Ο σκηνοθέτης και η σταθερή ομάδα ηθοποιών και συνεργατών που μας έδωσαν τις υπέροχες παραστάσεις δραματοποιημένης λογοτεχνίας «Μεταξύ Πειραιώς και Νεαπόλεως» του Γ. Βιζυηνού, «Μαζώχτρα» του Αργ. Εφταλιώτη και «Χαλασοχώρηδες» του Αλ. Παπαδιαμάντη, προτείνουν τη δική τους, νέα εκδοχή πάνω στο έργο που άλλαξε την παγκόσμια θεατρική δραματουργία. Για την παράσταση έγινε νέα μετάφραση από τον ποιητή Αλέξη Μάινα, ο οποίος επιμελήθηκε και τη νέα δραματουργική πρόταση της ομάδας για το ανέβασμα του έργου.
Παραγωγή Ξανθίας Α.Μ.Κ.Ε.
Υπόθεση
Ο φτωχός στρατιώτης Βόυτσεκ μοιάζει διαρκώς κυνηγημένος, ξυρίζει το λοχαγό του, εκτελεί την υπηρεσία του και συμπληρώνει τον ελάχιστο μισθό του συμμετέχοντας στο πείραμα μονοφαγίας του γιατρού, τρώγοντας για μήνες μόνο μπιζέλια. Έχει ένα παιδί εκτός γάμου με τη Μαρία. Η Μαρία είναι ό,τι έχει. Ως αποτέλεσμα του πειράματος αρχίζει να χάνει σταδιακά την υγεία σώματος και μυαλού. Όταν η Μαρία τον απατά με άλλον άντρα, τη σκοτώνει.
«Η μαϊμού έγινε στρατιώτης, δεν είναι δα και τίποτα σπουδαίο, η κατώτατη βαθμίδα του ανθρωπίνου γένους».
Το έργο
Το άτιτλο τελευταίο έργο του Μπύχνερ (1836/37) έγινε γνωστό ως Βόυτσεκ.
Πρόκειται για τέσσερα ημιτελή και μισοσβησμένα χειρόγραφα με διαφορετικές σειρές σύντομων σκηνών, ένα έργο γρίφος. Εκδότες και δραματουργοί καλούνται να συνθέσουν κάθε φορά από την αρχή δράση και προβληματική βάζοντας σε σειρά τις πολυεπίπεδες μικροσκηνές. Ο Μπύχνερ εισάγει για πρώτη φορά στο παγκόσμιο θέατρο τον εξαθλιωμένο αντιήρωα, για να φωτίσει τις σκιές του σύγχρονου κόσμου. Βόυτσεκ και Μαρία εκπροσωπούν τη συστημική φτωχοποίηση και τις συνέπειες της ανθρώπινης απαξίωσης.
«Όλα είναι δουλειά κάτω απ’ τον ήλιο, και στον ύπνο ακόμα ιδρώτας».
Ο Συγγραφέας (Μπύχνερ)
Ο Γκέοργκ Μπύχνερ (1813-1837) φεύγει από τη ζωή μόλις 23 ετών. Στον σύντομο βίο του προλαβαίνει παράλληλα με τις σπουδές του στην ιατρική, να αναπτύξει έντονη επαναστατική και πολιτική δράση και να αφήσει σημαντικό λογοτεχνικό έργο. Η ανατρεπτικότητα των έργων του μένει αρχικά αφανής, μέχρι την έκδοση του Βόυτσεκ μισό αιώνα αργότερα. Σταδιακά αναγνωρίζεται ως πρόδρομος του ενός λογοτεχνικού κινήματος μετά το άλλο: Νατουραλισμού, Εξπρεσιονισμού, Σουρεαλισμού, έως και του επικού θεάτρου του Μπρεχτ. Το σημαντικότερο λογοτεχνικό βραβείο του γερμανόφωνου χώρου φέρει το όνομά του.
