Ο Γιώργης ταξίδευε το ίδιο διάστημα από την Ιαπωνία μέχρι τη Βραζιλία και είχε περιστασιακές σχέσεις με πόρνες.
Οι δυο τους εξιστορούν φουρτούνες και απαγωγές, αρραβώνες και βαφτίσια, αυτοκτονίες και έρωτες με φόντο μια ολόκληρη εποχή, αλλά κυρίως την καθημερινότητα της ζωής στα βαπόρια, τα λιμάνια και τα «σπίτια».
Ημερολόγια σκέψεων και εναλλάξ αφηγήσεις δύο ανθρώπων που έζησαν παράλληλα σε διαφορετικά μέρη του πλανήτη με μια σχέση και ένα σύνδεσμο ιερό, χωρίς να το γνωρίζουν.
Τι είναι αυτό που ενώνει τις ζωές μας και δεν το γνωρίζουμε; Πώς παραδινόμαστε σε λειψή και ανάπηρη ζωή νιώθοντας νικητές και δικαιωμένοι; Πώς το σεξ γίνεται πανοπλία και όπλο ενάντια στην αγάπη; Πού είναι εκείνο το λιμάνι-άνθρωπος που αράζει η αγάπη; Τι μας κάνει να θάβουμε τις πιο βαθιές επιθυμίες μας τόσο βαθιά σαν να μην έχουν υπάρξει ποτέ;
Οι ιστορίες ταξιδεύουν το θεατή πότε πάνω στον παγκόσμιο χάρτη και πότε πάνω σε αυτόν τον εσωτερικό των δύο προσώπων.
Εγώ ταξίδευα στην Αφρική, ταξίδευα στην Αυστραλία. Ο έρωτας δεν είναι μόνο σαρκικός, είναι και πνευματικός. Ήτανε το μυαλό μου αλλού πάντα. Πάντα.
