Status Update: Nalyssa Green, μουσικός

Η Nalyssa Green (πραγματικό όνομα Βιολέτα Σαραφιανού) γεννήθηκε στην Αθήνα το 1986. Ξεκίνησε τις σπουδές της στο Τμήμα Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, τις οποίες ωστόσο δεν ολοκλήρωσε για να ασχοληθεί με τη μουσική. Η μουσική της διαδρομή ξεκίνησε το 2009, όταν άρχισε να παίζει σε διάφορες αθηναϊκές μπάντες. Έχει κυκλοφορήσει τρία άλμπουμ, τα αγγλόφωνα Barock (2010) και The Seed (2012), και το πρώτο ελληνόφωνό της, Μπλουμ (2018).

Με αφορμή το live της στο Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος την Παρασκευή 31 Μαϊου η Nalyssa Green μας μιλά για την πορεία της μέχρι σήμερα και για τα μελλοντικά της σχέδια.

Έγραφα ανέκαθεν στίχους. Κάποια στιγμή -μάλλον στο λύκειο- άρχισα και να τους τραγουδάω. Στα πρώτα έτη του πανεπιστημίου (το οποίο δεν τελείωσα ποτέ) έγινε προφανές ότι η μουσική με ενδιέφερε περισσότερο από όλα τα υπόλοιπα. Όλη μου η ενέργεια πήγαινε εκεί, όλες οι επιθυμίες και τα όνειρα μου. Ακόμα κάπως έτσι είναι.

Τα πρώτα χρόνια οι γονείς μου παραπονιόντουσαν ότι δεν τελείωσα τη σχολή μου. Η μητέρα μου με συμβούλευε να πάρω το πτυχίο μου και ας ασχολούμαι παράλληλα με τη μουσική. Δεν την άκουσα. Πέρα από αυτές τις προτροπές πάντως ήμουν τυχερή να απολαμβάνω πολύ μεγάλη στήριξη. Αυτό συμβαίνει ακόμα.

Το Nalyssa ήταν το όνομα του ψηφιακού εαυτού μου. Το ψευδώνυμο μου στον κόσμο του ίντερνετ. Όταν χρειάστηκα καλλιτεχνικό ψευδώνυμο, μου ήταν αυτονόητο ότι θα το χρησιμοποιήσω. Ήθελα και επώνυμο οπότε έβαλα το green επειδή το πράσινο είναι το αγαπημένο μου χρώμα.

Όλη μου η παρουσία από τη στιγμή που δημοσιοποίησα το πρώτο μου τραγούδι βρίσκεται στο ίντερνετ. Κάθε επικοινωνία που αφορά τη μουσική μου συντελείται μέσα από το διαδίκτυο και κυρίως τα social media. Αυτό συνέβαινε από την αρχή και συμβαίνει ακόμα.

Μπλουμ, 2018, ©Kakia Konstantinaki

H Nalyssa Green μπορεί και να μην υπήρχε αν δεν υπήρχε το ίντερνετ. Αν δεν ξεκινούσε από το MySpace, αν δεν υπήρχαν τα τραγούδια στο YouTube, αν δεν επικοινωνούσε τα νέα της μέσω Facebook, αν δεν ακούγονταν τα τραγούδια της στο Spotify, αν δε φαινόταν η εικόνα της στο Insτagram.

Τα χρησιμοποιώ πολύ τα social. Μου φαίνεται υπέροχο που μπορώ να έχω αυτή την άμεση σχέση με τον κόσμο με τον οποίο επικοινωνούμε μέσα από τα τραγούδια. Και ότι αυτά τα τραγούδια μπορούν να ταξιδέψουν σε όλο τον κόσμο. Από την άλλη φοβάμαι ότι ίσως κάνουμε όλοι κατάχρηση. Έχω πιάσει τον εαυτό μου να κάνει άπειρο scroll down χωρίς καν να εγγράφω αυτά που βλέπω. Απλά από συνήθεια. Χάσιμο χρόνου. Ουδέν καλόν αμιγές κακού.

Καμιά φορά σκέφτομαι ότι αν γίνει κάτι και πέσει το Ίντερνετ θα είναι σα να μην έχω υπάρξει ποτέ.

Δεν έχω αμφισβητήσει ποτέ την απόφασή μου να ασχοληθώ αποκλειστικά με τη μουσική. Γενικά νιώθω ότι ο χρόνος είναι ροή. Δεν έχει τομές. Τα πράγματα κυλάνε όπως κυλάνε και κάπου σε πάνε. Δεν είχα άλλη επιλογή από το να αφεθώ στη ροή. Αν δεν το έκανα θα ήμουν δυστυχισμένη. Θα ήταν παραβίαση της κανονικότητάς μου.

Ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τα μαθήματα. Μου έβγαινε πιο δημιουργικά και φυσικά να έρχομαι μόνη μου κοντά σε εκείνα που ήθελα να μάθω. Να τα γνωρίζω με τον δικό μου τρόπο. Δεν το έχω μετανιώσει, γιατί το αντίθετο δε θα ήμουν εγώ. Βέβαια προφανώς και οι σπουδές λύνουν ζητήματα, κάνουν κάποια πράγματα πιο εύκολα και άμεσα. Ίσως να ακολουθώ τον πιο δύσβατο δρόμο για να φτάσω στη γνώση αλλά τελικά φτάνω. Και ποτέ δεν έχω νιώσει ως τώρα ότι το γεγονός ότι είμαι αυτοδίδακτη είναι εμπόδιο.

Όταν ξεκίνησα να γράφω τραγούδια μου ήταν φυσικό και προφανές το να γράψω στα αγγλικά. Ήταν η γλώσσα την οποία μιλούσαν τα περισσότερα ακούσματα μου, ταίριαζαν γάντι με τη μουσική που ήθελα να φτιάχνω και λειτουργούσαν και σαν ένα βολικό παραπέτασμα για να μισοκρύβομαι πίσω τους.

Τα ελληνικά ήρθαν αργότερα σαν ανάγκη. Κάποια στιγμή ένιωσα ότι μου λείπει να ακούω τη μουσική που μου αρέσει με ελληνικούς στίχους. Δεν είναι και εύκολο να ταιριάξεις αυτή τη μουσική με ελληνικές λέξεις. Αλλά όταν πετυχαίνει νομίζω συμβαίνει κάτι πολύ δυνατό. Στην περίπτωση μου, δε μου ήταν ανέκαθεν εύκολο να γράψω στα ελληνικά, αλλά από τότε που το κατάφερα, το να το κάνω είναι πολύ έντονο και απολαυστικό.

Νιώθω μέρος μιας σύγχρονης αθηναϊκής τραγουδοποιΐας που εξερευνά το κάλλος, εμπνέεται από την πόλη και εκφράζεται με τρόπο προσωπικό, ανεξαρτήτως παγιωμένων ειδών μουσικής.

Νομίζω ότι η μουσική που φτιάχνω είναι αρκετά δυτικότροπη και είναι φτιαγμένη για να ταιριάζει με την αγγλική γλώσσα. Νομίζω όμως επίσης ότι αν καταφέρεις να την κάνεις να ακούγεται φυσιολογική και όμορφη με ελληνικούς στίχους, το αποτέλεσμα μάλλον θα είναι δυνατό.

Προσωπικά, νιώθω ότι ανήκω στην εναλλακτική ποπ. Δομές απλές και οικείες, μελωδίες που τραγουδιούνται εύκολα και σου μένουν, ενορχηστρώσεις με τα βασικά όργανα μιας ροκ μπάντας, με πρωταγωνιστές τα συνθεσάιζερς.

Όταν πρωτοάρχισα να πειραματίζομαι με τη μουσική, άκουγα κυρίως ροκ, ελληνικό και διεθνές. Τώρα τα ακούσματα μου ποικίλλουν. Κυρίως όμως εντάσσονται στο φάσμα της εναλλακτικής, ανεξάρτητης ποπ. Τελευταία με ενδιαφέρουν αρκετά και πράγματα που φλερτάρουν με την synth-pop και το χιπ-χοπ.

©Kakia Konstantinaki

Για να γράψω μουσική εμπνέομαι από την πραγματικότητα όταν αυτή άθελα της γίνεται ποιητική. Τα τραγούδια μου μιλούν συνήθως για θέματα συναισθηματικά. Περιγράφουν συμβάντα εσωτερικά. Καμιά φορά ασχολούνται με θέματα κοινωνικά. Παρατηρούν και αναρωτιούνται για το παρόν και το μέλλον.

Στο θέατρο βρέθηκα τυχαία. Μπήκα, το δοκίμασα και με κράτησε. Μου αρέσει πολύ να μπαίνω σε νέες περιπέτειες κάθε φορά που ξεκινάμε να πούμε μια νέα ιστορία. Το θέατρο με βγάζει από τη βολή μου. Με κάνει να εξερευνώ νέους τρόπους, ήχους, άλλα είδη, άλλες μεθόδους. Κάθε φορά είναι ένα νέο ταξίδι, ένα καινούριο κείμενο που πρέπει να υπηρετήσω.

Η σύνθεση για το θέατρο είναι διαφορετική από τη δισκογραφική σύνθεση, επειδή στο θέατρο πρέπει να γράψω με συγκεκριμένους στόχους. Πρέπει να σεβαστώ το όραμα του σκηνοθέτη, τη συγκεκριμένη ατμόσφαιρα που πρέπει να βγει. Πρέπει να λάβω υπόψην μου τη σκηνή, το που και το πότε ακούγεται αυτό που θα φτιάξω. Πρέπει να πλαισιώσω κάτι, η μουσική δεν είναι αυτόνομη. Είναι πολύ διαφορετικό από το να γράφω για μένα. Εκεί είμαι μόνη μου. Μπορώ να κάνω το οτιδήποτε. Στο θέατρο πρέπει να κάνω κάτι συγκεκριμένο. Με οποιονδήποτε τρόπο, αλλά το αποτέλεσμα να είναι συγκεκριμένο. Αυτό μου ανοίγει ορίζοντες και με κάνει να διευρύνω τα εκφραστικά μου μέσα, πράγμα που με βοηθάει πολύ και στη δισκογραφία μου.

Είναι κάτι εξωτικό το θέατρο. Απαιτητικό, συνήθως βαρύ αλλά και απολαυστικό.

Έχω καταφέρει και βιοπορίζομαι με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους, αλλά πάντα γύρω από τη μουσική. Πέρα από τη μουσική, με γεμίζουν οι αγαπημενοι άνθρωποι και η γάτα μου. Η πόλη αυτή. Η σκέψη ότι κάποια στιγμή θα έρθει πάλι το καλοκαίρι.

Θα ήθελα να καταφέρω να ετοιμάσω όσο πιο άμεσα γίνεται τον επόμενο μου δίσκο. Μου εύχομαι να με επισκέπτονται συχνά όμορφα τραγούδια. Να κάνω αρκετές συναυλίες. Να ταξιδεύω και να παίζω. Να μοιράζομαι τη χαρά με αυτούς που αγαπώ και μ’αγαπούν. Και να είμαστε όλοι καλά.

Την Παρασκευή 31 Μαΐου έχουμε μια μεγάλη συναυλία στο ΚΠΙΣΝ, στα πανοραμικά σκαλιά, με ελεύθερη είσοδο. Θα παίξω, μαζί με την υπέροχη μπάντα μου, πολλά τραγούδια από όλη τη δισκογραφία μου, με βάση τον τελευταίο δίσκο μου Μπλουμ. Και διάφορες διασκευές αγαπημένων μου κομματιών. Νιώθω ότι αυτό το λάηβ είναι το κλείσιμο μιας πολύ όμορφης και δραστήριας σχολικής χρονιάς για μένα και τα τραγούδια μου. Θα είναι μια νύχτα γιορτής, αποχαιρετισμού της Άνοιξης και καλωσορίσματος του καλοκαιριού.