Μυρτώ Αλικάκη: Όπου και να με πετάξεις, θα επιβιώσω

Τα κόκκινα μαλλιά της λαμποκοπάνε στο φως της μέρας κι εκείνη δείχνει ικανοποιημένη γιατί της αρέσει «ν’ αλλάζει φάτσες». Παραμονή της πρεμιέρας του «Κατά φαντασίαν ασθενή» του Μολιέρου δεν δείχνει ιδιαίτερα αγχωμένη, καθώς απολαμβάνει πολύ τη συνεργασία με τον Πέτρο Φιλιππίδη – τόσο που θα τη συνεχίσει και το χειμώνα στους «Ψύλλους στ’ αυτιά».

Η Μυρτώ Αλικάκη βγαίνει, μετά από πάρα πολλά χρόνια, σε περιοδεία και κάνει (ενώ δεν το συνηθίζει) καθαρόαιμη κωμωδία, αφού επιδιώκει «να έχει μια μεγάλη γκάμα στο βιογραφικό της».

Το κορίτσι που έμελλε να λάμψει από την πρώτη της τηλεοπτική εμφάνιση πριν από 26 χρόνια, παρέμεινε στο προσκήνιο αποδεικνύοντας τι σημαίνει να διαχειρίζεται κανείς σωστά την επιτυχία μόλις στα 21 του χρόνια. «Και να φανταστεί κανείς πως δεν ψαχνόμουν να βρω δουλειά, ούτε είχα καμιά λαχτάρα για την τηλεόραση. Μεγάλωσα σε μια εποχή χωρίς ιδιωτικά κανάλια, δεν με αφορούσε καθόλου η έννοια του σίριαλ και πραγματικά, η ‘Αναστασία’ ήρθε και με βρήκε σ’ ένα γύρισμα της τύχης».

Εννοείται, πως η τύχη δεν αρκεί και, τουλάχιστον στην περίπτωση της Αλικάκη, συνδυάστηκε με πολλή και σκληρή δουλειά. Σήμερα, όμορφη, χαλαρή κι ελαφριά είναι έτοιμη για νέες περιπέτειες καθώς διανύει, όπως ομολογεί, μια πολύ παραγωγική περίοδο της ζωής της.

Η Μυρτώ Αλικάκη πρωταγωνιστεί στην κωμωδία του Μολιέρου «Κατά φαντασίαν ασθενής» στο πλευρό του Πέτρου Φιλιππίδη.

Το δεύτερο. Ασφαλώς και μου αρέσει πάρα πολύ το δράμα, η μαυρίλα – στο θέατρο μόνο, στη ζωή καθόλου. Μου αρέσει το ωμό θέατρο, ο νατουραλισμός – λάτρεψα, ας πούμε, τους «Ανθρώπους και ποντίκια». Αλλά στη ζωή μου, επειδή είμαι ένας χαρούμενος άνθρωπος, με χιούμορ διαρκώς κάνω τους άλλους να γελούν. Αυτοσαρκάζομαι και υπονομεύω τη σοβαρή πλευρά της ζωής. Οι φίλοι μου, μου λένε ότι είμαι αστεία. Εξάλλου, έχω κάνει αρκετή κωμωδία και στο θέατρο και στην τηλεόραση. Είναι τόσο ξεκούραστη η κωμωδία – χωρίς να ισχυρίζομαι ότι είναι εύκολη. Θεωρώ πως είναι πιο δύσκολη απ’ το δράμα. Χρειάζεται μια αίσθηση των πραγμάτων, μια τρομερή αυτοπειθαρχία, να αφουγκράζεσαι τη στιγμή, αλλά είναι λυτρωτική.

Είναι ηδονικό, είτε κάνεις τον άλλο να γελά, είτε να συγκινείται. Προσωπικά, νιώθω μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση στους δραματικούς ρόλους. Στην κωμωδία είναι πολύ εύκολο να χάσεις το κοινό σου.

Αυτός είναι ο βασικός λόγος που κάνω θέατρο. Εννοείται πως κάνω θέατρο γιατί με νοιάζει η αποδοχή, αλλά πάνω κι από αυτό βρίσκεται η μεταμόρφωση. Κάθε άνθρωπος, έχει μέσα του έναν απίστευτο πλούτο και μέσα σ’ αυτή τη δουλειά έχω την ελευθερία να τον ανακαλύψω. Εγώ – όπως και κάθε άνθρωπος – έχω τα πάντα μέσα μου: Πόνο, κατάθλιψη, θυμό, χαζομάρα, κακία, παιχνίδι, φόβο. Όλα αυτά μπορώ να τα φωτίσω στο θέατρο. Κι ένα εξαιρετικό εργαλείο είναι η εξωτερική μεταμόρφωση, η δυνατότητα να αλλάζω πρόσωπα, φάτσες. Το έξω, με βοηθάει πολύ να βρίσκω το μέσα μου.

Είναι ηδονικό, είτε να κάνεις τον άλλο να γελά, είτε να συγκινείται

Είμαι μοναχοπαίδι κι αυτό σημαίνει ότι έχω περάσει πολύ χρόνο μόνη μου. Έχω ζήσει πολύ με τη φαντασία μου. Δεν είχα ένα συνομήλικο να μοιραστώ καβγάδες, κλάματα, σκέψεις, προβληματισμούς και χαρές. Έμπαινα πολύ συχνά στη διαδικασία να επεξεργαστώ τα πράγματα μόνη μου ή να φεύγω από την πραγματικότητα, κάνοντας ταξίδια του νου. Θα με χαρακτήριζα φαντασιόπληκτο άτομο. Επιδιώκω να φαντασιώνομαι, να ονειρεύομαι πράγματα – ακόμα κι αν είμαι σίγουρη ότι δεν θα συμβούν. Θα σου φανεί πολύ αστείο αυτό που θα σου πω – και δεν το έχω ποτέ σε κανέναν άνθρωπο: Εκεί που κάθομαι ήρεμη στον καναπέ μου, φαντάζομαι ότι σηκώνομαι όρθια και κάνω πέντε φλικ φλακ στη σειρά. Γίνομαι Κιάνου Ριβς στο «Matrix» και Τσόου Γιουν Φατ στον «Τίγρη και δράκο» μέσα σε δευτερόλεπτα!

Έχω αφήσει πίσω μου τα ζωτικά μου ψεύδη. Μου τελείωσαν πια. Είμαι πολύ ρεαλίστρια.

«Επιδιώκω να φαντασιώνομαι, να ονειρεύομαι πράγματα»  ομολογεί.

Με ερεθίζουν ως προκλήσεις. Δεν είμαι άνθρωπος που θα κωλώσει. Ξέρω ότι έχω ικανότητες, ξέρω πως είμαι πολύ εργατική, πως είμαι μαθήτρια. Και δεν φρικάρω στην ιδέα μιας αποτυχίας. Προτιμώ να δοκιμάσω κάτι άγνωστο και να μην μου βγει, παρά να παραδεχθώ ότι δείλιασα να το δοκιμάσω.

Φυσικά και έχω, κυρίως όταν ήμουν νεότερη. Πάντως, όσο μεγαλώνω φοβάμαι πολύ λιγότερο. Μικρότερη είχα μεγάλη αγωνία για το τι θα πουν – ίσως επειδή ξεκίνησα μ’ ένα σίριαλ και ήθελα πολύ να πείσω τον κόσμο αλλά και τους ανθρώπους της δουλειάς, πως είμαι μια ηθοποιός που αντιμετωπίζει με σοβαρότητα την τέχνη της. Σ’ εκείνη τη φάση της ζωή μου – που ήταν πολύ εύκολο να μου κολλήσουν ταμπέλες – περιόρισα τον εαυτό μου για να βρω τη θέση μου στα πράγματα. Δεν το μετανιώνω, παρόλα αυτά.

Έχω αφήσει πίσω μου τα ζωτικά μου ψεύδη. Μου τελείωσαν πια. Είμαι πολύ ρεαλίστρια

Και δύο χρόνια αργότερα να είχε έρθει η τηλεοπτική επιτυχία, το ίδιο θα είχε συμβεί. Νομίζω πως όλα έγιναν καλώς. Δεν ξέρω πως θα ήταν αν έκανα μια επιτυχία στα 50 μου – όταν θα είχα κατακτήσει μιαν άλλη σοφία και μιαν άλλη γνώση του εαυτού μου – αλλά θεωρώ πως όταν είμαστε νέοι, καθετί μεγάλο, που έρχεται στη ζωή μας, οφείλει να μας προβληματίσει. Αλλιώς, θα ήμουν πολύ επιπόλαια.

Πιο πολύ ήθελα να βάλω τις φωνές τότε, παρά τώρα. Εδώ και πολλά χρόνια, τα έχω βρει με τον εαυτό και τη ζωή μου. Νιώθω πραγματικά ευλογημένη που το βάπτισμα μου έγινε με την «Αναστασία», γιατί με απάλλαξε από μια δύσκολη διαδικασία για τον ηθοποιό, την ανωνυμία. Χώρια που ήταν μια δουλειά για την οποία είμαι περήφανη, με συνεργάτες πολύ σημαντικούς. Δεν θα ξεχάσω την αγωνία που είχα στην προοπτική ότι θα παίξω με το Μηνά Χατζησάββα. Συνεπώς, όχι δεν ουρλιάζω∙ αντίθετα χαμογελάω πλατιά.

Έχω καταλάβει πως αυτό που έχει σημασία είναι με ποιο τρόπο κάνεις τη δουλειά σου. Γνωρίζω ανθρώπους που υποτίθεται πως είναι σοβαροί καλλιτέχνες και στην πραγματικότητα πρόκειται για ψώνια, νάρκισσους, τεμπέληδες. Και γνωρίζω ανθρώπους που χαρακτηρίζονται εμπορικοί αλλά κάνουν τη δουλειά τους με μεγαλύτερη αφοσίωση και αγάπη. Για μένα, δεν υπάρχει εμπορικό και ποιοτικό∙ υπάρχει καλός και κακός τρόπος να κάνεις τη δουλειά σου.

«Όσο ζω και υπάρχω, μπορώ να ελπίζω και να διεκδικώ το ο,τιδήποτε με κάνει ευτυχισμένη», λέει η Μυρτώ Αλικάκη.

Ξέρω να επιβιώνω. Όπου και να με πετάξεις, θα επιβιώσω. Αυτόν τον καιρό, διαβάζω την «Κάρι μας» του Θίοντορ Ντράιζερ που εκτυλίσσεται στο Σικάγο του 1890 μ’ έναν επιφανή ήρωα σε ελεύθερη πτώση. Αναφέρεται, λοιπόν, στο βιβλίο πως «υπάρχουν άνθρωποι, η αξιοπρέπεια των οποίων είναι εμπόδιο στην επιβίωση τους». Επειδή, δηλαδή, έχουν μάθει σ’ έναν τρόπο δεν μπορούν ν’ αντιληφθούν με τίποτα τον εαυτό τους σε καινούργιο πλαίσιο. Εγώ, λοιπόν, πιστεύω το αντίθετο. Η αξία μου δεν σχετίζεται με την κοινωνική μου θέση, αλλά με την ικανότητα μου να επιβιώνω. Αυτός είναι ένας πυλώνας της προσωπικότητας μου. Από εκεί και πέρα, είμαι δοτική με όσους αγαπώ κι όσο μεγαλώνω γίνομαι όλο και πιο επιεικής με τις αδυναμίες των ανθρώπων, μα και πιο επιεικής με τον εαυτό μου. Εκείνο που με εμποδίζει, σαν ελάττωμα, είναι η ανάγκη μου να ελέγχω καταστάσεις. Δεν χαλαρώνω εύκολα. Κι επίσης, είμαι πολύ πεισματάρα – αλλά αυτό έχει καλή και κακή πλευρά.

Άπειρες. Καταρχάς, δεν έχω αγγίξει τα πεδίο του αρχαίου δράματος και θα το ήθελα πολύ. Μέχρι στιγμής μου προτάθηκε μια φορά, αλλά ήμουν πολύ νεότερη και δεν ένιωθα ασφαλής για να προχωρήσω. Κι επίσης, θέλω να κάνω περισσότερο σινεμά. Όσο σινεμά και να κάνω, δεν το χορταίνω.

Για μένα, δεν υπάρχει εμπορικό και ποιοτικό∙ υπάρχει καλός και κακός τρόπος να κάνεις τη δουλειά σου

Αυτό το χρωστάω στο Διαγόρα Χρονόνοπουλο. Θυμάμαι, κάποια στιγμή, κάναμε πρόβες και μουρμούρισα πως θα ήμουν καλή ως δασκάλα. Την επόμενη χρονιά, σε ανύποπτο χρόνο, μου είπε «θα έρθεις, τελικά;». Η διδασκαλία, είναι το μοναδικό πράγμα που έχω κάνει στη ζωή μου, το οποίο με άγχωσε τόσο πολύ γιατί φέρω την ευθύνη άλλων ανθρώπων. ΄Εκτοτε, έχουν περάσει οκτώ χρόνια κι έχω χαλαρώσει αρκετά. Αλλά η μοναδική φορά που έχω ιδρώσει από αγωνία, ήταν η πρώτη φορά που έδιναν εξετάσεις οι μαθητές μου. Η σχέση με τους μαθητές μου δεν είναι πολύ μακρινή από τη σχέση που έχω με τα παιδιά μου.

Πάντα θέλω να γυρίζω στο Τέχνης, ειδικά στο Υπόγειο που είναι για μένα ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου. Και για να είμαι ειλικρινής, αυτόν τον καιρό συζητώ να βρεθώ εκεί κι ελπίζω να ευοδωθεί.

Εκανε το τηλεοπτικό ντεμπούτο της στα 21 της χρόνια.

Έκανα μια μεγάλη παύση όταν γέννησα τον πρώτο μου γιο. Έμεινα εκτός για δύο χρόνια και το βίωσα όμορφα. Αλλά και τώρα αν μου πεις να μείνω εκτός δουλειάς για ένα χρόνο, θα το κάνω με χαρά. Έχω χιλιάδες πράγματα που δεν προλαβαίνω να κάνω. Να διαβάσω βιβλία, να δω ταινίες, να κάνω ένα ταξίδι, να τεμπελιάσω. Από την άλλη, νιώθω ότι διανύω μια πολύ δημιουργική φάση ∙ μου έχουν έρθει υπέροχα πράγματα στη δουλειά, έχω καταφέρει να ξεπεράσω τη φάση της αλλαγής ρόλων – προς μια άλλη ηλικιακή κατεύθυνση πια. Άλλωστε, νιώθω πώς, αν κανείς, σταματήσει να κινείται μπορεί να πεθάνει.

Ναι, με περιγράφει αυτό. Αφενός γιατί έχω χρόνο μπροστά μου, αλλά δεν έχω όλη τη ζωή μπροστά μου κι αφετέρου γιατί έχω μάθει πως η ζωή μπορεί να μας παίρνει χρόνια αλλά μας δίνει κάτι ανεκτίμητο: Να απολαμβάνουμε με άλλο τρόπο την κάθε στιγμή. Πλέον, νιώθω πως ό,τι ζω, το βιώνω πολύ πιο ουσιαστικά και δημιουργικά. Δεν βασανίζομαι πια με μικροπράγματα, με αγωνίες άνευ ουσίας.

Θα ήθελα πολύ ν’ αγγίξω το πεδίο του αρχαίου δράματος

Όταν με κοιτάζω στον καθρέφτη, δεν βλέπω ένα κορίτσι 20 χρονών. Βλέπω μια γυναίκα 47 χρονών, η οποία νομίζω ότι κρατιέται καλά. Βοηθάει το γονίδιο – γιατί κάτι άλλο δεν κάνω – αλλά πιο πολύ νομίζω πως ξεκινάει από το μέσα μας. Έχω περισσότερη όρεξη για ζωή και είμαι πολύ πιο χαλαρή απ’ όταν ήμουν μικρή. Από την άλλη, το γεγονός ότι έχω παιδιά με γειώνει. Τα παιδιά δημιουργούν ευθύνες, τα αγόρια μου είναι πια άνδρες κι αυτό με επαναφέρει σε μια πραγματικότητα. Όπως μου έχει πει και η παιδίατρος μας, «το γήρας είναι ασθένεια», που κυρίως επιβάλλεται από κοινωνικές επιταγές, που λένε πως αν μεγαλώνεις, δεν σου επιτρέπονται κάποια πράγματα. Προσωπικά αρνούμαι να το δεχθώ αυτό. Όσο ζω και υπάρχω, μπορώ να ελπίζω και να διεκδικώ το ο,τιδήποτε με κάνει ευτυχισμένη. Ένα κομμάτι του εαυτού μου, είναι απόλυτα ενήλικο και υπεύθυνο. Κι ένα άλλο κομμάτι είναι και θα παραμείνει παιγνιώδες. Δεν θεωρώ ότι μεγαλώνοντας πρέπει να γίνουμε κάτι σοβαρό, στείρο και συντηρητικό. Θεωρώ υπέροχους τους μεγάλους ανθρώπους του το μυαλό τους είναι φρέσκο.

Δεν το καταλαβαίνω καθόλου αυτό. Μου φαίνεται γελοίο να κρύβω την ηλικία μου, αφού ξέρουν και οι πέτρες πότε βγήκα στη δουλειά. Άσε που είναι πιο ωραίο να είσαι 47, να το ομολογείς και οι άλλοι να σχολιάζουν «α, δεν σου φαίνεται». Το ευτύχημα σε αυτό το trend της εποχής είναι ότι μας επιτρέπεται να είμαστε 47, 57, 67 και να κουβαλάμε κάτι νεανικό.

Παραδέχεται πως «δεν μπορώ να παραμυθιαστώ εύκολα κι ο έρωτας έχει το στοιχείο του παραμυθιού».

Δεν φαντάζομαι τον εαυτό μου χωρίς τα παιδιά μου. Τα ευγνωμονώ γιατί με έχουν μάθει απίστευτα πράγματα, γιατί χωρίς αυτά θα ήμουν επί ξύλου κρεμάμενη. Τα παιδιά μάς κάνουν το καλύτερο δώρο του κόσμου γιατί βγαίνουμε από το μικρόκοσμο και το εγώ μας, συνειδητοποιούμε διαρκώς πως υπάρχει κάτι αδιαμφισβήτητα κάτι σημαντικότερο από εμάς. Είναι φοβερό το αίσθημα ότι η αγάπη τους είναι για πάντα∙ δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτε άλλο που είναι για πάντα.

Από τη στιγμή που χωρίσαμε με τον Πέτρο, είχα αποφασίσει ότι δεν θέλω να κάνω άλλα παιδιά. Για πολλούς λόγους: Εκείνη την εποχή τα οικονομικά μου ήταν δύσκολα και χρειαζόταν να δουλεύω πάρα μα πάρα πολύ. Αισθάνθηκα πως προτεραιότητα μου να ‘στρώσω’ κάποιες προβληματικές περιοχές της ζωής μου – γι’ αυτό και τώρα μπορώ ν’ αναπνέω. Κι επίσης, μου φαινόταν σύνθετο ν’ αποκτήσω παιδιά από δύο διαφορετικούς μπαμπάδες – παρότι είμαι προοδευτική. Μου φαινόταν σύνθετο να δημιουργήσω δύο οικογένειες, γιατί ακόμα νιώθω οικογένεια με τον Πέτρο.

Μου φαίνεται γελοίο να κρύβω την ηλικία μου, αφού ξέρουν και οι πέτρες πότε βγήκα στη δουλειά

Η συντροφική ζωή είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής. Ο έρωτας δεν είναι απίθανος να γεννηθεί μετά τα 40, αλλά δεν είναι κι εύκολος. Θεωρώ πως από μια ηλικία και μετά, δεν μπορούμε να ερωτευτούμε με την ίδια δύναμη που το ζήσαμε ως νέοι. Δεν μπορώ να παραμυθιαστώ εύκολα κι ο έρωτας έχει το στοιχείο του παραμυθιού. Στον έρωτα υπάρχει κάτι σκοτεινό και νιώθω πως έχω φωτίσει αρκετά τα σκοτάδια μου. Από την άλλη, σκέφτομαι πάντα πως ο έρωτας μπορεί να έχει μια άλλη μορφή, πιο βαθιά, πιο ουσιαστική. Αυτή την εκδοχή του, δεν τη έχω ζήσει ακόμα.