Εκδικητές: Τελευταία πράξη

Έχουν περάσει πέντε χρόνια από την ολέθρια μονομαχία με τον Thanos που άφησε ανοιχτές πληγές στους Εκδικητές και αφάνισε το μισό πληθυσμό της Γης προκειμένου «να επέλθει ισορροπία ξανά στον πλανήτη». Όμως, ένας ξεχασμένος υπερ-ήρωας, ο παγιδευμένος όλο αυτόν τον καιρό σε μια παράλληλη κβαντική χρονική διάσταση Ant- Man, επιστρέφει για να δώσει ξανά την ελπίδα στους αποδεκατισμένους Εκδικητές.

Φανταχτερό, χορταστικό, συναισθηματικό και με σοβαρά σημάδια αυτοκριτικής που αγγίζουν τα όρια της μελαγχολίας, η τελευταία πράξη των Εκδικητών είναι προορισμένη να γράψει ιστορία. Στο προηγούμενο φιλμ (αυστηρός όρος για να απολαύσει κάποιος τη νέα ταινία της Marvel είναι να έχει δει τουλάχιστον το «Infinity War», δηλαδή την αμέσως προηγούμενη ταινία) ένας φαινομενικά ανίκητος και οπωσδήποτε αμφιλεγομένος Thanos, επιχειρούσε τη μεγάλη θηριωδία με όραμα το υπέρτατο Καλό: τη σωτηρία του σύμπαντος μέσω μιας παγκόσμιας ισορροπίας και ειρήνης. Τώρα οι συνθήκες έχουν αλλάξει – ίσως και ωριμάσει αφού ακόμη και ο μέχρι πρότινος αμετανόητος εργένης Τόνι Σταρκ έχει γίνει πατέρας ενός μικρού κοριτσιού- και οι εναπομείναντες Εκδικητές, βρίσκουν τρόπο να ταξιδέψουν στο χρόνο για να επιχειρήσουν να αλλάξουν το δυσοίωνο μέλλον. Η διάρκεια του φιλμ για πρώτη φορά στην ιστορία της Marvel ξεπερνά το τρίωρο.

Πολύ σοφά το σκηνοθετικό δίδυμο (τα αδέλφια Ρούσο είχαν γυρίσει και τον «Πόλεμο της αιωνιότητας») επέλεξε να επενδύσει κυρίως στο συναισθηματικό κομμάτι και την απενοχοποιημένη διασκέδαση του θεατή, με μια γραφή που κρίνεται ως επική αλλά δεν βασίζεται στην πληθώρα των εφέ ή την καταιγιστική δράση. Μάλιστα το τελευταίο κομμάτι (της δράσης δηλαδή) είναι και το πιο ριγμένο στο φιλμ αφού ζήτημα είναι να έχει διάρκεια 50 με 60 λεπτά το πολύ.

Η μαγεία όμως στους τελευταίους «Εκδικητές» έγκειται αλλού: στον αυτοσαρκασμό (ο Θορ με την μπυροκοιλιά που θυμίζει Λεμπόφσκι), στο ακαταμάχητο ερωτικό ρομάντζο, στα τραύματα της παιδικής ηλικίας, στην αναμέτρηση με το εγώ, στις ποπ αναφορές, στην ανάγνωση όλου του μυθικού σύμπαντος της Marvel. Είναι ξεκάθαρο: μετά από τις 22 ταινίες της εταιρείας που ξεκίνησαν πριν από 11 χρόνια με τον πρώτο «Iron Man» και στις οποίες γίνονται συνεχείς αναφορές καθ’ όλη την τρίωρη διάρκεια, τα αφεντικά της Marvel αποφάσισαν να γυρίσουν σελίδα και να ανοίξουν νέο κεφάλαιο στο χώρο της blockbuster υπερηρωικής περιπέτειας.

Εννοείται πως κάτι τέτοιο απαιτεί εκτός από τολμηρές αποφάσεις (η ταινία διαβάζεται κι ως ένα ρέκβιεμ του συγκεκριμένου είδους) και γενναίες θυσίες. Ειδικά στο έμψυχο υλικό. Ειδικά σε παραδοσιακούς ήρωες με τους οποίους εκατομμύρια θεατές έχουν ταυτιστεί σε απόλυτο βαθμό. Αλλά στο τέλος όλοι συνειδητοποιούν ότι μόνο έτσι μπορεί να κερδηθεί ένα παιχνίδι που φαινομενικά μοιάζει χαμένο.