Η δουλειά της
Πρώτη ταινία του ταλαντούχου Νίκου Labôt που βραβεύτηκε στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για την ερμηνεία της αγνώριστης Μαρίσσας Τριανταφυλλίδου η οποία πήρε 12 κιλά για το ρόλο!
Η 37χρονη νοικοκυρά και μητέρα δυο παιδιών Παναγιώτα, θα χρειαστεί να αναζητήσει για πρώτη φορά δουλειά, όταν ο άντρας της χάσει τη δική του. Μη έχοντας πολλά προσόντα, θα προσληφθεί για λογαριασμό μιας ιδιωτικής εταιρείας καθαρισμού σ’ ένα νέο πολυκατάστημα. Εκεί, παρά τις συνθήκες εκμετάλλευσης και εργασιακής απαξίωσης, θα βιώσει μια πρωτόγνωρη αίσθηση οικονομικής και συναισθηματικής ανεξαρτησίας.
Η ευαίσθητη και λιτή ερμηνεία της Τριανταφυλλίδου σαφώς και αφήνει ανεξίτηλο το σημάδι της στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Νίκου Labôt, ο οποίος σκιτσάρει ένα αναγνωρίσιμο γυναικείο πορτρέτο εν μέσω μιας επίσης αναγνωρίσιμης κοινωνικής πραγματικότητας. Η κρίση της τρέχουσας δεκαετίας άλλαξε πολλά πράγματα στην ελληνική κοινωνία. Ο σκηνοθέτης εμπνεύστηκε την ταινία αυτή, παρότι ετοίμαζε ένα άλλο σενάριο, από ένα αυθεντικό περιστατικό που συνέβη το 2012.
Η γυναίκα που «δάνεισε» την ιστορία της στο φιλμ του ήταν ένας άνθρωπος που κυριολεκτικά δεν είχε καμιά υπόσταση αλλά χάρη στη «δουλειά της» κατάφερε όχι απλώς να επιβιώσει αλλά και να αλλάξει προς το καλύτερο της ζωή της. Το κρίσιμο σημείο ήταν πως πέτυχε να σταθεί για πρώτη φορά στα πόδια της και να ανακαλύψει τον αληθινό εαυτό της. Ο σκηνοθέτης χρησιμοποίησε την περίπτωση της για να φτιάξει μια ιστορία γυναικείας χειραφέτησης με έντονο ρεαλιστικό υπόβαθρο.
Παρότι η ταινία δεν αποφεύγει κάποιες προσχηματικές ευκολίες που σχετίζονται κυρίως με το οικογενειακό περιβάλλον της Παναγιώτας (ο δεσποτικός άντρας που υποδύεται ο Δημήτρης Ήμελλος, τα «προβληματικά» παιδιά, η ίδια μονότονη ρουτίνα με τον καθαρισμό του σπιτιού), ο συμβολισμός του σεναρίου ανοίγεται και σε άλλα πεδία.
Ο φόβος της απόρριψης αλλά και του άγνωστου, οι σχέσεις ανισότητας μεταξύ αντρών και γυναικών, το εργασιακό περιβάλλον ως πεδίο εκμετάλλευσης , το στοιχείο της ταυτότητας είναι θέματα καλά δουλεμένα και σε επίπεδο σεναρίου που ο Νίκος Labôt εύστοχα χρησιμοποιεί ως εργαλεία για μια ιστορία καθυστερημένης «ενηλικίωσης» με δυνατό πολιτικό χαρακτήρα και σπάνια ανθρωπιά.