Στις 4 Οκτωβρίου του 1974 η Anne Sexton φόρεσε το παλιό γούνινο παλτό της μητέρας της, πήρε ένα ποτήρι βότκα και πήγε στο γκαράζ. Μπήκε στο αυτοκίνητο, έβαλε μουσική και άναψε τη μηχανή – περιμένοντας καρτερικά να τη σκοτώσει το γκάζι. Δεν άφησε κανένα σημείωμα.
Μια γυναίκα αναθυμάται τα σημαντικά γεγονότα της ζωής της, επαναφέρει πρόσωπα, λέξεις, εικόνες, στιγμές, τραύματα και θραύσματα ευτυχίας. Διατρέχει τη ζωή της, μέσα από την ποίηση της, στο κατώφλι του θανάτου. Τα γεγονότα υφαίνονται με τους στίχους, αναζητώντας την σκηνική εκφορά τους και την ατμόσφαιρα μιας «υπαρξιακής εξομολόγησης». Η μουσική που η ίδια επιλέγει, υποβοηθά την μνήμη της, αλλά δίνει και τον τόνο στις εναλλαγές της διάθεσης της.
Σύμμαχοι της το θάρρος, η ελευθερία, ο αυτοσαρκασμός, το χιούμορ και η απόφαση για λύτρωση.
Έχει ειπωθεί για την Anne Sexton ότι κατάφερε να φέρει το θέατρο στην ποίηση και την ποίηση στο θέατρο. Οι δημόσιες απαγγελίες της έμειναν αξέχαστες. Η ίδια μιλώντας γι’ αυτές είχε πει «γίνομαι ηθοποιός στο δικό μου αυτοβιογραφικό έργο».
Η παράσταση αναζητά την γυναικεία ταυτότητα, μέσα από τους επώδυνους -πολλές φορές- ρόλους «κόρη-ερωμένη-σύζυγος-μητέρα-θεραπευόμενη». Αντλεί υλικό από την βιογραφία, την αλληλογραφία και την ίδια την ποίηση μιας γυναίκας που επιβιώνει της ψυχιατρικής διαταραχής μέσα από τον ρόλο της «δημιουργού». Μιας γυναίκας που όπως η ίδια το διατύπωσε, «άνοιξε την πόρτα και εισήλθε στον εαυτό της».
Λίγα λόγια για την Anne Sexton
Η Anne Sexton γεννήθηκε στη Μασαχουσέτη το 1928. Στα 28 της, ήδη μητέρα 2 μικρών κοριτσιών, υπέστη νευρικό κλονισμό κι αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει. Ο γιατρός της Δρ. Μάρτιν Όρν, την ενθάρρυνε, να κάνει κάτι δημιουργικό. Ξεκίνησε να γράφει στα τριάντα της.
Έτσι ξεκίνησε η περιπέτεια της γραφής και της θεραπείας. Η περιπέτεια μιας πλούσιας ζωής με συνεχή αναζήτηση αγάπης και αποδοχής.
Γράφτηκε σε σεμινάρια ποίησης και άρχισε να εκδίδει. Γνωρίστηκε μεταξύ άλλων και με τη Σύλβια Πλαθ με την οποία έγιναν στενές φίλες. Οι δυο ποιήτριες αλληλοεπηρεάστηκαν.
Η Sexton επιχείρησε ένα βαθύ σκάψιμο στις επώδυνες εμπειρίες της παιδικής της ηλικίας αλλά και των γεγονότων της ζωής της.
Η «εξομολογητική ποίηση» (confessional poetry) υπήρξε ο ιδιαίτερος δρόμος της Sexton. Κατόρθωσε όσο ζούσε να γίνει μια από τις ποιητικές διασημότητες της εποχής της, εκδίδοντας ποιητικές συλλογές, κερδίζοντας υποτροφίες και διδάσκοντας σε μεγάλα πανεπιστήμια. Το 1967 κέρδισε το Βραβείο Πούλιτζερ. Πάντα όμως προσπαθούσε να ισορροπήσει ανάμεσα στην προσωπική της ζωή κα τη δημιουργία, με φόντο την ψυχική ασθένεια και τις θεραπείες.
Στις 4 Οκτωβρίου 1974 η Anne Sexton έδωσε τέρμα στη ζωή της.
Η τελευταία της συλλογή εκδόθηκε μετά το θάνατό της και είχε τίτλο: «Η Φριχτή Κωπηλασία προς το Θεό» και προήλθε από τη συνάντησή της με έναν ιερέα, ο οποίος της είπε: «Ο Θεός είναι στην γραφομηχανή σου».
