Βασίλης Μπισμπίκης: Θα ήθελα να είμαι αναρχικός, αλλά δεν μπορώ

Τα μαρσαρίσματα από τα φορτηγά στην Αγίας Άννας – και στα γύρω κακοτράχαλα στενά – σε κάνουν να αισθάνεσαι πολύ μικρός. Αλλά ακολουθείς το παράδειγμα των αδέσποτων σκύλων που, ατρόμητοι, κυκλοφορούν ανάμεσα στις ρόδες τους. Κάποτε βλέπεις την ταμπέλα του Cartel, λευκή και με γραμματοσειρά που ξεχωρίζει από των γύρω μεταφορικών εταιριών. Ο Βασίλης Μπισμπίκης, εμφανίζεται πίσω από κάτι graffiti, ανοίγοντας την πόρτα. Χαμογελάει.

‘Eφτασε κι αυτός εδώ με την ψυχολογία του αδέσποτου σκύλου. Άφοβος και σκληραγωγημένος, αποφάσισε να ιδρύσει θέατρο κολεκτίβας στην άκρη του αθηναϊκού πουθενά (τον λέμε και Ελαιώνα). Πέρασαν πέντε χρόνια μέχρι να κάνει την επιτυχία που θα ζήλευαν όλα τα αστικά θέατρα του κέντρου. Γιατί ο Μπισμπίκης έκανε επιτυχία μέχρι και στο δικό τους κοινό: Τους καλοβαλμένους κυρίους και κυρίες που πάρκαραν τα ακριβά τους αυτοκίνητα Σάββατο βράδυ, ανάμεσα στις νταλίκες.

Τους τελευταίους μήνες, το τηλέφωνο του δεν σταμάτησε να χτυπάει. Τον καλούσαν επίμονα να σκηνοθετήσει κι εκτός της δικής του πιάτσας. Ενέδωσε. Γιατί εκτός από την επανάληψη του καθηλωτικού «Άνθρωποι και ποντίκια» και τη νέα πολυαναμενόμενη παραγωγή των «Κόκκινων φαναριών» στο Cartel, θα σκηνοθετήσει τον «Πατέρα» του Στρίντμπεργκ στο «Αποθήκη» σε μια πολύ προσωπική ανάγνωση. Άλλωστε, ο Βασίλης Μπισμπίκης θέλει να γίνει όσο πιο προσωπικός μπορεί.

Στην είσοδο του Cartel, στον Ελαιώνα.

Δεν την είχα φανταστεί κι ούτε την περίμενα. Με ξεπέρασε όλο αυτό. Θυμάμαι, πως στις πρόβες της παράστασης είχα ένα προαίσθημα πως κάτι ιδιαίτερο θα συνέβαινε. Έλεγα στα παιδιά πως «ή θα φάμε ντομάτες ή κάτι σοβαρό θα γίνει». Τελικά συνέβη το δεύτερο.

Σαν τρομερή δύναμη. Η επιτυχία μας ένωσε. Κι αυτό ήταν πολύ σημαντικό για την ομάδα, που θέλουμε να παραμείνει ομάδα, θέλουμε να δουλέψουμε και σε άλλα πράγματα, να φτιάξουμε έναν κώδικα, να προχωρήσουμε πιο θαρραλέα. Η επιτυχία μας προίκισε με προσμονή για τα επόμενα μας βήματα στον ίδιο δρόμο. Τουλάχιστον έχουμε βρει ένα σημείο αφετηρίας.

Είμαι σκληρός άνθρωπος. Είμαι φτιαγμένος από ατσάλι αλλά αισθάνομαι πως κάπως, από κάτω υπάρχει και τρυφερό χνούδι.

Ναι, μετράει περισσότερο μέσα μου γιατί το θέατρο ήταν το όνειρο μου. Δεν σκεφτόμουν ν’ ασχοληθώ με την τηλεόραση ή με τον κινηματογράφο – απλά προέκυψαν. Το θέατρο ήταν που με έβαλε σ’ αυτόν τον κόσμο. Επομένως, το γεγονός ότι λάβαμε αυτή την αποδοχή από τα σινάφι, από τους κριτικούς και κυρίως από το κοινό, ήταν μια δικαίωση. Ένιωσα μεγάλη συγκίνηση. Νομίζω πως η επιτυχία στο θέατρο στέκεται λίγο πιο ψηλά από κάθε άλλη διάκριση. Παρότι, πολύ πρόσφατα, είχαμε κάνει το σίριαλ «Η λέξη που δεν λες» για τον αυτισμό κι εκεί πάλι είχαμε ταρακουνήσει κάπως τα πράγματα.

Πιστεύω ότι κάνουμε λαϊκό θέατρο, θέατρο για όλους. Η, πρώτου επιπέδου, ανάγνωση στο έργο είναι τέτοια ώστε να την καταλαβαίνει και η… γιαγιά μου που δεν έχει ξαναδεί θέατρο κι ένας μυημένος στην τέχνη. Όσο για το αστικό κοινό που έφτασε ως εδώ – και ήταν σαφώς μια έκπληξη – λειτουργεί λίγο και η μόδα, η τάση. Γιατί είναι οξύμωρο να δεις εδώ, στο χωματόδρομο, μια κυρία που παρκάρει την Porsche της και φοράει γούνα και ψηλοτάκουνα, να ξαφνιάζεται από τον ανοίκειο χώρο και τελικά να μπαίνει να δει θέατρο στο παλιό συνεργείο. Οπωσδήποτε, είναι ενδιαφέρουσα αυτή η ζύμωση: Αυτός ο τακτοποιημένος κόσμος να δει ένα έργο για τους λούμπεν. Γιατί ο λαϊκός κόσμος έχει βιώσει το σύμπαν του «Άνθρωποι και ποντίκια». Ενώ ο αστός, πιθανώς, να μην είχε ποτέ επαφή με αυτή την πραγματικότητα που υπάρχει.

«Νομίζω πως η επιτυχία στο θέατρο στέκεται λίγο πιο ψηλά από κάθε άλλη διάκριση» παραδέχεται.

Είναι τεράστια η χαρά που αντέξαμε όλα αυτά τα χρόνια, που στο διάστημα που μεσολάβησε ψήθηκε μια κατάσταση, ωρίμασε και φτάσαμε κάπως στο αποτέλεσμα της περσινής σεζόν. Οπωσδήποτε, το «Άνθρωποι και ποντίκια» δεν είναι κατόρθωμα δικό μου∙ είναι γέννημα μιας τριβής που γεννήθηκε από όλους μας σ’ αυτό τον πολύ ιδιαίτερο χώρο, στην πολύ ιδιαίτερη τοποθεσία. Και τα έργα που επιλέγουμε πηγάζουν από το παλμό του χώρου και του τόπου, αυτής της μικροαστικής κατάστασης. Αντλούμε κυριολεκτικά από αυτόν. Ας πούμε, τα κοστούμια στους «Ανθρώπους και ποντίκια» ήταν στολές εργασίας των ανθρώπων που δουλεύουν εδώ γύρω – μας τα έδωσαν κι εμείς τους τα αντικαταστήσαμε με καινούργια. Μέχρι και τα κοστούμια, λοιπόν, είχαν φορεθεί, είχαν εμπειρίες επιβίωσης πάνω τους. Τα σκηνικά αντικείμενα μας τα παραχώρησαν μάντρες ανακύκλωσης. Είναι πραγματικά υλικά, μιας πραγματικής ζωής.

Από πολύ σκληρά υλικά. Νομίζω, είμαι σκληρός άνθρωπος. Είμαι φτιαγμένος από ατσάλι αλλά αισθάνομαι πως κάπως, από κάτω υπάρχει και τρυφερό χνούδι.

Έχω ζήσει στο περιθώριο, είναι ένας κόσμος που τον γνωρίζω καλά.

Έχω περάσει πολύ δύσκολα στη ζωή μου. Έχω βιώματα πολύ έντονα που εξηγούν την προσήλωση μου σε έργα περιθωρίου. Έχω ζήσει στο περιθώριο, είναι ένας κόσμος που τον γνωρίζω καλά. Και συνάμα, θαυμάζω αυτούς τους ανθρώπους που επιβιώνουν κατ’ αυτόν τον τρόπο, τους αγαπάω και θέλω να τους δικαιώνω.

Δεν πρόκειται να σου πω.

Πολιτικά ενεργός ο Βασίλης Μπισμπίκης θεωρεί πως «η κρίση χρειαζόταν μια αντίστοιχη καλλιτεχνική δυναμική κι εγώ ήθελα να συμβάλλω σε αυτό. Να κάνουμε τέχνη εξίσου δυναμική με το ερέθισμα».

Δεν έχω κάνει ποτέ μεγάλα όνειρα. Στο θέατρο μπήκα τυχαία στα 24 μου χρόνια. Με παρότρυνε ο Τάσος Ρούσσος, τότε ως διευθυντής της δραματικής σχολής του Εθνικού. Με είδε σε μια ερασιτεχνική παράσταση και μου είπε να κάνω αίτηση στη δραματική. Όμως, επειδή δεν είχα πάρει πτυχίο Λυκείου, δεν μπορούσα να συμμετέχω στη διαδικασία κι έτσι πήγα στην πιο οικονομική σχολή που υπήρχε, χωρίς την προϋπόθεση της αποφοίτησης από Λύκειο. Έκτοτε, λοιπόν, δεν έκανα μεγάλα όνειρα. Απλώς το τελευταίο διάστημα συνειδητοποιώ πως ό,τι κάνω, είναι η εκπλήρωση ενός ονείρου. Το όνειρο μου πραγματοποιείται τώρα που μιλάμε: Το Cartel έχει αρχίσει να αφορά και να κάνει παραστάσεις που ασκούν επιρροή.

Το οραματιζόμουν. Ήθελα να συμβεί κάτι καλό εδώ μέσα. Η κρίση με ενεργοποίησε για να δημιουργήσουμε μια ομάδα ανθρώπων που θα καταπιαστεί με το κοινωνικο-πολιτικό θέατρο. Αισθανόμουν, δηλαδή, πως η κρίση χρειαζόταν μια αντίστοιχη καλλιτεχνική δυναμική κι εγώ ήθελα να συμβάλλω σε αυτό. Να κάνουμε τέχνη εξίσου δυναμική με το ερέθισμα. Γιατί, πια, δεν είχαμε καμιά δικαιολογία του τύπου πως «η γενιά μας δεν είχε λόγους ν’ αντιδράσει, να διαμορφώσει λόγο, να ενεργοποιηθεί». Και με λύπη διαπιστώνω πως ούτε και τώρα αξιοποιούμε αυτό το ερέθισμα, δεν μαθαίνουμε, δεν δημιουργούμε από αυτό.

Το τελευταίο διάστημα συνειδητοποιώ πως ό,τι κάνω, είναι η εκπλήρωση ενός ονείρου. Το όνειρο μου πραγματοποιείται τώρα που μιλάμε

Ναι, μεσολάβησε και η προσωπική μου αντίληψη για τα πράγματα. Από μικρός ήμουν πολιτικά ενεργός και κοινωνικά ευαίσθητος.

Προσπαθώ πολύ να είμαι Αριστερός. Για να μην κάτι πιο πομπώδες∙ να μην μιλήσω για αναρχία κτλ.

Ναι.

Η ανιδιοτέλεια. Δεν δηλώνω ότι είμαι αναρχικός. Θα ήθελα αλλά δεν μπορώ. Η αναρχία είναι πολύ μεγάλη κατάκτηση. Απαιτεί μεγάλη πνευματικότητα και ωρίμανση από το άτομο.

Σαφώς. Αλλά, μιλώ για, επί της ουσίας αναρχικούς, με συνείδηση και θέση. Όχι χούλιγκανς. Γιατί τα έχουμε μπερδέψει στις μέρες μας.

Ο Βασίλης Μπισμπίκης δηλώνει γοητευμένος από τον κόσμο του περιθωρίου.

Ναι, αλλά όχι με έναν τρόπο επικαιρότητας. Δεν είναι τα «Φανάρια» ένα ανέβασμα-φόρος τιμής στον Ζακ Κωστόπουλο. Παρότι, είχα γνωρίσει τον Ζακ γιατί ήμασταν συμφοιτητές στη σχολή. Σε κάθε περίπτωση, η αφετηρία μου είναι εσωτερική – όπως και σε όλες τις προηγούμενες περιπτώσεις. Ο κόσμος των τραβεστί μου προκαλεί μια φοβερή έλξη. Τους θαυμάζω πάρα πολύ για το θάρρος που έχουν να κάνουν αυτό που κάνουν. Τους θαυμάζω που δεν φοβούνται να εκτεθούν μ’ έναν τρόπο που ο καθένας θα φοβόταν. Την ίδια ώρα, το σύμπαν των μπουρδέλων, των ιερόδουλων, των κωλόμπαρων, της βίζιτας, του δρόμου, είναι μια εικόνα που λατρεύω. Δεν μπορώ να μην σκέφτομαι πως όλοι αυτοί οι άνθρωποι έχουν οδηγηθεί για κάποιο λόγο σ’ αυτό το σημείο της ζωής. Αναγκάζονται να ζήσουν έτσι. Δηλαδή, τι να κάνει μια transsexual πέραν από πιάτσα ή σόου αφού η κοινωνία τις έχει φτυσμένες στο φουλ; Πως θα επιβιώσει; Πάνω σ’ όλους αυτούς τους ανθρώπους, στις trans, στα πρεζάκια, στους αστέγους βλέπω προδομένα όνειρα. Και γι’ αυτό θέλω να τους γνωρίσω. Το έχω κάνει, εν πολλοίς, έχω γνωρίσει πολύ τέτοιο κόσμο. Με απασχολούν οι άνθρωποι που έχουν ξεπεράσει κάποια όρια.

Όχι, είμαι ιδιαίτερη περίπτωση. Ακόμα και στην ‘ντέκα’ μου δεν ένιωσα έτσι. Ήθελα και το έκανα. Δεν τα έβαλα ποτέ με την κοινωνία. Με το κράτος μπορεί, με την κοινωνία, όχι.

Προσπαθώ πολύ να είμαι Αριστερός.

Είμαι, εντελώς, εντός συστήματος. Όσο κι αν το Cartel προσπαθεί να λειτουργήσει με πρότυπα κολλεκτίβας, όσο κι αν υπάρχει ισοτιμία στον τρόπο λειτουργίας του, όσο κι αν είμαστε στις παρυφές της θεατρικής πραγματικότητας στην Αθήνα. Γιατί από την άλλη, υπάρχει και το αφεντικό που είμαι εγώ. Οπότε αυτοαναιρούμαι ακαριαία.

Για την ώρα είναι εσωτερικής κατανάλωσης αναζήτηση. Ψάχνουμε, πράγματι, κάποιους χώρους αλλά δεν έχουμε βρει ακόμα κάτι που να μας ικανοποιεί. Η σκέψη υπάρχει, θέλουμε να παραμείνουμε στην περιοχή απλώς με καλύτερες προϋποθέσεις, χωρίς το Cartel να χάσει την ταυτότητα του.

Μετά τη σαρωτική επιτυχία του «Ανθρωποι και Ποντίκια» τονίζει πως «δεν είμαι κυνηγός της επιτυχίας. Θέλω να αποστασιοποιούμαι».

Δεν θέλω να με βαρύνει αυτή η ιδιότητα. Δεν θέλω να περιφέρομαι σαν φιλοξενούμενος σκηνοθέτης – και το λέω αυτό γιατί με ζητούν συνέχεια τώρα που είμαι λουσμένος στην αστερόσκονη. Όμως δεν είμαι σκηνοθέτης. Είμαι ηθοποιός. Σκηνοθετώ μέσα στο Cartel, έτσι όπως γουστάρω να το κάνω. Οπότε δεν νομίζω ότι θα μπαινοβγαίνω εύκολα γιατί στα άλλα θέατρα υπάρχουν άλλοι κανόνες, υπάρχουν άλλα αφεντικά, με χρόνους που τρέχουν κι αυτό με πιέζει. Θέλω να δημιουργώ με ελευθερία και αυτό δεν μπορεί να γίνει εύκολα εκτός Cartel. Άσε που δεν θέλω να σκηνοθετώ συνέχεια. Θέλω να ζω μέσα στο κομμάτι του ηθοποιού. Μου αρέσει να ζω το θέατρο παίζοντας.

Έχει πλάκα, σου δίνει επιβεβαίωση. Δεν με αγχώνει. Εξάλλου, πιστεύω ότι σύντομα θα κάνω μια φοβερή αποτυχία και θα καταλαγιάσει όλο αυτό. Δεν είμαι κυνηγός της επιτυχίας. Θέλω να αποστασιοποιούμαι.

Θέλω να δημιουργώ με ελευθερία κι αυτό δεν μπορεί να γίνει εύκολα εκτός Cartel.

Αν ήθελα απλώς περισσότερα χρήματα, θα έκανα τηλεόραση. Ειδικά μετά τη «Λέξη που δεν λες» απορρίπτω κάθε χρόνο προτάσεις. Δεν είναι αυτή η προτεραιότητα μου – τη στιγμή βεβαίως που μπορώ να ζω αξιοπρεπώς από το Cartel. Γιατί αν αντιμετωπίσω οικονομικό πρόβλημα θα κάνω ό,τι χρειαστεί. Και στην τηλεόραση και σε καθημερινά σίριαλ.

Ναι, έχω παίξει σε τρία καθημερινά σίριαλ.

Όχι, αλλά θα το ξανάκανα αν χρειαζόταν. Το προτιμώ από το να δουλέψω οικοδομή.

Όσο ασχολούμαι με το θέατρο, όχι. Πιο πριν είχα δουλέψει ως σιδεράς, κρεοπώλης, σοβατζής, μπάρμαν, υδραυλικός, πορτιέρης…

Όχι και γι’ αυτό και δεν έμεινα πολύ. Βαριόμουν. Βαριέμαι πολύ εύκολα. Στο θέατρο έμεινα γιατί υπάρχει αυτή η διαρκής ανανέωση.

Για πρώτη φορά φέτος βγαίνει εκτός Cartel και σκηνοθετεί στο θέατρο Αποθήκη.

Προσπαθώ να μην αλλάξω. Προσπαθώ να παραμείνω ρομαντικός – παρότι από τη στιγμή που είμαι επαγγελματίας ο ρομαντισμός αλλοιώνεται. Ωστόσο, συνέχεια επιστρέφω στη βάση μου. Κι ίσως ένας από τους λόγους που έφτιαξα το Cartel να είναι κι αυτός: Η χαρά του παιχνιδιού, χωρίς επαγγελματικά πλαίσια. Σαν να είμαι ακόμα στη γειτονιά και να στήνω παραστάσεις Καραγκιόζη.

Ναι! Παραστάσεις Καραγκιόζη, παραστάσεις τσίρκου και ό,τι τρέλα μπορείς να φανταστείς. Ήμουν κανονικός σκηνοθέτης για τα παιδιά της γειτονιάς στο Λουτράκι. Τους έβαζα να πατούν γυαλιά, να φτιάχνουν μαστίγια – επηρεασμένοι από το τσίρκο που ερχόταν στην πόλη κάθε καλοκαίρι. Βάζαμε και εισιτήριο.

Υπήρχε αλλά χωρίς σοβαρές προθέσεις. Εκείνη την περίοδο δούλευα στο καζίνο σαν κρουπιέρης. Μου ήταν πολύ δυσάρεστη αυτή η δουλειά, γι’ αυτό και την παράτησα και πήγα στο θέατρο.

Δεν θέλω να περιφέρομαι σαν φιλοξενούμενος σκηνοθέτης – και το λέω αυτό γιατί με ζητούν συνέχεια  τώρα που είμαι λουσμένος στην αστερόσκονη

Δεν ξέρω αν με βοήθησε το θέατρο. Σίγουρα με βοήθησαν τα κείμενα με τα οποία ήρθα σε επαφή. Η λογοτεχνία, η ποίηση – κυρίως η ποίηση – με ηρέμησε. Βρήκα πολλές φορές αποκούμπι, πολλές φορές με πήγε μπροστά σαν άνθρωπο.

Πολύ. Παρορμητικός, υπερκινητικός και επιφανειακά εξωστρεφής – γιατί έχω πολλά κλειστά παράθυρα.

Θεωρεί πως «Ένας θεατής θα μετακινηθεί πιο εύκολα αν δει κάτι σοκαριστικό».

Όχι δεν είμαι από αυτούς που μπαίνουν σε… κατάσταση. Ίσα – ίσα που είμαι παρών, έχω πολύ ενεργοποιημένο τον εσωτερικό μου παρατηρητή. Τώρα, αν πιω ένα ποτάκι σε καμιά παράσταση, το κάνω προς όφελος του ρεαλισμού!

Ρεαλιστικό θέατρο έκανα και πριν συνεργαστώ με το Γιάννη Οικονομίδη. Κι αυτό γιατί πίστευα και πιστεύω στο σοκ στο θέατρο. Πιστεύω ότι η βία μπορεί να πετύχει τη μεταστροφή μιας κατάστασης. Η βία είναι ο δυναμίτης της Ιστορίας, χωρίς βία δεν αλλάζει κάτι. Προφανώς και δεν μιλώ για την έκφραση μιας άκρατης βίας, αλλά για μια επαναστατική κατάσταση. Το ίδιο συμβαίνει και στο θέατρο. Ένας θεατής θα μετακινηθεί πιο εύκολα αν δει κάτι σοκαριστικό. Αυτόν τον καιρό, η καλλιτεχνική γλώσσα μου θέλω να συνομιλεί με το σοκ. Αργότερα, μπορεί να πάψει αυτή η ανάγκη.

Μετά από έξι μήνες πρόβες και γυρίσματα προφανώς κι έκλεψα πράγματα που ξεκλειδώνουν καλύτερα τον ηθοποιό. Είμαι επηρεασμένος από τον Οικονομίδη, όχι τόσο σε σχέση με τη φόρμα του, αλλά σε σχέση με τον τρόπο που δουλεύει με τους ηθοποιούς. Πάντως, θεωρώ πως ο Οικονομίδης – μέσα από το «Στέλλα κοιμήσου» – έκανε τομή στο ελληνικό θέατρο.

Αν ήθελα περισσότερα χρήματα, θα έκανα τηλεόραση

Δεν γίνεται ρεαλιστικό θέατρο από τον καθένα. Είναι μια κατάσταση ιδιοσυγκρασίας, δεν αντιγράφεται. Ή το έχεις ή δεν το έχεις. Είναι σαν να λέμε ότι ο Πικάσο ζωγραφίζει με έναν τρόπο και μπορεί ο καθένας να τον αναπαράγει. Προφανώς και δεν γίνεται αυτό. Τα έργα πρέπει να διαβάζουν τον δημιουργό, όχι το ανάποδο. Όσο πιο προσωπικός γίνεται κανείς, τόσο καλύτερα.

Ως θιασώτης της δουλειάς του Γιάννη Οικονομίδη, σημειώνει πως «δεν γίνεται ρεαλιστικό θέατρο από τον καθένα. Είναι μια κατάσταση ιδιοσυγκρασίας, δεν αντιγράφεται».

Όλα έχουν επιλεγεί μέσα από μια ιδιαίτερη διαδικασία. Δεν επιλέγω τα έργα ως δραματουργίες, αλλά τα επιλέγω ως εκφραστές μιας θεματολογίας που με απασχολεί. Δεν ψάχνω έργα, ψάχνω θέματα μέσα μου. Κάπως έτσι πρότεινα και στον Τάσο Ιορδανίδη και τη Μαρίνα Ασλάνογλου να κάνουμε τον «Πατέρα» γιατί στη φάση αυτή ήθελα να μιλήσω για την πατρότητα, για το γάμο. Γιατί κι εγώ είμαι πατέρας, είμαι χρόνια παντρεμένος. Όπως επέλεξα και τα «Ποντίκια» γιατί με απασχολούσε πολύ έντονα το κεφάλαιο της φιλίας. Από εκεί και πέρα, το κάθε έργο είναι ένα όχημα, αφού τα έργα που δουλεύω ξαναγράφονται. Είναι χαρακτηριστικό πως στον «Πατέρα» δεν έχει μείνει ούτε μια λέξη από Στρίντμπεργκ.

Μάλλον γιατί δεν ασχολείσαι με το lifestyle. Όταν έκανα τηλεόραση, μόνο για τα προσωπικά μου με ρωτούσαν.

Όχι, καθόλου. Ρωτούν και απαντώ.

Πιστεύω στο σοκ στο θέατρο. Πιστεύω ότι η βία μπορεί να πετύχει τη μεταστροφή μιας κατάστασης

Πριν από 6.5 χρόνια. Έχω ένα γιο. Πάντα ήθελα να γίνω πατέρας. Είναι μεγάλη ευτυχία. Νομίζω ότι είμαι καλός πατέρας, αλλά θα δείξει.

Δεν μου έχουν μείνει τραύματα που θα με απέτρεπαν από την πατρότητα. Θα ήταν λάθος. Άσε που, πλέον, έχω εκτιμήσει τις δυσκολίες που πέρασα. Κι αν ξαναγύριζα το χρόνο πίσω, δεν θα είχα πρόβλημα να τις ξαναζήσω. Δεν έχω μετανιώσει για τίποτα. Όλα με ατσάλωσαν.