Οι πίνακες ανακοινώσεων αναγγέλλουν το Νήσος Μύκονος και το Νήσος Ρόδος. Πύλη Ε7. Η φωνή του μικροπωλητή που λανσάρει φράουλες με ένα ευρώ το κεσεδάκι φτάνει από το απέναντι πεζοδρόμιο. Αυτοκίνητα συνωστίζονται στην προβλήτα για να επιβιβαστούν στα πλοία για τις Κυκλάδες.
Για εκείνους που θα σηκώσουν ψηλά το κεφάλι από το πολύβουο ενεργειακό τοπίο του πειραϊκού λιμανιού στον πανύψηλο Πύργο Πειραιά θα τον αντικρίσουν, αίφνης, φωτισμένο. «Υγρή ψυχή». Δυο λέξεις σχηματίζονται στα 110 μέτρα όπου υψώνονται πάνω από τη γη μέσα από ένα γκρουπ φωτιστικών στο χρώμα της σέπια∙ και που ξυπνούν από το λήθαργο τον κοιμισμένο – και για πολλούς καταραμένο -γίγαντα της πόλης.
Τα δίπτυχα έργα των Σέραπις Maritime στον κύκλο έργων της Υγρής Ψυχής.
Το έργο των Σέραπις Maritime, της ομάδας τέχνης που εμπνέεται και δραστηριοποιείται στην επικράτεια του λιμανιού αφυπνίζει το αμφιλεγόμενο κτήριο αλλά συνδεδεμένο με την ιστορική εξέλιξη της πόλης τα τελευταία 50 χρόνια. Και αποτελεί την αιχμή του δόρατος για την έκθεση της πολυμήχανης γκαλερί Rodeo «Ψυχοσάββατο ΙΙ» που παρουσιάζεται στο χώρο της Ακτής Κονδύλη.
«Το Liquid Soul έρχεται σε συνέχεια της προσήλωσης μας σε θέματα γύρω από την ελληνική ναυτιλία. Ο τίτλος της φωτιστικής εγκατάστασης επισημαίνει ακριβώς αυτό: Την ψυχή της ναυτοσύνης και το υγρό στοιχείο που τη γεννά. Επιλέξαμε να την τοποθετήσουμε στον Πύργο Πειραιά σε μια προσπάθεια να τον ενεργοποιήσουμε. Ο φωτισμός από μόνος του παραπέμπει σε μια πνευματική σχέση με τα πράγματα αλλά εμείς θέλαμε να τονίσουμε και μιαν εξωστρέφεια του έργου προς την πόλη – γι’ αυτό κι εξάλλου δουλέψαμε στην πρόσοψη του Πύργου. Θέλαμε να στρέψουμε το βλέμμα προς τα έξω, προς το λιμάνι και τους ανθρώπους του» εξηγούν οι Σέραπις Maritime.
Τα κέρινα αναπτύγματα της Μαλβίνας Παναγιωτίδη.
Οι Σέραπις ήταν ο συνδετικός κρίκος για το σίκουελ της έκθεσης (είχε προηγηθεί το πρώτο μέρος του «Ψυχοσάββατου» που εγκαινιάστηκε τον Ιανουάριο με άλλες παραγωγές) καθώς έργα τους συμπεριλαμβάνονται στη, στεγασμένη στο Rodeo, έκθεση.
Εκεί κάτω από τους σκιερούς τοίχους της 220ετούς αποθήκης – που φιλοξενεί από πέρυσι το Rodeo – και την επιβλητική ξύλινη οροφή, η γκαλερίστρια Σύλβια Κούβαλη έχει στήσει ένα διαλογικό πλέγμα ανάμεσα σε έργα πέντε καλλιτεχνών. Όλοι τους επεξεργάζονται με τελετουργικό τρόπο θέματα όπως η μνήμη, ο θρήνος, τα στιγμιότυπα ζωής των αφανών ανθρώπων – όπως οι φιγούρες που συναντά κανείς καθημερινά στο λιμάνι του Πειραιά.
«Προσπαθήσαμε να δούμε ευρηματικά και πιο ποιητικά το λιμάνι, αυτό το περιβάλλον ζωής που είναι γεμάτο από αντιφάσεις. Και να αποδώσουμε ένα φόρο τιμής στον κόσμο του, στο εργατικό δυναμικό του» παρατηρεί η ιθύνουσα της έκθεσης, Σύλβια Κούβαλη.
Η προβολή του Μενέλαου Καραμαγγιώλη από το μικρών κοιμητήριο ζώων.
Στο πλαίσιο αυτής, ο Duncan Cambell παρουσιάζει μια προβολή σπικάζ πάνω στα έργα και τις ημέρες του Γερμανού οικονομολόγου Χανς Τετμάγιερ εξετάζοντας τη συμβολή του στην ελεύθερη πτώση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ο σκηνοθέτης Μενέλαος Καραμαγγιώλης παρουσιάζει δύο μικρής διάρκειας φιλμ που εδρεύουν στην προβληματική καταγραφής του αφανούς: Το «#noborder» – ως παρακλάδι μιας κινηματογράφισης που εξελίσσεται εδώ και επτά χρόνια σε φυλακές ανηλίκων – αφηγείται την ιστορία του νεαρού, άρτι αποφυλακισθέντα Αλβανού που θρηνεί την μάνα του μέσα από μια οθόνη κινητού, καθώς δεν μπορεί να παραβρεθεί στην κηδεία της. Ακολούθως, στο «No one will kill you, anymore than if you were a corpse» η αφήγηση του εστιάζει στην αφήγηση ενός νεκροθάφτη που δουλεύει σε κοιμητήριο σκύλων.
Τις βιντεοπροβολές πλαισιώνουν τα κέρινα γλυπτά της Μαλβίνας Παναγιωτίδη που τιτλοφορούνται «Where the stream divides», τα ζωγραφικά έργα του Ευθύμη Πατσουράκη με τίτλο «Still» – που ανακαλούν στιγμές από ξεχασμένες ρετρό φωτογραφίες – καθώς και τα υβριδικά έργα των Σέραπις Maritime: Δίπτυχα τυπωμένα σε ύφασμα εμπνευσμένα από παρακείμενες φωτογραφίες – αποσπάσματα καθαρτικών τελετουργιών που είθισται να πραγματοποιούν ναυτικοί στη μέση των ωκεανών.
Με το βλέμμα στα υπερμεγέθη φορτηγά πλοία του Περάματος.
Όχι πολύ μακριά μα στην απέναντι όχθη, στο λιμάνι του Περάματος, τα φορτία που προβάλλουν στοιβαγμένα στις προβλήτες και πάνω στα φορτηγά πλοία μοιάζουν με μιαν άλλη in situ εγκατάσταση. Τα πολύχρωμα κοντέινερ θυμίζουν υπερμεγέθεις κύβους του Ρούμπικ εξωραΐζοντας με επιβλητικότητα το άγριο βιομηχανικό τοπίο του Περάματος και της Δραπετσώνας∙ δυο λαϊκών συνοικιών όπου χτυπάει η καρδιά των εργατών, των ανώνυμων της πόλης μα και του κόσμου ολόκληρου που αράζουν εκεί μέχρι να σαλπάρουν για το επόμενο λιμάνι και τις επόμενες θάλασσες.
Κάπως έτσι αντιλαμβάνονται το υποβλητικό θέαμα οι καλλιτέχνες του «Ψυχοσάββατου» από το κατάστρωμα ενός μικρού καραβιού που τους ξεναγεί, λίγο πριν τη δύση του ηλίου, στους αφανείς τόπους της ναυτοσύνης. Επιστρέφοντας στην Ακτή Κονδύλη, η φωτεινή εγκατάσταση της «Υγρής Ψυχής» έχει αποκτήσει, πια, άλλο νόημα.
