Θυμάμαι πολύ έντονα όταν ήμουνα παιδάκι, να γράφω τραγουδάκια – άθλια βέβαια, αλλά νόστιμα για την ηλικία των πέντε – τα οποία τραγουδούσα στον παιδικό σταθμό με την πεποίθηση ότι είμαι λίγο καλύτερος απ’ τον Χατζιδάκι! Θυμάμαι τις πρώτες παραστάσεις που συμμετείχα πολύ μικρός, και στις οποίες ένιωθα ότι είμαι συνάδελφος τουλάχιστον του Μάρλον Μπράντο. Είχα μεγάλο ψώνιο μικρός. Μεγαλώνοντας προσγειώθηκα μεν αλλά προσπαθώ να συντηρώ λίγη αφέλεια από την εμπειρία αυτής της πρώτης αίσθησης. Το θέατρο είναι πολύ σκληρή δουλειά – είναι όμως και παιχνίδι. Παιχνίδι παιδικό και ενήλικο μαζί.
Ο πρώτος μου δάσκαλος, ήταν και είναι ο πατέρας μου. Η συναναστροφή μου μαζί του από μηδέν χρονών και η επαφή με τη δουλειά από τη δική του σκοπιά ήταν για μένα μία σπουδή από μόνη της. Καμιά φορά βλέπω τον εαυτό μου σε αποσπάσματα από βιντεοσκοπήσεις παραστάσεων και τρομάζω από το πόσο ολοφάνερα επιδραστικός υπήρξε στην σκηνική μου φύση. Πέρα από αυτό, τα τελευταία χρόνια, μετά τη συνεργασία μου με τον σκηνοθέτη και ηθοποιό Βασίλη Παπαβασιλείου, νιώθω ότι επανακαθορίστηκε ο τρόπος που βλέπω το Θέατρο στην Ελλάδα και την Ελλάδα στο Θέατρο. Είναι για μένα μεγάλος δάσκαλος που σε εμπνέει να δεις τα πράγματα από οπτικές γωνίες που δεν είχες φανταστεί.
Η παράλληλη φοίτηση μου στη Φιλοσοφική Σχολή (Ε.Κ.Π.Α) και στην Δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου, ήταν ένας συνδυασμός που μου πρόσφερε πέρα από τα πτυχία -που ποτέ δεν πρέπει να είναι αυτοσκοπός – χρησιμότατα εφόδια. Πάνω απ’ όλα, ένιωσα ερωτευμένος με την ποίηση και στο χαρτί και στη σκηνή. In vitro και in vivo! Νιώθω τυχερός που ερωτεύτηκα κεραυνοβόλα με το αντικείμενο της σπουδής μου. Τα σχολικά μας χρόνια, τουλάχιστον όπως τα βίωσα εγώ, σχεδόν μας αποτρέπουν από το να ερωτευτούμε. Αγαπώ πολύ τη Βυζαντινολογία, αν και για να είμαι απολύτως ακριβής, τελείωσα τη Μεσαιωνική και Νεοελληνική φιλολογία, με μεγαλύτερη έμφαση στην αφηγηματολογία και την νεοελληνική ποίηση. Το αντικείμενο της πτυχιακής μου εργασίας στο πανεπιστήμιο, μου το ενέπνευσε το μάθημα υποκριτικής στο τρίτο έτος της σχολής του Εθνικού, με καθηγητή τον Δημήτρη Λιγνάδη. Αντίστοιχα, στο μάθημα της λογοτεχνίας στη δραματική σχολή είχα συνεχώς αναφορές από το μάθημα στη Φιλοσοφική. Οι δυο σχολές έκαναν καλή παρέα μεταξύ τους!
Η μουσική είναι για μένα στο θέατρο, ότι η ρακέτα για τον τενίστα. Δεν κατεβαίνω ποτέ στο γήπεδο χωρίς τη ρακέτα μου. Το θέατρο είναι πάντα μουσική. Όταν γράφω ένα κείμενο, όταν μεταφράζω, όταν παίζω ακόμη και τις πιο ρεαλιστικές σκηνές, η μουσική είναι πάντα εκεί. Κυρίως δε στην κωμωδία. Το κάθε θεατρικό είδος έχει τη δική του μουσική αναφορά και αναλογία. Ως μουσικός και τραγουδιστής αγαπώ πολύ την τζαζ. Μου έχει φανεί πολύ χρήσιμη, γιατί απαιτεί έναν μαγικό συνδυασμό ελευθερίας και κανόνων, όπως και το θέατρο – όπως και το ποδόσφαιρο παρεμπιπτόντως, το οποίο αγαπώ πολύ.
Είμαι ηθοποιός. Ηθοποιός που γράφει έργα. Ηθοποιός που γράφει τραγούδια. Ηθοποιός που τραγουδάει. Ηθοποιός που γράφει μουσική για το θέατρο. Πάντα όμως ηθοποιός. Η καρδιά μου χτυπάει στη σκηνή. Εκεί με οδηγεί ό,τι κάνω. Αυτό είναι ο πυρήνας μου.
Ο συνδυασμός ηθοποιού και συγγραφέα είναι δύσκολος, αλλά πολύ προσοδοφόρος καλλιτεχνικά. Το ένα τροφοδοτεί το άλλο. Γράφω παίζοντας όλους τους ρόλους και έχω τη δυνατότητα να εντάσσω στο κείμενο τους αυτοσχεδιασμούς μου. Το ένστικτο του ηθοποιού παρεμβαίνει συνεχώς στο κείμενο και το επαναδιαπραγματεύεται. Μοιραία δημιουργούνται πολλές εκδοχές. Άπειρες πιθανότητες για την κάθε ατάκα. Διαρκής εξέλιξη. Είναι πολύ όμορφη και απελευθερωτική διαδικασία, στην οποία μετέχουν στις πρόβες όλοι οι ηθοποιοί και ο σκηνοθέτης.
Η θεατροποίηση προσωπικών εμπειριών είναι μια πολλή καλή βάση για τη δημιουργία έργων, γιατί δίνει μια στέρεη αφετηρία, από την οποία μπορεί να ταξιδέψει μια ιστορία. Όταν ξεκινάς από κάτι που γνωρίζεις και έχεις βιώσει στο πετσί σου, εξασφαλίζεται μια οικειότητα με τους χαρακτήρες και τα κίνητρά τους. Έτσι, από ένα σημείο και μετά, οι ίδιοι οι χαρακτήρες σου υποδεικνύουν πως θα αφηγηθείς την ιστορία.
Σαν ηθοποιός έχω υπηρετήσει εξίσου το θέατρο του ρεαλισμού και το μουσικό θέατρο. Το καθένα έχει τη δική του αλήθεια και τις δικές του τεχνικές. Στο τέλος της ημέρας, ο στόχος είναι να πούμε μια ιστορία, το κοινό να ταξιδέψει με αυτήν και να το αγγίξει. Να ακουμπήσει σε κάτι προσωπικό στον καθένα. Να απευθυνθεί ταυτόχρονα στη διανοητική, την αισθητική και την συναισθηματική πλευρά του θεατή.
Η επιτυχία του «Χαρτοπόλεμου» μας γέμισε πίστη και μας έδωσε τεράστια δύναμη. Ήταν ένα ταξίδι σχεδόν πέντε χρόνων που έφτασε σε έναν πανέμορφο προορισμό. Όταν κοπιάζεις τόσο πολύ για ένα project και αυτό αγκαλιάζεται τόσο θερμά, ο κόπος σου και η αφοσίωσή σου είναι το μεγαλύτερο παράσημο. Νιώθεις ότι κάθε δύσκολη στιγμή, είχε την αξία της.
Τα «170 Τετραγωνικά (moonwalk)» γεννήθηκαν το καλοκαίρι που μας πέρασε μεταξύ Αθήνας και παραθερισμού. Πρόκειται για μια ανθρώπινη και “ανθρωποφαγική” ιστορία κωμική όσο και δραματική, που αφορά στην ελληνική οικογένεια – και όχι μόνο- και αποτυπώνει τα συναισθηματικά αδιέξοδα και τα απωθημένα των ανθρώπων που μένουν προσκολλημένοι στο παρελθόν. Στη μεγαλύτερη εικόνα, νιώθω ότι είναι ένα βαθιά ελληνικό έργο που αφορά στην σύγχρονη πραγματικότητα και εξερευνά μέσα από μια πολύ ανατρεπτική ιστορία τη διαχείριση του αισθήματος της αδικίας που κουβαλάει ο καθένας μας. Πάνω απ’ όλα πατάει στο κλασικό σχήμα όπου δυο μέρη συγκρούονται σφοδρά, και από τη σύγκρουση αυτή μετακινείται ο άξονας και οι ισορροπίες όλων των χαρακτήρων.
Έχω την αγωνία να γίνει η καινούργια δουλειά με τους καλύτερους δυνατούς όρους. Το πόσο θ’ αγαπηθεί, κανείς δεν μπορεί να το ξέρει. Χαίρομαι για την επιτυχία που ήρθε με την προηγούμενη μας δουλειά, μηδενίζω και ξαναξεκινάω από την αρχή. Αυτό κάνω σε κάθε δουλειά αλλά και σε κάθε παράσταση, κάθε βράδυ. Πάντα από την αρχή. Να ξαναπούμε την ιστορία με την ίδια ζέση.
Δεν νιώθω πως είναι μονόδρομος οι δικές μου παραστάσεις. Γίνονται κάθε χρόνο πολύ γερές μεγάλες παραγωγές, τόσο στο Εθνικό – στο οποίο θήτευσα για δεκαεννιά συνολικά παραστάσεις μέχρι τώρα – όσο και στο ελεύθερο θέατρο, με εξαιρετικό καλλιτεχνικό ενδιαφέρον. Επιπλέον, είναι πολύ δύσκολο εγχείρημα να κάνεις δική σου παράσταση στη θεατρική Αθήνα του σήμερα, διεκδικώντας αυτή να γίνει σε επαγγελματικά πλαίσια, χωρίς εκπτώσεις και προχειρότητα. Το να κάνεις όμως μια δική σου δουλειά έχει ένα μεγάλο πλεονέκτημα: Ο βαθμός της αφοσίωσης και της αγάπης που επενδύεις στη δουλειά, όταν είναι εξολοκλήρου δικιά σου, βοηθάει στο να είναι αυτή συμπαγής, καθαρή και προστατευμένη από περισπασμούς. Διατηρείται μια πρωτογένεια και μια αθωότητα που πιστεύω ο κόσμος την εισπράττει.
Πριν από ένα χρόνο έχασα τον αδερφό μου. Ο Βαγγέλης Ρωμνιός ήταν για μένα πρώτα και πάνω απ’ όλα αδερφός. Μαζί ονειρευτήκαμε, μαζί δημιουργήσαμε, μαζί παλέψαμε σκληρά και μαζί γευτήκαμε τη χαρά της επιτυχίας. Χέρι-χέρι. Η απώλειά του σε επαγγελματικό επίπεδο πλήγωσε αλλά και πείσμωσε όλη την ομάδα. Σε προσωπικό επίπεδο όμως, μου άφησε ένα κενό από αυτά που δεν αναπληρώνονται. Δεν έχω διαχειριστεί ακόμη την απουσία του. Είναι πολύ δύσκολο να συλλάβω ότι έφυγε.
Γιωργής κι όχι Γιώργος ύστερα από απόφαση της μητέρας μου πριν τριάντα τρία χρόνια. Μου αρέσει κι εμένα βέβαια. Κάνει και ρίμα με το επίθετο, κι όσο να πεις τις αγαπώ τις ομοιοκαταληξίες.
Η αγαπημένη μου ασχολία εκτός δουλειάς είναι να οργανώνω εκδρομές. Οριακά απολαμβάνω την οργάνωση της εκδρομής περισσότερο από την ίδια την εκδρομή. Μόλις φτάσω στον προορισμό της, αρχίζω να οργανώνω την επιστροφή μου στη δουλειά. Είμαι οργανωτικό παιδί!
