Μαίρη Μηνά – ηθοποιός

Και αργότερα, στην ενήλικη ζωή μου, αισθανόμουν πως τα πράγματα εξαντλούνται σχετικά γρήγορα και έπρεπε πάντα να κοπιάζω για να διατηρώ το ενδιαφέρον μου ζωντανό. Το θέατρο είναι από τα λίγα πράγματα που το αισθάνομαι αβίαστα ανεξάντλητο. Ακόμη και οι δυσκολίες του, που μπορεί να είναι ακραίες, μπορεί να σε τσακίσουν – ακόμη και αυτές (παραδόξως) – εντέλει λειτουργούν ανατροφοδοτικά και όχι ανασταλτικά.

όπως ο Αργύρης Ξάφης και η Αμαλία Μουτούση, η Ιώ Βουλγαράκη και ο Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης, καθώς και η ομάδα από τη σχολή που πλέον η σχέση μας είναι σχέση συγγένειας. Είναι αδέρφια! Κι έχω τη χαρά να ξαναβρεθώ μαζί τους και σκηνικά σε μια παράσταση που θα ανεβεί μετά το Πάσχα στο Skrow, το «Έτσι πεθαίνουμε» σε σκηνοθεσία Αργύρη Ξάφη.

Το θέατρο προέκυψε ως μια επιπλέον εκπαίδευση, μιας και ήθελα να ασχοληθώ με την δραματοθεραπεία. Τελικά με κέρδισε. Με κέρδισε αυτή η δυνατότητα για άμεση εμπλοκή που σου προσφέρει το θέατρο.

συνειδητοποίησα την υπερβατική διάσταση της συλλογικότητας. Οι άνθρωποι αποκτούν φοβερή δύναμη και μπορούν να γίνουν ποιητές και θαυματοποιοί, όταν συναντιούνται ουσιαστικά και κοπιάζουν για έναν κοινό στόχο.

αντιθέτως αισθάνομαι τυχερή που, αν και παρορμητικά, πήρα την απόφαση ν’ αλλάξω επαγγελματικό προσανατολισμό. Καμιά φορά, βέβαια, αναρωτιέμαι ποια θα ήμουν σήμερα, αν είχα επιλέξει την άλλη οδό. Σαν παιχνίδι το σκέφτομαι περισσότερο, σαν να φτιάχνω νοερά ένα παράλληλο σύμπαν και να προβάλλω μια εκδοχή του εαυτού μου μέσα σ’ αυτό.

Προσωπικά, έχω το αίσθημα ότι, μονίμως, κάτι ακονίζεται. Άλλοτε φωτεινό, άλλοτε σκοτεινό, αλλά πάντα κάτι βρίσκεται σε εγρήγορση.

και τρέφω μεγάλη ευγνωμοσύνη στην Ελένη Σκότη και την ομάδα Νάμα για την εμπιστοσύνη που μου έδειξε. Όμως, τίποτα δεν σταματά εκεί. Δεν είναι μόνο οι ρόλοι που προωθούν έναν ηθοποιό αλλά γενικά το πώς φέρει τον εαυτό του στη διαδικασία της πρόβας, πώς συνομιλεί, πώς συνεργάζεται, πώς συνδέεται. Έτσι προσπαθώ – σε κάθε τι που κάνω – να παραμένω ανοιχτή και διαθέσιμη. Άλλοτε τα καταφέρνω, άλλοτε αποτυγχάνω παταγωδώς, αλλά αυτή είναι και η γοητεία.

Φυσικά, μπορείς να προωθείς ευκολότερα το έργο σου, αλλά τα ζητούμενα παραμένουν άλλα. Ζητούμενα που απαιτούν ιδρώτα, επιμονή, άνοιγμα και αντοχή και σίγουρα μηδαμινό εφησυχασμό.

και τον υπέροχο αυτόν θίασο που έχει επιλέξει. Είμαι πολύ περίεργη να βουτήξουμε σε αυτό το υλικό να δούμε τι θα αναδυθεί. Με τρομάζει και με διεγείρει ταυτόχρονα.

που παθιάζονται με τη δουλειά τους και που προσπαθούν να επικοινωνήσουν τις ευαισθησίες και τις ανησυχίες τους με ρίσκο και φλόγα αλλά και με φροντίδα και ευγένεια.

Θα ήθελα πολύ να δω από κοντά και εκ των έσω, πώς ασκείται το επάγγελμά μας έξω, με διαφορετικές, ίσως πιο ανθρώπινες συνθήκες, που δυστυχώς εδώ ακόμα δεν έχουμε κατορθώσει να εδραιώσουμε.

Προτιμώ το δεύτερο, γιατί δεν με καθιστά άλογο κούρσας, αλλά άνθρωπο με ελαττώματα και αδυναμίες. Μου πήρε καιρό να αντιληφθώ πραγματικά την ομορφιά σε αυτό.

Άλλες, πάλι, φορές το είδωλο απέναντι, μου κάνει τη χάρη και συμβαδίζει περισσότερο με την εσωτερική μου διάθεση. Πάντως, έχει ενδιαφέρον να παρατηρώ σαν τρίτο μάτι και με χιούμορ τη σχιζοφρενική αυτή σχέση με την αυτό-εικόνα.

το διάβασμα, τη μουσική, τα πειράγματα, το σπιτικό φαγητό, τις βόλτες, και τις μουντές μέρες μια καλή ταινία ή μια κακή ταινία με παγωτό, χάδια και χουχούλιασμα.