Παντελής Κυραμαργιός: “Η μουσική είναι ο τρόπος μου να ισορροπώ μέσα στο σύμπαν”

Ο Παντελής Κυραμαργιός είναι μουσικός, συνθέτης, στιχουργός και οδοντίατρος, ασχολείται με την ποίηση, ενώ έχει γράψει και τρία διηγήματα-μουσικές ιστορίες, με την καλλιτεχνική κολεκτίβα “Πλέγμα“.

Οι περισσότεροι τον γνωρίσαμε στα πρώτα του βήματα με τις “Μέλισσες” και τον αγαπήσαμε ακόμα περισσότερο όταν ακούσαμε τα πιο “προσωπικά” του κομμάτια με τους “Πλέγμα”. Εμείς μιλήσαμε μαζί του για την ενδιαφέρουσα μουσική του πορεία, τις επιρροές του, αλλά και τη συμμετοχή του στο Φεστιβάλ Θάλασσας, τη Δευτέρα 29 Ιουλίου.

Παντελής Κυραμαργιός

To «κάθε δειλινό» είναι ένα ολοκαίνουργιο τραγούδι που φτιάξαμε με την Ευτυχία Μητρίτσα και το βίντεο κλιπ είναι στην πραγματικότητα ένα φωτογραφικό άλμπουμ από την παιδική μας ηλικία μέχρι σήμερα. Βλέποντάς το κανείς μπορεί εύκολα να διαπιστώσει ότι η μουσική έχει κεντρικό ρόλο στις ζωές και των δύο. Προσωπικά μεγάλωσα σε ένα σπίτι όπου το ράδιο ήταν πάντα ανοιχτό, οι γονείς μου αγόραζαν βινύλια και πολύ συχνά πηγαίναμε οικογενειακώς σε συναυλίες. Ο πατέρας μου έπαιζε φυσαρμόνικα και πλέον μπορώ να τον χαρακτηρίσω μελετητή του Ρεμπέτικου. Η πρώτη δική μου επαφή με μουσικό όργανο ήρθε σε ηλικία επτά ετών όταν ένα σοβιετικό πιάνο πήρε τη θέση του στο σαλόνι. Αργότερα, στα δεκατρία μου πήρα την πρώτη μου κιθάρα.

Νομίζω ότι πρόκειται για μία ενδοσκοπική περιπλάνηση, μια αναζήτηση ρόλου ίσως. Η μουσική είναι ο τρόπος μου να ισορροπώ μέσα στο σύμπαν. Με γοητεύει η συνδιαλλαγή των τεχνών γι’ αυτό και μου αρέσει να εκδίδω θεματικά άλμπουμ με διηγήματα, αφηγήσεις, τραγούδια και ζωγραφιές και να συνεργάζομαι με καλλιτέχνες από διαφορετικά πεδία.

Στο δημοτικό θυμάμαι να γράφω σε έκθεση με θέμα «τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω» ότι θέλω να γίνω οδοντίατρος. Δεν ξέρω αν και πόσο αυθόρμητα έβγαινε αυτή η απάντηση μιας και η μητέρα μου ήταν οδοντίατρος. Αυτό που μπορώ όμως με σιγουριά να πω είναι ότι ποτέ δεν θέλησα να σπουδάσω μουσική σε κάποιο πανεπιστήμιο ή να μελετήσω ένα όργανο ώστε να εξελιχθώ σε βιρτουόζο και να γίνω σολίστας ή κάτι τέτοιο. Κατάλαβα από την εφηβική ηλικία ότι η μουσική είναι για μένα η γλώσσα μετάδοσης συναισθημάτων και σκέψεων και είχα το όνειρο να γράφω τραγούδια. Δεν την φαντάστηκα όμως ποτέ ως το μέσο βιοπορισμού μου. Υπάρχουν άνθρωποι που δημιουργούν τέχνη γνήσια και ανόθευτα και ζουν από αυτήν. Μακάρι να μου συμβεί. Όμως είναι πραγματικά δύσκολο να το κάνεις χωρίς εκπτώσεις. Και στην παρούσα φάση θα ήθελα να τις αποφύγω.

Με αφορά το τραγούδι που σε κάνει να στρέφεις το βλέμμα προς τα μέσα. Αυτό που σε αποκαλύπτει, που σε γδύνει.

Με αφορά το τραγούδι που σε κάνει να στρέφεις το βλέμμα προς τα μέσα. Αυτό που σε αποκαλύπτει, που σε γδύνει. Το περήφανο. Που σε εκθέτει στον φόβο, στη θλίψη, στο σκοτάδι αλλά σε εξυψώνει πάνω απ’ αυτά και ξορκίζει το κακό. Που σε κάνει ικανότερο για την ευτυχία.

Οι κυριότερες επιρροές έρχονται μέσα από το σπίτι. Ρεμπέτικο τραγούδι, παράδοση, οι μεγάλοι μας συνθέτες και οι τραγουδοποιοί των δεκαετιών 80 και 90. Από εκεί και πέρα ανέλαβε δράση το σκληρό ροκ της εφηβείας, η ποπ που πάντα είχε τη μερίδα του λέοντος στα μέσα και η έθνικ που πάντα έφτανε στα αυτιά μου σαν κάτι εξωτικό και μακρινό αλλά ταυτόχρονα και σαν κάτι πολύ οικείο αλλά καλά κρυμμένο και ξεχασμένο.

«Το νησί της φαντασίας» αποτελείται από 12 τραγούδια για παιδιά που ερμηνεύουν οι Γιάννης Κότσιρας, Ελένη Τσαλιγοπούλου, Δημήτρης Ζερβουδάκης, Χρήστος Μάστορας (Μέλισσες), Αργύρης Μπακιρτζής (Χειμερινοί κολυμβητές), Μάρκος Κούμαρης (Locomondo), Βιολέτα Ίκαρη, Μαρία Παπαγεωργίου, Αγγελική Τουμπανάκη, Ναταλία Λαμπαδάκη, Αποστολης Μπαρμπαγιάννης (Ελληνοφρένεια) κι εγώ. Ήταν ιδέα της στιχουργού Σταυρούλας Παγώνα την οποία ευχαριστώ που μου εμπιστεύτηκε τα υπέροχα στιχάκια της για να τα ντύσω με μουσική. Στα παιδιά επιβάλλεται να προσφέρουμε το καλύτερο. Έχουν πολύ ισχυρά αισθητικά κριτήρια και διψούν για ερεθίσματα. Σφάλουμε αν θεωρούμε ότι υπολείπονται αναγκών ποιοτικής ψυχαγωγίας και η μη κάλυψή τους είναι λοβοτομή.

Όλοι παίρνουμε θέση με τα τραγούδια μας πάνω στα κοινωνικά και πολιτικά θέματα είτε συνειδητά είτε ασύνειδα.

Αξίζει να σημειωθεί ότι το «Λόγια ξένα» είναι σε μουσική και στίχους της Μάγδας Θεοσίδου με την οποία το τραγουδάμε παρέα. Οι άνθρωποι είμαστε πολιτικά όντα και αυτό εκ των πραγμάτων αποτυπώνεται στις δημιουργίες μας, στις συμπεριφορές μας, παντού. Δεν χρειάζεται να έχει ένα τραγούδι πολιτικό στίχο για να είναι πολιτικό. Είναι έτσι κι αλλιώς. Ακόμα και ένα ερωτικό τραγούδι έχει πάντα πολιτικές προεκτάσεις. Από τον τρόπο που μιλά για το άλλο φύλο, από την ευγένεια ή μη που αποπνέει ο στίχος και οι ήχοι που χρησιμοποιούνται, από την ενορχήστρωση. Ακόμα και το δηλωμένο απολιτίκ είναι μια βαθιά πολιτική στάση. Όλοι παίρνουμε θέση με τα τραγούδια μας πάνω στα κοινωνικά και πολιτικά θέματα είτε συνειδητά είτε ασύνειδα. Με τα συγκεκριμένα τραγούδια απλώς γίνεται πιο ξεκάθαρη η στάση.

Έχω τη χαρά να συμμετέχω για τρίτη χρονιά στο Φεστιβάλ Θάλασσας, σε αυτόν τον εμβληματικό χώρο. Στο Κερατσίνι ζω και εργάζομαι και στη Δραπετσώνα ζουν οι παιδικές μου αναμνήσεις από το σπίτι της γιαγιάς. Ξέρω λοιπόν καλά την αγωνία και τους κόπους των κατοίκων για να πάρουν στα χέρια τους το συγκεκριμένο κομμάτι της παραλίας και τη σημασία της νίκης τους. Έχει κάπως προσωπικό χαρακτήρα αυτή η συναυλία. Σαν να παίζω στην αυλή του σπιτιού μου για φίλους.

Θα ακούσετε τραγούδια από τα δύο προηγούμενα άλμπουμ, την «Αρετή» και το «Ως την άκρη της κλωστής» αλλά και καινούργια και ακυκλοφόρητα κομμάτια. Πέρα από τα δικά μου όμως θα προσπαθήσουμε να σμίξουμε την παράδοση με τα ακούσματα της εφηβείας μας. Η «Ζαχαρούλα» θα συναντήσει τους Prodigy και η «Ανδρονίκη» τους  Metallica. H πιο σημαντική στιγμή της βραδιάς θα είναι αναμφισβήτητα ο ερχομός στη σκηνή του σπουδαίου Γιάννη Κότσιρα που θα ερμηνεύσει αγαπημένα τραγούδια του από το ξεκίνημα της δικής του μεγάλης πορείας μέχρι τη συνάντησή μας στο τραγούδι «Δυο σπιθαμές».

Είμαι ευγνώμων για τη συμμετοχή του κ. Κότσιρα. Η μπάντα μας αποτελείται από εξαιρετικούς μουσικούς και στην παρέα μας θα είναι φυσικά η Αθηνά Κοντοδήμα αλλά και η Ευτυχία Μητρίτσα.

Η καλοκαιρινή περιοδεία του Παντελή Κυραμάργιου.

Παντού. Στο μετρό, σε πεζόδρομους, σε πλατείες, σε καφενεία, σε μουσικές σκηνές, σε θέατρα, με μεγάλη μπάντα, με μικρή, με έναν μουσικό ακόμα. Ποτέ όμως μόνος. Φέτος θα επισκεφτούμε την Αμοργό, τη Σύμη, τη Ρόδο, το Κυπαρίσσι Λακωνίας, την Ελαφόνησο, το Lake Party Τριχωνίδας και άλλα όμορφα μέρη.

Η Σύμη είναι ο τόπος μου. Την αγαπώ κι ας είναι υπεύθυνη για το επώνυμό μου! Δεν έχω ξαναπαίξει στο νησί. Έχω μεγάλη ανυπομονησία αλλά και άγχος. Με συγκινεί η ιδέα ότι οι μουσικές θα ακουμπήσουν το χώμα που περπάτησαν οι πρόγονοί μου.

Πέρα από τις καλοκαιρινές συναυλίες αυτό τον καιρό ηχογραφώ το καινούργιο υλικό και από Σεπτέμβρη θα ξεκινήσουν να κυκλοφορούν σιγά σιγά τα τραγούδια που θα αποτελέσουν το επόμενο άλμπουμ. Παράλληλα γράφω τραγούδια και για άλλους καλλιτέχνες είτε μόνος είτε σε συνεργασία με στιχουργούς. Γενικά είναι μία πολύ δημιουργική περίοδος.