Ο σεφ Μιχάλης Γιαννόπουλος μάς αποκαλύπτει πώς το Street Food μπορεί να γίνει Gourmet

Ο Μιχάλης Γιαννόπουλος μαθήτευσε πλάι στον Alain Ducasse για περίπου ενάμιση χρόνο, ενώ εργάστηκε και στο εστιατόριο του διάσημου Σεφ, «Rech» στο Παρίσι. Στην μαγειρική του πορεία έχει περάσει από πολλά γνωστά εστιατόρια στην Ελλάδα, καλοκαίρια σε νησιά, αλλά και κεντρικά εστιατόρια στην Αθήνα. Παράλληλα, οι σπουδές του σομελιέ, του δίνουν τη δυνατότητα και τη γνώση να έχει άποψη για το κρασί που ταιριάζει με το φαγητό του και τον κρυμμένο άσσο της γευσιγνωσίας.

Αγαπά τα καπνιστά και έχει δημιουργήσει το δικό του καπνιστίριο, οπότε και στον ελεύθερο χρόνο του καπνίζει ribs -και όχι μόνο!- και δημιουργεί ιδιαίτερες σάλτσες για να τα συνοδέψει. Τους τελευταίους μήνες είναι ο σεφ του Streaters του πρώτου Food Court στην Αθήνα που άνοιξε στην πλατεία Καρύτση.

Το Gourmet ορίζει την υψηλή ποιότητα αλλά και την παρουσίαση. Κρατάω λοιπόν την ποιότητα, χρησιμοποιώντας πολύ φρέσκα και καλά υλικά, και με αυτήν δημιουργώ Street Food. Σερβίρω πιάτα εκλεπτισμένα, αλλά με την μορφή και την παρουσίαση που περιμένει κανείς όταν θέλει να φάει γρήγορο φαγητό. Γεύση, υφή, άρωμα και μικρά μυστικά κάνουν την κάθε μπουκιά να αναζητά την επόμενη!

Τα Social Media ασκούν μεγάλη επιρροή στον κόσμο, ο οποίος αποκτά γνώση και άποψη πλέον για το φαγητό του, κάτι που εμάς τους Σεφ μπορεί να μας κάνει καλύτερους. Πολλοί μάγειρες τελευταία προσπαθούν να μεταφέρουν ατόφια πιάτα που βλέπουν στη σελίδα κάποιου μεγάλου Σεφ, και άλλοι να τα «εξελληνίσουν». Είμαι υπέρ του παντρέματος των κουζινών του κόσμου, όπως American-Japan για παράδειγμα, αλλά η στενόμυαλη λογική του να «εξελληνίσω» ένα Ιαπωνέζικο πιάτο βάζοντας φέτα για παράδειγμα, στα μάτια μου δεν ταιριάζει.

Στην Ελλάδα πάντα επικρατεί το σουβλάκι, είναι το τοπικό έδεσμα που «πουλάει» η χώρα μας. Το Street Food ολοένα και ανεβαίνει, καθώς πολλοί πλέον δεν μαγειρεύουν ελλέιψη χρόνου, αλλά ψάχνουν και πιο ενδιαφέρουσες γεύσεις, ώστε να μην πλήττουν γευστικά. Έτσι, η ιδέα να προσφέρεις ποιοτικό φαγητό, εύκολα και γρήγορα με κατευθύνει σε καινούριες γευστικές διαδρομές. Το «μονοπώλιο» που κατέχει το σουβλάκι στη χώρα μας τείνει να «σπάσει», καθώς ο κόσμος γνωρίζει καινούρια υλικά και κουζίνες και όλα δείχνουν πως αυτό αρέσει!

Όταν φτιάχνω κάτι καινούριο, το δοκιμάζω με παρέα, και έπειτα ρωτάμε μεταξύ μας «Θα το πλήρωνες; Θα το έτρωγες ξανά; Τι θα άλλαζες;»

Αγαπώ όλες τις κουζίνες, κάθε μια έχει τη δική της φιλοσοφία και τα διαίτερα υλικά της. Έχω έφεση στη Γαλλική κουζίνα -τη γνώρισα καλά στο Παρίσι- και την τέχνη της σάλτσας, αλλά και στο Αμερικάνικό BBQ, τα Ασιατικά προιόντα, τα φρέσκα θαλασσινά και το καλό μοσχάρι.

Κυνηγάω πάντα την πρώτη αντίδραση του ανθρώπου που δοκιμάζει το φαγητό μου, θέλω να δω την ευχαρίστηση που προσπαθώ να προσφέρω μέσα από τη γεύση, στο πρόσωπο εκείνου που δοκιμάζει. Η δουλειά αυτή χρειάζεται ομαδικότητα και καλούς συνεργάτες, ενώ προσφέρει τη χαρά της δημιουργίας και των δοκιμών όταν υπάρχει χρόνος. Όταν φτιάχνω κάτι καινούριο, το δοκιμάζω με παρέα, και έπειτα ρωτάμε μεταξύ μας «Θα το πλήρωνες; Θα το έτρωγες ξανά; Τι θα άλλαζες;» κι εκεί ξεκινάει ένα παιχνίδι αναβάθμισης των πιάτων, που καταλήγει σε ένα φανταστικό συνήθως αποτέλεσμα.

Στο Streaters που έχω αναλάβει το τελευταίο τετράμηνο, βασιζόμαστε στην καλή ποιοτική γεύση στο φαγητό μας, ωστόσο αποτελεί όλο μια εμπειρία. Ξεκινώντας από το φαγητό, περνάς στο cocktail και το καλό κρασί, σε ένα μοναδικό περιβάλλον. Έτσι, με γνώμονα τη γεύση, απολαμβάνει κανείς μια μοναδική εμπειρία γευματίζοντας. Η ομάδα που δημιουργήσαμε έχει καλή επικοινωνία, οπότε και το αποτέλεσμα είναι καλό – η συνεργασία που λέγαμε πριν. Η προσπάθειά μας ανταμείβεται με τον κόσμο που δοκιμάζει τα πιάτα μας και επιλέγει να έρθει ξανά, για την ίδια γεύση, αλλά και για να δοκιμάσει και κάτι άλλο από τις επιλογές του μενού μας.