Κατερίνα Ευαγγελάτου: Διανύω μια φάση που θέλω να είμαι τολμηρή

Θεωρητικά την συναντώ σε μια στιγμή χαμηλού φόρτου εργασίας. Έχει απεμπλακεί από τις παραστάσεις της «Κωμωδίας των παρεξηγήσεων» και του «Βόυτσεκ» – δυο από τις πληρέστερες και απαιτητικότερες παραγωγές της χειμερινής σεζόν – κι όμως το πρόγραμμά της είναι και πάλι γεμάτο. Αμέσως μετά, σπεύδει για μάθημα στο Πανεπιστήμιο Αθηνών όπου θα διδάσκει για το επόμενο εξάμηνο στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών, ενώ μέσα στο μήνα πετάει για τη Νέα Υόρκη. Προσκεκλημένη του New York University οργανώνει ένα 20ήμερο artistic residency για το οποίο δεν κρύβει ούτε τον ενθουσιασμό, ούτε το άγχος της. Φαίνεται πως η Κατερίνα Ευαγγελάτου δυσκολεύεται να μείνει άπραγη.

Δημιουργός με στιβαρό σκηνοθετικό και αισθητικό στίγμα, εργατική και τελειομανής, έχει κατορθώσει να βρίσκεται με τις δυνάμεις της στην πρώτη γραμμή της ελληνικής σκηνής τα τελευταία 13 χρόνια. Να έχει διαμορφώσει το ύφος, το κοινό της, να συνδιαλέγεται ενίοτε με την ακαδημαϊκή καριέρα και να φλερτάρει με τα υψηλά διοικητικά πόστα – το όνομά της συνδέεται τις τελευταίες εβδομάδες με την καλλιτεχνική διεύθυνση του Εθνικού θεάτρου.

Παρ’ όλα αυτά, μέσα σ’ ένα αυστηρό και πολυπαραγωγικό εργασιακό πλαίσιο, δεν είναι δύσκολο να αναγνωρίσω το όμορφο – εντυπωσιακά όμορφο – κορίτσι που κάθεται απέναντί μου στην άλλη άκρη του τραπεζιού. Η καλλιτεχνική αισθητική του οποίου μοιάζει να ταιριάζει με την προσωπική. Ακόμα και τώρα που αυτό το μεσημέρι, έχει εμφανιστεί μαυροντυμένη, με αρβιλάκια, μ’ ένα πολύχρωμο faux fur coat να θυμίζει Άνοιξη.

Η μεταμόρφωση της για τις ανάγκες του Art meets Fashion, τη νέα ενότητα συνεντεύξεων του Monopoli  που φέρνει την Τέχνη και τη Μόδα σε παραγωγική συνομιλία, μοιάζει να είναι ο ιδεώδης τρόπος για να την εγκαινιάσουμε.

Αισθάνομαι ότι έκανες φέτος την απόλυτη, με εμπορικούς και καλλιτεχνικούς όρους, επιτυχία. Πως αποκωδικοποιείς την έννοια της επιτυχίας;

Καταρχάς, δεν υπάρχει συνταγή για την επιτυχία. Για μένα επιτυχία είναι η δημιουργική πορεία με συνεργάτες – ηθοποιούς και άλλους συντελεστές – κατά τη διάρκεια προετοιμασίας της παράστασης για το πώς δένει η ομάδα. Το επισημαίνω γιατί δεν είναι μια δημόσια αλλά μια ιδιωτική κατάσταση. Κι αυτό σίγουρα δούλεψε καλά και στις δύο παραστάσεις μου φέτος: Την «Κωμωδία των παρεξηγήσεων» και το «Βόυτσεκ». Από εκεί και πέρα, η αποδοχή του κόσμου, των ειδικών, οι συζητήσεις που ανοίγουν οι παραστάσεις είναι ένα καλό σημάδι∙ όμως η επιτυχία δεν είναι κάτι που κάθεσαι πάνω σε αυτό. Απλώς προχωράς τη δουλειά σου με έναν τρόπο που ενδιαφέρει τον κόσμο. Εννοείται πως το ενδιαφέρον δεν δηλώνει πάντα το «μπράβο» αλλά την αρχή ενός διαλόγου. Υπό αυτή την έννοια, είμαι πολύ χαρούμενη που δύο πολύ προσωπικές παραστάσεις απέδωσαν. Διανύω μια φάση όπου θέλω να είμαι τολμηρή και ευτυχώς δεν φοβήθηκα να το κάνω.

Πως ορίζεις αυτή τη δημιουργική φάση;

Ως μια φάση έρευνας γύρω από τα μεγάλα έργα και γύρω από την αισθητική που μπορεί κανείς να αναπτύξει για να τα φωτίσει. Καταθέσαμε δύο προτάσεις φόρμας που αφήνουν το στίγμα των δημιουργών τους. Όποιος τις παρακολουθήσει νομίζω πως αναγνωρίζει τη δουλειά συγκεκριμένων ανθρώπων.

Έχεις διαμορφώσει, λοιπόν, ένα αναγνωρίσιμο σκηνοθετικό ιδίωμα;

Δεν ξέρω αν ο θεατής που παρακολούθησε την «Άλκηστη», το «Βόυτσεκ» και την «Κωμωδία των παρεξηγήσεων» μπορεί να δει ότι έχουν την ίδια υπογραφή. Ίσως και να μπορεί.

Δηλαδή, δεν συντάσσεις μια γλώσσα;

Δεν με αφορά να φτιάξω ένα αντικλείδι για ν’ ανοίξω όλες τις πόρτες. Δεν είμαι αυτής της λογικής – γι’ αυτό και αναφέρω αυτά τα παραδείγματα καθώς θεωρώ πως οι παραστάσεις μου διαφέρουν αρκετά η μια από την άλλη.

Με εξαίρεση το υψηλό επίπεδο κατασκευής τους ίσως.

Αυτό, όμως, δεν έχει να κάνει με τη μορφή που παίρνει μια παράσταση αλλά με το πώς τη φτιάχνεις. Με τις απαιτήσεις που έχεις από τον εαυτό σου και τους άλλους. Με την εμμονή στη λεπτομέρεια, με τη σπουδή του λόγου, τη διδασκαλία στην κοινωνία των ηθοποιών, τη χορογραφία, την εικαστικότητα.

Αγαπάς κάποιες σκηνοθεσίες σου περισσότερο από κάποιες άλλες;

Όχι. Είναι πολύ μακρύ το ταξίδι για κάθε παράσταση κι αλίμονο αν δεν συνδεθείς με καθεμιά ξεχωριστά σαν να ‘ναι παιδί σου. Και ποιος γονιός, ποια μάνα μπορεί να επιλέξει ανάμεσα στα παιδιά της;

Αναγνωρίζεις πάντως τα λάθη σου;

Δεν υπάρχει σωστό και λάθος. Λάθος θα έλεγα μόνο ότι μπορεί να είναι μια ατυχής συνεργασία. Ότι δεν έκρινα σωστά επιλέγοντας κάποιο συνεργάτη. Αλλά δεν μπορώ να χαρακτηρίσω ως λανθασμένη μια ολόκληρη οπτική.

Δηλαδή δεν έχεις αναθεωρήσει σκηνοθεσίες σου; Αισθάνεσαι σιγουριά για το προϊόν που παραδίδεις;

Φυσικά, αλλιώς δεν μπορείς να το παραδώσεις.

Δεν με αφορά να φτιάξω ένα αντικλείδι για να ανοίξω όλες τις πόρτες

Γενικότερα αισθάνεσαι σιγουριά;

Είναι άλλο να αισθάνεσαι σιγουριά για τον εαυτό σου κι άλλο για τη δουλειά σου. Όταν παραδίδω μια παράσταση φροντίζω να έχω κάνει το καλύτερο δυνατό για να υποστηρίξω αυτήν την πρόταση. Εννοείται ότι παρακολουθώ την παράσταση στην εξέλιξη της και είμαι εκεί για τροποποιήσεις, βελτιώσεις ίσως και επανατοποθετήσεις. Δεν δοκιμάζω θεαματικά πράγματα αλλά καθοριστικά για την πλήρη ανάπτυξη της παράστασης. Επομένως, ό,τι παραδίδω δεν είναι τέλειο. Εννοείται πως ξέρω τα τρωτά και τα δυνατά σημεία μιας σκηνοθεσίας μου. Μπορεί να ξέρω ότι την ημέρα της πρεμιέρας υπάρχουν οι τάδε ελλείψεις και ατέλειες κι από εκεί και πέρα προσπαθώ να είμαι κοντά της για να τη φροντίσω κι άλλο. Με αυτή την έννοια νιώθω σιγουριά: Ως προς την πρόταση, ως προς τη συνεργασία. Και είμαι σίγουρη πως κάθε σκηνοθεσία μου έχει από κάτω πολλές στρώσεις έρευνας, πειράματος, δουλειάς μέχρι να φτάσει στη σκηνή.

Πότε αμφιβάλεις για τον εαυτό σου;

Σε στιγμές πολύ απαιτητικές, όταν τα αινίγματα στα μεγάλα έργα μοιάζουν απροσπέλαστα. Αλλά η αμφιβολία είναι που προχωράει το πράγμα.

Μπορείς να επιχειρήσεις μια μικρή σύνοψη των πεπραγμένων σου; Να σταχυολογήσεις ό,τι έχεις καταφέρει μέχρι σήμερα;

Είναι δύσκολο να βάζω σε θέση απολογισμού τον εαυτό μου. Νιώθω σαν να περιαυτολογώ κι αυτό μου προκαλεί αμηχανία. Εκείνο πάντως που μπορώ να πω είναι ότι έχω καταφέρει να επιλέγω ενδιαφέρουσες συνεργασίες και ίσως να δημιουργήσω κάποιες παραστάσεις που συγκίνησαν ή έκαναν κάποιους ανθρώπους να σκεφτούν πάνω σ’ ένα έργο διαφορετικά από ότι είχαν συνηθίσει. Έχω πάρει ρίσκα – τις περισσότερες φορές με προσωπικό κόστος – αφού κάνω πολύ λίγες παραστάσεις για να μπορώ να τις κρατώ στο επιθυμητό επίπεδο.

Αυτό σημαίνει ότι θα μπορούσες να κερδίζεις περισσότερα χρήματα σκηνοθετώντας;

Προφανώς θα μπορούσα να κάνω πέντε σκηνοθεσίες και άλλου τύπου δουλειές πιο προσοδοφόρες. Θα μπορούσα να κάνω πέντε σκηνοθεσίες το χρόνο με έξι εβδομάδες πρόβας αλλά δεν γίνεται∙ δεν μπορώ.

Λόγω τελειομανίας;

Ναι, ίσως.

Τον άντρα σκηνοθέτη που είναι απαιτητικός, τον χαρακτηρίζουν σπουδαίο ή τελειομανή, ενώ την γυναίκα σκηνοθέτιδα σκληρή ή υπερβολική…

Τι δεν αντέχουν οι άλλοι σε σένα πάνω στη δουλειά;

Γι’ αυτό θα έπρεπε να ρωτήσεις τους συνεργάτες μου. Ή όσους δεν αντέχουν να είναι συνεργάτες μου – ίσως υπάρχουν τέτοιοι! Προσωπικά δεν αναγνωρίζω τον σκηνοθέτη που δεν είναι απαιτητικός και δεν ξέρει τι θέλει ή αφήνει τους ηθοποιούς του ακαθοδήγητους. Δεν καταλαβαίνω τον άνθρωπο που θα αναλάβει την ευθύνη να ηγηθεί μιας ομάδας ανθρώπων, να τους εμπνεύσει να είναι δημιουργικοί ενώ εκείνος δεν είναι απαιτητικός απέναντι τους. Ένας σκηνοθέτης πρέπει a priori να είναι απαιτητικός και πρώτα απ’όλα με τον εαυτό του∙ διαφορετικά δεν κάνει καλά τη δουλειά του. Δεν σκηνοθετεί – κάνει παρέα με τους ηθοποιούς. Να κάνουμε παρέα, αλλά μετά την πρόβα! Αλλά θέλω να μιλήσω και για κάτι ακόμα που έχω παρατηρήσει πάνω σε αυτό-τον άντρα σκηνοθέτη που είναι απαιτητικός, τον χαρακτηρίζουν σπουδαίο ή τελειομανή, ενώ την γυναίκα σκηνοθέτιδα σκληρή ή υπερβολική…

Δηλαδή εσύ δεν κάνεις παρέα με τους ηθοποιούς σου;

Κάνω αλλά όχι στην πρόβα. Μετά την πρόβα.

Μέσα σε αυτό το αυστηρό πλαίσιο εργασίας έχεις επιτρέψει στον εαυτό σου να δημιουργήσει και προσωπικές σχέσεις;

Εννοείται! Έχω πάρα πολλούς φίλους με τους οποίους γνωριστήκαμε μέσα στη δουλειά. Άλλωστε, ο τρόπος με τον οποίο δουλεύω με τους ηθοποιούς δεν είναι τετράγωνος. Υπάρχει ένα δημιουργικό πλαίσιο μέσα στο οποίο τους ζητώ να κάνουν μια κατάθεση. Όταν ένας άνθρωπος έχει την ψυχική γενναιοδωρία να το κάνει αυτό, περνάμε πάρα πολύ ωραία.

Ανάμεσα σε όσα έχεις καταφέρει θα έβαζες και την παράμετρο ότι έχεις δημιουργήσει δικό σου κοινό;

Οπωσδήποτε. Αυτό είναι ένα πολύ μεγάλο κέρδος για μένα. Δεν είναι καθόλου αυτονόητο να έχω κοινό. Κι όμως, όλα αυτά τα χρόνια νιώθω πως υπάρχουν πολλοί θεατές που περπατούν μαζί μου, πράγμα που μου δίνει δύναμη, χαρά αλλά μου προσθέτει και άγχος.

Άγχος γιατί;

Στη σκέψη ότι υπάρχει κόσμος που περιμένει κάτι από μένα. Έχω μια παραπάνω ευθύνη να μην προσφέρω εύκολη τροφή και να μην επαναλαμβάνω τον εαυτό μου. Είναι πολύ συγκινητικό που έρχονται θεατές και με βρίσκουν στο τέλος της παράστασης – ακόμα κι αν έχουν να μου πουν κάτι αρνητικό. Εγώ το νιώθω ως αποδοχή, από τη στιγμή που υπάρχει μια έγνοια, μια εμπιστοσύνη.

Θα μπορούσα να κάνω πέντε σκηνοθεσίες το χρόνο με έξι εβδομάδες πρόβας αλλά δεν γίνεται∙ δεν μπορώ

Έχεις μπει στο τριπ να κινηθείς με γνώμονα του τι θέλει το κοινό;

Ποτέ. Γι’ αυτό και τονίζω ότι φέτος πήραμε δύο μεγάλα ρίσκα, κάναμε επιλογές ακραίες που δεν ξέραμε πως θα βγουν. Παρόλα αυτά, επιλέξαμε να τις κάνουμε. Υπάρχει η ανάγκη να ερευνήσουμε και να επεκτείνουμε τη γλώσσα με την οποία μιλάμε στο κοινό.

Τι άλλους στόχους θέτεις;

Δεν τους ονομάζω.

Ούτε το αν ήθελες να ακολουθήσεις ακαδημαϊκή καριέρα;

Όχι, είμαι καλλιτέχνις. Θα ακολουθούσα ακαδημαϊκή καριέρα μόνο αν γινόταν να τη συνδυάσω με την καλλιτεχνική. Για παράδειγμα, η πρόταση από Πανεπιστήμιο ήρθε σε μια φάση όπου είχα χρόνο να το κάνω αφού δεν ήμουν δεσμευμένη με πρόβες και η επόμενη παραγωγή του «Αμλετ» αργεί πολύ. Η διδασκαλία είναι κάτι που μου αρέσει, μου δίνει χαρά αλλά αν έχω πρόβες δεν είναι τόσο απλό. Για πολλά χρόνια δίδασκα σε δραματικές σχολές, στο Εθνικό, στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου και υπήρχαν στιγμές που με εγκατέλειπαν οι δυνάμεις μου. Εξάλλου, το πανεπιστήμιο είναι μια εντελώς άλλη συνθήκη, δεν διδάσκεις σε 20 άτομα όπως στις δραματικές, αλλά σε 150. Κι αυτό το βλέπω σαν άσκηση, αναζητώ άλλους τρόπους επικοινωνίας με ένα τόσο μεγάλο ακροατήριο.

Για λόγους διδασκαλίας πετάς και για Νέα Υόρκη, σωστά;

Ναι! Στη Νέα Υόρκη είμαι προσκεκλημένη από το NYU – ένα από τα μεγαλύτερα Πανεπιστήμια της Αμερικής – και το Τμήμα Ελληνικών Σπουδών, χάρη σε δύο ανθρώπους στη Λιάνα Θεοδωράτου και στο Στέφανο Γερουλάνο. Με κάλεσαν εκεί να δώσω διαλέξεις και να κάνω workshops, κάτι σαν artistic residency όπου θα έχω την ευκαιρία να δουλέψω με φοιτητές από πολλά τμήματα του NYU: Θα δώσω μια διάλεξη με αφορμή την «Άλκηστη» για το αρχαίο δράμα και για το Χορό στο αρχαίο δράμα γενικότερα. Είναι μια πολύ σπουδαία στιγμή για μένα, είμαι ενθουσιασμένη και, εννοείται, αγχωμένη δημιουργικά.

Ένας σκηνοθέτης πρέπει a priori να είναι απαιτητικός και πρώτα απ’όλα με τον εαυτό του∙  διαφορετικά δεν σκηνοθετεί – κάνει παρέα με τους ηθοποιούς

Δεύτερη φορά που μιλάς για άγχος. Αγχώνεσαι γενικά;

Πάρα πολύ. Ζω μέσα στο άγχος∙ το ξέρω ότι δεν είναι καλό για την υγεία μου, όμως αυτή είναι η αλήθεια. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να υπάρχω χωρίς άγχος.

Μετά την «Αλκηστη» και το «Ρήσο» θα ήθελες να επεκτείνεις τη σχέση σου με το αρχαίο δράμα;

Η «Άλκηστη» – την οποία θεωρώ ιδιαίτερο σταθμό στη μέχρι τώρα πορεία μου – έχει γεννήσει την ανάγκη μέσα μου να δουλέψω πάλι σ’ ένα τέτοιο κείμενο. Πέρυσι συμμετείχα στο εργαστήριο αρχαίου δράματος στους Δελφούς και έκανα τον «Ιππόλυτο» μαζί την Πατρίσια Απέργη, το Γιώργο Πούλιο και 20 ηθοποιούς. Φέτος θα δουλέψω με τους Αμερικανούς φοιτητές και μετά από αυτά τα στάδια ελπίζω ότι σε ένα – δύο χρόνια θα έχω πάλι μια πρόταση να καταθέσω.

Θέλεις να καταθέτεις τις δικές σου προτάσεις ή είσαι ανοιχτή και σε αναθέσεις;

Είμαι ανοιχτή φυσικά αλλά τις περισσότερες φορές οι παραστάσεις προκύπτουν από δικές μου εισηγήσεις.

Σκηνοθετείς λοιπόν επί 13 χρόνια. Ηταν μακρύς ο δρόμος;

Δοκιμάστηκα από νωρίς σε πολλά πράγματα, από τα πρώτα μου βήματα που δόθηκαν σημαντικές ευκαιρίες από εξέχοντες ανθρώπους του χώρου και δεν μετανιώνω για τίποτα από όσα έχω κάνει. Αντιμετωπίζω αυτά τα 13 χρόνια σαν μια κλίμακα. Πατάω πάνω στη 13χρονη εμπειρία και προχωρώ για να φτάσω πιο ψηλά. Χωρίς αυτές τις εμπειρίες που μου έχουν χαρίσει δεν θα μπορούσα να προχωρήσω παραπέρα.

Μέσα σε αυτά τα 13 χρόνια είχες την αγωνία να απεμπλακείς καλλιτεχνικά από την οικογενειακή κληρονομιά;

Ομολογώ ότι δεν το έφερα ως αγωνία. Ξεκίνησα από την αρχή να κάνω κάτι που αρέσει σε μένα. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν έχω επηρεαστεί από το θέατρο μέσα στο οποίο γεννήθηκα ή τους ανθρώπους που συνάντησα μεγαλώνοντας σ’ αυτό το σπίτι. Δεν ένιωθα ποτέ ότι είμαι καθορισμένη από την οικογένεια μου. Επηρεασμένη ναι, καθορισμένη όχι. Μπορεί κάποιος να διακρίνει στη δουλειά μου στοιχεία του «Αμφι-Θεάτρου» αλλά δεν είναι αυτά που χαρακτηρίζουν την καλλιτεχνική μου ταυτότητα.

Δουλεύοντας πάλι, αναφέρεσαι στους γονείς σου; Στα πρόσωπα που λείπουν;

Οι δικοί μου δεν είναι πια εδώ, αλλά είναι μέσα μου και τους φέρω συνεχώς. Άλλωστε το κυπαρίσσι που υψώθηκε στην «Άλκηστη» ήταν ένα στιγμιαίο μνημείο στην Επίδαυρο και σε αυτό που υπήρξε η Επίδαυρος μέσω των παραστάσεων των γονιών μου και των παιδικών καλοκαιριών που έζησα εκεί. Ήταν μια εντελώς άμεση απεύθυνση.

Τελικά αναρωτιέμαι: Έχεις κουραστεί να σε ρωτούν για τις απώλειες σου;

Λιγάκι ναι.

Από την άλλη, θα ήθελες να δεις το «Αμφι-Θέατρο» ν’ αναγεννιέται; Θα ήθελες μια δική σου στέγη;

Δεν σου κρύβω πως τα τελευταία χρόνια υπάρχει μέσα μου ένας προβληματισμός για το αν θα ήταν δημιουργικό να έχω μια μόνιμη στέγη. Χωρίς αυτό να αποκλείει να κάνω συνεργασίες και με άλλους φορείς. Προς το παρόν και, για καθαρά πρακτικούς λόγους, αυτό είναι αδύνατον. Αν δεν εδραιωθούν οι επιχορηγήσεις σε μόνιμη βάση, σε βάση ουσιαστικά υποστηρικτική, αν δεν θεσμοθετηθεί η ιδιωτική χορηγία είναι αδύνατον να φτιάξω ένα θέατρο ρεπερτορίου. Θα ήταν αδύνατον να στηρίξω ένα δικό μου θέατρο με τους όρους που θέλω να δουλεύω – εκτός αν βρισκόταν κάποιος παραγωγός που θα προσφερόταν να στηρίξει μια τέτοια πρωτοβουλία και φυσικά με έναν χρονικό ορίζοντα και μια δέσμευση εκατέρωθεν. Σε καλλιτεχνικό επίπεδο, ωστόσο, θα με ενδιέφερε – παρά τα προβλήματα. Γιατί ο κόσμος ξέρει πού θα σε βρει, δημιουργείται ένα κύτταρο, φτιάχνεις ένα πυρήνα συνεργατών με τους οποίους μπορείς να δουλέψεις σε βάθος. Η μόνιμη βάση έχει κάτι το ασκητικό κι αυτό με ενδιαφέρει. Από την άλλη, θα έπρεπε να καταργήσω τα μεγάλα σχήματα με τα οποία δουλεύω ως τώρα, θα έπρεπε να στραφώ σε πιο ευέλικτους θιάσους, θα μετέβαλλα και τον τρόπο που δουλεύω στη δραματουργία αλλά και τη σκηνοθετική μου προσέγγιση. Θα ήταν, φαντάζομαι, μια άλλη φάση.

Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μέσα μου ένας προβληματισμός για το αν θα ήταν δημιουργικό να έχω μια μόνιμη στέγη

Ομάδα έχεις με έναν τρόπο.

Όχι με την… κλειδωμένη έννοια αλλά με την έννοια ότι υπάρχουν σταθεροί συνεργάτες – κι αυτό είναι μεγάλο κέρδος.

Νωρίτερα μιλούσαμε για το σκηνοθετικό σου στίγμα. Την ίδια ώρα, θεωρείς πως έχεις διαμορφώσει και μια αισθητική ταυτότητα;

Δεν είναι ένας ο αισθητικός μου κόσμος, είναι πολλοί.

Αγαπάς το όμορφο;

Και ποιος δεν το αγαπά;

Τι είναι για σένα όμορφο;

Όμορφο είναι αυτό που θέλεις να το κοιτάζεις. Αλλά το θέμα δεν είναι μόνο η καλαίσθητη μορφή αλλά και το περιεχόμενο αυτού που κοιτάς. Το όμορφο πρέπει να θέλεις να το κοιτάζεις κι όταν αρχίσει να μιλάει.

Κοιτάζεσαι με ασφάλεια στον καθρέφτη;

Σε γενικές γραμμές, ναι. Νιώθω καλά. Θα ήθελα να έχω έφεση προς την άσκηση, αλλά δεν μου βγαίνει. Γυμνάζομαι για μικρά διαστήματα, τα παρατάω και μετά πάλι από την αρχή.

Το όμορφο πρέπει να θέλεις να το κοιτάζεις κι όταν αρχίσει να μιλάει

Κατά τα άλλα;

Κατά τα άλλα, προσέχω την εμφάνιση μου, μου αρέσει να ντύνομαι ωραία, να είμαι περιποιημένη. Μου αρέσουν τα ωραία ρούχα, το επιμελημένο μακιγιάζ. Όλο αυτό μου κάνει καλό. Δεν μπορώ να βγω έξω ατημέλητη, μου δημιουργεί μια αίσθηση εγκατάλειψης γι’ αυτό και δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Αν είμαι απεριποίητη δεν μπορώ να πάω ούτε στο σούπερ μάρκετ. Χρειάζομαι το κατιτίς μου. Ένα κόκκινο κραγιόν δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Ψυχολογικά νιώθω πολύ καλύτερα και όλη αυτή η διαδικασία με τονώνει. Ιδιαίτερα σε φάσεις πίεσης το έχω ακόμα πιο πολύ ανάγκη.

Έχεις στη ντουλάπα σου αξεσουάρ που έχουν φθαρεί αλλά δεν θα τα αποχωρίζεσαι με τίποτα;

Πάρα πολλά. Μου αρέσουν τα παλιά ρούχα και γι’ αυτό το λόγο έχω κρατήσει πολλά ρούχα και αξεσουάρ της μαμάς και της γιαγιάς μου. Να, αυτή η ζακέτα που φοράω είναι της γιαγιάς μου. Πάντα προσθέτω σε ένα σύνολο κάτι παλιό, μου αρέσει το mix.

Δηλαδή, έχεις καλή σχέση με τη μόδα;

Δεν μπορώ να ανταποκριθώ στη δυνατότητα να ντύνομαι με ρούχα σχεδιαστών. Αλλά από την άλλη υπάρχουν σχεδιαστές νέοι, με πιο προσιτές τιμές στα ρούχα τους και ναι, αυτά τα προτιμώ. Δεν παρακολουθώ στενά τη μόδα, ούτε έχω ανάγκη να είμαι ενδυματολογικά επίκαιρη. Προσπαθώ, όμως, να είμαι προσωπική, να έχω ένα χαρακτήρα στο πώς συνδυάζω τα ρούχα μου.

Creative Team:

Φωτογραφίες: Χρήστος Θεολόγου/ Styling: Σίσσυ Σουβατζόγου, Μάρθα Δημάκη / Make up: Νίκος Καζής

Online shops:

 LOLA / IOANNA KOURBELA / MIGATO  / MARIA MASTORI