Plissken 2019: Εντυπώσεις από το φεστιβάλ που χτίζει το μέλλον του

Φανταστείτε την σκηνή: Μπαλόνια, μικρά και μεγάλα στον αέρα, άσπρα κομφετί πλημμυρίζουν τον χώρο, disco ντίβες εναλλάσσονται στην οθόνη… ένα μεγάλο πάρτι σε εξέλιξη.

Στη θέση του DJ, the man himself – his name is Giorgio. «Καλησπέρα, τι κάνεις;» από τον κύριο Μoroder και στο φινάλε «ακόμη ένα κομμάτι» – και «l’ultima» και ξανά «ακόμη ένα», και «74 is the new 24» – και χορός με σηκωμένα τα χέρια από τον κόσμο μπροστά στον Giorgio Moroder που σήκωνε κι αυτός τα χέρια, fun στην Τεχνόπολη και… έτσι το Plissken έριχνε την  αυλαία του για φέτος.

Να σας πω την αλήθεια; Περίμενα (ήλπιζα) σε κάτι παραπάνω από τον Μόροντερ. Με κάποιο τρόπο ίσως  να συνδεόταν όλο αυτό με την εποχή. Μα… “I will survive”; Αυτό μας έλειπε; Αυτό που έλειπε ήταν  λίγο ψάξιμο, ένα κλείσιμο του ματιού, απέναντι στον  ίδιο τον μύθο του, αλλά και στο Plissken, το φεστιβάλ με τις προτάσεις.

Στην καρδιά της πόλης, στην Τεχνόπολη, στην κεντρική σκηνή και στις δυο κλειστές, για δυο μέρες, το Plissken έφερε και φέτος πολλά και διαφορετικά, που θα άξιζε να δουν και να χαρούν περισσότεροι απ΄όσους  τελικά μοιράστηκαν την εμπειρία. Γιατί τα φεστιβάλ προσφέρουν εμπειρίες και γράφουν στο πολιτιστικό προφίλ της πόλης (βλέπε Βαρκελώνη με sonar & primavera…). Mπορούμε και εμείς να γίνουμε φεστιβαλικός τουριστικός προορισμός – σωστά;

Peter Bjorn And John – Photo by Chronis Perrakis

Πριν από τον Giorgio Moroder, εκεί στην κεντρική σκηνή οι Σουηδοί Peter Bjorn & John έκτισαν απολαυστικό και δυναμικό live. Υποδειγματικό. Με την έννοια ότι, εκεί που νόμιζες (ή σε άφηναν να νομίζεις) ότι παρακολουθείς ένα ακόμη live από μια indie pop/rock μπάντα, ανέβαζαν το θέμα τους όλο και πιο ψηλά. Fun non stop και μεταδοτικό στο κοινό και ενθουσιασμένοι που έπαιζαν στην Ελλάδα – το είπαν πολλές φορές. Ο Peter μετά από κάμποσα ακροβατικά στη σκηνή, άρπαξε το μικρόφωνο και κατέβηκε στον κόσμο και για ώρα χόρευε και τραγουδούσε – πρωταγωνιστώντας σε instagram stories. Έπαιξαν και Undertones διασκευή το Teenage Kicks (χε,χε!).

Jungle by Thodoris Markou

Από τις κορυφαίες στιγμές του Plissken το λάιβ των JUNGLE, headliners της πρώτης μέρας και από τα σχήματα που είχα πιο ψηλά στη λίστα αυτών που ήθελα να δω. Disco, soul , funk  vibes και η αίσθηση του να σε μεταφέρουν στα 70’s όντας απόλυτα δεμένοι με το σήμερα σε ήχο και παραγωγή. Ξεχωριστή περίπτωση οι Βρετανοί.

Bombino- Photo by Chronis Perrakis

Τι άλλο πρέπει να δεις (για να πιστέψεις); Τον Bombino σίγουρα, με τους μουσικούς του και τον Jimmi Hendrix. Ναι, ζει ο Hendrix μέσα του, ή τέλος πάντων περνάει μερικές ώρες εκεί μαζί του. Γίναμε κι εμείς στο Plissken μία στιγμή από την απίστευτη ζωή του Omara – Bombino – Μοκτάρ, που  γεννήθηκε σε νομαδική φυλή των Τουαρέγκ στη Νιγηρία, αναγκάστηκε με τους δικούς του, αργότερα να φύγει πρόσφυγας στην Αλγερία, λίγα χρόνια μετά βρέθηκε να παίζει μαζί με τον Kιθ Ρίτσαρντς και να ηχογραφεί με τον Dan Auerbach των Black Keys.  Ναι, φυσικά υπάρχει ντοκιμαντέρ με τη ζωή του. Συναρπαστικός στη σκηνή. Με ένα drive απίστευτο, ψυχεδελικό με τον αέρα της ερήμου την ώρα που σηκώνει τη σκόνη και αλλάζει το τοπίο. Ένα (είδους) ροκ  σε παραμόρφωση από τη Σαχάρα. Στο τέλος υποκλίθηκαν μπροστά μας. Ίσως να έπρεπε κι εμείς, σε αυτούς.

Tinariwen By Thodoris Markou

Οι Tinariwen την πρώτη μέρα, παρέδωσαν τα αναλοίωτα tuareg μπλουζ τους, ατόφια και πολυδιάστατα, μεγάλο όνομα της world music και μια ιστορία ολόκληρη να ξετυλίγεται κάτω από την φωτισμένη υψικάμηνο στο Γκάζι. Τους παρακολουθούσε από το πλάι με προσήλωση και ο Nicola Cruz, που ήταν έξοχος και στις δύο εμφανίσεις του, στο boiler room και λίγο νωρίτερα που είχε παίξει ο ίδιος.

Nicola Cruz, Photo by Chronis Perrakis

The Black Madonna / Photo by Aliki Seferou

H μουσική είναι μία – από όποιο δρόμο και αν έρχεται – με αμάξια mad max, με καμήλες, με διαστημόπλοια και το Plissken όχι μόνο το ξέρει, αλλά και το τιμά. Το είδαμε με την Black Madonna και το παθιασμένο βινυλιο-σέτ της (με λύγισε η ζέστη στο κλειστό, αλλιώς θα έμενα ως το τέλος), στο Huneeμε fun ταμπεραμέντο, στους Poldoore και το feeling που έδιναν, στο ηλεκτρονικό πανκ των KapBambino και την άγρια περφόρμανς της Καρολίν, στον μαγνητισμό και τις υποβλητικές ατμόσφαιρες των BoyHarsher.

Photo by Panos Georgiou

Ή στους ωραίους Triptides (και ελπίζουμε να τους δούμε σύντομα πάλι/ όπως και τους περισσότερους που έπαιξαν νωρίς και δεν τους πρόλαβε πολύς κόσμος) τους Triptides από την Καλιφόρνια που έπαιξαν κομμάτια από το Visitors το άλμπουμ τους για το οποίο μου έλεγαν νωρίτερα πώς το είχαν εμπνευστεί:

«H ιδέα ήρθε από το Mr Spaceman των Byrds, όπου ο αφηγητής μέσα στο κομμάτι δέχεται επισκέψεις από εξωγήινους που του αφήνουν μηνύματα σε διάφορα σημεία μέσα στο σπίτι του. Μας ενδιαφέρουν όλα αυτά τα σχετικά με την εξωγήινη ζωή και τα UFO αλλά ταυτόχρονα συνειδητοποιούμε ότι είμαστε κι εμείς ‘επισκέπτες’, visitors, σε αυτόν τον πλανήτη, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Πάμε κι ερχόμαστε και μοιραζόμαστε τις εμπειρίες μας, αγγίζουμε ο ένας τη ζωή του άλλου και μετά όταν έρχεται η ώρα μετακινούμαστε σε έναν άλλο τόπο… Το Visitors είναι μείγμα μιας ιστορίας καλοπροαίρετης απαγωγής από εξωγήινους με ένα πιο υπαρξιακό σχόλιο για την κοινωνία μας και τον καιρό μας εδώ μαζί στη γη». Αγαπημένοι Triptides και California spirit…

Photo by Thodoris Markou

Οι χώροι της Τεχνοπόλης λειτούργησαν ωραία για το Φεστιβάλ, μπορούσες να καθίσεις να δοκιμάσεις τις γεύσεις που πρότειναν οι καντίνες με τα διαφορετικά κόνσεπτ (και για vegan), όπως και τα μπαρ και τις χαλαρωτικές ξαπλώστρες των χορηγών. Οι κλειστές σκηνές έχουν πρόβλημα με τη ζέστη, όταν ο κόσμος είναι πολύς και το air condition δεν φτάνει – η περίπτωση είναι… όσο αντέχει εκεί κανείς.

Μέσα στο ιδιαίτερα «θερμό» συναυλιακά φετινό καλοκαίρι το Plissken κράτησε τους πιστούς του αλλά δεν κατάφερε να συγκεντρώσει πολύ περισσότερο κόσμο. Κέρδισε σίγουρα, ωστόσο ενισχύοντας το brand name του η συνεργασία με το Boiler Room μέτρησε πολύ και έστρεψε στην Αθήνα τα βλέμματα της παγκόσμιας dance σκηνής. Κέρδισε εντυπώσεις. Και συνεχίζει να «χτίζει» για το μέλλον του.