Από την Καισαριανή, όπου ο Άρης Βελουχιώτης μίλησε για πρώτη φορά σχετικά με την αναγκαιότητα ένοπλου αγώνα κατά των κατακτητών, ξεκινάει την περιοδεία του ο «Άρης» της Σοφίας Αδαμίδου, με τον Τάσο Σωτηράκη, σε σκηνοθεσία Βασίλη Μπισμπίκη. Η παράσταση που συγκίνησε και αγκαλιάστηκε σε περισσότερες από 200 παραστάσεις, επί δύο σαιζόν στο θέατρο Cartel, αλλά και σε πολλές πόλεις της Ελλάδας και την Κύπρο, θα παρουσιαστεί στις 15 Ιουνίου, ημέρα θανάτου του πρωτοκαπετάνιου του ΕΛΑΣ, στον Δημοτικό Κινηματογράφο Καισαριανής «ΑΙΟΛΙΑ» (Φιλαδέλφειας και Σολωμονίδου, Καισαριανή, τηλ. 21 0724 7600).
Ο Γιάννης Χατζηπαναγιώτου, ο μετέπειτα Καπετάν Θωμάς στον ΕΛΑΣ της Κεντρικής Στερεάς, δίπλα στον Αρη, που συμμετείχε σ’ αυτή την σύσκεψη, περιγράφει στο βιβλίο του «Η Πολιτική Διαθήκη του Άρη Βελουχιώτη»:
«15 Μαίου 1941. Στο δασύλιο μεταξύ Ζωγράφου – Καισαριανής – Κουπονίων στην Αθήνα. Λίγοι φίλοι μαζεμένοι ανάμεσα σε πυκνά πεύκα, κι ένας κοντός, αδύνατος, ξερακιανός, μα γεμάτος δύναμη και νεύρο, να μας μιλεί. Ο Θανάσης Κλάρας, ο κατοπινός Αρης Βελουχιώτης. Παλιός αγωνιστής και φίλος. Δεν είναι παρά λίγες μέρες, που γύρισε από το μέτωπο, και να, μας επιμένει πως: Ο Πόλεμος συνεχίζεται. Ναι, συνεχίζεται. Θέλω να πω – εξηγεί – πως πρέπει να συνεχιστεί. Με το όπλο στο χέρι.
Ακόμα και τα καρυοφύλλια των προγόνων μας του Εικοσιένα – μας λέει — θα ξεθάψουμε. Θα συμμαζέψουμε κι όσα μπορούμε όπλα από την κατάρρευση του μετώπου. Τα πιο πολλά θα τ’ αρπάξουμε απ’ τους κατακτητές.
»Τα λόγια του δίνουν θερμή πνοή. Ζεσταίνουν τις καρδιές μας. Μας συγκινούν προπαντός, όταν διαλαλεί ότι: — Την ιστορία δεν την δημιουργούν οι «ημίθεοι», αλλά οι πρωτοπόρες δυνάμεις του Εθνους. Ο ίδιος ο λαός».
Πρωί 15 Ιουνίου 1945, σταματάει η καρδιά του Πρωτοκαπετάνιου του ΕΛΑΣ. Εδωσε ο ίδιος τέλος στη ζωή του. Ο Άρης πέθανε εκεί πάνω στα βουνά, που τόσο αγαπούσε και ήταν η ζωή του. Το νεκρό σώμα του, δε βρέθηκε ποτέ. Ούτε το κομμένο κεφάλι του, και του συντρόφου του -μέχρι το τέλος- του Τζαβέλλα, που εκτέθηκαν σε δημόσια θέα από τους διώκτες τους, στους φανοστάτες της κεντρικής πλατείας των Τρικάλων. Η τελευταία πράξη παίχτηκε εκεί, στου Βοϊδερού το ποτάμι, όπου δεν ακούγονται οι φωνές των σμπίρων, αλλά οι φωνές των ανταρτών και του Αρη, που περνούν το ποτάμι της Ιστορίας…
«Μα εκείνος ζει απέθαντος μες στις καρδιές των φίλων των φίλων και αλύτρωτων»…
Ο Άρης, το «ΠΑΙΔΙ της Λιάκουρας, σπαθί του Γερανοβουνιού κι αητός της Γκιώνας», αυτός που δεν «ήξερε μαθές από χαρτιά και μπερδεμένα λόγια», αυτός που «με το σπαθί του γύρναγε του κόσμου τις σελίδες και διάβαζε ολόισια την καρδιά χωρίς πολλά τερτίπια μ’ ένα ΝΑΙ, μ’ ένα ΟΧΙ», χρόνια φυλαγμένος στις καρδιές μας, στη σκέψη και στις συζητήσεις μας, «έρχεται» μ’ ένα φανάρι αναμμένο, καλεσμένος μιας ανάγκης. Της ανάγκης του «θέλω», της ανάγκης του «μπορώ», της ανάγκης του «εμείς».
