Θανάσης Δόβρης, ηθοποιός – σκηνοθέτης

Aπό παιδί υπήρχε μια τάση για αυτά που ίσως δεν φαίνονται. Ακόμα και στον τρόπο παιχνιδιού μου. Σ’ αυτό βοήθησε και το γεγονός ότι από μικρός ασχολήθηκα πολύ με τη μουσική, με την φωνή μου και το βιολί. Και φυσικά κάποια γεγονότα της ζωής μου- καταστάσεις και θέματα της οικογένειας – που με οδήγησαν σ΄αυτό το μονοπάτι. Όπως συμβαίνει σε όλους τους ανθρώπους δηλαδή. Η παιδική τους ηλικία – πάντα και μοιραία – τους οδηγεί κάπου…

Αισθάνομαι ότι είμαι ένα κολάζ, ένα κράμα ή ένα παζλ πολλών ανθρώπων, ανθρώπων της δουλειάς, φίλων, σκηνοθετών, της οικογένειάς μου, κομμάτια από τη γυναίκα μου… Απλά με τον Λευτέρη Βογιατζή μπήκα σ’ έναν κόσμο ήχου και μουσικής. Σε μια ποιητικότητα. Μ’ έβαλε σ’ έναν κόσμο που ίσως ενστικτώδικα να μυριζόμουν, αλλά αυτός σαν να μου τον σιγούρεψε.

Όσο περνάνε τα χρόνια, μέσα σ’ όλη αυτή τη φθορά και την ασχήμια, προσπαθώ να θυμάμαι τον εαυτό μου, παιδί. Ως ενέργεια, ως αίσθηση, ως κάτι που γεννιόταν. Με το που αρχίζει η αντίστροφη πορεία μετά τα σαράντα, αρχίζει και μια περίοδος αναγέννησης. Κατά τ’ άλλα, η δουλειά γίνεται συνήθεια, ανάγκη. Βέβαια πολλές φορές η ίδια η επιβίωση οδηγεί σε μια σωματοποιημένη ανάγκη οπου πια η καλλιτεχνία γίνεται ερήμην ως κάτι φυσικό χωρίς και καμιά τρομερή σημασία.

Θανάσης Δόβρης.

Το να είσαι αθόρυβος ηθοποιός είναι ωραίο. Η ησυχία, η σιωπή. Μ’ αρέσει ο θόρυβος όταν υπάρχει λόγος γιατί η δύναμη του ήχου όταν υπάρχει λόγος, είναι μουσική. Αλλιώς είναι μόνο θόρυβος. Το να είσαι αθόρυβος σημαίνει ότι μπορεί και να ‘σαι και λεπτός, σιωπηλός,βέβαια μπορεί να σημαίνει ότι ίσως είσαι άτολμος ή δειλός ή φοβισμένος.. Αλλωστε όλα τα πράγματα έχουν δυο όψεις. Παρόλα αυτά, προτιμώ την ησυχία από τον σαματά και πολλές φορές – πες- ότι δε θέλω συνέχεια να ‘χω τον εαυτό μου πάνω απ’ το κεφάλι μου.

Η σκηνοθεσία προέκυψε μοιραία από την τριβή με την υποκριτική τα τελευταία 18 με 20 χρόνια. Είμαι ηθοποιός που καμιά φορά σκηνοθετεί. Η σκηνοθεσία ως προέκταση της υποκριτικής. Η σκηνοθεσία προκύπτει από την υποκριτική, τρέφεται απ’ αυτή. Το να παίζεις είναι μεγάλη φθορά προσπαθώντας συνεχώς να εξασφαλίζεις την παιδικότητα. Ο ηθοποιός είναι το δοχείο, ο ταξιδευτής. Ο σκηνοθέτης είναι απλώς ο ”Στάλκερ”. Ένα είναι σίγουρο: Ο κάθε άνθρωπος στο βάθος, – βάθος, θέλει να παίζει. Όλα. Και τα καλά και τα κακά, ξεκινάνε από το παίξιμο.

Μια ψευδαίσθηση ελευθερίας την έχεις όταν σκηνοθετείς, υπηρετώντας τους ηθοποιούς – το πεδίο τους πρέπει να είναι αρμονικό και απροσπέλαστο ώστε να ακουστεί ο Λόγος, αυτό είναι ανακουφιστικό. Όταν παίζεις σαφώς και υπάρχουν στιγμές ανακούφισης. Όσο περνάει ο καιρός δυσκολεύει το πράγμα και στο ίδιο το σώμα, πέρα από τη λύτρωση της ψυχής.Όσο δεν υπάρχει μέριμνα για την τέχνη και γίνεται μέρα τη μέρα ερασιτεχνικό σπορ η φθορά μεγαλώνει, ο αθλητής κουράζεται και δεινοπαθεί από την έλλειψη στοιχειώδους γνώσης των ανθρώπων που ασχολούνται με το αντικείμενο σε οποιοδήποτε πόστο, την παρείσφρηση ανθρώπων στην υποκριτική που ουδεμία σχέση έχουν μ’ αυτή, με συνέπεια την αλλοίωση της ίδιας της φύσης της δουλειάς… Είτε παίζεις είτε σκηνοθετείς, καλό είναι να ανακουφίζεσαι και να ανακουφίζεις τους ανθρώπους. Είναι μια λειτουργία σοβαρή και απαραίτητη. Ο ευτελισμός και η φτήνια αυτής της λειτουργίας δείχνει και το μέγεθος της καταστροφής που συντελείται.

Δεν είμαι σκηνοθέτης. Βέβαια ναι, όταν είσαι από κάτω, σκηνοθετείς έτσι ονομάζεται… Αλλά ζω από την υποκριτική, εγώ και η οικογένειά μου. Η σκηνοθεσία είναι απλά μια νέα δυνατότητα μετά από κάποια χρόνια στη δουλειά.Το «Γκιακ» δεν είναι για μένα μια στιγμή μου ως σκηνοθέτη, είναι μια ωραία στιγμή μου ως ανθρώπου της υποκριτικής. Αυτό που μου αρέσει με την παράσταση «Γκιακ» είναι ότι νιώθω πως κρατά ακόμα την αύρα της, το άρωμά της και πως ο κόσμος τη θυμάται με αγάπη και χαρά.

Οι άνθρωποι του Skrow μου έκαναν πρόταση μετά το «Γκιακ» του 2016, να κάνω πάλι κάτι εκεί. Για μένα είναι σημαντικός ο χώρος που κάνεις μια παράσταση, γιατί την κάνεις εκεί, γιατί το έργο στο συγκεκριμένο χώρο.Οι «Ευτυχισμένες Μέρες» είναι γεννημένες για έναν τέτοιο χώρο και ο συγκεκριμένος χώρος γεννημένος για τέτοιου είδους κείμενα. Όταν, λοιπόν, μου πρότειναν να δουλέψω στον χώρο σκέφτηκα αυτό το έργο. Προχωρώντας στην πρόβα με τους συναδέλφους, αυτή η σχέση χώρου και κειμένου, αποδεικνύεται εκατό τα εκατό.

Οι «Ευτυχισμένες μέρες» έχουν να κάνουν με το χρόνο. Με το τέλος του χρόνου. Αυτή η ακινησία του ανθρώπου είναι ταυτόχρονα ο παράδεισος και η κόλασή του. Ως κοινωνία και ως θέατρο βρισκόμαστε σε μια τέτοια  ακινησία. Ευελπιστούμε ότι ίσως μέσα από την πρόβα και την τριβή με το κείμενο αυτό να καταλάβουμε κάτι.

Η μεγάλη βάσανος του ηθοποιού- δημιουργού, είναι ο εαυτός του. Για να καταφέρεις να γίνεις ο ενδιάμεσος ανάμεσα στον Λόγο και τον Άνθρωπο, πρέπει να βγάλεις όλη την εγωκεντρική διάθεση του ενήλικα από μέσα σου, από πάνω σου και να προσπαθήσεις να βρεις την παιδικότητά σου. Άνισος αγώνας αλλά απαραίτητος. Μονόδρομος.

Εδώ και πολλά πολλά χρόνια, τους χειμώνες, φορώ ένα τζιν παλτό, με το οποίο πια έχω γίνει ένα και θέλω να το βγάλω από πάνω μου αλλά… δε βγαίνει με τίποτα! Ταυτόχρονα το’ χω πια σαν γούρι. Και τα καλοκαίρια ένα καπέλο συνέχεια και οι φίλοι μου λένε ότι θα με ντύσουν με αυτά όταν θα… αποχωρήσω!!!

Δεν ξέρω τι σημαίνει ευτυχία. Αισθάνομαι πλήρης όταν είμαι με το γιο μου. Είχα στιγμές ανεμελιάς στα πιο μικρά μου… Αισθάνομαι ευτυχής τώρα, στην πρόβα, που βλέπω δυο σπουδαίους ανθρώπους πάνω στη σκηνή. Ανακουφίζομαι. Η έννοια της ευτυχίας έχει να κάνει με τη συμπύκνωση του χρόνου. Όταν παίρνω το γιο μου απ τον παιδικό σταθμό του, του παίρνω κάτι να φάει και θέλει να καθόμαστε σ’ένα παγκάκι σε ένα συγκεκριμένο πάρκο και να τρώει χωρίς να μιλάμε, βλέπουμε τον ουρανό, τα δέντρα και κάθομαι δίπλα του κι εγώ. Και τότε τον αισθάνομαι ήσυχο. Ησυχάζω κι εγώ από τις σκοτούρες της μέρας μας. Δε μιλάμε αλλά είμαστε εκεί. Αυτό είναι για μένα μια ανακούφιση, μια ξεκούραση από την ιλαροτραγωδία.

Πολλές στιγμές υπήρξαν στο θέατρο ευτυχισμένες. Η Επίδαυρος όσες φορές έχω πάει, το «Γκιακ» όπως είπαμε πριν. Μου αρέσει η ποικιλία στα πράγματα. Υπάρχουν πράγματα που πέτυχαν ή δεν πέτυχαν καθόλου, ερμηνείες που δεν πέτυχαν πολύ, ερμηνείες που δεν πέτυχαν καθόλου ή τουλάχιστον δε μας βγήκε. Και μετά από δυο-τρεις κακές στιγμές ήρθε μια καλή, μετά μια φοβερή, μετά πάλι μια κακή και ούτω καθεξής. Για μένα αυτό είναι ευτυχία, να υπάρχει ποικιλία, να μπορείς να επαναπροσδιορίζεσαι, να μην έχεις όλο επιτυχίες, γιατί τότε κάτι πάει στραβά. Κάτι πάει πολύ στραβά.

Δεν κάνω σχέδια, δεν έχω αυτή την πολυτέλεια, ζω απ’ το θέατρο πολύ δύσκολα και προσπαθώ κάποια πράγματα να μπορώ να τα διασφαλίζω μέρα τη μέρα όπως οι περισσότεροι άνθρωποι.Τ ο μόνο μακροπρόθεσμο σχέδιο είναι να μεγαλώσω το παιδί μου καλά και να είμαι κοντά του όσο το δυνατό περισσότερο. Βοηθός του.