Ειρήνη Κετικίδη: Σπάζοντας τα ταμπού με… χορδές

Η Ειρήνη Κετικίδη αποτελεί μοναδική περίπτωση μουσικού. Με αργά προσεκτικά βήματα χτίζει μια σόλο artist καριέρα στην ηλεκτρική κιθάρα και τολμά να το κάνει σε μία χώρα, όπως η Ελλάδα, όπου δεν υπάρχει χώρος για new comers – πόσο μάλλον για μία γυναίκα κιθαρίστρια- που ραδιοφωνικός χρόνος δεν υπάρχει, παρά μόνο για ορισμένους και που για να βρεθεί χώρος για live πρέπει ο καλλιτέχνης να πληρώσει από την τσέπη του.

Η Ειρήνη ωστόσο το είχε πάρει απόφαση από μικρή, πριν καν διανοηθεί πως θα κάνει μία τέτοιου είδους σπουδαία καριέρα. Γεννήθηκε στα Γιάννενα, ήλθε στην Αθήνα να σπουδάσει στο Πολυτεχνείο στη σχολή Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και σιγά σιγά άρχισε να μπαίνει στον μαγικό κόσμο της μουσικής. Δεν έκανε εκπτώσεις. Πήρε το πτυχίο στην ώρα του, συνέχισε τα μαθήματα κιθάρας, ενώ ταυτόχρονα δούλευε για να χρηματοδοτήσει η ίδια τις σπουδές της στη μουσική στην Αγγλία.

Και τα κατάφερε όλα τέλεια. Με πολύ πείσμα και με άπειρο πάθος. Και έκανε τα όνειρά της πραγματικότητα. Έπαιξε το κομμάτι της, «Rambler», στο Guitar National Festival του Λονδίνου με τον Steve Vai απέναντι της, πρωταγωνίστησε σε παράσταση στο West End της Νέας Υόρκης. Το πρώτο της άλμπουμ «Martial Arts & Magic Tricks» υμνήθηκε από τον διεθνή Τύπο και μουσικούς, όπως οι Guthrie Govan, Greg Howe, Nita Strauss κ.ά, ενώ το πιο πρόσφατο «A Sky For All» απέσπασε εξαιρετικές κριτικές. Πέρσι την είδαμε να παίζει στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών στην παράσταση «Οι Μουσικοί της Καμεράτας συναντούν τους Deep Purple», όπου ήταν η lead κιθάρα σε δύο εκπληκτικά έργα του Jon Lord σε ενορχήστρωση για rock μπάντα και ορχήστρα.

Εμείς μιλήσαμε μαζί της με αφορμή το live που δίνει τις 10 Οκτωβρίου στο Six D.O.G.S. με την μπάντα της (Ντένης Μόρφης -κιθάρα, Κωστής Βήχος -μπάσο, Μιχάλης Καπηλίδης -ντραμς).

Η ζωή και οι σκέψεις μου κάθε μέρα. Οι μουσικές που ακούω. Επίσης, οι φίλοι μου και τα άτομα γύρω μου. Πάρα πολλές φορές βάζω τον εαυτό μου στη θέση τους και προσπαθώ κάπως να «ζωγραφίσω» την ιστορία τους μουσικά. 

Ξεκίνησα στα 14-15 που ήθελα να κάνω κι εγώ την επανάστασή μου. Είχε αρχίσει να με τραβάει πολύ ο ήχος από rock και brit-pop μπάντες και ήμουν μεταξύ κιθάρας και drums. Τελικά άρχισα μαθήματα κιθάρας σε ένα ωδείο στα Γιάννενα όπου μεγάλωσα. Από τότε αγαπάω πολύ τα πάντα σε σχέση με την κιθάρα! Τον ήχο, την αίσθηση του ξύλου και των χορδών στο χέρι, την ποικιλία στα effects που μπορώ να αξιοποιήσω.

Πολύ ωραία! Όσο και να είχα φόβο στην αρχή που ξεκινούσα ότι θα είμαι το παράταιρο στοιχείο στο χώρο, αφ’ ενός αυτό ήταν που με ενθουσίαζε κιόλας γιατί ήθελα να είμαι διαφορετική – αφ’ ετέρου με τα χρόνια έχουν αυξηθεί οι γυναίκες κιθαρίστριες και νιώθω κι εγώ περήφανη κατά κάποιο τρόπο που ανήκω στην πρώτη γενιά! 

Κάποιες φορές ναι. Παλιά λόγω απειρίας εκνευριζόμουν και κλείδωνα σε τέτοιες περιπτώσεις, μετά από καιρό όμως άρχισα να το αντιμετωπίζω με χιούμορ και αυτοσαρκασμό. Αν κάποιος με εκνευρίσει πολύ, απαντάω σε ανάλογο στυλ επίσης, δε φοβάμαι. Από την άλλη, είναι ενδιαφέρον το ότι πάρα πολλοί άνδρες συνάδελφοι μου δείχνουν αληθινό σεβασμό και δεν έχουν ποτέ υπονοήσει το οτιδήποτε για να με υποβιβάσουν ή να με πατρονάρουν. Και τονίζω τη λέξη αληθινό, γιατί υπάρχει πολύς «δημοσιοσχετισμός», οπότε τα κομπλιμέντα πολλές φορές είναι χωρίς ουσία. Πάντως ρατσισμός υπάρχει και από γυναίκες σε γυναίκες, οπότε έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι δε με νοιάζει καθόλου. Όταν έχω τα σωστά άτομα να συνεργαστώ που με εμπιστεύονται και τους εμπιστεύομαι κι εγώ, δεν υπάρχει χώρος για τίποτα τέτοιο και το αποτέλεσμα είναι πάντα όμορφο.

Προέκυψαν με audition στην οποία με σύστησε ο Dario Cortese, καθηγητής μου στο ICMP στο Λονδίνο. Είχε ακούσει πως έψαχναν για κιθαρίστρια με attitude και rock ήχο για τη συγκεκριμένη παράσταση και με ειδοποίησε αμέσως. Πήγα στην audition, έπαιξα κάποια κομμάτια που είχα ετοιμάσει και πέρασα επίσης από συνέντευξη με τη σκηνοθέτη και το μουσικοσυνθέτη της παράστασης.  Το έργο ήταν το Julius Caesar σε σκηνοθεσία της πολύ-βραβευμένης Phyllida Lloyd, η οποία έδωσε μία εξαιρετική εναλλακτική ματιά στο κλασικό αυτό θεατρικό με τους ρόλους να ερμηνεύονται από κρατούμενες σε φυλακές. Την ίδια μέρα κιόλας μου πρόσφεραν τη θέση, και μετά από 6 εβδομάδες προβών κάναμε sold out παραστάσεις για 6 μήνες στο Donmar Warehouse του Λονδίνου και για 3 μήνες στο St. Anne’s Warehouse στη Νέα Υόρκη.  

Όταν έφυγα από Ελλάδα και πήγα πρώτη φορά στο Λονδίνο, ένιωσα άπειρα ελεύθερη από την πρώτη στιγμή. Κανείς δε με στραβοκοίταζε όταν έλεγα ότι παίζω ηλεκτρική κιθάρα, έκανα παρέα με άλλους μουσικούς πιο εύκολα και λόγω αυτής της αντιμετώπισης απέβαλα κι εγώ πολλά κόμπλεξ και βρήκα τη θέση μου στο μουσικό χώρο χωρίς να ντρέπομαι ή να φοβάμαι. Οι Άγγλοι είναι ένας λαός που σέβεται πολύ τον προσωπικό σου χώρο και τις επιλογές σου. Αυτό μου έδωσε ακόμα περισσότερη δύναμη να πιστεύω στον εαυτό μου και να ξεχάσω τις ελληνικές ηττοπάθειες του τύπου «δεν είναι δουλειά η μουσική», που φυσικά τις άκουγα χρόνια και από την οικογένειά μου. Όταν επέστρεψα Ελλάδα, είχα ήδη χτίσει το καλλιτεχνικό και επαγγελματικό προφίλ μου και έτσι δε χρειαζόταν να επαληθεύω τον εαυτό μου στον καθένα. Ένα μεγάλο μέρος της μουσικής και της τέχνης γενικότερα έχει να κάνει και με το να αποδείξεις στον εαυτό σου ότι μπορείς να καταφέρεις πολλά πράγματα, οπότε μετά από αυτό νιώθεις ελεύθερος σε όλες τις συνθήκες. Έτσι έκανα κι εγώ και πλέον νιώθω ελεύθερη και εδώ, προχωράω τον ήχο μου όσο μπορώ για να ελευθερωθώ  στο μέγιστο που μπορώ – αυτό είναι στόχος ζωής για μένα.

Μόνιμα όχι. Η βάση μου είναι η Ελλάδα και στη φάση που βρίσκομαι δε θα ήθελα να φύγω. Άλλωστε 1-2 φορές το χρόνο συνήθως είμαι εξωτερικό είτε για workshops είτε για συνεργασίες με άλλους μουσικούς, οπότε χαίρομαι πολύ που δεν έχει προλάβει να μου λείψει! 

Αυτό που σου είπα και πριν, οι προσποιητές δημόσιες σχέσεις. Καταλαβαίνω σχεδόν αμέσως πότε ο άνθρωπος που μιλάω είναι αληθινός και εγκάρδιος, και πότε περιμένει απλά να πάρει σειρά να μου πει τα δικά του. Αντί να νιώθω ότι μοιράζομαι κάτι με κάποιον που έχει το ίδιο πάθος, νιώθω σαν να κάνω κι εγώ επίδειξη όταν γίνεται το δεύτερο. Αυτό από την άλλη, αυτό έχει το καλό ότι μαθαίνεις να ξεχωρίζεις τα άτομα που θα μείνουν στις συνεργασίες σου και στη ζωή σου γενικά, και κρατάς κοντά σου ανθρώπους που έχουν θετική ενέργεια, δύναμη και ειλικρίνεια. 

Επικοινώνησε μαζί μου ο Γιώργος Πέτρου απευθείας, είχε δει τη δουλειά μου online και του άρεσε πολύ ο ήχος και το παίξιμο μου. Μου έκανε την πρόταση να ερμηνεύσω τα parts του Richie Blackmore στο κονσέρτο του Jon Lord και δέχτηκα αμέσως. Προστέθηκε αργότερα στο πρόγραμμα και η Sarabande, εξαιρετικό solo album του Jon Lord πάλι για μπάντα και ορχήστρα. Συνολικά η παράσταση με την Καμεράτα είναι από τις πιο απαιτητικές επαγγελματικές δουλειές που έχω κάνει, δεν είχα παίξει ποτέ με μπάντα και κλασική ορχήστρα μαζί, κι εμπνεύστηκα και έμαθα πάρα πολλά από το Γιώργο που είναι μια μουσική διάνοια. 

Θα ακούσετε κομμάτια και από τις δύο solo κυκλοφορίες μου,”A Sky for All” και “Martial Arts & Magic Tricks”, και μια ιδιαίτερη διασκευή σε μία από τις αγαπημένες μου μπάντες! Θέλω επίσης να πω ότι είμαι πολύ ενθουσιασμένη και περήφανη για τους φανταστικούς μουσικούς στη μπάντα μου που ντύνουν τόσο όμορφα τη μουσική μου! Είναι οι Κωστής Βήχος στο μπάσο, Διονύσης Μόρφης στην κιθάρα και Μιχάλης Καπηλίδης στα τύμπανα. Το λάιβ θα ανοίξει ένας νέος ταλαντούχος μουσικός, ο Δημήτρης Ζάγκλης, με τον οποίο θα παίξω μαζί και σε 2 κομμάτια του.

Υπάρχουν λίγοι χώροι θα έλεγα, επίσης η βασική πρόκληση είναι ότι όλες οι νέες μπάντες πρέπει να προσελκύσουμε το κοινό σχεδόν μόνες μας. Αυτό στην εποχή μας μεταφράζεται σε πολλή δουλειά και χρήματα. Όταν κάνεις κάτι εναλλακτικό και όχι mainstream, τα έξοδα για τις ηχογραφήσεις του δίσκου, το artwork, το merchandise, τα βιντεοκλίπ και την οργάνωση των συναυλιών τα αναλαμβάνεις όλα μόνος σου. Το καλό είναι ότι και τα έσοδα γυρίζουν όλα σε σένα. Μια πιο καλή περίπτωση είναι να βρεις κάποια δισκογραφική που θα σε πιστέψει και θα σε εκθέσει στο κοινό που στοχεύεις πιο εύκολα. Αυτή είναι και η ουσιαστική βοήθεια μιας δισκογραφικής στον καλλιτέχνη ή τη μπάντα, καθώς τα έσοδα από πωλήσεις έχουν πια μετατοπιστεί τόσο πολύ σε online περιβάλλον. Η προσωπική μου εμπειρία έχει δείξει ότι το ραδιόφωνο δεν εξυπηρετεί τόσο τις ανεξάρτητες παραγωγές, αντιθέτως η προώθηση στο internet έχει πολύ καλύτερα αποτελέσματα και σε ευρύτερες αγορές κιόλας.

Να επικοινωνήσω τη μουσική μου σε πολύ περισσότερους ανθρώπους. Να βρω την ελευθερία στη σύνδεσή μου με τις νότες και τον ήχο ακόμα καλύτερα, να βελτιώσω τον εαυτό μου σε σημείο που να βγαίνει η μουσική από μέσα μου όσο πιο αφιλτράριστη και οργανική.

Tip: Tην Πέμπτη 10 Οκτωβρίου η Ειρήνη Κετικίδη επιστρέφει στο six d.o.g.s  αναζητώντας τον ήχο του επόμενου album της και γεφυρώνει τους 2 solo δίσκους της “Martial Arts & Magic Tricks” & “A Sky For All”, δύο πολύ διαφορετικές μεταξύ τους κυκλοφορίες, καθώς και κάποια κομμάτια έκπληξη. Στη μπάντα της ο Μιχάλης Καπηλίδης στα τύμπανα, ο Κωστής Βήχος στο μπάσο και ο Διονύσης Μόρφης στην κιθάρα.
Ώρα: 21.00. Εισιτήριο: 6 ευρώ.