Το 2002 ιδρύθηκε στο Παρίσι μία ανθρωπιστική οργάνωση με την ονομασία «Νεκροί του δρόμου». Έργο της, ο ενταφιασμός όσων βρίσκονταν νεκροί στους δρόμους χωρίς χαρτιά που να πιστοποιούν την ταυτότητά τους: άστεγοι, μετανάστες, περιθωριακοί κλπ. Η είδηση αυτή ήταν το έναυσμα για τη συγγραφή του θεατρικού έργου «Ήταν ένας και δεν ήταν κανένας».
Το έργο τοποθετεί τη δράση του σε ένα γραφείο τελετών όπου καταφθάνει ένας άνδρας και μία γυναίκα, ανώνυμοι και άγνωστοι μεταξύ τους για να συνοδεύσουν στην τελευταία του κατοικία έναν ανώνυμο άστεγο νεκρό. Οι ήρωες του έργου επιδίδονται σε ένα ανελέητο παιχνίδι αλληλοεξόντωσης προσπαθώντας να ξεφύγουν από τη μοναξιά, το κενό, την αποξένωση και την πλήξη. Στο παιχνίδι μπαίνει και μια νεαρή κοπέλα, ιδιοκτήτρια του γραφείου τελετών. Το έργο ακροβατεί ανάμεσα στο φανταστικό και το πραγματικό κάνοντας πολλές φορές δυσδιάκριτα τα μεταξύ τους όρια.
Η παράσταση έρχεται να θέσει ερωτήματα σχετικά με τον θάνατο και τη ζωή βλέποντας τις δύο έννοιες ως συγκοινωνούντα δοχεία. Σε μια εποχή που η κοινωνία έχει μεταμορφωθεί σε ένα νεκροταφείο ζωντανών και νεκρών ψυχών και που ο θάνατος βρίσκεται παντού δίπλα μας, το έργο του Χρήστου Αγγελάκου αποκτά μια καθολική πανανθρώπινη διάσταση. Τι είναι ένας ανώνυμος νεκρός; Πόσες εικόνες θανάτου προσπερνάμε καθημερινά; Σε ένα απονεκρωμένο περιβάλλον ένας άνδρας και μία γυναίκα, ως αρχέτυπα σύμβολα προσπαθούν να ξορκίσουν τον θάνατο, το κενό της προσωπικής τους ζωής, να προσδώσουν κάποιο νόημα στην ματαιότητα της ύπαρξής τους ακόμη και μέσα από τις ψευδαισθήσεις τους. Αντί για απαντήσεις, το έργο αρκείται σε μία διαδοχή εικόνων και ιστοριών: τρεις πράξεις, τρεις ομόκεντροι κύκλοι, που περιστρέφονται γύρω από το αίνιγμα ενός ανώνυμου νεκρού.
