Νεκρωταφίο ζώων
Δεύτερη μεταφορά του διάσημου best-seller του Στίβεν Κινγκ (κυκλοφόρησε το 1983) μετά από το ανεκδιήγητο «Νεκροταφείο Ζωντανών» του 1989 που είχε σκηνοθετήσει η Μαίρη Λάμπερτ.
Ο Δρ. Λούις Κριντ, μετακομίζει οικογενειακώς από τη Βοστώνη στο Μέιν. Στο δάσος που βρίσκεται δίπλα στο νέο τους σπίτι ανακαλύπτει ένα μυστηριώδη τόπο ταφής. Οταν μια τραγωδία χτυπά την οικογένειά του, ο Λούις θα στραφεί στον ασυνήθιστο γείτονά του Τζαντ Κράνταλ, προκαλώντας μια επικίνδυνη αλυσιδωτή αντίδραση.
Τρόμος χωρίς πρωτοτυπίαΌπως και στην πρώτη ταινία της Λάμπερτ που βασίστηκε στο μυθιστόρημα του Κινγκ (από τις ελάχιστες φορές που ο διάσημος συγγραφέας ανέλαβε και τη σεναριακή διασκευή κάποιου έργου του αλλά αυτό δεν βοήθησε ιδιαίτερα το φιλμ) έτσι κι εδώ η ταινία με την χαρακτηριστική ανορθογραφία στον τίτλο έχει σοβαρό πρόβλημα ρυθμού.
Η ενδιαφέρουσα πλοκή και το συμβολικό στοιχείο της μεταθανάτιας ζωής εξαντλούνται γρήγορα σε μια σειρά ανώδυνων σπλατεριών που μόνο σκοπό έχουν να τρομάξουν το θεατή. Δεν υπάρχει καμιά απολύτως πρωτοτυπία στην σκηνική απόδοση του τρόμου, πολλές σκηνές είναι φορτωμένες με αχρείαστα jump scares, οι χαρακτήρες είναι αναμενόμενα μονοδιάστατοι και σχηματικοί και όλα κυλούν απόλυτα προβλέψιμα μέχρι την συμπαθητική ανατροπή στο φινάλε. Όμως μέχρι τότε το παιχνίδι είναι οριστικά χαμένο και δεν αρκεί μια καλή στιγμή για να αλλάξει πλήρως το κλίμα.