Μια κωμωδία αποπλανήσεων; Ένα ερωτικό παιχνίδι;Ο κύκλος του έρωτα του Άρθουρ Σνίτσλερξεκινά στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.Γιατί ο έρωτας ταιριάζει στην Άνοιξη.
Δέκα ζευγάρια σε μια σκυταλοδρομία σεξουαλικών συναντήσεων. Στη ζωή αλλά και στη σκηνή του ΔΘΠ. Από την αποπλάνηση, στην ερωτική συνεύρεση και τον αποχωρισμό μια ανάσα μόνο.
Ο Κύκλος του Έρωτα έχει σαν κεντρική υπόθεση τις αλλεπάλληλες ερωτικές συνευρέσεις μεταξύ προσώπων όλων των κοινωνικών τάξεων. Δέκα ζευγάρια στη Βιέννη, παλεύουν με τα όρια που θέτουν η κοινωνική θέση, ο πλούτος και η ερωτική και συζυγική πίστη. Όλα ξεκινούν από μια φτωχή πόρνη και καταλήγουν πάλι σ’ αυτήν. Κάθε διαδοχική σκηνή παίρνει ένα δραματικό πρόσωπο από την προηγούμενη και το εισάγει στην επόμενη εικόνα. Μέχρι το τέλος του παιχνιδιού, όλοι οι χαρακτήρες είναι ασαφώς συνδεδεμένοι μεταξύ τους.
Η αιώνια εναλλαγή συντρόφων, είτε αποτυπώνει τη σεξουαλική υποκρισία της Βιέννης του 19ου αι. είτε την ασέξουαλ εξάπλωση στο εδώ και το τώρα. Το σεξ ή το «α-σεξ»είναι το βρώμικο μυστικό. Σήμερα δεν σοκάρει η ερωτική επιθυμία αλλά η έλλειψή της.
Οι δομές μιας ολόκληρης κοινωνίας που «εκπορνεύεται», ναρκισσεύεται, ερωτοτροπεί, κομπάζει και ηθικολογεί ακτινογραφώντας τη «νόσο»της μέσα από το πρίσμα της ερωτικής επιθυμίας.
Πέρα από το χιούμορ όμως και την φαινομενική ηδονοβλεπτική ελαφράδα που πρωτοδιαβάζει κανείς στο έργο, το επόμενο επίπεδο είναι πιο αγωνιώδες.
Πόσο είναι δυνατόν να υπάρξει «πραγματική ικανοποίηση» μέσα από τον έλεγχο και την υποταγή;
Μπορεί η κοινωνική υποκρισία των δυτικών κοινωνιών να αντέξει την ηδονή ως ένα μη εμπορεύσιμο και ανταλλάξιμο σε όλα τα επίπεδα προϊόν;
Μπορεί ο άνθρωπος να αναλάβει το τίμημα της ικανοποίησής του ως προϊόν ελευθερίας και ευθύνης ή είναι η ερωτική συμπεριφορά ένα παιχνίδι ρόλων που κρατάει όσο μια πρόσκαιρη μέθη;
Το έργο φαίνεται να διατηρεί αναλλοίωτη την γαργαλιστική επικινδυνότητά του παρότι οι κοινωνικές μάσκες έχουν φαινομενικά αλλάξει μορφή.
