Eric Burdon: Το ψάξιμο στο δισκάδικο είναι ένα μαγικό ταξίδι

Μπορεί να είσαι φαν των Animals και να βρίσκεις αφορμές συνεχώς να ακούς τα αναλοίωτα στον χρόνο  τραγούδια τους. Να έχεις ζήσει μεγάλες στιγμές των War, να πιστεύεις στο ροκ και στην διαχρονική του αξία. Να δυναμώνεις για να ακούσεις τη φωνή. Αλλά αξίζει να θαυμάζεις και κάτι πολύ σημαντικο ακόμη στον Eric Burton, την ένταση με την οποία ζει τη στιγμή και το σήμερα. Το δημιουργικό παρόν του. Αυτό που τον φέρνει στις 27 του μήνα για τη συναυλία του στο Ηρώδειο. Όπου το κοινό θα ζήσει μαζί του ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας του ροκ. «Θα είναι μια πολύ ιδιαίτερη, ξεχωριστή στιγμη για εμένα αυτή η βραδιά», λέει λίγες μέρες πριν το λάιβ.

«Η ζωή η ίδια λέει, το να την ζω» απαντάει απλά όταν τον ρωτάω για τις ασχολίες του τον τελευταίο καιρό.

«Η αγάπη. Η χωρίς όρους αγάπη με κρατάει ζωντανό μέσα σε μια ζωηρή καθημερινότητα. Οι φαν μου. Το να  γράφω το βιβλίο μου. Η ροή των αναμνήσεων, των σκέψεων, των ιδεών που συνεχώς σημειώνω στα πολλά σημειωματάριά μου. Η ανάγκη μου, η συνεχής ανάγκη να γράφω καινούργια πράγματα, καινούργια τραγούδια. Τα καθημερινά πράγματα, τα τρέχοντα, οι ειδήσεις. Ω ναι, μ’ αυτά ασχολούμαι πολύ και είμαι σε ετοιμότητα. Παρακολουθώ τα όσα συμβαίνουν στον κόσμο. Ποιοι είμαστε; Τι κάνουμε εδώ; Πού πάμε;»

Είναι πολύ πιθανό να τον συναντήσετε κάποια στιγμή στους δρόμους της Αθήνας. Με τη σύζυγο του, την Μαριάνα Προεστού να βαδίζουν κάπου στο Μοναστηράκι, να ξεκλειώδουν τα μυστικά της πολης. Αγαπάει την Ελλάδα, ταξιδεύει, την γνωρίζει από κοντά. Εχει φίλους εδώ, πολλούς. Εμπνέεται από την Ελλάδα.

«Ο καλλιτέχνης είναι ένας καθρέφτης του κόσμου μέσα στον οποίο ζει. Από τα πρώτα χρόνια, από τις πρώτες ου αναμνήσεις, θυμάμαι τον εαυτό μου να ασχολείται με την μουσική, το γράψιμο, την ζωγραφική, την τέχνη του να ακούς και να συζητάς, την τέχνη να παρατηρείς τα πράγματα. Όλοι το κάνουμε ο καθένας με τον τρόπο του – στην δική μου ζωή, αυτό βρίσκεται στην καθημερινότητά μου.

Φωνή της μεγάλης «βρετανικής εισβολής» του ροκ στην Αμερική των ’60s, επηρέασε βαθειά ό,τι ακολούθησε και κατέγραψε στη συνείδηση του κόσμου μέσα στα χρόνια, μερικά από τα πιο εβληματικά τραγούδια. The House of the Rising Sun, Don’ t Let Me Be Misunderstood, It’s my Life, We gotta get out of this place… και αλλα πολλά, που αντέχουν στα «τεστ» κάθε εποχής.

«Δεν πιστεύω ότι η νοσταλγία συνδέεται στενά με την γενιά μου, ή την επόμενη γενιά, ή την προηγούμενη, ή εκείνη που θα ακολουθήσει. Κάθε γενιά στον πλανήτη επάνω έχει την δική της σύνδεση με την προηγούμενη γενιά που την θυμάται και αν μείνεις εκεί, αυτό γίνεται νοσταλγία. Δεν πιστεύω ότι είναι κατ’ ανάγκη άσχημο πράγμα αυτό, αλλά είναι ένας τρόπος, μια ανθρώπινη συπεριφορά με την οποία ζούμε. Είναι φυσικό. Αν άκουσες κάτι που σου άρεσε στα 10, στα 11, στα 15 σου χρόνια, αυτό τείνει να μείνει μαζί σου για την υπόλοιπη ζωή σου. Συμβαίνει σε εμένα, συμβαίνει σε πόλλούς ανθρώπους που ξέρω και μεγαλώσαμε μαζί. Ίσως οι άνθρωποι αλλάζουν μέσα στα τελευταία χρόνια και σίγουρα οι αλλαγές που έχουν συμβεί είναι χωρίς προηγούμενο. Όλοι έχουν αλλάξει, το ίδιο και εγώ. Και μερικές φορές μου είναι δύσκολο να εκφραστώ σε ανθρώπους που έχουν μεγαλώσει στη νέα χιλιετία, απλά δεν έχουμε το ίδιο πλαίσιο αναφορών…»

«Πιστεύω ότι είναι πάντως σπουδαίο που μπορούμε να έχουμε πρόσβαση τώρα σε τόση πολλή μουσική. Παλιά παρακαλούσα, ικέτευα έναν γείτονά μας ναυτικό, που ταξίδευε πολύ  να μου φέρνει δίσκους από τις Ηνωμένες Πολιτείες… όταν σήμερα μπορεί κανείς να ακούσει τη μουσική που θέλει από όπου και αν βρίσκεται στον κόσμο με ένα απλό κλικ.

Υπήρχε ωστόσο, κάτι πολύ ξεχωριστό, ιδιαίτερο στο να πηγαίνεις στο δισκάδικο και να ψάχνεις στα ράφια με τους δίσκους. Ηταν ένα μαγικό ταξίδι ανακάλυψης. Μια τελετουργία στο να εντοπίσεις κρυμμένους θησαυρούς, που δεν είχες καν ακούσει και να τους μοιραστείς με τους φίλους σου. Γύρω από ένα πικάπ και όχι μέσα από το messenger.  Το πραγματικό νόημα του «η μουσική μας φέρνει κοντά». Υποθέτω ότι και αυτή η γενιά μπορεί να νοιώθει το ίδιο, απλά μέσα από ένα διαφορετικό μέσο».