Η Χριστίνα Μαξούρη δίνει ήχο στα… χρώματα

Γεννήθηκε στην Αθήνα και είναι αριστούχος απόφοιτος της ανώτερης σχολής δραματικής τέχνης «Νέο Ελληνικό Θέατρο» του Γιώργου Αρμένη. Έχει εργαστεί σε παραστάσεις του Εθνικού, του ελεύθερου θεάτρου και του Φεστιβάλ Αθηνών. Επίσης, έχει παρακολουθήσει σεμινάρια υποκριτικής με τους Ariane Mnouchkine και Anatoli Vassiliev, υπήρξε δύο φορές υποψήφια για το θεατρικό βραβείο «Μελίνα Μερκούρη» και μία φορά για το βραβείο «Ελευθερίας Σαπουντζή».

Ο λόγος για τη Χριστίνα Μαξούρη, που εκτός από την αξιοσημείωτη θεατρική της καριέρα κινείται με την ίδια άνεση και στις μουσικές σκηνές.  Δεν είναι μάλιστα λίγοι αυτοί που, παρά το νεαρό της ηλικίας της, τη χαρακτηρίζουν ρεμπέτισσα.

Ξεχώρισε από το πρώτο της μουσικό βήμα, “Δανεικά Παπούτσια”, ακολούθησε η διετής παρουσία της στο Φεστιβάλ Αθηνών, με τη συναυλία-πρόταση “20 +1 Λαϊκά Μεταπολεμικά Τραγούδια με Μπαρόκ Σύνολο”, σημαντικές συνεργασίες με καταξιωμένους τραγουδοποιούς (Φοίβος Δεληβοριάς, Μαρία Παπαγεωργίου, Θοδωρής Οικονόμου, Μαρίζα Ρίζου, Δημήτρης Καμαρωτός κ.ά.) και η πρόσφατη κυκλοφορία του πρώτου της προσωπικού δίσκου με τίτλο «Το άσπρο μαμά νοσταλγώ», από τις Εκδόσεις Μικρή Άρκτος.

Στις 25 Οκτωβρίου η Χριστίνα Μαξούρη θα προσπαθήσει να δώσει ήχο στα χρώματα σε μία ειδικά προσαρμοσμένη μουσική παράσταση στο Αμφιθέατρο του Ιδρύματος Βασίλη & Ελίζας Γουλανδρή ανοίγοντας τη νέα σειρά μουσικών εκδηλώσεων με τίτλο «Συναισθησία: ο ήχος των χρωμάτων».

Με αφορμή αυτήν της την εμφάνιση, εμείς είχαμε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση μαζί της.

Photo Credit: Marili Zarkou

Συναισθησία είναι η ανάμιξη των συναισθημάτων και ο παραπάνω όρος δόθηκε από τους ανθρώπους που εμπλέκονται στο πολιτιστικό κομμάτι του Ιδρύματος Βασίλη & Ελίζας Γουλανδρή. Υποθέτω πως επιλέχθηκε, θέλοντας να διευρύνει αισθητικά το πεδίο της πρόσληψης των ηχητικού κόσμου που θα φέρει η κάθε προσωπική μουσική έκθεση, όπως πολύ εύστοχα χαρακτηρίστηκε αυτό που καλούμαστε να παρουσιάσουμε, διατηρώντας ταυτόχρονα και μια ωραία εννοιολογική σύνδεση με τον χώρο που μας φιλοξενεί, ο χαρακτήρας του οποίου είναι κυρίως εκθεσιακός /εικαστικός.

«Το άσπρο μαμά νοσταλγώ» την παράσταση που παρουσιάζω με τους συνεργάτες μου, εδώ κι έναν χρόνο, αυτήν τη φορά, διαμορφωμένη ειδικά για το αμφιθέατρο του Ιδρύματος, σε μια πιο συμπαγή και ακουστική εκδοχή. Έχει ως άξονα τα τραγούδια του ομώνυμου άλμπουμ που φτιάξαμε μαζί με την Ελένη Φωτάκη και τον Άγγελο Τριανταφύλλου, μαζί με άλλα ιδιαίτερα αγαπημένα παλιότερα και νεότερα τραγούδια της ελληνικής κυρίως δισκογραφίας. Η επιλογή των τραγουδιών έγινε από κοινού με την Όλγα Λασκαράτου, η οποία  υπογράφει εδώ την επιμέλεια προγράμματος και βασίστηκε σε συνειρμούς και αισθητικές επιλογές που θα μπορούσαν να συγγενέψουν φανερά ή κρυφά με τα τραγούδια του άλμπουμ, δημιουργώντας έναν ολοκληρωμένο κόσμο και όχι απομονωμένες στιγμές.

Κατ’ εμέ θα ήταν ευεργετικό να υπάρχει μουσική –με τον απαραίτητο σχεδιασμό- σε όποιον χώρο φιλοξενεί, ψυχαγωγεί, εκπαιδεύει, γιατρεύει, εξυπηρετεί ανθρώπους. Εν ολίγοις σχεδόν παντού. 

Αν το επιλέξουν οι δημιουργοί τους, ναι.

Θα ήθελα να ζήσω για λίγο μέσα στην εποχή που έγραφαν έργα ο Μπρεχτ, ο Ουίλιαμς, ο Μύλλερ, ο Πίντερ, ο Καμπανέλλης κ.ά, τα σκηνοθετούσε ο Κουν, σχετικά ή πολύ κοντά στην περίοδο  που γράφτηκαν, μετέφραζε ο Ελύτης, σκηνογραφούσε ο Τσαρούχης, ο Εγγονόπουλος, ο Μόραλης, ο Βακαλό και συνέθετε μουσική ο Χατζιδάκις και ο Χρήστου. Και μετά να επέστρεφα στο σήμερα.

Η λύτρωση από τους συναισθηματικούς και ψυχικούς δεσμούς, που συχνά μας κρατάνε πίσω, σε μία ετερόχρονη ηλικία από την βιολογική.

Είναι μια διαδρομή που όφειλα μέχρι στιγμής να την κάνω μόνη μου για να αρθρώσω όσο πιο καθαρά και υπεύθυνα αυτό που ήθελα να πω, να μετρήσω τις δυνάμεις μου, να απορήσω, να δοκιμάσω, να ελευθερωθώ, να φάω τα μούτρα μου και να χαρώ σαν μικρό παιδί. Ασφαλώς μ’ αρέσουν οι συνεργασίες. Αρκεί να υπάρχει σοβαρός λόγος συνύπαρξης και όχι να ακολουθείται μαρκετινίστικη συνταγή.

Και βέβαια περιηγήθηκα. Το να μπορεί κάποιος να απομακρυνθεί από την φρενήρη καθημερινότητά του και να βρεθεί –σχεδόν ανά πάσα στιγμή- ανάμεσα σε τόσα σημαντικά έργα τέχνης, είναι αδιαμφισβήτητα σπουδαίο και λυτρωτικό.

Όταν πήγα για πρώτη φορά στο Μουσείο του Λούβρου  και είδα την Αφροδίτη της Μήλου, μου κόπηκε η ανάσα. Λίγο παραπέρα συνέβη ακριβώς το ίδιο με τη Νίκη της Σαμοθράκης. Και ύστερα  με τη Μόνα Λίζα.

Αναμενόμενο. Είμαστε συνηθισμένοι σε τέτοιες αναβολές.

Στον φασισμό και τον κάθε είδους ρατσισμό.

Το σπίτι μου και ότι ορίζει την ‘οικογένειά μου.’

Να ζει και να δημιουργεί με αγάπη, όρεξη και θάρρος.

Τους προσεχείς μήνες θα βρίσκομαι σε δύο παραστάσεις του Εθνικού, στην “Χριστουγεννιάτικη Ιστορία”, μια διασκευή του μυθιστορήματος του Ντίκενς, σε σκηνοθεσία Γιάννη Μόσχου (που επαναλαμβάνεται λόγω της περσινής της επιτυχίας) και στο “Hotel Etrernité” σε κείμενο και σκηνοθεσία Γιάννη Καλαβριανού. Παράλληλα, αναμένουμε  την έκδοση της ζωντανής ηχογράφησης της δουλειάς “20+1 Λαϊκά Μεταπολεμικά Τραγούδια με Μπαρόκ Σύνολο” που παρουσιάστηκε για δύο συνεχόμενες χρονιές  (2017 & 2018) στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών / Άνοιγμα στην Πόλη.