Κώστας Νικούλι, ηθοποιός

Χαρακτηριστικά θυμάμαι τον εαυτό μου, σε ηλικία οκτώ χρόνων, να σηκώνω ψηλά το κεφάλι μου προς τον ουρανό και να αναρωτιέμαι «τι είναι ο κόσμος; πώς φτιάχτηκε; πώς εγώ ζω αυτή τη στιγμή;». Πάντα, όμως, με την αθωότητα ενός οκτάχρονου παιδιού. Μέχρι που πήρα μέρος στη θεατρική ομάδα του Λυκείου και έμαθα ότι μπορώ να διοχετεύσω όλη αυτή την ανησυχία στο θέατρο και να την μετονομάσω σε καλλιτεχνική.

Μου άρεσαν μαθήματα όπως τα αρχαία, η λογοτεχνία και η έκθεση. Αυτό θα ήθελα να γίνω ήταν φιλόλογος.

Η συνδιαλλαγή μου με κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, από τους συνεργάτες μέχρι έναν άνθρωπο που θα δω στον δρόμο. Από την καθημερινότητα μου που είναι πιο μεγάλη από εμάς και που ο καθένας προσπαθεί να επιβιώσει μέχρι να έρθει η επόμενη μέρα. Αυτό πιστεύω πως μας καθορίζει ανεξάρτητα το επάγγελμα που κάνει ο καθένας μας.

Η διαρκής ενασχόληση με το κάθε τι σε κάνει να εξελίσσεσαι, πόσω μάλλον όταν έχεις πάρει τις αποφάσεις σου εγκαίρως. Η αλήθεια είναι πως ξεκίνησα να δουλεύω από την εφηβεία μου, δίπλα σε πολύ άξιους συνεργάτες και πήρα από την αρχή πολύ καλές βάσεις.

Όσο μεγαλώνω και όσο βομβαρδίζομαι από πληροφορίες που πρέπει να ξέρει ένας ενήλικας. Η Τέχνη αντιθέτως μιλά για ιδανικά και ένα από αυτά τα ιδανικά είναι μπορείς να κρατάς την αθωότητα και την ευαισθησία σου στις αλλαγές που συμβαίνουν καθημερινά.

Η γλώσσα μου είναι τα ελληνικά αλλά για πάντα θα είμαι περήφανος για τον τόπο που γεννήθηκαν οι γονείς μου – αφού αντιλαμβάνομαι πόσο δύσκολο είναι να φεύγεις από το σπίτι σου. Είμαι Έλληνας αλλά είμαι και Αλβανός και το θεωρώ κέρδος. Έτυχε να γεννηθώ στην Ελλάδα όπως θα τύχαινε να γεννηθώ σε οποιαδήποτε άλλη χώρα. Αυτό που ονειρεύομαι είναι να συνεχίσω να ζω στην Ελλάδα και να μην αναγκαστώ να μεταναστεύσω.

Προσωπικά δεν με εμπόδισε πότε η αλβανική μου καταγωγή. Αντίθετα, θα έλεγα πως λειτούργησε ως καταλύτης στην πρώτη μου επαγγελματική δουλειά.

Όσα κρούσματα είχα στο σχολείο με έμαθαν να υπερασπίζομαι τον τόπο καταγωγής μου και να μην νιώθω μειονεκτικά. Στη τωρινή ζωή μου λειτουργούν ως εμπειρίες για την μελέτη και την κατανόηση του προβλήματος.

Είχα ήδη αποφασίσει ότι θα γίνω ηθοποιός. Είχα μόλις ξεκινήσει την προετοιμασία μου ώστε να μπω σε δραματική σχολή όταν είδα την αγγελία όπου ζητούσαν παιδιά αλβανικής καταγωγής με γνώση ελληνικής γλώσσας. Άλλωστε, ένας παράγοντας βάσει του οποίου με επέλεξε ο Πάνος ήταν ότι ήθελα να γίνω ηθοποιός.

Το γύρισμα, η επαγγελματική αντιμετώπιση μέχρι και το φεστιβάλ των Καννών. Με βοήθησε αρχικά να έχω μεγαλύτερες απαιτήσεις από τον εαυτό μου και να ψάχνω πάντα το καλύτερο. Σίγουρα το αποτέλεσμα της ταινίας ήταν αρκετό ώστε να το εκτιμήσουν και άνθρωποι με τους οποίους αργότερα συνεργαστήκαμε.

Μ’ αρέσει να πειραματίζομαι αλλά από την άποψη της μελέτης, με το να βρίσκω νέους τρόπους επικοινωνίας και ν’ ανακαλύπτω διαφορετικές ποιότητες.

Κι αυτό με γοητεύει. Με ιντριγκάρει πολύ η μελέτη του Άρη Ασπρούλη πάνω στην οικογένεια Ροδοκανάκη, τον θάνατο του Περικλή Γιαννόπουλου και σε συνδυασμό με την δραματουργική παρέμβαση της Ιόλης Ανδρεάδη κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα αστυνομικό θρίλερ, με σασπένς, ρομαντισμό που μας αφορά όλους.

Ο χώρος σε συνδυασμό με το κείμενο μ’ έκαναν να βρεθώ μπροστά στα γεγονότα που εξελίχθηκαν τότε.

Ο Περικλής Γιαννόπουλος πεθαίνει από ανεκπλήρωτο έρωτα, δεν καταλαβαίνει τη ζωή αν δεν είναι με την αγαπημένη του. Ως υπέρμαχος του ρομαντισμού επιλέγει τον θάνατο ως ένδειξη ολοκλήρωσης. Στην γενιά μας είναι λίγο δύσκολο να κατανοήσουμε τέτοιες ενέργειες, αλλά ας μην φτάνουμε μέχρι τον θάνατο για να αντιληφθούμε την έννοια του θανάτου.

Ακόμα μου αρέσει πολύ ο Γιώργος Σεφέρης, ο Κ. Π. Καβάφης και ο Οδυσσέας Ελύτης.