Κάθριν Χάντερ και Μαρτσέλο Μάνι: Μαζί είμαστε πιο δυνατοί

Η πρόβα του «Προμηθέα δεσμώτη» μόλις έχει τελειώσει για σήμερα, ο Σταύρος Τσακίρης δίνει κάποιες οδηγίες στην ομάδα και η Κάθριν Χάντερ με το Μαρτσέλο Μάνι αποσύρονται στην πιο ήσυχη γωνία της αίθουσας, έτοιμοι να συζητήσουμε. Εκείνη με ένα κολλητό τζιν κι ένα μαύρο t-shirt κινείται με πατερίτσες εξαιτίας του ατυχήματος που της στοίχησε ένα σπασμένο αστράγαλο. Κι εκείνος μ’ ένα τζόκεϊ καπέλο και μια βερμούδα να την βοηθάει να καθίσει.

Καθισμένη απέναντί τους, κοιτάζοντας τους, τίποτα δεν προδίδει ότι πρόκειται για μια από τις σπουδαιότερες θεατρικές ηθοποιούς της ευρωπαϊκής σκηνής και τον συνιδρυτή μιας από τις σημαντικότερες ομάδες παραστατικής τέχνης παγκοσμίως. Κι όμως η Κάθριν Χάντερ (τη φήμη της οποίας μπορούμε να οικειοποιηθούμε χάρη στην ελληνική καταγωγή της) και ο Μαρτσέλο Μάνι βρίσκονται στην Αθήνα – στα διαλείμματα της νέας τους συνεργασίας με τον Πίτερ Μπρουκ – λίγο πριν κάνουν το κοινό τους ντεμπούτο στην Επίδαυρο.

Συνεργάτες εδώ και 30 χρόνια, ζευγάρι και στη ζωή μ’ έναν αλληλοθαυμασμό που ξεχειλίζει και ορίζει την ατμόσφαιρα της συνέντευξης, η Κάθριν Χάντερ εξομολογείται πως νιώθει που θα ερμηνεύσει έναν (ακόμα) ανδρικό ρόλο, αυτόν του «Προμηθέα Δεσμώτη», ενώ ο Μαρτσέλο Μάνι αγωνιά για το πώς θα σχεδιάσει την κίνηση της στην επιδαύρια ορχήστρα.

Ο Μαρτσέλο Μάνι και ο Σάιμον ΜακΜπέρνι των θρυλικών Complicite στο «A minute too late».

Σ’ ένα πορτογαλικό καφέ του Λονδίνου, πίσω, πολύ πίσω, κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’80, ο Μαρτσέλο Μάνι – συνιδρυτής της Théâtre de Complicité μαζί με τον Σάιμον ΜακΜπέρνι και την ΄Αναμπελ ΄Αρντεν συναντούν τη νεαρή ηθοποιό, Κάθριν Χάντερ. «Μόλις έφυγε δεν μιλούσα για τίποτε άλλο, παρά για τα μάτια της. Εντάξει, όχι, προσπάθησα να τους πείσω να την πάρουμε στην ομάδα. Επέμεινα πολύ», θυμάται ο Μαρτσέλο Μάνι.

Ανήσυχοι ηθοποιοί και οι δύο στα, συν-πλην, 25 τους χρόνια αλλά με εντελώς διαφορετικό backround. «Εγώ είχα θητεία στο σωματικό θέατρο ενώ η Κάθριν στο κλασικό θέατρο. Είχε το προνόμιο να διαχειρίζεται την έκρηξη του κειμένου, να το πολλαπλασιάζει. Δική μου προτεραιότητα ήταν να κάνω το σώμα εύγλωττο, ερεθιστικό, ποιητικό. Πρέπει να ομολογήσω πως η Κάθριν επηρέασε την ομάδα δίνοντας της ένα ακόμα υψηλότερο επίπεδο εργασίας. Μας έβαλε, άλλωστε, στην πρώτη γραμμή των αγγλικών ομάδων. Σε προσωπικό επίπεδο, με ώθησε να βγω στον έξω κόσμο, μέσα στο θέατρο του κειμένου, στο Μολιέρο, τον Σαίξπηρ κι έξω από την προβληματική της Complicite – που ήταν, είναι και θα είναι το σπίτι μου».

Κι έτσι ο μαθητής του Ζακ ΛεΚοκ και συνοδοιπόρος του Σάιμον ΜακΜπέρνι, με την απόφοιτη του Rada (Royal Academy of Dramatic Art) συμπορεύονται. Η, όπως λένε «μάθαμε να δουλεύουμε σε άλλη συχνότητα». «Η σχέση μας στη σκηνή ήταν μια διαρκής ανταλλαγή», συμπληρώνει η Κάθριν Χάντερ. «Η δουλειά μας στην Complicite θα μπορούσε να γεννήσει ένα βιβλίο εμπειριών για όσα μάθαμε, εξελίξαμε και ακόμα ερευνούμε».

Κάθριν Χάντερ: Η σχέση μας στη σκηνή ήταν μια διαρκής ανταλλαγή

Το πολύτιμο βάπτισμα στην Complicite – σε μια από τις επιδραστικότερες ομάδες της ευρωπαϊκής σκηνής του 20ου αιώνα δηλαδή – θα διαδεχόταν το πέρασμα στο, επίσης, φημισμένο Globe. «Ήταν μεγάλο κεφάλαιο για εμάς. Καταφέραμε να φέρουμε μαζί τα μεγάλα σαιξπηρικά κείμενα με μια απρόσμενη σωματικότητα. Κάναμε τη χρήση του χώρου με πολύ γενναίο τρόπο. Αντιμετωπίζαμε τη σκηνή ως έναν κινούμενο χώρο, όπου ο ηθοποιός δεν ήταν στατικός, αλλά διαρκώς ενεργός. Παντρέψαμε, δηλαδή, θεμελιώδη στοιχεία του θεάτρου», λένε και ανακαλούν τη σκηνοθεσία της στο «Ρωμαίο και την Ιουλιέτα» όπου ο Μάνι υποδυόταν μια ευτραφή μαγείρισσα με κίνηση… γαϊδάρου. Γιατί, και οι δύο στο θέατρο, έχουν υποδυθεί ζώα και περίεργα πλάσματα. Η εμφάνιση της Χάντερ στον «Πίθηκο του Κάφκα» – την πρώτη φορά που εμφανίστηκε σε ελληνική σκηνή – ήταν παραπάνω από ενδεικτική.

Κάθριν Χάντερ και Μαρτσέλο Μάνι στην «Κοιλάδα των εκπλήξεων» του Πίτερ Μπρουκ, παράσταση με την οποία επισκέφθηκαν και την Αθήνα.

Στο ενδιάμεσο των προβών για τον «Προμηθέα», η Κάθριν και ο Μαρτσέλο βρέθηκαν στο Παρίσι για την πρεμιέρα της νέας σκηνοθεσίας του Πίτερ Μπρουκ «Why?» στην οποία πρωταγωνιστούν. Η παράσταση έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της πριν δύο εβδομάδες στο Théâtre des Bouffes du Nord στο Παρίσι και το Σεπτέμβριο θ’ ανέβει στο TFANA (Theater for a new Audience) για την επέτειο των 40 του χρόνων. Η συνεργασία τους κινείται από μια σπουδαία φιλία, όπως υπενθυμίζουν. «Μίλησα χθες με τον Πίτερ στο τηλέφωνο. Μόλις είχε ολοκληρώσει τις παραστάσεις του «Prisoner» στη Γερμανία. Τον ρώτησα αν είναι κουρασμένος και μου είπε ‘είμαι εξαντλημένος’. Αλλά, ξέρετε, ο ο Πίτερ κατοικεί σ’ έναν πολύ διαφορετικό πνευματικά χώρο», παρατηρεί η Κάθριν Χάντερ.

Σταθερή συνεργάτιδα του για περισσότερα από 15 χρόνια (και προοδευτικά και του Μαρτσέλο Μάνι) μοιράζεται την αγωνία της για την Επίδαυρο με τον φίλο της, τον ακάματο Πίτερ Μπρουκ – τον, ίσως, πιο εμβληματικό σκηνοθέτη της μεταπολεμικής Ευρώπης.

Μαρτσέλο Μάνι: Κοντά στον Πίτερ ανακαλύψαμε μιαν άλλη ποιότητα της παρουσίας του ηθοποιού στη σκηνή

Αφηγείται την πρώτη συνάντηση μαζί του, όταν καθισμένη σ’ ένα σιωπηλό κύκλο μαζί με άλλους ηθοποιούς (μεταξύ των οποίων ο Μπρους Μάγιερς) ανακάλυψε το τι σημαίνει να ερευνάς την παρουσία σου επί σκηνής∙ και μόνο. «Κοντά στον Πίτερ ανακαλύψαμε μιαν άλλη ποιότητα της παρουσίας του ηθοποιού στη σκηνή. Μας έκανε ευαίσθητους – αντί να μας δώσει μέγεθος – μας έδειξε ένα άλλο κέντρο λειτουργίας», λέει εκείνη και ο Μαρτσέλο συμπληρώνει: «Οι περισσότεροι κάνουν θέατρο για τα χρήματα, για τη δόξα, την επιτυχία, την καριέρα. Ο Πίτερ κάνει θέατρο ως αποτέλεσμα της εσωτερικής του έρευνας. Οπότε, από τη στιγμή που τον συναντάμε επαγγελματικά, η δουλειά αυτή φέρει την ποιότητα, την ένταση που ωθείται από βαθιά ερωτήματα».

Η Κάθριν Χάντερ ως «Τίμων, ο Αθηναίος», του Σαίξπηρ.

Παρασυρμένοι από την φιλοσοφία του Πίτερ Μπρουκ και αναδεύοντας τις αξίες για τις οποίες και οι ίδιοι κάνουν θέατρο, έχουν, ο καθένας, μιαν άλλη εξήγηση να δώσουν. Η Κάθριν Χάντερ, γόνος της γνωστής ελληνικής εφοπλιστικής οικογένειας Χατζηπατέρα, συνειδητοποίησε, μαθήτρια ακόμα πως ο χώρος έκφρασης της είναι η σκηνή. «Κάθε άνθρωπος αντιδρά στη ζωή με κάποιο τρόπο. Όταν ήμουν 20 ανακάλυψα ότι το θέατρο είναι ένα μέρος όπου μπορείς να μοιραστείς τις προσωπικές σου εμπειρίες, με τις εμπειρίες των συγγραφέων, τις εμπειρίες των άλλων ηθοποιών και όλοι μαζί να καταθέσουμε την άποψη μας για το τι είναι άνθρωπος τελικά. Σε αυτή την αρένα – που είναι περιορισμένη – εστιάζουμε με πολύ μεγαλύτερη προσοχή στη ζωή. Στην κανονική ζωή παρασυρόμαστε από το ρυθμό της. Κι αυτό εξακολουθώ να το πιστεύω 40 χρόνια μετά, καθώς ζούμε στην εποχή της τεχνολογίας – που αλλοτριώνει και την τέχνη. Συνεπώς, ο ρόλος του θεάτρου γίνεται ακόμα πιο σημαντικός αφού είναι ένας ζωντανός οργανισμός και το μοίρασμα συμβαίνει μεταξύ των ανθρώπων».

Κάθριν Χάντερ: Στο θέατρο εστιάζουμε με μεγαλύτερη προσοχή στη ζωή

Ο Μαρτσέλο Μάνι γεννημένος στο Μπέργκαμο, κάνει θέατρο με σκοπό, γιατί «κάποια στιγμή, διαπιστώνεις ότι με αυτή δουλειά αλλάζεις και τον εαυτό σου, αλλάζεις και τους άλλους. Ο Πίτερ (Μπρουκ) λέει πως θέατρο είναι να μπορέσουμε ν’ αγγίξουμε το κοινό ώστε για μια στιγμή ν’ αναγνωρίσει τον εαυτό του σε αυτό. Το θέατρο, λοιπόν, κατά τον Μπρουκ είναι μια στιγμή αλήθειας. Εγώ θα προσέθετα και ελπίδας».

Μαζί στο «Fragments» του Πίτερ Μπρουκ, βασισμένο σε κείμενα του Σάμιουελ Μπέκετ.

Είναι περισσότερα χρόνια συνεργάτες παρά σύντροφοι. Οι διαδρομές τους στους κόλπους της Complicite, του Globe αλλά και αργότερα με τον Πίτερ Μπρουκ τους έχουν εξασφαλίσει πολλές κοινές συγκινήσεις – με αποκορύφωμα την τωρινή τους συνάντηση στα επιδαύρια χώματα. «Σκέφτομαι συχνά αυτό που μου είχε πει ο Ρομπέρ Λεπάζ. Πως πολλά θεατρικά ζευγάρια χαίρονται να δουλεύουν χωριστά για να κάνουν διάλλειμα ο ένας από τον άλλον. Εμείς, πάλι, θέλουμε να δουλεύουμε μαζί, παρότι συχνά δεν γίνεται» λέει η Κάθριν.

Έχοντας συνηθίσει τη συνύπαρξη εντός ή εκτός σπιτιού, ο Μαρτσέλο ομολογεί πως δεν έχει απόλυτη συνείδηση για το πώς αποτυπώνεται η σχέση τους στα μάτια των άλλων συνεργατών. «Κάποιες φορές είμαστε τρυφεροί, άλλες φορές κάνω μια οικεία χειρονομία και ίσως δημιουργούμε μια ειδική, μεταξύ μας, κατάσταση, την οποία απλώς διαισθάνομαι. Φροντίζω να επικοινωνώ με τους συναδέλφους μου κατά τον ίδιο τρόπο που επικοινωνώ με την Κάθριν ή με τον ίδιο τρόπο που η Κάθριν επικοινωνεί μαζί τους. Προσπαθώ να είμαι όσο πιο δημοκρατικός γίνεται. Πάντως, είμαστε πολύ δυνατοί μαζί».

Μαρτσέλο Μάνι: Η Κάθριν μου εμπνέει εμπιστοσύνη

Ο βραχνός ήχος της φωνής της Χάντερ γίνεται πιο τρυφερός όταν έρχεται η ώρα να μιλήσει για την ασφάλεια που αισθάνεται στο πλευρό του συνεργάτη και άνδρα της. «Ναι, νιώθω πως βρίσκομαι σε καλύτερα χέρια, έχω άλλη αυτοπεποίθηση» λέει. Ο ραγισμένος της αστράγαλος – εξαιτίας του οποίου περιφέρεται με πατερίτσες στην πρόβα – την αναγκάζει να εκφράσει με ακόμα μεγαλύτερη γλύκα την ευγνωμοσύνη της αφού ο Μαρτσέλο Μάνι δεν είναι μόνο ο χορογράφος της παράστασης αλλά και ο ακοίμητος φρουρός της. Κι εκείνος σπεύδει να ανταποδώσει. «Η Κάθριν μου εμπνέει εμπιστοσύνη. Καμιά φορά της ζητάω το δικό μου χώρο, αλλά από την άλλη την κοιτάζω και αναζητώ την εμπιστοσύνη της. Ο καθένας μας, πάντως, χρειάζεται το χώρο του για να λειτουργήσει. Μέσα στα χρόνια, φτάσαμε σ’ ένα σημείο ώστε να διαβάζουμε καλύτερα ο ένας τον άλλο».

Δεν κρύβουν ούτε τον αλληλοθαυμασμό τους. Χρειάζονται, λένε, ένα βιβλίο ο καθένας για να διατυπώσουν όσα εκτιμούν σε καλλιτεχνικό επίπεδο στο πρόσωπο του άλλου. «Δεν θα ξεχάσω πως μόλις πήγαμε στο Globe, ο Μαρτσέλο έκανε αμέσως τη διαφορά. Η ιταλική του νοοτροπία, ο χειρισμός της γλώσσας τον καθιστούσε πολύ πιο εκφραστικό από κάθε άλλο Άγγλο ηθοποιό. Σε μια παράσταση που σκηνοθετούσα, οι ηθοποιοί έπρεπε να φύγουν από την πίσω πόρτα. Υποτίθεται πως θα αποχωρούσαν ένας – ένας και ο Μαρτσέλο θα έκλεινε την πόρτα. Εκείνος, λοιπόν, έκανε μια τόσο απλή χειρονομία, ένα σωστό θαύμα. Γιατί είναι άλλο πράγμα να κλείνεις την πόρτα κι άλλο να παίρνεις όλο το κοινό μαζί σου και να τους πείθεις πως ‘να, εδώ τελείωσε η αφήγηση της ιστορίας’. Δεν είναι ζήτημα κώδικα αλλά μιας απίστευτης σωματικής ζωντάνιας» εξηγεί και μπαίνει σε λεπτομέρειες με τα αδύνατα, εύθραυστα χέρια της να περιγράψει για το πώς την καθοδήγησε να υποδυθεί τον Ριχάρδο Γ΄.

Κάθριν Χάντερ: Θέλουμε να δουλεύουμε μαζί

Η αντοχή της στον πόνο και στους τραυματισμούς είναι παροιμιώδης. Πέρυσι στη διάρκεια των παραστάσεων «Hearts» που ανέβαζε ο Λεπάζ στο Κεμπέκ έσπασε τον άλλο αστράγαλο της. Πέφτοντας, έχασε τις αισθήσεις της. Κι όμως, έπαιξε στην παράσταση με σπασμένο πόδι. Αλλά δεν ήταν η πρώτη φορά. Στον «Πίθηκο του Κάφκα» έπαιξε με σπασμένα πλευρά. Η σφιχτή αγκαλιά του Μαρτσέλο είχε κάνει τη ζημιά…
Γνωρίζοντας την καλύτερα από τον καθένα, ο Μαρτσέλο Μάνι εξεπλάγην, όταν ως συμπρωταγωνιστής της σε μια παράσταση, προβλεπόταν να καθίσει στην πλατεία και να παρακολουθεί τη δράση από εκεί. «Για μια στιγμή την βλέπω ν’ ανεβαίνει στη σκηνή και σκέφτομαι ακαριαία ‘ποια είναι αυτή η γυναίκα;’. Σαφώς και ήξερα ότι είναι ήταν η Κάθριν αλλά δεν την αναγνώριζα, είχε εξαφανίσει τον εαυτό της για να γίνει ο ρόλος. Είναι η εντυπωσιακή της δυνατότητα για μεταμόρφωση. Μπορεί να μεταμορφωθεί στο ο,τιδήποτε. Μια μέρα, γύρισε σπίτι με αγορίστικα μαλλιά για να παίζει τον ‘Βασιλιά Ληρ’. Αλλά δεν μένει σε αυτό. Σ’ αφήνει άναυδο με το βάθος της ερμηνείας, με την συναισθηματική ένταση που κινεί τον εγκέφαλο».

Αρτι αφηχθέντες από το Παρίσι, στις πρόβες του «Προμηθέα δεσμώτη».

Πριν πολλά χρόνια είχαν μιλήσει στον «Indepedent» για την μετάβαση της συνεργασίας τους σε ερωτική σχέση. Η Κάθριν ήταν ολότελα ειλικρινής. Παραδεχόταν πως είχε εξομολογηθεί τον έρωτα της στον Μαρτσέλο πρώτη, στη διάρκεια μιας περιοδείας. Και πως εκείνος έμεινε βουβός και την άφησε να περιμένει την ανταπόκριση του για καιρό. «Ναι, η Κάθριν μου ανοίχτηκε. Κι εγώ έμεινα, κάπως έκπληκτος, δεν το περίμενα. Όλη η προσωπική μας ιστορία ξεκίνησε από εκείνη. Αλλά πιστεύω πως όταν μιλάμε για ερωτική σχέση, ο ένας πρέπει ν’ ανακαλύπτει τον άλλο στον ίδιο χρόνο. Εγώ δεν ήμουν έτοιμος τότε.
Εκείνο που οφείλω να παραδεχτώ είναι πως την πρώτη στιγμή που την είδα, κάτι μετακινήθηκε μέσα μου. Πέρασε καιρός για να καταλάβω τι ήταν αυτό», ομολογεί ο Μάνι, καθώς η σχέση τους μετρά, σχεδόν, 40 χρόνια.

Μαζί στη σκηνή και στο «In and out».

Ήταν πέρυσι τέτοια εποχή όταν ο ‘Ελληνας σκηνοθέτης, Σταύρος Τσακίρης τους επισκέφθηκε στο Παρίσι, μέσω της Ελληνίδας παραγωγού Ελένης Μουσταϊρα. Και μολονότι δεν ήξεραν ούτε τον ίδιο, ούτε τη δουλειά του, είπαν το «ναι» στον «Προμηθέα δεσμώτη». «Δεν μπορείς να πεις όχι όταν σου προτείνουν να παίξεις στην Επίδαυρο» λέει ο Μαρτσέλο απευθυνόμενος στη γυναίκα του. Εκείνη συνεχίζει: «Δεν ξέραμε αν (σ.σ. ο Σταύρος) είναι καλός σκηνοθέτης ή όχι, αλλά συναισθανθήκαμε μια ποιότητα. Αγαπάει κι εκείνος πολύ το αρχαίο δράμα».
Η πρόταση έφθασε σε μια στιγμή που η Χάντερ ήθελε να επιστρέψει στην πατρίδα της με μια εγχώρια παραγωγή, πόσω μάλλον να τη δει να παίζεται στην Επίδαυρο.
«Πρέπει να ομολογήσω», ξεκαθαρίζει, «πως τίποτα στην καριέρα μου δεν ορίστηκε από την έννοια του στόχου, ποτέ δεν έκανα πρόγραμμα πενταετίας, ποτέ δεν σχεδίασα να παίξω έναν άνδρα ή έναν πίθηκο. Κατά συνέπεια, δεν ονειρεύτηκα ποτέ ότι θα παίξω στην Επίδαυρο – με την έννοια ότι θα το κυνηγήσω. Το ήλπιζα πάντως», λέει και τα ανάμικτα ελληνικά και αγγλικά της (με αμερικανική προφορά) κάνουν ακόμα πιο σαφείς τις προθέσεις της.

Κάθριν Χάντερ: Τίποτα στην καριέρα μου δεν ορίστηκε από την έννοια του στόχου. Κατά συνέπεια, δεν ονειρεύτηκα ποτέ ότι θα παίξω στην Επίδαυρο

Κι ύστερα, ήρθε ο πανικός. Ο φόβος για τη δυσκολία και τις απαιτήσεις της Επιδαύρου, η αγωνία για την επάρκεια της φωνής της. Αποφάσισε πως θα το διαχειριστεί σαν δώρο. «Πήρα θάρρος και από το Νικήτα (Τσακίρογλου) που μου είπε να μη φοβάμαι. Με συμβούλευσε να έχω καθαρές προθέσεις. Κι έτσι, όταν το φθινόπωρο επισκέφθηκα το Ηρώδειο, με άλλη αφορμή, κάπως άρχισε να ωριμάζει μέσα μου η σκέψη. Όταν, δε, φτάσαμε στην Επίδαυρο συνειδητοποίησα πόσο φιλική είναι η αρχιτεκτονική του θεάτρου».

Μαρτσέλο Μάνι: Στην Επίδαυρο πρέπει να μπει κανείς με ανοιχτά τα χέρια και να γευτεί την εμπειρία

Ο Μαρτσέλο Μάνι είναι ήδη εξοικειωμένος με το χώρο, καθώς ήταν ο κινησιολόγος της «Αντιγόνης» του 2008 σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιμούλη. «Η Επίδαυρος είναι μια σπουδαία συνάντηση. Θυμάμαι να τρέμω καθώς παρακολουθούσα την ‘Αντιγόνη’. Αλλά ήμουν και ενθουσιασμένος από τον τρόπο που το κοινό δημιουργούσε ένα σώμα μέχρι τον ηθοποιό. Γι’ αυτό και στην Επίδαυρο πρέπει να μπει κανείς με ανοιχτά τα χέρια και να γευτεί την εμπειρία. Δεν μπορούμε να εξαναγκάσουμε την επιτυχία ή να κάμψουμε το φόβο της αποτυχίας. Άλλωστε, πιστεύω πως και η αποτυχία είναι μάθηση. Βρίσκω απαράδεκτη την κοινωνική αντίληψη πως όλα πρέπει να πετύχουν. Αυτό δεν είναι εμπειρία, είναι εξαναγκασμός. Σημασία έχει για εμάς να καταλάβουμε ποιος είναι ο Προμηθέας. Όπως λέει και ο Πίτερ Μπρουκ, ‘σε 40 παραστάσεις ίσως να ξέρεις κάτι παραπάνω γι’ αυτό με το οποίο καταπιάστηκες. Και όταν περάσουν οι 40 παραστάσεις θα πεις πως έχουμε πολλή δουλειά ακόμα να κάνουμε».

Το ζευγάρι με τον σκηνοθέτη τους, Σταύρο Τσακίρη.

Ο Αισχύλος της θύμισε Μπέκετ. Αυτή ήταν η αίσθηση της Κάθριν Χάντερ όταν πρωτοδιάβασε τον «Προμηθέα δεσμώτη», ένα έργο που δεν γνώριζε καλά. Την δυσκόλευαν άλλωστε και τα ελληνικά. «Όσο όμως, το διάβαζα και ζούσα μαζί του τόσο πιο πολύ διαπίστωνα πόσο υπέροχος συγγραφέας είναι. Έχει απίστευτα πολλά επίπεδα, που τα συνδέει μια ισχυρή κοινή γραμμή: Ένας άνθρωπος που επιμένει ν’ αντιστέκεται, ν’ αντιστέκεται, ν’ αντιστέκεται. Είναι μια μακρά χειρονομία, πανάρχαια όσο και το είδος μας».

Μαρτσέλο Μάνι: Ο Προμηθέας εμπεριέχει τόσες πολλές αξίες της ζωής. Η αποφασιστικότητα είναι ελληνικό προσόν

Η ίδια όσο και ο Μαρτσέλο Μάνι στέκονται στο πολιτικό βάθος του κειμένου. «Ο Προμηθέας μας διδάσκει να μην παραιτούμαστε ποτέ, να μην συμβιβαζόμαστε, να στεκόμαστε στο δικαίωμα της ελευθερίας μας και της ανοιχτής κοινωνίας. Ο Προμηθέας είναι ένας φυλακισμένος. Και η περίπτωση του με κάνει να σκέφτομαι τι συμβαίνει για κάθε αιχμάλωτο του κόσμου αυτού. Ποια είναι τα δικαιώματα του; Τι γίνεται όταν ξαφνικά μια εξουσία μας μηδενίσει; Ο Προμηθέας εμπεριέχει τόσες πολλές αξίες της ζωής. Διαβάζοντας τον, διαπίστωσα πως η αποφασιστικότητα είναι ελληνικό προσόν», λέει ο χορογράφος της παράστασης.

Μολονότι μικροκαμωμένη, η Κάθριν Χάντερ φιλοδοξεί να σταθεί στο ύψος του ήρωα. « Ν’ αναδείξουμε το ανθρώπινο στοιχείο πρωτίστως, Γιατί ο Προμηθέας είναι ημίθεος μα και θνητός. Είναι απελπισμένος και θυμωμένος. Έχει χιούμορ, πονάει, αυτοσαρκάζεται, προφητεύει. Είναι ένας επαναστάτης, ένας βράχος, είναι ένας πληγωμένος άνθρωπος. Τον οδηγεί μια τεράστια περηφάνια, μα προσπαθεί να βρει την ταπεινότητα του».

Η Κάθριν Χάντερ σε μια από τις συνεργασίες της με το Old Vic Theater.

Τον πρώτο καιρό της γνωριμίας τους, ο Μαρτσέλο απορούσε γιατί η Κάθριν μιλούσε έντονα, δυνατά. Με τον καιρό κατάλαβε πως ευθύνεται η καταγωγή της. «Η Κάθριν εκπροσωπεί στο αγγλικό θέατρο ένα σπάνιο στοιχείο υποκριτικής, που φέρει ένα ελληνικό πάθος. Είναι αυτή η απελευθέρωση του ‘έλα, ρε παιδί μου!’», λέει στα ελληνικά με ιταλική προφορά για να ξεσπάσει σε γέλια, «την ώρα που οι Βρετανοί είναι τόσο συμπαγείς και άκαμπτοι. Η Κάθριν είναι Ελληνίδα. Διαθέτει μια άλλη δόνηση του τι σημαίνει νιώθω και εκφράζομαι», παρατηρεί ο Μάνι – επίσης φορέας ενός μεσογειακού ταπεραμέντου. Ήταν αυτό που τους έφερε κοντά; «Μπορεί να υπήρξε μια συγγένεια αλλά εκείνο που με κέρδισε στην Κάθριν είναι η γενναιοδωρία της, το ανοιχτό της πνεύμα. Μπορεί να είναι η ελληνική ψυχή δεν ξέρω, πάντως έχει μια σπάνια ευαισθησία».

Η Κάθριν διαμαρτύρεται αλά ελληνικά. Δυνατά και με αντιρρήσεις. Ευτυχώς για καλό. «Αν συγκριθώ με το Μαρτσέλο είμαι πολύ πιο εγωίστρια. Τον ονομάζω ‘έκφραση της αγάπης στην πράξη’».