ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Άλκις Κούρκουλος: Αισθάνομαι ότι δεν προλαβαίνω. Μην με ρωτήσεις τι, δεν ξέρω

Στη ζωή του Αλκη Κούρκουλου τα πάντα είναι σε εκκρεμότητα. Κι αυτό συμβαίνει, όπως λέει, επειδή είναι ένας άνθρωπος που θέλει να γίνει καλύτερος.

Στέλλα Χαραμή | 03.10.2019 ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΕΛΙΝΑ ΓΙΟΥΝΑΝΛΗ

Ζεστό, φθινοπωρινό απόγευμα. Η πρόβα για το «Art» έχει ξεκινήσει στην άδεια πλατεία του Μικρού Παλλάς, αφού προηγουμένως ο Θοδωρής Αθερίδης και ο Μιχάλης Οικονόμου έχουν περάσει από το καμαρίνι του για να πουν την καλησπέρα τους – ο καθένας με τον, απολύτως, προσωπικό και, απολύτως, κωμικό τρόπο. Ο Άλκις Κούρκουλος, συνηθισμένος, μάλλον, από τα καμώματα τους, συνεχίζει απτόητος τη συζήτηση.

Κοιτάζει ασυναίσθητα πότε στον καθρέφτη – όπου ένα παλιό σημείωμα εύχεται «καλή επιτυχία» και πότε στο κενό, σαν να αποφεύγει να κοιτάξει ευθέως τη συνομιλήτρια που του θέτει… ενοχλητικές ερωτήσεις. ‘Διαμαρτύρεται’ για τα απανωτά follow up στις δηλώσεις του αλλά δεν διστάζει στιγμή να τα επανατροφοδοτήσει. Παρότι πήρε κάμποση ώρα για να ξεκλειδώσει τον μηχανισμό των προσωπικών εξομολογήσεων.

Αλλά, ο Άλκις Κούρκουλος παραδέχεται ότι είναι ένα πλάσμα που βασανίζεται από αντιφάσεις. Μοναχικός αλλά και συντροφικός, λογικός μα και συναισθηματικός, άλλοτε βαρύς κι άλλοτε ενθουσιώδης, παιδί στην ψυχή αλλά με γκρίζα μαλλιά στους κροτάφους.

Αν τον παρακολουθήσεις στο «Art» που συνεχίζει φέτος για δεύτερη χρονιά, θα συνειδητοποιήσεις ότι έχει δανείσει πολύ από τον εαυτό του στον ήρωα του, τον Μαρκ. «Του έχω προσθέσει πολλά δικά μου στοιχεία. Έτσι κι αλλιώς όμως, είναι ενδιαφέρων τύπος γιατί ενώ έχει μια κρυμμένη ευαισθησία δεν έχει βρει τρόπους να την επικοινωνήσει. Πίσω από αυτή την έκρηξη, κρύβεται ένα μικρό παιδί» λέει. Όπως και για τον Μαρκ, έτσι και για τον Άλκι Κούρκουλο η τέχνη ήταν το άλλοθι για να γνωρίσει καλύτερα τον εαυτό του. Κι ακόμη προσπαθεί.

“Αrt” στο θέατρο, “Λόγω τιμής” στην τηλεόραση, το διπλό χτύπημα του Άλκι Κούρκουλου, φέτος.

Και στις δύο φετινές επαγγελματικές σου δραστηριότητες, τόσο στο «Art» όσο και στο «Λόγω τιμής», οι ήρωες σου αναθεωρούν τη ζωή τους, μ’ έναν τρόπο. Το συνηθίζεις κι εσύ αυτό;

Φέτος, κλείνω – πρώτα ο Θεός – 30 χρόνια στη σκηνή. Είναι πολλά. Συνεπώς, ρίχνω που και που ματιές πίσω, αλλά αυτό που με απασχολεί πολύ περισσότερο είναι να κοιτάζω μπροστά. Και δεν αναφέρομαι μόνο στη δουλειά αλλά και στην προσωπική μου ζωή.

Έχεις στόχους για το μέλλον;

Προσπαθώ να βάζω στόχους για να κινητοποιούμαι.

Παραμένω ρομαντικός

Τι θυμάσαι από τον εαυτό σου όταν άρχιζες τα γυρίσματα στο «Λόγω τιμής», 23 χρόνια πριν;

Είχα κάνει ήδη κινηματογράφο και προερχόμουν από μια μεγάλη επιτυχία στην τηλεόραση, την «Αναστασία». Θυμάμαι τον ενθουσιασμό μου, όταν η Μιρέλλα Παπαοικονόμου μου έδωσε το σενάριο και της είπα «πάμε να το κάνουμε». Γιατί την είχα ταλαιπωρήσει πολύ στην «Αναστασία». Και, ομολογώ πως, οφείλω πολλά στη Μιρέλλα. Επέμενε πάρα πολύ ν’ αναλάβω το ρόλο του γιου στην «Αναστασία», χωρίς να έχει κανένα κέρδος. Και είχε δίκιο.

Το ξανασμίξιμο στο «Λόγω τιμής» είναι συγκινησιακά φορτισμένο ή ως ομάδα έχετε ξεπεράσει αυτό το στάδιο;

Είμαστε όλοι επαγγελματίες, με διαδρομή στα πράγματα, ωστόσο είναι ωραίο που μπαίνει στη μέση ο συναισθηματικός παράγοντας. Γι’ αυτό και δεν το σκεφτήκαμε πολύ∙ είπαμε όλοι αμέσως «ναι». Κανείς μας δεν ζήτησε να μάθει λεπτομέρειες, κανείς μας δεν ζήτησε να διαβάσει σενάριο. Δεν βάλαμε μπροστά τον επαγγελματικό εαυτό μας.

“Έχω μια περίεργη ανυπομονησία για να βρω καινούργιους τόπους να μου δώσουν χαρά”, λέει.

Γενικά, αποφασίζεις με βάση το συναίσθημα σου;

Τα βάζω όλα σε λειτουργία. Σαφώς και το συναίσθημα είναι ένας γνώμονας, αλλά από την άλλη έχω ανάγκη και το ψυχρό, ρεαλιστικό κριτήριο – ειδικά όταν πρόκειται για δουλειά. Δηλαδή, δεν βγάζω έξω τον οικονομικό παράγοντα, αν πρόκειται να δεχθώ μια δουλειά ή όχι.

Τι έχει λειτουργήσει περισσότερο, το ένστικτο ή η λογική σου;

Δεν μ’ έχει δικαιώσει ποτέ ένα πράγμα, αλλά πολλά που συλλειτούργησαν. Γι’ αυτό και μιλάμε για ευτυχείς συγκυρίες.

Ανατρέχεις σε ευτυχισμένες στιγμές;

Αυτήν την περίοδο δεν ανατρέχω καθόλου στο παρελθόν. Έχω μια περίεργη ανυπομονησία για να βρω καινούργιους τόπους να μου δώσουν χαρά.

Το θιασαρχιλίκι δεν έχει φύγει ποτέ από το μυαλό μου

Ποια είναι η σχέση σου με το χρόνο καθώς μεγαλώνεις;

Άσχημη. Κοιτάζω στον καθρέφτη και δεν λέω «καλά είμαστε, μια χαρά». Αισθάνομαι ότι δεν προλαβαίνω. Μην με ρωτήσεις τι, δεν ξέρω.

Που σημαίνει ότι, μέχρι πρόσφατα, ζούσες με την αίσθηση μιας αθανασίας;

Ποιος είναι αυτός που μπορεί να ισχυριστεί ότι αξιοποίησε το χρόνο που του δόθηκε; Εγώ σίγουρα δεν μπορώ. Είναι φοβερό πως η νεότητα δεν συμβαδίζει με το μυαλό και την ωριμότητα που, υποτίθεται πως, αποκτάς μεγαλώνοντας.

“Ποιος είναι αυτός που μπορεί να ισχυριστεί ότι αξιοποίησε το χρόνο που του δόθηκε; Εγώ σίγουρα δεν μπορώ”, ομολογεί.

Παραμένεις, με κάποιους τρόπους, αθώος; Διατηρείς ανέγγιχτα κομμάτια, παρά το πέρασμα του χρόνου;

Πόσο αθώος μπορώ να είμαι στη σημερινή κοινωνία; Θα μεταχειριζόμουν την λέξη ρομαντικός. Ναι, παραμένω ρομαντικός. Γιατί η αθωότητα εμπεριέχει την έννοια της αφέλειας, ενώ ο ρομαντισμός παραπέμπει σε μιαν ελπίδα, ένα όραμα.

Πάντως, εκτός από τα μαλλιά που γκριζάρουν, αισθάνεσαι πως βρίσκεσαι πιο κοντά στον εαυτό σου;

Μπορεί, αλλά την ίδια ώρα αισθάνομαι και πολύ μπερδεμένος. Αισθάνομαι ότι δεν έχω λύσει πράγματα που θα έπρεπε να έχω λύσει πολλά χρόνια πριν.

Θα τα λύσεις ελπίζεις;

Ναι, αλλά κι αν δεν τα λύσω δεν τρέχει τίποτα.

Ψυχανάλυση κάνεις;

Ναι, πιστεύω ότι δεν είναι κακό να ζητήσει κανείς βοήθεια όταν την χρειάζεται. Γι’ αυτό και το λέω ανοιχτά. Άλλωστε, βρήκα πράγματα για τον εαυτό μέσα από αυτή τη διαδικασία.

Στερώ τη χαρά από τον εαυτό μου. Έχω πολύ άγχος, χωρίς λόγο

Έχεις στερηθεί πράγματα;

Συχνά, στερώ πράγματα από τον εαυτό μου. Στερώ χαρά. Έχω πολύ άγχος – και μάλιστα χωρίς λόγο.

Ήσουν πάντα έτσι;

Πάντα. Έχω κρίσεις στρες. Ευτυχώς, με βοηθάει πολύ η δουλειά.

Κρίσεις ηλικίας είχες;

Φυσικά! Εννοείται! Είναι δυνατόν; Ό,τι έχει να κάνει με κρίση το έχω περάσει. Και κρίση ταυτότητας και όλα. Άλλωστε, δεν θα είχα μεγάλο πρόβλημα με το πέρασμα του χρόνου αν τα είχα βρει με τον εαυτό μου.

Αναρωτιέμαι, δεν έχεις κάνει ποτέ ειρήνη με τον εαυτό σου;

Όλο τα βρίσκουμε κι όλο τα χαλάμε.

Δηλαδή, στην ερώτηση «αγαπάς τον εαυτό σου», τι απαντάς;

Άλλες φορές ναι κι άλλες καθόλου. Πάμε παρακάτω.

Κι αυτό τι αντίκτυπο έχει στους άλλους;

Προσπαθώ να μην έχει. Ιδίως όταν πρόκειται για τον εργασιακό χώρο. Δεν βγάζω το πρόβλημα μου στον συνάδελφο.

Ο ‘Αλκις Κούρκουλος διαπιστώνει πως η σχέση του με την τέχνη εξελίχθηκε μέσα από την επιθυμία να γίνεται ολοένα και καλύτερος.

Στη δουλειά μεταμορφώνεσαι;

Νομίζω ότι στη δουλειά είμαι απόλυτα πειθαρχημένος. Και πολύ εργατικός. Όταν αναλάβω κάτι, δουλεύω σαν σκυλί.

Πως θα έλεγες ότι σε καθόρισε η τέχνη στο διάβα της ζωής σου; Φαντάζομαι πως αν ήταν μια παρόρμηση – ως γιος του Νίκου Κούρκουλου – θα είχε τελειώσει νωρίς…

Η σχέση μου με την τέχνη εξελίχθηκε μέσα από την επιθυμία να γίνομαι ολοένα και καλύτερος.

Έχεις, δηλαδή, απόθεμα δυνατοτήτων που δεν έχεις εκτονώσει στη σκηνή;

Αν δεν πίστευα ότι έχω, θα τα είχα παρατήσει.

Και τι θα έκανες;

Δεν έχω ιδέα.

Δεν αποκλείω να γίνω πατέρας

Είσαι ανοιχτός στο αναπάντεχο;

Όλοι θέλουμε, κάπου – κάπου, σταθερές, αλλά από τη φύση της η δική μας δουλειά δεν σου προσφέρει καμία ασφάλεια. Δύο φορές το χρόνο ψάχνω για δουλειά. Είναι τόσο απλό.

Θα μπορούσες να έχεις βγάλεις περισσότερα λεφτά στο θέατρο;

Ναι, αλλά δεν έβγαλα από επιλογή. Επιλέγω να έχω πολύ λιγότερα. Σε πολλές στιγμές της ζωής μου προτίμησα να είμαι πιο ήσυχος από το να εργάζομαι 12 μήνες το χρόνο. Γι’ αυτό και δεν έχω κάνει ποτέ καλοκαιρινή περιοδεία. Φροντίζω να κρατώ κάποια χρήματα στην άκρη προκειμένου να κάνω διακοπές.

“Δεν θεωρώ τον εαυτό μου καριερίστα” σημειώνει.

Σε ενοχλεί το γεγονός ότι υπάρχουν άνθρωποι στην πιάτσα, οι οποίοι ακούγοντας σε να μιλάς για βιοπορισμό σε αμφισβητούν θεωρώντας πως έχεις λυμένα τα προβλήματα σου;

Βαρέθηκα ν’ απολογούμαι στον οποιονδήποτε και δεν θα δώσω λογαριασμό σε κανέναν.

Έχεις βαρεθεί την συζήτηση γύρω από την οικογένεια και τον πατέρα σου;

Πάρα πολύ. Είναι πάρα πολλά τα χρόνια που συμβαίνει αυτό. Βαρέθηκα.

Έχεις αυτοχαρακτηριστεί άλλωστε με τη δική σου πορεία, σωστά;

Γι’ αυτό ακριβώς ας μιλήσουμε για μένα.

Είμαι τρομερά μοναχικός και συνάμα τρομερά συντροφικός άνθρωπος. Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω. Όλα παλεύουν μέσα μου για μια ισορροπία

Διέψευσε με αλλά έχω την εντύπωση ότι δεν έχεις κυνηγήσει ρόλους και συνεργασίες. Πήρες τη δουλειά πολύ στα σοβαρά;

Έχω κάνει δικές μου παραγωγές κι αυτό είναι πέρα από το σοβαρό, είναι πολύ σοβαρό. Έχασα ότι είχα και δεν είχα, καταστράφηκα οικονομικά. Επίσης, το ότι παίζω στην παραγωγή ενός κεντρικού θεάτρου όπως είναι το Μικρό Παλλάς, είναι πολύ σοβαρό, γιατί εξαρτώνται πολύ άνθρωποι από μένα. Έχω πάρει τα ρίσκα μου λοιπόν, με τη μόνη διαφορά ότι, πλέον, θέλω να περνάω καλά στη δουλειά μου. Το σοβαρότερο κριτήριο μου είναι αυτό. Αν κάποιος μου προτείνει έναν πολύ σημαντικό ρόλο και υποψιαστώ ότι δεν θα περάσω καλά στη διάρκεια των παραστάσεων, προτιμώ να μην το κάνω. Δεν μπορώ να βλέπω επί οκτώ μήνες ανθρώπους που δεν χωνεύω.

Πότε έθεσες αυτό το κριτήριο επιλογής;

Ευτυχώς από πολύ νωρίς.

Που σημαίνει ότι από πολύ νωρίς άφησες πίσω την φιλοδοξία προκειμένου να προκρίνεις την ψυχική σου ηρεμία.

Ναι, δεν θεωρώ τον εαυτό μου καριερίστα.

Δεν αποκλείει ν’ αναβιώσει την εποχή του “Κάππα”, οργανώνοντας ένα δικό του θίασο.

Θα ήθελες να έχεις κάνει καριέρα;

Το έχω σκεφτεί πολλές φορές. Αλλά από την άλλη, γυρίζω στον εαυτό μου και λέω «αφού ρε Άλκη, είσαι έτσι». Δεν θέλω να κινούμαι από σκέτη ματαιοδοξία.

Την πάτησες ποτέ;

Εννοείται, η δουλειά μας είναι γεμάτη από τέτοιες παγίδες.

Θα σκεφτόσουν ξανά το θιασαρχιλίκι;

Μπορεί και να το ξανακάνω. Δεν έχει φύγει ποτέ από το μυαλό μου. Και δεν είναι ανάγκη να ξαναμπώ στο «Κάππα»∙ μπορεί να βρω κι έναν άλλο χώρο.

Όσες φορές έχω μείνει μόνος μου, μ’ έχουν χωρίσει

Ακούγεσαι σαν να έχεις αφήσει πολλά σε αναμονή, πολλά σε εκκρεμότητα. Είναι έτσι;

Τα πάντα στη ζωή μου είναι σε εκκρεμότητα. Κι αυτό συμβαίνει πιστεύω, όταν ένας άνθρωπος θέλει να γίνει καλύτερος.

“Ήμουν τυχερός γιατί δεν άφησα πράγματα να προσπεράσουν” εξηγεί.

Οικογένεια, ας πούμε, θα ήθελες να είχες κάνει; Έχεις επιθυμήσει να γίνεις πατέρας;

Το έχω φανταστεί. Θα μπορούσα να είχα ένα παιδί που σήμερα θα ήταν γύρω στα 30. Πριν από 30 χρόνια, βρέθηκα μπροστά σε αυτό το δεδομένο. Δεν ξέρω πως θα ήταν η ζωή μου, αν κρατούσαμε τότε αυτό το παιδί. Δεν θα το μάθω ποτέ.

Αισθάνεσαι μεγάλος για να κάνεις το βήμα τώρα;

Ναι, από τη μία. Φαντάσου να με αντικρύσει το παιδί μου και να πει «μπα…μπου»!

Κι από την άλλη;

Από την άλλη, δεν το αποκλείω. Πιστεύω ότι δεν μου έχει τύχει. Κι εγώ πιστεύω στην τύχη. Βέβαια, την τύχη εμείς την καθορίζουμε. Αλλά σ’ αυτό το θέμα ίσως να μην ήμουν τυχερός.

Σε άλλα ήσουν τυχερός;

Σε άλλα ναι, σε άλλα όχι. Ακριβώς, επειδή καθορίζουμε την τύχη μας πρέπει να έχουμε τη διαύγεια όταν προκύψει μια ευκαιρία να την αρπάξουμε. Ήμουν, λοιπόν, τυχερός γιατί δεν άφησα πράγματα να προσπεράσουν.

Θα ήθελες να γίνεις πιο συγκεκριμένος;

Όχι, γιατί δεν θέλω να αποκαλύψω πράγματα που αφορούν σ’ άλλους ανθρώπους. Δεν θέλω να λειτουργήσω σε βάρος κανενός. Δεν πειράζω κανέναν, ούτε μυρμήγκι. Άντε, μόνο κατσαρίδες πειράζω…

Πάντα θεωρούσα πως όταν ήμουν με μια γυναίκα, ήταν η γυναίκα μου. Είμαι πιστός, βλέπεις

Η ταραγμένη σχέση με τον εαυτό σου έχει κόστος και στις προσωπικές σου σχέσεις;

Φυσικά. Δεν είναι εύκολο. Αν δεν αγαπήσεις τον εαυτό σου πώς να επικοινωνήσεις καλά με τους άλλους; Όλα από τον εαυτό μας ξεκινούν.

Έχεις ερωτευτεί πολύ στη ζωή σου;

Θα πρόσβαλα τις σχέσεις μου και τις γυναίκες που αγάπησα, αν έλεγα όχι. Και δεν θέλω.

Τώρα, διανύεις μια καλή περίοδο στην προσωπική σου ζωή ή κι εκεί έχεις εκκρεμότητες;

Μόνος μου είμαι. Παρότι, ήδη, μου έχουν χρεώσει σχέσεις που δεν έχω.

Η ερωτική σου ζωή έχει περάσει από τίτλους περιοδικών και τηλεοπτικές εκπομπές για δεκαετίες. Πως το δεχόσουν αυτό;

Δεν θύμωνα πολύ γιατί δεν τα παρακολουθούσα στην πραγματικότητα. Πρώτα απ’ όλα δεν είχα και δεν έχω τηλεόραση στο σπίτι. Τα τελευταία χρόνια, το μόνο που παρακολουθώ είναι τα google alerts.

“Δυστυχώς, οι φόβοι με καθόρισαν περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο” παραδέχεται.

Σου λείπει μια σχέση τώρα, ένα σημείο αναφοράς συντροφικής ζωής;

Είμαι τρομερά μοναχικός και συνάμα τρομερά συντροφικός άνθρωπος. Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω. Είμαι άνθρωπος των άκρων. Όλα παλεύουν μέσα μου για μια ισορροπία.

Τις φορές που έμεινες μόνος, ήταν μια δική σου απόφαση;

Όσες φορές έχω μείνει μόνος μου, μ’ έχουν χωρίσει.

Φταίει λες αυτή η εσωτερική σύγκρουση;

Δεν έχω αποφασίσει ακόμα. Δεν έχω αποφασίσει για τίποτα – και δεν είμαι υποχρεωμένος. Θέλω να δω τι μου επιφυλάσσει το παρακάτω.

Μου αρέσει να ξέρει κάποιος ότι μπορεί να στηρίζεται πάνω μου. Γι’ αυτό κι έχω φιλίες πολύ ανθεκτικές στο χρόνο

Με την ιδέα του γάμου φλέρταρες;

Όχι, δεν μ’ ενδιέφερε. Μπορούσα να συνυπάρξω μια χαρά και χωρίς επισημότητες. Πάντα θεωρούσα πως όταν ήμουν με μια γυναίκα, ήταν η γυναίκα μου. Είμαι πιστός, βλέπεις.

Τι θα ήθελες να αφήσεις πίσω σου, στην προσπάθεια σου να γίνεις καλύτερος;

Τους φόβους μου. Δυστυχώς, οι φόβοι με καθόρισαν περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο.

Φοβάσαι το θάνατο;

Δεν τον φοβάμαι, τον σιχαίνομαι. Δεν θέλω να τον ξέρω.

Και πως ξορκίζεις αυτό το συναίσθημα;

Δουλεύοντας και τρέφοντας ελπίδα στους ανθρώπους. Αν και πολύ συχνά, συνειδητοποιώ ότι οι άνθρωποι είναι το καρκινικό κύτταρο του πλανήτη.

«Θέλω να δω τι μου επιφυλάσσει το παρακάτω» δηλώνει.

Οι φίλοι στη ζωή σου είναι ένα σημαντικό κεφάλαιο;

Ναι, πολύ. Θέλω να έχω την ασφάλεια της φιλίας και προσφέρω την ασφάλεια της δικής μου φιλίας. Δεν το κάνω με ιδιοτέλεια∙ μου αρέσει, όμως, να ξέρει κάποιος ότι μπορεί να στηρίζεται πάνω μου. Γι’ αυτό κι έχω φιλίες πολύ ανθεκτικές στο χρόνο.

Πως θα περιέγραφες τον εαυτό σου με λίγες λέξεις;

Πέρυσι, είχα πει για μένα ότι είμαι ένας χοντρός 50ντάρης. Ε, φέτος αδυνάτισα.

Έχεις χαμηλή αυτοπεποίθηση, Άλκι;

Ανεβοκατεβαίνει κι αυτή σαν την πίεση μου.

Μήπως, τελικά, είσαι ένα παιδί που δεν έχει μεγαλώσει;

Μα, τόση ώρα δεν το έχεις καταλάβει;