Ο τυχοδιώκτης του Παρισιού
Η θρυλική ιστορία του Ευγένιου Φρανσουά Βιντόκ που αποτέλεσε έμπνευση για τον Μπαλζάκ και τον Ουγκό.
Η υπόθεση της ταινίας “Ο τυχοδιώκτης του Παρισιού”
Στο απόγειο της βασιλείας του Ναπολέοντα, ο Βιντόκ – ο μόνος άνθρωπος που απέδρασε με επιτυχία από δύο φυλακές υψηλής ασφαλείας – είναι ένας θρύλος. Αφού θεωρήθηκε νεκρός μετά από την τελευταία απόδραση του, αναγκάζεται να επιστρέψει στο «βασίλειο των ζωντανών» για να αποδείξει την αθωότητα του γύρω από ένα φόνο που κατηγορείται ότι έκανε.
Μια πραγματική ιστορία στη μεγάλη οθόνηΜια πραγματική – αλλά σχεδόν μυθιστορηματική- ιστορία, αυτή του παραχαράκτη, κλέφτη, λιποτάκτη, απατεώνα και μετρ των αποδράσεων Βιντόκ, μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη σαν μια περιπέτεια της σειράς που σκοπό έχει μόνο να προκαλέσει δέος στη θεατή με τη δύναμη της εικόνας κι όχι το περιεχόμενο της.
Ο Ρισέτ χάνει την ευκαιρία να προβεί σε μια ιστορική μαρτυρία που θα έχει το ανάλογο εκτόπισμα καθώς ενδιαφέρεται περισσότερο για τις θεαματικές και αιματοβαμμένες (το σπλάτερ ουκ ολίγες φορές καθορίζει την αισθητική της ταινίας) παρά για τα ιστορικά γεγονότα. Αρκείται σε μια απλή επιδερμική καταγραφή του κλίματος της εποχής (όπου μεταξύ άλλων βλέπουμε σε μια ανύποπτη σκηνή τη φιγούρα του Ναπολέοντα) και προχωρά με μαθηματικά προβλέψιμο τρόπο στο τραγικό φινάλε όπου ο διχασμένος ανάμεσα σε δύο κόσμους ήρωας του (φορτισμένη αλλά θετική σε γενικές γραμμές η ερμηνεία του Κασέλ) προσπαθεί να φτάσει με κάθε τρόπο στην ποθητή απολύτρωση και ελευθερία.
