Μαρία Παπαγεωργίου: H συνεργασία με τον Μίκη Θεοδωράκη ανέβασε τον προσωπικό μου πήχη πολύ ψηλά

Η Μαρία Παπαγεωργίου, μουσικός και συνθέτρια, γεννήθηκε στα Γρεβενά το 1984. Εδώ και 15 χρόνια ζει και δραστηριοποιείται στην Αθήνα, όπου κυκλοφόρησε 6 προσωπικούς δίσκους: “Όμορφοι και Ηττημένοι”, “Άβουλο Θεριό” , “Μνήμη”, “4 Χρόνια Δευτέρα”, που περιέχει ανέκδοτες ζωντανές ηχογραφήσεις τραγουδιών με αφορμή τις 50 και πλέον εμφανίσεις της στο Σταυρό του Νότου, ένα συλλεκτικό βινύλιο με τίτλο “3 Μοίρες” σε δικά της λόγια και συνθέσεις και την πιο πρόσφατη “Αλληλογραφία” (2018), μια δισκογραφική πρόταση που ήρθε από τον ίδιο το Μίκη Θεοδωράκη με αφορμή την επανεκτέλεση του τραγουδιού «Ξημερώνει». Φέτος συμμετείχε ως ηθοποιός στη θεατρική παράσταση “Νούρα, ένα πένθιμο μπλουζ” της σκηνοθέτιδος και σεναριογράφου Βάσιας Αργέντη, ενώ περιοδεύει με το μουσικό project “Homebound” ανά την Ελλάδα.

Με αφορμή το live της με τίτλο “Αυτό που βλέπουν τα πουλιά” στον Κήπο του Μεγάρου την Παρασκευή 5 Ιουλίου, η Μαρία Παπαγεωργίου μας μίλησε για τη μουσική της πορεία και τη συνεργασία με τον Μίκη Θεοδωράκη, την εμπειρία της στο θέατρο, αλλά και για τα σχέδια της για το καλοκαίρι και τον χειμώνα.

Στα Γρεβενά δεν μπορώ να πω ότι άκουγα αυτό που λέμε ή τουλάχιστον εννοούμε παραδοσιακή μουσική. Ήταν ένα κράμα πανηγυρτζίδικου κλαρίνου, φθηνής ποπ και ο,τι άλλου κατάφερνε να φτάσει εκεί. Όμως υπήρχε ο κοινός παρονομαστής της σωστής ακρόασης. Όπως και να το ονόμαζες, στο τέλος γινόταν κτήμα σου, γιατί εκεί υπήρχε ένα πολύτιμο στοιχείο: ο χρόνος. Είχα χρόνο να μάθω από το ροκ μέχρι τον Νταλάρα, γιατί μοιραζόμασταν τη μουσική. Μιλούσαμε για αυτήν και παίζαμε τα τραγούδια, φτιάχνοντας υποτυπώδεις μπάντες.

Όποιος είναι γονιός στα Γρεβενά, ξέρει από τη μέρα που θα γεννηθεί το παιδί του ότι κατά πάσα πιθανότητα στα 18 του θα ανοίξει τα φτερά του και θα φύγει. Ήθελα πολύ να φύγω από τη μικρή πόλη των Γρεβενών και να ανοίξω τα φτερά μου στην Αθήνα. Βέβαια δεν ήμουν προετοιμασμένη για τις δυσκολίες που μπορεί να έχει αυτή η μεγάλη πόλη. Δεκαπέντε χρόνια μετά , δυσκολεύομαι να αναπνεύσω εδώ πέρα και το κάθε τι απλό φαντάζει δύσκολο, όμως είναι τέτοια η φύση της δουλειάς μου που δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, δεν μπορώ ακόμα να φύγω. Οι γονείς μου με στήριξαν στη μουσική μου παιδεία, φρόντισαν πιο πολύ ωστόσο για την καθολική μου παιδεία. Ίσως γιατί στην επαρχία υπάρχει ο φόβος ότι η μουσική δεν μπορεί να είναι βασική εργασία, αλλά δευτερεύουσα. Πέρασαν πάρα πολλά χρόνια για να πειστούν και οι ίδιοι και εγώ ότι θα ακολουθήσω αυτό το δρόμο. Δεν υπάρχει πιο όμορφη στιγμή όταν μου ανακοινώνουν στο τηλέφωνο ότι θα φροντίσουν να συγχρονίσουν το ταξίδι τους στην Αθήνα με κάποια συναυλία μου, γιατί θέλουν να είναι εκεί κάτω και να με χειροκροτάνε. Είμαι πάρα πολύ τυχερός άνθρωπος.

Ονομάστηκε έτσι αυτό το project γιατί όλη η δομή του προγράμματος και όλες οι πρόβες γίνονται μέσα στο σαλόνι μου. Ουσιαστικά προσκάλεσα πρόπερσι όλους τους ακροατές σε ένα σαλόνι , πιο μεγάλο βέβαια από αυτό του σπιτιού μου, στο θέατρο Skrow. Hταν τόσο μεγάλη η συγκίνηση και η μυσταγωγία που αυτό το σχήμα έμελλε να είναι ένα από τα βασικά μου σχήματα και για τα επόμενα δύο χρόνια. Με αυτό λοιπόν τους υποδέχομαι όλους φέτος στην πρώτη μεγάλη καλοκαιρινή συναυλία.

Θυμάμαι όταν τραγουδούσα στη σχολική γιορτή στα Γρεβενά ένα τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη, με έπιασε μία καθηγήτρια σφιχτά από το χέρι και μου ευχήθηκε κάποια στιγμή στη ζωή μου να τον συναντήσω.

Θυμάμαι όταν τραγουδούσα στη σχολική γιορτή στα Γρεβενά ένα τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη, με έπιασε μία καθηγήτρια σφιχτά από το χέρι και μου ευχήθηκε κάποια στιγμή στη ζωή μου να τον συναντήσω. Αυτή η συνάντηση με βρήκε τόσο φυσικά και αβίαστα, που ξεπέρασε κάθε φαντασία. Αυτή η συναναστροφή και αυτός ο τρόπος συνεργασίας ανέβασε τον προσωπικό μου πήχη πάρα πολύ ψηλά για το πώς θα δουλεύω στο εξής και στο πώς θα συνεργάζομαι.

Δεν απέχω εντελώς από τα social media, αλλά δεν μπορώ να δηλώσω ότι έχω και καλή σχέση μαζί τους! Αντιλαμβάνομαι πλήρως το πόσο βοηθητικά είναι για να επικοινωνήσουμε τη μουσική μας και τις συναυλίες μας, όμως χρειάζεται ένας σώφρων τρόπος διαχείρισης. Έχω ανθρώπους που ασχολούνται με τη διαχείριση της ιστοσελίδας μου και του λογαριασμού μου στο facebook και προσπαθώ να είμαι ενεργή μέσα από αυτά,  δηλώνοντας τα συναισθήματά μου και τη γνώμη μου σε πολλά από τα τρέχοντα θέματα.

Δεν μπορώ επουδενί να συγκρίνω τη φτωχή μου εμπειρία στο θέατρο με όλο αυτό που ζω τόσα χρόνια στη μουσική, αλλά ήταν μια αξέχαστη εμπειρία! Ωστόσο τα τελευταία 10 χρόνια είμαι ενεργή και σε πράγματα εκτός τραγουδιού. Μου αρέσει να κάνω παιδικές παραστάσεις με την ομάδα Κοπέρνικου, είμαι πολύ ευγνώμων που είμαι performer στην ομάδα της Αποστολίας Παπαδαμάκη με την οποία θα κάνουμε μία πολύ διαφορετική παράσταση το Σεπτέμβρη στη Δήλο. Διδάσκω, διδάσκομαι και είμαι έτοιμη να βουτήξω σε οτιδήποτε άλλο θα μπορούσα να προσφέρω στην τέχνη, μελετώντας το!

Είμαι ο άσωτος υιός του σταυρού του Νότου! Κανονίζω ήδη να εμφανιστώ σε κάποιους διαφορετικούς χώρους αλλά ξέρω ότι στο τέλος της χρονιάς θα γυρίσω στο σπίτι μου, που πάντα με περιμένει με ανοιχτή αγκαλιά.

Είμαι ο άσωτος υιός του σταυρού του Νότου! Κανονίζω ήδη να εμφανιστώ σε κάποιους διαφορετικούς χώρους αλλά ξέρω ότι στο τέλος της χρονιάς θα γυρίσω στο σπίτι μου, που πάντα με περιμένει με ανοιχτή αγκαλιά. Μέσα εκεί ακούμπησα όλα τα όνειρά μου,  όλες τις ελπίδες μου και όλες τις απογοητεύσεις. Εκεί έχτισα την μουσική μου οικογένεια, πάνω στη σκηνή και κάτω από αυτή και νιώθω τη χαρά, την τιμή και την ευχαρίστηση να αφήνω τις ανάσες μου και τη φωνή μου κάθε χρόνο.

Δεν έχω ιδέα και αυτή η άγνωστη μέχρι στιγμής συνθήκη με έχει ιντριγκάρει πάρα πολύ! Το μόνο σίγουρο είναι ότι έχω πολύ μεγάλη χαρά γιατί όλοι οι άνθρωποι που συνεργάστηκαν για αυτή την εκδήλωση το έκαναν με αστείρευτο σεβασμό και πολλή αγάπη.

Τις πιο αγαπημένες μου στιγμές από όλη αυτή την γκάμα. Ξεκινάμε με τα πιο διεθνή ακούσματα που μας έχουν επηρεάσει, περνάμε στην προσωπική μου δισκογραφία και από κει και πέρα φτιάχνουμε μία συναισθηματική ροή τραγουδιών από όλο το ελληνικό ρεπερτόριο και τους παραδοσιακούς μας ήχους.

Φωτογραφία: Ελευθερία Ανθη

Πολλές φορές συνηθίζουμε να μπαίνουμε στο μικρόκοσμό μας και να μην μπορούμε να δούμε λίγο πιο μακριά από τη μύτη μας. Τουλάχιστον  στη φύση της δικής μου εργασίας, είναι πολύ σύνηθες αυτό. Εκείνη λοιπόν τη στιγμή της προσωπικής αγωνίας και του υφέρποντα εγωισμού, σκέφτομαι αν ένα πουλί σιωπηλό παρατηρεί εμένα από απόσταση και ότι γίνεται γύρω-γύρω από εμένα πόσο πιο πλούσια θα ταν τα ερεθίσματα, πόσο πιο έντονα θα ένωνε κάποιος τη χαρά και τη θλίψη και πόσο λιγότερο σοβαρά θα έπαιρνε τη ζωή του και θα της έδινε μεγαλύτερη αξία τελικά.

Οτιδήποτε θα ξυπνήσει μέσα μου τη χαρά του παιχνιδιού και τις εξερευνήσης. Εκείνη την ώρα είμαι πραγματικά ελεύθερη και έχω ανοιχτές τις παλάμες μου να αγγίξουν την έμπνευση.

Έχουμε εντατικές πρόβες με την Αποστολία Παπαδαμάκη για την παράσταση “Anamnesis” στις 14 Σεπτεμβρίου στη Δήλο, έχω ήδη κλείσει κάποιες καλοκαιρινές συναυλίες εκτός Αθηνών και ήδη ετοιμάζω τα χειμερινά μου projects, τα οποία θα είναι ετερόκλητα φέτος.