Οταν η Στεφανία Γουλιώτη (ξανα)συνάντησε την Λουκία Μιχαλοπούλου

‘Οταν το 2013 η Λουκία Μιχαλοπούλου τηλεφώνησε στην Στεφανία Γουλιώτη, οι δυο ηθοποιοί γνωρίζονταν ελάχιστα. ‘Ομως, αυτό δεν εμπόδισε την πρώτη να ζητήσει ανοιχτά από την δεύτερη να δουλέψουν μαζί. Η Στεφανία θυμάται εμφανώς κολακευμένη τη διατύπωση της Λουκίας: «’Θέλω να παίξω μαζί σου’ μου είπε και δεν περίμενα ν’ ακούσω μια τέτοια ατάκα. Την θαύμαζα πολύ! Την είχα δει στο μονόλογο «Μπλέ Μελαγχολία» της Μάρως Δούκα και είχα σκεφτεί ‘έτσι θέλω να παίζω’. Θεώρησα, λοιπόν, μεγάλη τύχη να έρχεται αυτή η ηθοποιός και να μου προτείνει να συνεργαστούμε».

Σύντομα, επιδόθηκαν σε αναζήτηση έργου. ‘Ηταν οι δυό τους που προσέγγισαν τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη, προκειμένου να τις καθοδηγήσει σκηνοθετικά πάνω στο υλικό της «Μαρίας Στιούαρτ» του Σίλερ. Εκείνος, ωστόσο, τους αντιπρότεινε να συμπρωταγωνιστήσουν στον «Θεό της σφαγής». Δέχθηκαν και τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Η παράσταση έσπασε ταμεία για δύο χρόνια στη σκηνή του «Αθηνών».

Η Στεφανία Γουλιώτη ακούει τις παρατηρήσεις της Μαρίας Πρωτόπαππα, κατά τη διάρκεια των προβών.

Εννοείται πως, στο μεταξύ, δεν παραιτήθηκαν από την ιδέα να βρουν ένα κείμενο με ισχυρούς γυναικείους ρόλους. Φτάνοντας σήμερα – έξι χρόνια μετά – στο «Ρίττερ, Ντένε, Φος» υπό τον καταιγιστικό λόγο του Τόμας Μπέρνχαρντ. «Είναι ένα τρισδιάστατο κείμενο. Το θέατρο, η φιλοσοφία, η πολιτική λειτουργούν παράλληλα. Σου επιτρέπει να βουτάς απενεχοποιημένα σε οποία περιοχή θέλεις. Είναι από τα απαιτητικότερα κείμενα που έχω διαβάσει. Ορισμένες φορές σκέφτομαι πως είμαστε τρελοί που το διαλέξαμε», σχολιάζει η Λουκία Μιχαλοπούλου.

Για τον ίδιο λόγο, πάντως, ο Μπέρνχαρντ ήταν και μια «τέλεια πρόκληση», όπως παρατηρεί η Στεφανία. Ειδικά από την στιγμή που και οι δυο ηθοποιοί ενδιαφέρονταν να εστιάσουν «στη σχέση δύο γυναικών με λεπτομέρεια, βάθος, και ακρότητα μαζί». Οι δυο τους υποδύονται τις αδελφές Ρίττερ και Ντένε, δυο γυναίκες που λατρεύονται, μισιούνται, ανταγωνίζονται, συμμαχούν, παίζουν, διασκεδάζουν, ερωτεύονται, κατασπαράζονται.

«Τις συνδέουν τα παιδικά τους βιώματα, ο τρόπος που συστήθηκαν στην κοινωνία, η αγωνία να υπάρξουν. Από την άλλη, η Ρίττερ έχει είναι μια αναρχική προσωπικότητα που διαρκώς χλευάζει, απορρίπτει, κριτικάρει. Σε αντίθεση με την Ντένε που εκπροσωπεί έναν απόλυτο ψυχαναγκασμό. Κι είναι συγκινητικό πως ενώ είναι τόσο αντίθετες δεν μπορούν ή μια χωρίς την άλλη», σημειώνει η Λουκία.

Ο Αργύρης Ξάφης στο ρόλο του Φος.

‘Εργο χαρακτηρισμένο από δυο εμβληματικά ανεβάσματα (το πρώτο, το 1991 στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων, δια χειρός Λευτέρη Βογιατζή με συμπρωταγωνίστριες την Λυδία Κονιόρδου και την ‘Ολια Λαζαρίδου και το δεύτερο το 2012 στην σκηνή της «Σφενδόνης» από τους Δημήτρη Καταλειφό, ‘Αννα Κοκκίνου και Ράνια Οικονομίδου), έργο που αναζητά ανά πάσα στιγμή το ρεσιτάλ ερμηνείας, συσπειρώνει τώρα κι άλλες σημαντικές δυνάμεις του σύγχρονου ελληνικού θεάτρου, έχοντας για σκηνοθέτιδα την Μαρία Πρωτόπαππα και συμπρωταγωνιστή τον Αργύρη Ξάφη – στο ρόλο του τρίτου αδελφού. Η προσθήκη τους στην ομάδα ήταν καθοριστική.

Καταρχάς, γιατί η Μαρία Πρωτόπαππα έθεσε τις βασικές συντεταγμένες της ανάγνωσης. ‘Οπως λέει και η Στεφανία, «η Μαρία επέμεινε πάρα πολύ στην έννοια της πύκνωσης. Με την έννοια, ότι έχουμε ένα έργο όπου τα λόγια ρέουν σαν χείμαρρος και υπάρχει μεγάλος κίνδυνος εκτόνωσης και ανάγκης να δεις ‘τί θα κάνεις με τόσα λόγια’! ‘Ολοι μαζί στοχεύσαμε ώστε η παράσταση να είναι μια προσπάθεια παρακολούθησης του τι συμβαίνει μέσα στο κεφάλι αυτών των τριών ευφυών χαρακτήρων χωρίς να χαθεί καμιά λεπτομέρεια! Είναι κάτι εξαιρετικά δύσκολο να επιτευχθεί χωρίς σκηνικά εφέ, χωρίς εντυπωσιακές δράσεις αλλά μόνο με τη συγκέντρωση σε μια παρόρμηση».

Οσο για τον Αργύρη Ξάφη τα κορίτσια μνημονεύουν την τύχη να παίζουν στο πλευρό του. «Ο Αργύρης είναι ένα υπέροχος και τρομερά γοητευτικός ηθοποιός. Μαζί του δεν χρειάστηκε να πούμε πολλά για να μπούμε σε μια κοινή ευθεία, σ’ έναν κοινό στόχο. Ουσιαστικά ήρθε για βάλει τον μεγεθυντικό φακό σε όλα τα άλυτα προβλήματά μας. Αυτό ακριβώς ψάχναμε από τον τρίτο της παρέας», λένε.

‘Ηταν η Λουκία Μιχαλοπούλου που προσέγγισε την Στεφανία Γουλιώτη για να συνεργαστούν.

Βεβαίως, η όρεξη τους να συνεργαστούν δεν σήμαινει αδιαπραγμάτευτη ειρήνη κι ούτε αναχαίτισε τις συγκρούσεις. Αλλά αυτά είναι μοιραίο να προκύψουν όταν συναντώνται ισχυρές προσωπικότητες. «’Ημασταν όλοι ταυτόχρονα λίγο πριν την έκρηξη. Αλλά αυτό μας τροφοδοτούσε ταυτόχρονα», παραδέχεται η Στεφανία Γουλιώτη. «Καθώς προσπαθούσαμε να συντονιστούμε σε κάτι τόσο δύσκολο φτάναμε στα όριά μας. Οπότε, έπρεπε να συμβιβαστούμε με την ιεραρχία και την προσπάθεια της Μαρίας Πρωτόπαππα να μας συντονίσει. Εννοείται πως σε όλη αυτήν την έντονη γυναικεία παρουσία, ο Αργύρης λειτουργούσε σαν πυροσβεστήρας. Μας θύμιζε συχνά την ανάγκη να επικρατήσει η λογική».

Η Μαρία Πρωτόπαππα σε στιγμή της πρόβας στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης.

Παρά τις διαφωνίες, οι δυο ηθοποιοί δεν έχουν μετακινηθεί στο ελάχιστο από την εκτίμηση και το θαυμασμό που τρέφει η μια για την άλλη. Απεναντίας, καθώς το άγχος των πρώτων παραστάσεων υποχωρεί, ακούγονται σαν να τον έχουν ισχυροποιήσει. Η Λουκία Μιχαλοπούλου μιλάει για «την δύναμη, τις απεριόριστες σκηνικές δυνατότητες της Στεφανίας. Την αθωότητα και την ωριμότητα της, την ντομπροσύνη της».

Την ίδια ώρα, η Στεφανία Γουλιώτη βρίσκει στο πρόσωπο της Λουκίας μια άξια συνομιλήτρια για τα «κοινά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε στην υποκριτική. Για παράδειγμα, εγώ έχω μια ευκολία στη φόρμα και την κατασκευή, κάτι από το οποίο θα ήθελα να απεγκλωβιστώ. Η Λουκία, απ’ την άλλη, έχει μια τρομερή ικανότητα να γειώνει τα πράγματα, να ελίσσεται στο εδώ και το τώρα και να πασασύρεται από κάτι προσωπικό, πράγμα που την κάνει, σχεδόν πάντα, αυθεντική. Και που εμένα με εμπνέει και με κάνει να θέλω να βρίσκομαι στη σκηνή μαζί της».

Οι δυο τους θα μοιράζονται την ίδια σκηνή, στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης μέχρι και τα μέσα Ιανουαρίου.