Αλέξης Γεωργούλης: «Θα κάνω τον Ψευτοθόδωρο, όχι τον Ηλιόπουλο»

Ο Αλέξης Γεωργούλης, λίγο πριν την πρεμιέρα της παράστασης «Ζητείται Ψεύτης» στο θέατρο Παλλάς, μιλά για την επιστροφή του στο θέατρο και την τηλεόραση, για τη δική του σχέση με το ψέμα, αλλά και για το αν έχει αισθανθεί ποτέ να τον αμφισβητούν στον χώρο.

Πριν από μερικούς μήνες κλήθηκε να αντικαταστήσει τον Μάρκο Σεφερλή στον πρωταγωνιστικό ρόλο του Θόδωρου Πάρλα ή αλλιώς “Ψευτοθόδωρου”, στην υπερπαραγωγή που ετοιμάζεται να ανέβει στο Παλλάς, βασισμένη πάνω στην πολυμεταφρασμένη και πολυπαιγμένη πολιτική σάτιρα του Δημήτρη Ψαθά, “Ζητείται Ψεύτης”. Τον πολυμελή θίασο διευθύνει ο Πέτρος Ζούλιας.

Το θέμα της παράστασης – το ψέμα στην πολιτική – είναι πάντα επίκαιρο ακόμα και στις μέρες μας. Ο Ψευτοθόδωρος δηλώνει επαγγελματίας ψεύτης και έρχεται από το χωριό του στην Αθήνα για δουλειά ζητώντας να αξιοποιήσει το «ταλέντο» του αυτό.

Συνάντησα τον Αλέξη Γεωργούλη στο φουαγιέ του θεάτρου Παλλάς, σχεδόν μια εβδομάδα πριν από την πρεμιέρα της παράστασης. Όσο τον περίμενα – μετα το τέλος της συνέντευξης τύπου για την παράσταση – τον παρατηρούσα από μακριά να φωτογραφίζεται με προθυμία αλλά και γεμάτος χαρά με όσους του το ζητούσαν ευγενικά – και πιστέψτε με δεν ήταν λίγοι. Όλοι γύρω του ένιωθαν άνετα, έβγαζαν τα κινητά τους και απλά τραβούσαν χαλαρές … σέλφι με τον αγαπημένο «Ζεν Πρεμιέ», που από τότε που επέστρεψε στην Ελλάδα, δεν έχει καθίσει σε ησυχία.

Ακόμα και όταν κάθισε απέναντί μου στον καναπέ, ο ηθοποιός ήταν εμφανώς ευδιάθετος, μιλούσε με ενθουσιασμό για την ταυτόχρονη επιστροφή του στο θέατρο και στην τηλεόραση, που τόσο πολύ του είχαν λείψει, όλα αυτά τα χρόνια απουσίας του.

Μου είχε λείψει πάρα πολύ. Προσπάθησα κι άλλες φορές να βρω τρόπο να υπάρξω στο σανίδι, αλλά λόγω υποχρεώσεων και πίεσης προγράμματος δε μου έβγαινε ο χρόνος για να μείνω στην Αθήνα και να κάνω κάτι στο θέατρο. Ιδανικά στο θέατρο θα ήθελα να κάνω κάτι στα ελληνικά, στη γλώσσα μου. Δεν σνομπάρω φυσικά όσους κάνουν κάτι έξω, σε κάποια σκηνή στην Αγγλία ή στην Αμερική, αλλά η μητρική γλώσσα πιστεύω «μιλάει» πιο βαθιά και το χαίρομαι πολύ περισσότερο.

Βρισκόμουν εδώ στην Ελλάδα για διακοπές και είχα πάει να παρακολουθήσω μια πρεμιέρα στο θέατρο. Συνάντησα τότε τον παραγωγό Γιάννη Κεντ και του έλεγα πως σκεφτόμουν να μείνω στην Ελλάδα μέχρι το Πάσχα, καθώς οι υποχρεώσεις μου στην Αμερική ήταν πιο ελαστικές από άποψη χρόνου. Τότε μου είπε «Αν είναι να μείνεις να σου κάνω μια πρόταση;». Και τότε μου την έκανε. Εγώ είχα ήδη κιόλας μιλήσει με τη Ναταλία Δραγούμη και μου είχε εξηγήσει σχετικά με το θέμα που είχε δημιουργηθεί για το ανέβασμα της παράστασης και πως έψαχναν για αντικαταστάτη. Τότε μου πέρασε από το μυαλό η ιδέα  να το κάνω. Όταν λοιπόν έγινε η πρόταση, ήταν ήδη ώριμο μέσα μου. 

Αν παρατηρήσεις σε βάθος χρόνου τις επιλογές των παραγωγών και των σκηνοθετών, θα καταλάβεις πως υπάρχουν γενικότερα μόδες. Έχει να κάνει με την έμπνευση του σκηνοθέτη και του παραγωγού τη δεδομένη στιγμή που αναζητούν το έργο που θα ανεβάσουν και δε νομίζω πως πρόκειται για κάτι οργανωμένο. Δε λέει κανένας παραγωγός «Φέτος θα ανεβάσουμε όλες τις βιογραφίες των μουσικών, του χρόνου θα κάνουμε remakes ταινιών, μετά θα κάνουμε αφιέρωμα στις τραγωδίες ή θα ανεβάζουμε μόνο Ίψεν.» Κοιτούν απλά να κάνουν τη δουλειά τους.

Όχι δε νομίζω ότι οι ηθοποιοί μπαίνουν σε αυτό το «τρυπάκι». Ίσως οι θεατές να περιμένουν κάτι συγκεκριμένο από εμάς. Γιατί όταν ένας ηθοποιός έχει ενσαρκώσει με μεγάλη επιτυχία έναν ρόλο, κάπως τον χαρακτηρίζει μετά ο ρόλος αυτός, έχει ταυτιστεί το όνομά του με τον ρόλο. Το βιώνω πολλές φορές ακόμα και με τους φίλους μου. Τους λέω «Θα παίξω τον ρόλο του Ψεύτη στο έργο του Ψαθά» και μου λένε «Α, θα κάνεις τον Ηλιόπουλο». Και τους απαντώ «Θα κάνω τον Ψευτοθόδωρο, όχι τον Ηλιόπουλο». Από τη μία αυτό είναι καλό γιατί κάποιοι ηθοποιοί έχουν καταφέρει να βάλουν το στίγμα τους πάνω σε αυτούς τους ρόλους, αλλά από την άλλη, η δουλειά του ηθοποιού δεν είναι να κάνει το remake κάποιου άλλου – εκτός αν έκανε για παράδειγμα τη βιογραφία του Ντίνου Ηλιόπουλου – αλλά να μεταφέρει μια δική του προσέγγιση, μέσα από αυτό που έγραψε ο συγγραφέας, στη συγκεκριμένη περίπτωση ο Ψαθάς.

Εχω μια πολύ καλή σχέση με το ψέμα, την ίδια σχέση που έχω και με την αλήθεια. Θεωρώ πως, όπως υπάρχει καλή και κακή αλήθεια, έτσι υπάρχει αντίστοιχα καλό και κακό ψέμα.

O Ψευτοθόδωρος θέλει απλά να δραπετεύσει από αυτόν τον κόσμο, με κάποιο τρόπο. Ο κόσμος, και τώρα, αλλά και εκείνη την εποχή, περνούσε μια κρίση, γεγονός που τον ανάγκασε να γίνει Ψευτοθόδωρος. Το δηλώνει ευθαρσώς και μέσα στο κείμενο «Μου αρέσει να δραπετεύω, να ταξιδεύω και να παίρνω και τους γύρω μου μαζί και να πηγαίνουμε σε έναν άλλο κόσμο, σε αυτόν που θέλουμε να ζούμε και όχι σε αυτόν που είμαστε αναγκασμένοι να ζούμε». Αυτή η ανάγκη έκανε τον Θόδωρο να αναπτύξει πολύ τη φαντασία του και μαζί με την ανάγκη του κόσμου να ακούσει ένα ψέμα τον έκανε να θέλει να ικανοποιήσει αυτή την ανάγκη του. Εγώ νομίζω πως έχω μια πολύ καλή σχέση με το ψέμα, την ίδια σχέση που έχω και με την αλήθεια. Θεωρώ πως, όπως υπάρχει καλή και κακή αλήθεια, έτσι υπάρχει αντίστοιχα καλό και κακό ψέμα. 100% μπορώ να δικαιολογήσω ένα ψέμα ορισμένες φορές, οι άνθρωποι άλλωστε είναι αυτοί που δίνουν την ενέργεια, θετική ή αρνητική σε κάθε έννοια.

Η αλήθεια είναι πως μου αρέσει να δοκιμάζω τους φόβους μου.

Όχι, δεν το είχα φανταστεί ποτέ μέχρι που μου το πρότειναν. Συζητώντας με τους φίλους μου τι να κάνω, μου έλεγαν πως είναι από τα καλύτερα shows που υπάρχουν στην ελληνική τηλεόραση αυτή τη στιγμή. Τότε είπα το ναι και ευτυχώς μου βγήκε σε πάρα πολύ καλό γιατί περνάμε πολύ ωραία. Όλο αυτό που συμβαίνει εκεί έχει μεγάλο ενδιαφέρον, το πώς μεταμορφώνονται οι ηθοποιοί που είναι μεγάλα ταλέντα. Τραγουδούν, χορεύουν, μιμούνται, κάνουν τα πάντα. Τους παραδέχομαι.

Η αλήθεια είναι πως μου αρέσει να δοκιμάζω τους φόβους μου. Ο φόβος είναι πυξίδα μου και για εμένα έχει δύο πρόσωπα. Το ένα είναι ο τρόμος και το άλλο είναι το δέος. Αυτό είναι που σε ωθεί και σε ελκύει στο καινούριο!

Πολλές φορές. Και να με αμφισβητούν και να με αποδέχονται και να με επικροτούν και να με αποδοκιμάζουν. Αυτό πολλές φορές είχε βάση και άλλες φορές όχι. Όλα, όμως, είναι βγαλμένα από τη ζωή, τα δέχεσαι και κοιτάζεις να τα εκμεταλλευτείς για να γίνεις εσύ καλύτερος.

Απολογισμό πάντα κάνεις στο τέλος. Και δεν τον κάνεις εσύ, αλλά η ίδια η ζωή. Αν σκεφτώ τώρα πώς ήρθαν τα πράγματα, πώς σκεφτόμουν τότε και πώς τώρα, νομίζω πως  μου έκανε πολύ καλό που πήγα στο εξωτερικό, που δεν ήταν όλα ρόδινα, που κλείστηκα πολύ στον εαυτό μου, που αναθεώρησα πολλά πράγματα, που νιώθω ότι δημιουργήθηκε ένας κύκλος, ένας Μεσαίωνας και ταυτόχρονα μια Αναγέννηση. Κατάλαβα τότε πως όλα είναι κύκλος, μια γραφική παράσταση. Όλα επαναλαμβάνονται. Κύκλοι κλείνουν, ανοίγουν καινούριοι και πάντα πρέπει να θυμάσαι τι αποκόμισες από τον προηγούμενο. Σαν την ίδια τη ζωή ένα πράγμα!