Ηλίας Χατζηγεωργίου, χορευτής – χορογράφος
Απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής. Ανάμεσα στα παλαιότερα μέλη της ομάδας «Aερίτες». Σκέφτεται να ιδρύσει τη δική του ομάδα. Αν δεν ήταν ο Μάικλ Τζάκσον, δεν θα είχε γίνει χορευτής.
Θυμάμαι να χορεύω και να παίζω θέατρο, να τραγουδώ, να ζωγραφίζω από τις πρώτες τάξεις του σχολείου. Οι γονείς μου έπαιζαν και παίζουν θέατρο ερασιτεχνικά, έβλεπαν και βλέπουν θέατρο. Ο μεγαλύτερος αδερφός μου είναι πιανίστας. Μου φαινόταν φυσικό.
Ξεκίνησα να ακούω rap μουσική και κυρίως ελληνική rap από τα μέσα των 90s.Αυτό επηρέασε όλη μου την κουλτούρα. Από το ντύσιμo μου μέχρι τον τρόπο σκέψης μου. Θυμάμαι τον κοινωνικό και πολιτικό στίχο που είχαν εκείνα τα κομμάτια. Αισθανόμουν πως η μουσική και ο στίχος εξέφραζαν το συναίσθημα και τη λογική μου και έτσι επηρέασαν και το χορό μου. Θυμάμαι να κυκλοφορώ στο δρόμο με φίλους με φαρδιά παντελόνια, να βάφουμε τοίχους να χορεύουμε σε πλατείες, να μιλάμε, να διεκδικούμε και να σκεπτόμαστε αντιφασιστικά. Θυμάμαι να αλητεύω εποικοδομητικά. Θυμάμαι να αισθάνομαι πως έφερα το μέλλον.
Θα αναφέρω ενδεικτικά τέσσερις πολύ σημαντικούς- αν και είναι περισσότεροι. Αν και δεν τον γνώρισα ποτέ από κοντά, ο Michael Jackson, χωρίς τον οποίο δεν είμαι σίγουρος αν θα χόρευα καν. Ο δάσκαλος Γιάννης Χαραλάμπους που κάποτε μέσα στη ζάλη του αλκοόλ δεσμεύτηκε να με κάνει χορευτή. Και το τήρησε. Η σκηνοθέτιδα Άντζελα Μπρούσκου, η οποία μέσα από τις συνεργασίες μας μου επιβεβαίωσε την πίστη πως δεν έχει σημασία να είμαι χορευτής αλλά έχει ιδιαίτερη σημασία να είμαι σκηνικό ον. Τρίτη είναι η Πατρίσια Απέργη και η ομάδα Αερίτες. Από αυτή τη συνεργασία έμαθα τί σημαίνει ομάδα. Τι σημαίνει να κάνω έρευνα ως καλλιτέχνης, τι σημαίνει να πιστεύω σε αυτό που κάνω, τι σημαίνει να διατηρώ τη φιλία μου παρόλο που εργάζομαι και την εργασία μου παρόλο που είμαι φίλος.
Η συνθήκη της ομάδας σημαίνει συνεργασία, γνώμη και ευθύνη. Η παράσταση είναι ομαδική υπόθεση και η δημιουργικότητα του ενός διεγείρει τη δημιουργικότητα του άλλου. Το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα είναι πλουσιότερο και εμπλέκει πολύ περισσότερο όλα τα μέλη της ομάδας. Ο καθένας έχει το ρόλο του αλλά όλοι έχουν άποψη. Γι’ αυτό είμαι στους Αερίτες εδώ και 10 χρόνια και γι’ αυτό είμαι και φέτος δεύτερη φορά με την Griffon. Και είναι κι άλλες ομάδες με τις οποίες συνεργάζομαι.
Η συνεργασία μου με την ομάδα Griffon και την Ιωάννα Πορτόλου ξεκίνησε πέρυσι με το «Risk» στη Στέγη.Από τις αρχές των προβών κατάλαβα πως θα ήταν μια όμορφη συνεργασία με πολύ ταλαντούχους ανθρώπους αλλά και πολύ καλούς. Ταιριάξαμε και είμαι και φέτος μαζί τους. Ο τρόπος που η Ιωάννα παράγει από εμάς το υλικό της μου φαίνεται ιδιαίτερα ενδιαφέρων και καινούργιος κι αυτό θέλω να το διερευνήσω κι άλλο.
Η «Elizabeth», η νέα παράσταση της Griffon, μιλά για το πανανθρώπινο.Για τις σκοτεινές και άγιες δυνάμεις που κουβαλάει καθένας από εμάς μέσα του, τώρα στο παρόν, αλλά και στο DNA μας σαν πληροφορία που έρχεται από το παρελθόν και με αυτά συνεχίζει να πορεύεται στο μέλλον. Ο χρόνος διαστέλλεται και αποκαλύπτονται οι προθέσεις και τα ένστικτα τόσο σε εμάς τους ίδιους όσο και στους θεατές. Οι εικόνες που δημιουργούνται είναι οι δικοί μας πίνακες που πάντα θα στοιχειώνουν τη μνήμη μας αλλά θα αγκαλιάζουν και την ψυχή μας.
Φυσικά και θα δοκίμαζα να ιδρύσω μια δική μου ομάδα.Ήδη έχω αρχίσει να σκέπτομαι πως θα το κάνω. Μια ομάδα σύγχρονου χορού που θα αποτελείται κυρίως από hip hop χορευτές. Σε αυτή την ομάδα φιλοδοξώ να είμαι απ’ έξω. Να μη χορεύω. Γι’ αυτό και θέλω να την ιδρύσω. Αυτό δε σημαίνει πως θα πάψω χορεύω με άλλες ομάδες.
Το street dance όπως και κάθε τεχνική ή είδος χορού είναι ένα εργαλείο για κίνηση, ένας από τους. άπειρους τρόπους που έχει ένα σώμα για να μιλήσει.
Εγώ ως χορευτής χρησιμοποιώ πολλά στοιχεία από το street dance καθώς, κατά την γνώμη μου, διαθέτει τεράστιο κινητικό πλούτο.Αποτελεί ένα είδος που εξελίσσεται συνεχώς και πλουτίζει τεχνικά και υφολογικά. Παρόλα αυτά, αυτό δε σημαίνει πως αρκεί μια τεχνική ή είδος για να υπάρχει μια παράσταση. Μια παράσταση χορού – και όποια παράσταση, ανεξαρτήτως κινητικής γλώσσας – έχει να κάνει με το θέμα της, τη σύνθεση, τη συνέπεια, τη συνοχή της και φυσικά την ερμηνεία της από τους performers.
Πάντοτε μου άρεσε έως και σήμερα να ακούω, να συναισθάνομαι και αν μπορώ να βοηθώ τους ανθρώπους που μου απευθύνονται. Έτσι βρέθηκα στο τμήμα αυτό σκεπτόμενος πως θα γινόμουν ψυχολόγος κάποια μέρα. Τα Ιωάννινα τα επέλεξα φυσικά για να παρτάρω μακριά από το, μέχρι τότε, σπίτι μου. Η Φιλοσοφική με βοήθησε να αποφασίσω πως επιθυμώ να ασχοληθώ με το χορό. Επίσης με βοήθησε στη διδασκαλία του χορού. Συνεχίζω την σπουδή μου πάνω στην ψυχή και το μυαλό.
Για ένα μικρό διάστημα, δυστυχώς. Η εμπειρία ήταν για εμένα μοναδική. Θέλω να ζητήσω συγγνώμη από τους μαθητές μου εκεί, καθώς αισθάνομαι πως πήρα πολύ περισσότερα από όσα μπόρεσα να δώσω. Τους ευχαριστώ γι’ αυτό και εύχομαι να είναι όλοι καλά.
Δεν ξέρω τί καθορίζει τα βήματα μου στο χορό.
Ποτέ δεν ήξερα. Πηγαίνω εκεί που αισθάνομαι πως πρέπει να πάω και βάζω τον εαυτό μου και όσα μαθαίνω από τη ζωή σε λειτουργία στην τέχνη μου. Αλλάζω εγώ, αλλάζει και ο χορός.
Έχω μπει στη διαδικασία να το σκέπτομαι αυτό και η μόνη λύση που μπορώ να βρω είναι να σταματήσω να σκέπτομαι με αυτό τον τρόπο.
Έχω βρεθεί στο θέατρο αρκετά ως ηθοποιός και πάρα πολύ ως χορευτής.Μέσα μου ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω τη διαφορά του θεάτρου από το χορό. Θεωρώ πως κάνω ακριβώς το ίδιο πράγμα, δηλαδή θέατρο.
O Ηλίας Χατζηγεωργίου πρωταγωνιστεί στην «Elizabeth» σε χορογραφία της Ιωάννας Πορτόλου.
H παράσταση ανεβαίνει στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών στις 4, 5 και 6 Απριλίου (Βασιλίσσης Σοφίας και Κόκκαλη, 210-7282333).
