Οι Cure στο Ejekt: 35 χρόνια αναμνήσεων σε μια αξέχαστη βραδιά
Σαν να μην πέρασε μια μέρα, η βρετανική μπάντα αποθεώθηκε από 30.000 κοινού σε ένα best of concert που θα θυμόμαστε για καιρό.
Υπάρχουν και οι ποιητές που έστρωναν τα παιδικά μας σκεπάσματα και μας νανούριζαν. Ερήμην τους. Και που τα στιχάκια τους γράφτηκαν με στυλό πάνω σε σχολικές τσάντες και λευκώματα για αγόρια που κλαίνε∙ ή που δεν πρέπει να κλαίνε.
Τριανταπέντε χρόνια αναμνήσεων μετά και δεκατέσσερα χρόνια απουσίας από την αθηναϊκή συναυλιακή σκηνή, οι Cure εμφανίστηκαν ξανά στην οθόνη του μυαλού. Και του Ejekt festival. Και η φωνή του Robert Smith ήχησε σαν να έβαζες κασέτα στο walkman για το σχολείο. Τόσο καθαρή και τόσο κρυστάλλινα ίδια, όσο και η νοσταλγία σου για όσα έζησες μαζί τους.
Τα βαμμένα κόκκινα του χείλη ζωγράφισαν τα λόγια. Μόνο που τώρα δεν τα τραγουδούσαν μόνο τα παιδιά της γενιάς σου, αλλά και η γενιά των ipod και των 4G κινητών που αναβόσβηναν κάθε τόσο, προσθέτοντας βίντεο και φωτογραφίες στη συλλογή του κινητού και του Instagram. Μα πότε πρόλαβαν να μάθουν απ’ έξω το «Forest» και το «Burn» τα εικοσάχρονα; Κι όμως.
Οι Cure, παρότι δεν έδωσαν σπουδαία δισκογραφία την 15ετία, είναι από τις μπάντες που κατάφεραν να διεισδύσουν στις εμπειρίες τριών (αν όχι τεσσάρων) γενεών και να τις καθορίσουν μουσικά, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο. Τόσο που οι Curάδες με το ξεχασμένο emo goth μακιγιάζ ή τα φοιτηταριά να τραγουδούν, με τον ίδιο παλμό, το «Last dance», το «Never enough», το «Walk» και το «In between days».
Δεν υπάρχουν πολλά γκρουπ στην παγκόσμια σκηνή, με αυτό το μεγάλο παρελθόν και τη νεανική, ανεπιτήδευτη φρεσκάδα στον ήχο τους
Βέβαια, για το χθεσινό live δεν ευθυνόταν μόνο η λαχτάρα όλων αυτών – και θα ήταν κάπου 30.000 άνθρωποι που ήρθαν να τους δουν. Ευθυνόταν ο φοβερός επαγγελματισμός της μπάντας που έμεινε στη σκηνή, σχεδόν 2,5 ώρες για μια best of συναυλία.
Με τα τραγούδια που δεν έπαιρναν ανάσες, μεταξύ τους, αλλά έδιναν πάσα το ένα στο άλλο. Με τις ενορχηστρώσεις που είχαν προσδώσει ένα πιο grunge boost στις πρωτότυπες post punk εκτελέσεις. Με τη φωνή του Robert Smith να ακούγεται αναλλοίωτη, ακόμα και σε αυτές τις ψηλές νότες που έκαναν την ερμηνεία του συναρπαστική πριν 30 χρόνια. Με τις στιγμές που φτιάχτηκαν για να χαρίσουν το απαραίτητο ξέσπασμα στην αρένα και να απογειώσουν τις διαθέσεις – βλέπε «Forest» και «Why can I be you?».
Τι κι αν ο frontman των Cure δεν είναι ο πιο επικοινωνιακός τύπος που έχει ανέβει στη σκηνή του Ejekt; Η απόδοση του, η γλυκιά, χαριτωμένη συστολή και τα χορευτικά νάζια του εκτιμήθηκαν από τον κόσμο, που του το ανταπέδωσε γενναιόδωρα.
Δεν υπάρχουν πολλά γκρουπ στην παγκόσμια σκηνή, με αυτό το μεγάλο παρελθόν και τη νεανική, ανεπιτήδευτη φρεσκάδα στον ήχο τους. Συν – πλην 60, οι Cure μπορούν να περηφανεύονται ότι ανήκουν σ’ αυτήν την σπάνια κατηγορία. Και από χθες το βράδυ έχουν 30.000 φανς να το συνυπογράφουν. Ναι, με τον ίδιο γραφικό χαρακτήρα που εμφανιζόταν στο παιδικό σακίδιο η φράση «I would tell you that I loved you, if I thought that you would stay».
