Αγάπη είναι
Η Κλερ Μπερζέ, σκηνοθέτιδα του «Party girl» καταπιάνεται και πάλι με τις διαπροσωπικές σχέσεις, βάζοντας έναν πατέρα αντιμέτωπο με τα βάρη του μεγαλώματος δύο κοριτσιών που βρίσκονται στην εφηβεία.
Η υπόθεση
Βρισκόμαστε στην πόλη Φορμπάχ, κοντά στα σύνορα με τη Γερμανία. Από τότε που η σύζυγος του αποφάσισε να φύγει από το σπίτι, ο Μάριο μεγαλώνει μόνος του τις κόρες του. Η 14χρονη Φρίντα τον κατηγορεί ότι είναι δική του ευθύνη που έφυγε η μητέρα της, ενώ η 17χρονη Νίκι ονειρεύεται την ανεξαρτησία της. Ταυτόχρονα, ο Μάριο περιμένει τη σύζυγο του να επιστρέψει.
Πατέρας και κόρες
Η ιστορία ενός πατέρα που προσπαθεί να μεγαλώσει μόνος του τις δύο έφηβους κόρες του αναπτύσσεται με δεξιοτεχνία και φυσικότητα από τη σκηνοθέτη του «Party Girl» που φτιάχνει άλλο ένα φιλμ βασισμένο σε προσωπικές μνήμες. Στην προσωπικότητα του Μάριο συναντάμε όλα εκείνα τα στοιχεία που κάνουν συμπαθή έναν “οσιομάρτυρα”. Θαυμάζουμε την υπομονή του κι εκτιμούμε την αυταπάρνηση του, όμως λυπούμαστε την αδυναμία του να δεχτεί το τέλος μιας σχέσης (παρότι για την πρώην του όπως φαίνεται ξεκάθαρα το κεφάλαιο αυτό έχει κλείσει). Το καλογραμμένο σενάριο ουσιαστικά μοιράζεται σε δύο μέρη.
Το πρώτο αφορά στην ανάγκη του Μάριο να μην αφήσει τον έρωτα του να σβήσει. Το δεύτερο και ίσως σημαντικότερο καταπιάνεται με την αντίδραση των κοριτσιών όχι απλώς απέναντι στο διαζύγιο των γονιών του αλλά μπροστά στις προκλήσεις της νέας ζωής που τους περιμένει. Η ενηλικίωση πολύ σωστά ταυτίζεται με την ερωτική αφύπνιση και την αναζήτηση του σεξουαλικού προσανατολισμού (ενδιαφέρουσα τόσο η κυνική θέση της μεγάλης αδελφής που ερωτοτροπεί χωρίς να ζητάει τίποτα παραπάνω όσο και της μικρής που δέχεται με κολακεία το φλερτ της πιο έμπειρης συμμαθήτριας της) αν και η εμπλοκή αυτών των παραμέτρων στην καθημερινότητα τους πατάει σε κάποια αναμενόμενα κλισέ.
Η ερμηνεία του βέλγου ηθοποιού και σκηνοθέτη Μπουλί Λανέρ είναι αφοπλιστική και συγκινητική, ενώ η ταινία κέρδισε το βραβείο καλύτερου φιλμ στο Giornate degli Autori του Φεστιβάλ Βενετίας.
